Profile
Blog
Photos
Videos
DEEL I
Mexico... Mexiihiiiiiiiiiiiiiiiicoooooooooo!!!!!
"Vanaf nu wordt alles anders" zeiden we tegen elkaar toen we in de trolley richting de grens van Mexico reden: De dodge tilt niet meer onze spullen; We zijn overgeleverd aan het openbaar vervoer van Mexico; Vanaf nu eten we bonen voor het ontbijt, lunch én avondeten; We zullen immer in een staat van alertheid verkeren; En ohja, wanneer zullen de eerste darmproblemen opspelen, door het slechte water/eten? Kortom, we zijn op het ergste voorbereid.
De grens moeten we te voet oversteken. Voordat we er erg in hebben staan we al aan Mexicaanse kant. Geen paspoortcontrole, niets. Op eigen initiatief gaan we achter een visum aan en uiteindelijk krijgen we dan toch die stempel van Mexico in ons paspoort. De VS laten we definitief achter ons, vaarwel engelstalig land!
Ensenada (Mexico groot, tijdbestek klein)
De grensstad Tijuana willen we zo snel mogelijk verlaten dus we pakken de bus naar Ensenada. Hier aangekomen maken we een strakke planning... oke, Carlos (de hostelbaas) maakt een strakke planning met wat we wel en niet willen zien in Mexico. Dit is het moment waarop we beseffen hoe ontzettend groot Mexico eigenlijk is. We geven onszelf slechts 17 dagen hier: dat wordt dus keuzes maken. Cancun schrijven we alvast af, dat is tenslotte veel te toeristisch. Ontzettend tevreden met onze verworven planning gaan we op pad om vistaco´s te eten: zeg maar een lekkerbekje op een taco, met sla, tomaat, ui en quacemole. erg lekker, maar wel bij zo'n tentje op straat gekocht. waar is die sla in gewassen? ik bestel ook nog een drankje en vergeet erbij te zeggen dat ik er GEEN ijs in wil. Ach, een beetje weerstand kweken is niets mis mee... Als dat maar goed afloopt. Die avond ervaren we voor het eerst de dansgretigheid van de Mexicanen in de plaatselijke club. We voelen ons hier wel thuis!
Cataviña (Wel woestijn, geen pinautomaat)
Met de (erg luxe) bus rijden we naar een piepklein dorpje midden in de woestijn, want Carlos kent daar een ranchbaas bij wie we kunnen overnachten. Alleen wij en nog een man (blijkt ook Nederlander te zijn: Jan) stappen hier uit. De plek waar we kunnen slapen blijkt een huisje te zijn met slechts 1 kamer: In deze kamer staan 8 bedden en een wc achter een gordijntje, of beter gezegd: vitrage. Deze kamer zullen we delen Jan. Er is echter een probleem: de dichtsbijzijnde pinautomaat is in een dorp een paar 100 kilometer verderop en Oscar, de ranchbaas, accepteerd geen creditcard. We beseffen dat we ietwat veramerikaniseerd zijn en samen nog 900 pesos cash hebben (=54 euro). Als we die avond nog willen eten én de volgende dag de bus willen pakken naar Mulegé, zou dat betekenen dat we geen geld meer over hebben om voor de kamer inclusief vitrage te betalen. Dus deze derde nacht in Mexico toveren we toch al weer de tent tevoorschijn. Voor 60 pesos mogen we van Oscar op zin terrein kamperen, zodat we geen last zullen hebben van 'bandidos'. Ook hebben we ons eerste babbeltje in het Spaans met Oscar: dat Spaans gaat helemaal goed komen! (denken we op dat moment)
Geld pinnen is nu prioriteit, dus we staan om kwart voor zes op om de ochtendbus te pakken (er komen 2 bussen per dag langs). Jan heeft ons nog wat Pesos geleend, zodat we toch nog even een ontbijt kunnen kopen, fijn! De ranchbaas ligt nog te slapen en dus lopen we met onze spullen 2-3 kilometer terug naar de hoofdweg. We worden de hele weg vergezeld door Paloma, de ranchhond. Hij let goed op ons, en bewaakt onze spullen. Als we de bus instappen moet Lisa Paloma de bus uitduwen. "Ga!" zegt Lisa, maar Paloma begrijpt het niet en wil met ons mee. "Va!" zegt lisa dan in haar beste Spaans. En daar gaan we, op weg naar de pinautomaat.
...wordt vervolgd
- comments