Het is wat later dan dat in de planning stond, echter! Stiekem ben ik al terug, maar toch ga ik nog twee blogs schrijven. Deze blog zal gaan over mijn tijd in The White City (Arequipa, Peru), het overmoderne Santiago de Chili (Chili) en het loco-loco Buenos Aires (Argentinie).

Arequipa, Peru; de witte stad

Gedurende mijn reis heb ik veel, heel veel verschillende activiteiten gedaan en verschillende lifestyles gehad. Nu, na de onvergetelijke Salkantay trip naar Machu Picchu toe was het tijd voor een periode van rust. Misschien is rust niet helemaal het goede woord want ik heb gedurende mijn hele reis nog niet zo hard aan de studie gezeten. That's right. Ik had namelijk besloten om nog een week spaans lessen te nemen, zodat mijn basis die ik had opgebouwd in Bariloche tezamen met mijn eigen oefening tijdens mijn reis en zelfgemaakte add-ons, weereens goed samen gesmolten werd zodat ik naar het 'volgende' niveau kon gaan. Si, bien plan for sure no? Si. Dit heb ik dan ook gedaan, een week lang elke ochtend twee uur lang les waar ik daarna in de tuin van het hostel, waar tevens de lessen gehouden werden, verder kon gaan met leren.

Echter, hier houdt het niet bij op. Ik had nog meer te studeren. Ook had ik mij namelijk opgegeven voor gitaarlessen, wat in zijn beginsel, administratief gezien niet helemaal goed ging. Met moeite zou ik mijn gitaar leraar ontmoeten. Kom ik aan bij het adres waar het zou moeten zijn, bleken ze van niks te weten. Totdat er een fors gezette Peruviaan met gitaar aanzette die zei dat hij mij op x en y dagen les kon geven. Maar dat klopte totaal niet met de dagen die afgesproken waren. Gefrustrureerd van hoe lastig het al ging om uberhaubt les te krijgen, had ik met hem een afspraak gemaakt en een stuk vooruit betaald. Terug naar het hostel, toch nog maar eens informeren, kwam ik erachter dat het niet desbetreffende leraar was die ik had moeten ontmoeten. Een direct telefoontje naar de directeur van mijn hostel leidde ertoe dat hij binnen twee seconden met mij meeliep naar het instituut der muziek toe. Daar mijn 'eigenlijke' leraar ontmoet en de 'overaanwezige' Peruviaan die blijkbaar nogal direct sales toepast afgepoeierd en mijn geld teruggehad, doordat mijn directeur van het hostel en de directeur van het instituut vriendjes waren. En doordat de eigenlijke muziekdocent de zoon was van deze directeur. Mooi, opgelost ;)

Dan is het tijd om te oefenen, en ga je dus allereerst een gitaar kopen. Die je vervolgens aan het einde van de week weer mag verkopen, omdat je erachter komt dat de luchtvaartmaatschappijen hun winstmarges halen uit het overmatig hoog stellen van de prijzen van extra bagage, 'b******s'! Het blijkt in ieder geval dat ik zou kunnen overleven als 'verkoper' in Peru, ook al is een devaluatie van 50% in één week redelijk wat. Ik was allang blij dat ik 50% minder verlies had, in plaats van 150% extra kosten. Toch een winst van 200%, toch? Niet helemaal maar het klinkt wel goed.

Hiernaast moet je natuurlijk je spaans oefenen en heb ik ook weer mijn best gedaan om in contact te komen met de locals, wat resulteerden in twee leuke afspraken waarin ik supergezellig de cultuur beter heb leren kennen. Het interessante is dat Arequipanen enorm trots zijn op hun stad en eigenlijk zichzelf niet helemaal als Peruviaan zien. Er is dan ook een tijd geweest waarin ze de onafhankelijkheid af kondigden. Overigens worden mensen uit Lima niet erg gewaardeerd in veel delen van Peru. Nog meer 'meeting the locals'. Was ik lekker gaan eten in een restaurantje met de gedachte de hele week al om het rustig te houden, een lekkere studieweek, eindig ik in een discotheek met 15 locals en veels te veel Pisco (de lokale drank van Peru). Wat een mooie avond, veel mensen leren kennen, lol mee gehad en ook natuurlijk gedanst. Helaas was dit wel dezelfde avond waarop ik misschien iets teveel in het moment zat, waardoor ik mijn camera en vest niet de aandacht had kunnen geven die ze hadden verdiend, en ik beiden dus niet meer teruggevonden heb.

Maar wat een stad, Arequipa. Koloniale gebouwen, een prachtige kathedraal, veel kleiner opgezet dan de meeste grote steden, en vooral de cultuur. Deze is totaal anders dan in bijvoorbeeld Cusco. Deze is er één om te onthouden, één met open en vriendelijke mensen, één waar je jezelf erg thuis kan voelen. Ik denk dat dit dan ook één van de plaatsen is geweest waar ik de meeste moeite heb gehad om afscheid te nemen, onder andere door de fijne en bijzondere mensen die ik ontmoet had. Een soort van emotionele rollercoaster die zich aanzette.

Santiago de Chili, Chili

En dan op weg naar Santiago de Chili, als tussenstop om verder te gaan naar Buenos Aires, waar mijn reis zou gaan eindigen. Omdat dit een enorm groot stuk was die te overbruggen was heb ik hetvoor een deel per vliegtuig gedaan. Allereerst moest ik zes uur in een bus zitten, naast een man die je met een hoge drukspuit zou moeten schoonspoelen, een weg die meer bochten heeft dan een formule 1 circuit, en dikke vrouwen die bij de verschillende stops met zijn achten binnenstormen om 'heerlijk' ruikend voedsel te verkopen. Wat een ramp was dat, en wat misselijk was ik toen. Eenmaal aangekomen in Tacna heb ik een gedeele privé auto gedeeld naar Arica toe (Chili), waar mijn vliegtuig zou gaan. Precies op tijd weer, ik kan hier beter mijn reisschema plannen dan in Nederland. Behalve dat er daar een uur tijdsverschil tussenzat waar ik natuurlijk rekening mee gehouden had, toch?

Eenmaal in Santiago aangekomen naar mijn hostel toe, die ik de dag van tevoren via Skype had geboekt (wat een technologie) en mij was aangeraden door verschillende reizigers. Het was dan ook een geweldig hostel met onder andere een grote huiskamer waarin je veel andere reizigers ontmoette. In Santiago heb ik dan ook veel 'gechillt' met verschillende mensen uit veel verschillende landen; Australie, Amerika, Israel, Nederland, Canada en Engeland. Het waren dan ook leuke avonden. Maar je hoeft er niet voor de vrouwen uit te gaan. Laat ik het zo zeggen, ik denk niet dat Chili ooit een Miss verkiezing gaat winnen ;).

Natuurlijk heb ik wel ook nog cultureel gedaan in Chili. Zo heb ik een mooie stadswandeling gemaakt, en erachter gekomen dat Santiago moderner is dan Nederland. Wat bizar. Hoe weet je dat je in een metropolis bent belandt? Het antwoord is simpel: op elke hoek van de straat zie je een statig gebouw met daarin een bank, je ziet hoge gebouwen tot zover je kunt kijken, op elke hoek zit een McDonald, Burger King of Kentucky Fright Chicken. Ook heb ik 2.5 uur lang gelopen een berg op zodat ik het vanuit dat centrale punt panoramisch overzicht had over Santiago. Dat is wel even indrukwekkend. Ik heb nog nooit zo'n stad gezien die zo groot is en tevens zo modern. En als je in Zuid-Amerika bent moet je natuurlijk wel naar een voetbaldwedstrijd. We zijn dan ook naar de altijd overbekende Colo-colo tegen Santiago Morning gegaan. Wat een kutwedstrijd was dat, haha. Toch was het wel grappig, maar ik zou zeker Zuid-Amerika niet uitgaan zonder een normale wedstrijd te zien.

En ik zou het bijna vergeten. Zoals presidenten en ministers vaak bliksembezoeken geven aan een land of stad, besloot ik om uit te testen of ik hetzelfde begrip een nieuwe betekenis kon geven. En dat is mij gelukt, namelijk met mijn bezoek aan Valperaiso en Vine del Mar, twee pitoreske plaatsjes aan de kust van Chili op zo'n 100km afstand van Santiago. Ik kwam er ongeveer om 16:00 uur aan, zag in dat ik lopend nog geen twee straten zou zien, en heb vervolgens een tour geboekt waarin ik in een volkswagen busje vier uur lang door beiden plaatsen gereden zou worden. Deze stad heb ik dan ook vooral gezien vanuit de achterbank van de bus door de vieze ruiten heen. Haha, het was niet het meest optimaal, maar het was wel weer een leuke ervaring en zeker weten was de indruk van beide plaatsen dat het bijzonder was. Mooi, gek en oud&nieuw zijn de woorden die dat beschrijven.

Buenos Aires - loco loco

Dan was het ook weer tijd voor de loco-loco stad, zoals ik het graag noem, en velen met mij. Ook al was ik er een dag later dan gepland. Si, ik had mijn vlucht gemist. Gemist? Technisch gezien niet, want ik heb nooit een poging gedaan om mijn vlucht te halen. Ik was dus in de overtuiging dat ik mijn vlucht voor in de middag geboekt had. Dit samen met wat technische storingen in de systemen van mijn vlucht provider en mijn eigen intelliigentie breakdown die week, leidde tot het vernemen dat mijn vlucht toch echt die ochtend geweest was.

Ik had ervoor gekozen om in een rustig hostel te gaan zitten, omdat ik wist dat ik anders niet levend terug zou komen. Want ik zou zowel het dagleven als nachtleven meemaken in Buenos Aires, en meestal omvat dit niet het woord of de uitvoering van 'slaap'. Ik ben dan ook maar twee van de drie avonden uitgeweest, één keer naar een disco, en één keer met een meid die ik in Cusco ontmoet had en in BA woonde, naar een tango show in San Telmo, de wijk die bekend staat om de tango. Dat waren dan ook een heerlijke paar dagen. Eén waarvan ik ook zeker weer genoten heb van het grote park in Palermo, waar het echt prachtig om te zien is hoe iedereen zich daar op verschillende manieren vermaakt.

En om het goed af te sluiten, MOET je naar een argentijnse voetbalwedstrijd toe. En wat ik had ik wéér een geluk (dit lijkt wel het middelpunt van mijn reis te zijn, geluk. Afdwingen die hap), er was een wedstrijd tussen Boca Juniors en Independiente, één die erg belangrijk was voor het kampioenschap, nog drie wedstrijden te gaan. En whooowhoo, wat een vette ervaring was dat. Ik was toch maar met een tour gegaan, en dat was verstandig ook. Uiteindelijk stonden we dus in het vak waar iedereen staat, en stonden we, in mijn optiek, tussen de hooligans. Het voordeel was dat ik er bijna zeker van ben dat onze begeleiding de harde kern van de hooligans waren, absoluut! Je kocht dus niet alléén je kaartje, ik ben er bijna van overtuigd dat je ook bescherming koopt. En als je daar dan staat, dan gaat het publiek 90 minuten lang, keihard los! Het stadion zie je onder je voeten letterlijk bewegen en je voelt ook absoluut dat je heen en weer beweegt. Hiernaast heb je drie mensen om je nek hangen op het moment dat er gescoord wordt. Dit bekrachtigd het feit dat de mensen uit Buenos Aires enorm gepassioneerd zijn, en al helemaal als het om voetbal gaat.

En dan was het tijd om naar huis te gaan. Wat is het dan opeens snel gegaan. Het mooie was dat het voor mij precies genoeg geweest was. Langer zou ik, vooral lichamelijk, ook niet uithouden, aangezien ik er alles uitgehaald heb wat ik eruit kon halen. Mentaal gezien heb ik een enorm mooie tijd gehad en de groei gepakt die ik kon pakken. De tijd was dus rijp om naar huis te gaan zonder al te veel gemengde gevoelens, maar vooral met voldoening van alle mooie avonturen, indrukken en ervaringen die ik nu rijker ben.

In mijn volgende blog zal ik mijn gedachten 'na' de reis neerzetten.

Grtz, Jos

Ps: geen foto's, dat klopt. Lees het stukje over Arequipa. Gelukkig heb ik de rest van de foto's op m'n laptop staan. Georganiseerde ongeorganiseerdheid dus