Profile
Blog
Photos
Videos
22-11-09 dag 67 Zondag
Cape Maclaer,
Hiephoi,
Afgelopen weekend het voormalig hippie / backpackers plekje Cape Maclear bezocht.
Dit is een baai met verschillende eilandjes, in het zuidelijkste deel van Lake Malawi.
Met als klimaat volgens het reisboekje; Hot and Sticky.
Maar laten we beginnen bij het begin want je bent er niet zomaar!
De morgen voor vertrek kregen we van de ober een papiertje met de beste reismogelijkheden; de topper. De beste optie was via Golomoti. Dat was makkelijker geschreven dan gedaan. Want natuurlijk staat op geen enkele minibus Golomoti, her en der wat gevraagd maar niemand kon ons echt goed helpen. Dan maar weer naar het eind van de rij gelopen waar de busjes vertrekken. Hier wat gevraagd. Ga je naar Golomoti? ja ja ja.
Maar dit moet je niet direct aannemen als de waarheid. Een paar voorbeelden hiervan zijn; vraag je in een restaurant hebben jullie Fanta Passion ja ja, nee alleen maar Cola. Een andere; vraag je de bijrijder of we hier rechts moeten ja ja, nee rechtdoor. En dan sta je er al !@#$%^&. Ze zeggen ''ja'' puur uit beleefdheid. We zeggen het nu zelf ook voor de lol.
Maar goed, terug naar de minibusjes, je stapt er dan toch maar in want zij willen ook weg. Nog wat andere passagiers gevraagd of het echt zo is en of het betaalde bedrag klopt. Uit de radio knalt de reggae van Bob Marley en Isma Iseac je om de oren, hier hoort die muziek thuis.
Een medepassagier wees ons op vluchtelingen uit Somalië die vanwege de slechte economie vluchten naar Malawi. We werden afgezet in Masasa, hier is de turnoffrichting Monkey Bay. Het voelde echt aan als het einde van de wereld.
Hier hebben we een auto (afgeragde pick-up, dubbel cabine) geregeld die ons naar Golomoti zou brengen. Natuurlijk moet de auto eerst helemaal vol voordat we vertrokken. De chauffeur is een typische Malawiaanse patser chique kleren, muts op, ringbaardje en een luciferstokje in zijn bek. Aan de achteruitkijkspiegel hangt een kruisje en de man die op de versnellingspook zit, slaat ook een kruisje voor we vertrekken, ik denk nog zo; jij hebt er vertrouwen in. Maar wat blijkt, we rijden vanaf het een plateau 1600m richting zeeniveau; wegen met percentages van 16% en door haarspeldbochten waar Lance Armstrong nog u tegen zegt! Tijdens de afdaling schakelt hij ook nog hele stukken de motor uit.
Halverwege begint het toch echt fout te ruiken en ik weet wanneer iets fout ruikt!! Ik vraag aan de chauffeur wat er aan de hand is, zegt hij; niks, gewoon doorrijden. 15 minuten later staan we stil met rood gloeiende remschijven. Tja, This Is Afrika.
Gelukkig hebben we heelhuids Golomoti bereikt, of het nu kwam door de kruisjes; ik weet het nog steeds niet.
Hier hebben we een andere pick-up gepakt die ons naar Monkey Bay zou brengen.
Na ongeveer 500 meter stond blijkbaar een collega van hun aan de kant met pech die zijn hele pick-up had volgeladen met kisten vol tomaten, aardappelen en natuurlijk personen. Jammer genoeg voor ons werd dit allemaal overgeladen. Wat onze verdere rit transformeerde in een overladen pick-up waaraan je voor het gevoel nergens meer kon vast houden en compleet verkrampt zat. Na ongeveer een uur ging de eerste lading eraf. Helaas werd de ruimte direct opgevuld door een man die allemaal balen stof graag richting Monkey Bay had vervoerd. Toen de balen op de pick-up waren geladen ontstond het gevoel over van; oké waar moeten wij nu nog zitten? Maar hier dachten we natuurlijk veel te moeilijk over, gewoon boven op, natuurlijk! Wat resulteerde dat ik op de balen zat ter hoogte van de pick-up dak. Sigrun tussen mijn benen geklemd.Voordat we bij de afslag van Cape Maclear waren, zijn we nog twee keer gewisseld van vervoer.Eerst achterin een grote vrachtwagen en het laatste stukje in de bak van een bestelwagen.
Wat een toprit! Openbaarvervoer op zijn best. Zo hoor je toch eigenlijk door Afrika te reizen.
De reis was eigenlijk al meer dan genoeg, we hoefden Cape Maclear niet eens meer te zien, dit was het al waard. Bij de afslag naar Cape Maclear zag ik een groene Mercedes camper staan met een Zwitserkenteken. Uit nieuwsgierigheid wie er in zouden zitten heb ik aangeklopt, tot mijn verbazing komen er twee grijskopjes naar buiten. Hier uitgebreid mee gepraat over van alles en nog wat; ze zijn al 11 maanden onderweg en na wat gissen bleek dat ze ouder dan 60 waren. Ze hadden ook de Cape als einddoel dus zijn we samen verder die kant op gereden. Aangekomen bij Fat Monkey Loge, hier was alleen nog de 3 persoonskamer vrij a 6000 Kw. Met een mooi lul verhaal dat we er vanuit waren gegaan om in een dorm te kunnen over nachten, en hier het ook alleen maar voor mee hadden genomen. Hebben we de kamer gekregen voor een top dorm, prijsje 3000 kw. Direct het Lake in geplompt, alle zorgen en vermoeidheid van de reis gleed van ons af. Wat een top gebied, hier had ik het wel 4 maanden vol kunnen houden, super weertje, sfeertje en locatie. Het eten en drinken valt ook nog eens reuze mee. Die avond weer met het Zwitserse stel gepraat, vooral over de ontwikkelingshulp van Afrika, wat de kwalen zijn en hoe het eigenlijk zou moeten. Dit houd me toch al steeds vaker wakker, iedereen heeft er een eigen mening over en eindelijk had ik iemand gevonden die het er hetzelfde over dacht.
Het vervelende is dat we de volgende dag direct weer weg kunnen. Die morgen natuurlijk even ontzweet in het meer, en een lift geritseld op de Ruffes manier. Eerst mensen een beetje afluisteren wat ze van plan zijn en dan vragen of je mee kan rijden. Net doen of het puur toeval is dat jullie dezelfde kant op gaan. Hahahha. Zo hebben we die dag een gratis rechtstreeks lift geregeld terug naar Lilongwe in een top wagen. We blijven studenten. Het was een man die voor de Duitse aannemer de weg reconstrueert tussen Lilongwe en Blantyre. Hij woonde zelf in Dedza, halverwege, maar zijn vriendin ging door naar Lilongwe. Dit scheelt ons ook nog eens 4 uur meer water plezier. Het stel had een hond mee die gek was op zwemmen, telkens als er iemand indook volgde hij. Ook ter verkoeling ging hij keurig in de branding liggen. Wat een top beest, met het uiterlijk van Scooby Doo. Maar aan alles komt een eind, zo ook aan het weekend Cape Maclear.
Bij aankomst in Dedza werden we nog uit genodigd voor de thee, hier werd wat gevist of ik geen interesse had om voor zijn bedrijf te werken (Gauff.com). Een super groot Duits bedrijf dat veel werk verricht in Afrika. Laten we zeggen dat we contact houden.
Anderhalf uur later worden we gedropt in ons hotel terug in Lilongwe. Waar we de heen reis een dikke 8 uur over hebben gedaan. (8 uur ochtends vertrokken aankomst Lake 4 uur). Deden we er terug een dikke drie uur over.Het kan toch allemaal zoveel efficiënter. This is Afrika!
Groeten jullie sjacheraar,
''Ruffes'' Riekus Bakker.
- comments