Profile
Blog
Photos
Videos
We hebben lekker geslapen in onze bungalow en gaan even ontbijten. Met Arman hebben we weer om negen uur afgesproken maar al wie er komt, geen Arman. Na zoeken kom ik hem omstreeks tien uur tegen bij een warung (eetstalletje). Hij blijkt zich te hebben verslapen. Het was gisteren best een zware tocht voor hem maar we zijn natuurlijk niet zo blij... Omdat hij nagenoeg geen Engels spreekt, laten we een dame van ons hotel vertalen dat we dit niet erg op prijs stellen. Ook hebben we haar gevraagd hem te zeggen dat de rit naar Bira volgens ons veel korter had gekund. We besluiten dat we onze vriend de komende dagen in de gaten gaan houden.
Nu we wegrijden uit Bira zien we de eerste typische huizen hier in het zuiden van Sulawesi die veelal van hout zijn en gebouwd op hoge palen.
We gaan eerst naar Tanaberu, iets ten westen van Bira. In dit dorp, aan de kust, worden prachtige houten schepen op het stand gebouwd. In het dorpje hoor je dan ook veel gehamer en gezaag. Ook wordt er bijna vanzelfsprekend veel gevist.
We rijden door naar de oostkust. Hier leeft een heel bijzonder volk, De Kajang. Ze leven daar in totale harmonie met de natuur zonder elektriciteit, motorvoertuigen en nagenoeg kunststoffen e.d. Ook gaan ze nagenoeg in het zwart of donkerblauw gekleed. We lazen dat dat laatste ook van bezoekers wordt verwacht maar dat bleek niet zo te zijn. De auto moest bij de ingang van de desa worden geparkeerd en we gingen te voet verder langs een lastig te bewandelen pad. Al snel komen we de eerste eenvoudig ogende paalwoningen tegen maar als je goed kijkt zie je dat veel huizen met veel zorg en oog voor detail zijn bebouwd.
De mensen lijken eerst wat schuchter maar na een hartelijk "selamat siang" (goede voormiddag) en glimlach van ons blijken ze heel vriendelijk te zijn.
We zijn blijkbaar welkom maar na enige tijd raken we de weg kwijt en verdwalen in het uitgestrekte dorp. Met handen en voeten leggen we uit dat we opzoek zijn naar de uitgang maar we worden iet begrepen. Pas toen Gerard op het idee kwam om te vragen naar het naburige dorp werd ons vriendelijk de juiste weg naar de uitgang gewezen. Een hele belevenis... We gaan weer verder naar het 120 kilometer verderop gelegen Wattampone, onze volgende slaapstop waar we tegen acht uur 's avonds arriveren.
Groeten Roland
p.s. internet is tergend traag…
- comments
carlien pelamonia Jullie maken wel heel veel spannende dingen mee. Spreekt Gerard zo goed indonesisch?Nog geen kapotte kniëen en handen van al dat geklim? Nu nog even over het ziekenhuis.Mijn familie was heel blij met de foto's.Zelfs mijn neef uit Djakarta vond ze prachtig. Hij was er niet meer geweest.