Profile
Blog
Photos
Videos
Lieve iedereen,
In onze laatste blog vertelden we dat we nog 1 nacht in La Paz zouden blijven, maar de plannen zijn toch nog iets gewijzigd. Allereerst heb ik nog wat te vertellen over de dag dat Nina de laatste blog heeft geschreven. Die dag (bewust niet genoemd om enige paniek in de thuisbasis te vermijden) ben ik namelijk de beruchte Death Road gaan fietsen. Deze weg ligt in de Yungas en wa tot 2006 DE weg van de vallei dorpjes naar La Paz etc. Een smalle weg van 3m (voor heen en terug verkeer!) met steile afgronden. Toen dit nog de belangrijkste weg was, zijn er ontzettend veel mensen overleden... van fietsers (1 persoon) tot hele busjes (tot 12 personen) die om wat voor reden dan ook de afgrond in vielen. Klinkt best eng dus. Maar ik zag allerlei advertenties, sprak andere backpackers ('zooo gaaf!!!') dus ik besloot om het ook te doen. Om een lang verhaal kort te maken: het was echt super gaaf! Ik vond het opzich ook niet zozeer een Death Road... Ja de wegen waren smal en bestond alleen uit zand en stenen... maar zolang je een beetje verantwoordelijk op je mountain bike zat, zou er niets gebeuren. Al kon je natuurlijk altijd wel in een bocht wegslippen en een eenmalige duik de afgrond in nemen. De weg ging vrijwel alleen naar beneden dus veel hoefde je niet te fietsen. Vaak moest je juist remmen om niet al te snel te gaan (en dus de bocht uit te vliegen). Maar het was geweldig! Ontzettend veel leuke foto's werden van ons gemaakt door de gids, het uitzicht was geweldig en de groep waarmee ik ging was ook leuk. Aan het einde van de route stap je weer in de bus en reden we door naar een hostel om daar te lunchen en... te zwemmen! Blij toe want inmiddels hadden we het behoorlijk warm gekregen (we begonnen op 4700m hoogte en zijn afgedaald naar 500m, in een subtropisch gebied). Heerlijk gezwommen in ijskoud water, douchen en toen de lange tocht van 3,5 uur terug naar La Paz (in het busje). Al me al wat het echt een geweldige dag, bezig geweest van 7u tot 19:30u! En Nina natuurlijk blij om te zien dat ik levend terug ben gekomen.
Zoals gepland wilden we dus de volgende dag de nachtbus naar Sucre pakken, beetje jammer: bleek ineens een of andere Nationale Voetgangersdag te zijn... Met andere woorden: geen taxi's, geen busjes, geen nachtbus. Bah! Er werd gezegd dat mogelijk na 17u alles wel weer zou rijden... maar aangezien onze nachtbus om 18:30 zou vertrekken, durfden we het risico niet aan en besloten nog maar een nachtje in de Wild Rover te blijven. Dit was op zondag, en elke zondag was er in een stad nabij La Paz een soort van worstelen (Lucha Libre). Aangezien we toch niet veel te doen hadden zijn we hierheen gegaan. Denk een beetje aan WWF (dat neppe worstelen op TV) maar dan dus op z'n Zuid Amerikaans. Hilarisch! Ik heb me helemaal kapot gelachen. Het einde werd echter ingeluid door een zachtjes naar binnen sluipende aangeklede mummie met een eng masker, die plots begon te schreeuwen en zwaaien met een ijzeren ketting en smijten met stoelen... wat door de kleine kindertjes aldaar niet heel erg gewaardeerd werd........ Tranen vloeiden dus rijkelijk. 's Avonds in de Wild Rover meegedaan aan de PubQuiz, samen met o.a. Ersin (een kerel van mijn leeftijd uit London, oorspronkelijk uit Turkije). Erg veel lol gehad, helaas niet gewonnen...
De volgende dag (jaaa maandag 3 september: gefeliciteerd paps!!) lekker geluncht in Sol y Luna (hadden we de dag ervoor gevonden, Nederlandse eigenaar dus Nederlandse dingen op de kaart). Hier mijn allereerste overheerlijke steak sinds 5 weken gegeten!! Hier in Zuid Amerika slaan ze vlees namelijk altijd plat... beetje jammer... Nog even met m'n ouders gebeld en toen langzaamaan weer terug naar onze hostel, tassen in de taxi inladen en samen met Ersin (en z'n vriendin) met de nachtbus naar Sucre! En wat een geweldige bus was dat, 3 rijen stoelen die ongeveer helemaal plat konden. Enige jammere: naast mij en Nina zat een jongen continu naar ons te kijken. Aangezien hij echt ontzettend 'restless' was, hadden we eigenlijk het idee dat hij aan het de-toxen was ofzo... Goed, niet helemaal op ons gemak dus, wat resulteerde in een niet zo'n goede nachtrust.
4 september, Sucre, 8u: veilig aangekomen! Helaas konden we pas om 11:30 in onze kamer dus backpacks gedumpt en met Ersin en Goz de stad ingegaan om ergens ontbijt te scoren. Zij zijn daarna verder de stad gaan bekijken, Nina en ik zijn terug naar de hostel gegaan om een film te kijken. De rest van de middag alleen geluierd, geslapen en niet veel gedaan. 's Avonds heerlijk gegeten in een steakhouse (jeej!!! steak nummer 2 sinds 5 weken). In Sucre is een dinosauruspark, leek mij met name wel leuk. Volgende dag dus daarheen gegaan... en helaas erg teleurstellend. Het hele park(JE) is gebouwd met als hoogtepunt een grote zandsteen muur (naja afgegraven berg) waar allemaal voetafdrukken van dinosauriers in staan. Niet dat je daar nou met een gids langs gaat lopen... of misschien in de hopen stenen/zand gaat zoeken naar fossielen... NEE: je kijkt er vanaf een uitzichtspunt op 50m afstand naar. De rest van het park zijn gemaakt dinosauriers, die af toe volgens een vooraf opgenomen bandje een beetje brullen en schreeuwen. Het leukste was eigenlijk nog een video wat een aflevering van Walking With Dinosaurs bleek te zijn (vroeger allemaal gezien, wel indrukwekkend). 's Avonds hadden we met Ersin en Goz afgesproken om boodschappen te doen en samen te koken. Best bijzonder want hier in Zuid Amerika heb je niet heel veel hostels waar je een keuken tot je beschikking hebt, zijn er weinig plekken waar je veilig vlees kunt kopen etc. Hier in Sucre kon het allemaal! Een overheerlijke pasta gegeten, wat hadden we dat gemist zeg. Afscheid genomen van Ersin en Goz (zij gingen de volgende dag door naar Uyuni). Wij besloten nog een extra dagje te blijven.
De dag stond in het teken van relaxen en wat musea bekijken. Het eerste museum bestond uit maskers, was wel grappig om te zien. Het tweede de geschiedenis van Sucre en Boliva, dat was erg leuk!! Voor iedereen die het nog niet wist: La Paz is NIET de hoofdstad van Boliva, de regering zit daar alleen. Sucre (genoemd naar de held Sucre) is de officiele hoofdstad van Boliva (overigens vernoemd naar de held Simon Bolivar).
Vrijdag 7 september: 11:30, bus naar Potosi. Stoel nr 5 en 6... naast ons: een ontzettend vies, ranzig, kots-opwekkend stel met een irritant vies stinkend kind. ZO blij dat deze bus ramen had... Ik ben toch redelijk wat vieze geurtjes gewend in m'n werk maar dit kon ik zelfs bijna niet aan. Overigens waren we ook de enige toeristen in de hele bus. Deze busreis was eigenlijk nog erger dan de nachtbus naar Sucre. De kernwoorden: stank, heet, weinig ruimte. Leuke bijzaak is overigens ook nog dat alle busreizen die korter dan 6 uur zijn, hebben geen toilet in de bus. Heel fijn... Dus om niet de bus tot stoppen doen dwingen: niet drinken in de hoop dat je die 4-4,5u lang niet hoeft te plassen. Extra kernwoord: dorst. MAAR, klinkt allemaal wel heel negatief maar we zijn wel weer een ervaring rijker!
Aankomst Potosi: oh jee, ziet er niet helemaal yippie uit. Deze stad staat bekend om zijn bergen met: zilver, goud, ijzer, koper, tin, zink en weet ik veel wat nog meer. Leuke hieraan: je kunt de mijnen ook in :D! Een avontuur waarvan velen weten dat ik daar wel voor in ben. Maar ik loop op de zaken vooruit. Eerst naar onze hostel, gelukkig in een beter wijk. Aldaar zagen we allemaal 'reviews' van gasten dat de mijntrip die dit hostel organiseert met gids Antonio zo goed zijn. Ok wij blij, betekent dat we niet verschillende travel agency's hoeven af te zoeken. In de avond lekker gaan eten en vroeg ons bed in gedoken.
De volgende dag: kennisgemaakt met gids Antonio en met 3 anderen richting de 'miners market'. Het idee hier achter is: in deze markt kun je cadeau's kopen voor de mijnwerkers (ja... ze werken hier nog steeds in barre barre omstandigheden in de mijn). Je kunt bijvoorbeeld kopen: drinken, coca bladeren, sigaretten, alcohol (96%!!!!!), dynamiet etc etc. Daar van Antonio ook veel uitleg gekregen over vanalles en nog wat. Erg leuk om te horen! Nog een beetje gespeeld met dynamiet, foto's gemaakt etc, erg leuk! Toen met het busje door naar de mijnen. Kleding, laarzen en helm hadden we al op. Alleen nog even het lampje op de helm en gaan! Overigens is zo'n mijntripje ook wel een risico... er is geen ventilatie, en natuurlijk is er instortingsgevaar. Eerste stop, een beeld van 'Tio' (de duivel). In de tijd van de Spanjaarden, als de lokale bevolking niet in de mijnen wilde werken, zeiden de Spanjaarden dat de duivel ze zou vermoorden... Uiteindelijk zijn ze de duivel gaan eren voor het behoud van hun leven. Ook met offers als sigaretten, coca bladeren, alcohol etc. Een leuk verhaal: ze drinken en offeren 96% alcohol in de hoop dat ze daardoor zo puur mogelijke zilver aderen vinden! Na veel verhalen van Antonio, waardelozen krakkemikkige houten trapjes beklimmen/afdalen, door nauwe gaten kruipen etc belandden we op level 6 (200m diep, dieper zouden we niet gaan). Daarna natuurlijk weer terug! Het was echt een geweldige ervaring. We hebben heel veel uitleg gekregen van Antonio (wiens opa en vader zijn omgekomen in de mijn waarna Antonio zelf op aandringen van zijn familie na 5 jaar is gestopt met werken in de mijn. Antonio begon op zijn 14e, werkte tot zijn 19e... hij is nu 29 jaar oud en ziet er nu al uit als 45...). Erg indrukwekkende dag, paar mijners gezien ook. Helaas werken ze nog steeds in barre omstandigheden (o.a. asbest), overlijden ze vaak binnen 10 jaar aan een silicium longontsteking... En dan te bedenken dat wij soms zeiken als we een keertje 2 uur moeten overwerken........
In de middag terug (op zaterdag dus): bustickets geregeld voor de zondag om door te gaan naar Uyuni. Geregeld door het meiske in onze hostel... En toen kwam vandaag (zondag 9 september): bleek het ineens ook hier dag van de voetgangers te zijn... Oftewel: geen taxi's, geen busjes, geen bussen. Wij not amused... Gelukkig reist een Spaans meisje met ons mee, dus wij naar busterminal lopen (20 min met volle bepakking dus....). "Nee, de bus van 12:30 gaat niet, maar die van 19:30 wel!"... Het Spaanse meisje vanalles geregeld... uiteindelijk geswitcht naar een andere busmaatschappij die om 18:00u vertrekt.... En vandaar dat ik nu hier zit te bloggen... We hebben dus ongeveer 7 uur te doden... Anyways, ik ben nu klaar... Ga maar weer even terug naar de dames in de hoop dat we een leuk cafe vinden om te relaxen!
Liefs Matthijs (en Nina)
- comments
Joost Hey wereldreizigers!! Weer erg leuk om jullie verhalen te lezen :). Ik zat toevallig achter m'n lappie in de tuin toen de update binnen kwam hehe. Vandaag waarschijnlijk laatste mooie dag in NL zoals ze het nu voorspellen :(. Jullie zijn weer ERG veel ervaringen rijker zo te lezen :). Death road afdaling en de mijnen in lijken mij ook erg spannend ;). Veel plezier weer en ik wacht tot de foto update :P. Greetz Joost
Matthijs Leuk dat je alles zo enthousiast volgt kerel! Overigens, aan iedereen: camino de la muerte is de Death Road, Ciudad Blanca is Sucre (wordt de witte stad genoemd) en Ciudad Plata is Potosi (zilveren stad ivm de mijnen)
PaJuLu Heej Matt & Nina, Na net even gezellig een tripple-chat op fb :P heb ik nu even de blog gelezen...wat een verhalen weer! Hopelijk valt het wachten mee (busje komt zo, busje komt zo...) en op naar het volgende avontuur. Hier is het ondertussen weer bedtijd! Gr xxx PaJuLu
Alja Wat maken jullie toch veel mee. Prachtig, hoor! Veel plezier! Liefs xx
Giny van der Plas Hoi allebei, ik heb tot nu toe genoten van jullie verhalen en van de foto's. Wat een geweldige reis. M bij deze nog heel veel te late felicitaties, ik was het niet vergeten, maar had niet bedacht dat ik via deze weg kon feliciteren.(dom) Gelukkig heeft je moeder op de dag zelf de felicitaties in ontvangst genomen. Ik wens jullie nog een mooi en spannend vervolg van jullie reis. Groeten Giny.