Profile
Blog
Photos
Videos
Waarom de bussen vanuit Uyuni naar Chili vertrekken op zo'n ongoddelijk uur is mij nu nog een raadsel. De tocht zou in principe een uur of 10 moeten duren, inclusief de grensovergang, dus geen idee waarom we hier met z'n allen om 3h 's nachts moeten staan klappertanden aan de bushalte. Het duurt trouwens nog tot 4h ongeveer eer de bus effectief opduikt. Ik maak mij er verder totaal niet druk om, ook al omdat ik hier op 3800m hoogte sowieso vroeg uit de veren ben; 4h 's ochtends is geen uitzondering. Het vehikel waarmee we deze tocht aanvangen heeft zijn beste tijd al gehad. De zetels zijn oncomfortabel en daarbij komt nog dat ze deze bussen overboeken. Het gangpad is dus ook volgestouwd met pakken en zakken en mensen die half aan de rugleuningen hangen. Gelukkig wordt het al snel dag en ontvouwt zich aan de vensters weer een landschap om u tegen te zeggen. Uitgestrekte, rotsachtige vlaktes zover het oog reikt en hier en daar mastodonten van bergen, die stillaan verlicht worden door de opkomende zon. Mijn dag kan niet meer stuk.
Na een uur of 5 rijden stoppen we in Avaroa, het laatste Boliviaans dorp voor de Chileense grens. Heel zeker weet ik niet hoe zo'n grensovergang hier in z'n werk gaat en als iedereen uitstapt volg ik gedwee de meute. Er zijn een paar kraampjes waar je wat te eten kan kopen en een beetje verder staan een paar huisjes, toiletten waarschijnlijk. Als ik zie dat de rij aan die toiletten gigantisch lang aan het worden is en dat zo goed als de hele bus ondertussen staat aan te schuiven, besluit ik toch maar eens dichterbij te gaan kijken. Maar zelfs in Bolivië staan er aan de toiletten geen geüniformeerde dienders. Het blijkt het douanekantoor. Iedereen moet apart een ruimte binnen om de paspoorten te laten afstempelen. En de 'aparte' ruimte wordt gebruikt om de onwetende 'gringo' nog eens 15 bolivianos lichter te maken. Ik besluit er geen spel van te maken.
Een uur later zit iedereen terug op de bus. We vertrekken, rijden exact 3 minuten en stoppen terug. Iedereen stapt terug uit, maar ook de bagage wordt deze keer uitgeladen. Ik informeer bij mijn buur en blijkbaar wordt hier van bus gewisseld. Bon. Anderhalf uur later komt die er effectief aan. Iedereen spurt naar de bus en probeert zo snel mogelijk een zitplaats vast te krijgen. Discussies alom, maar ik word daar gelukkig niet in betrokken. De bus vertrekt terug, we rijden nu 10 minuten, iedereen stapt terug uit, de bagage wordt opnieuw uitgeladen... Je houdt het niet voor mogelijk: de Chileense grenspost. Als Schengen-inwoner zijn we natuurlijk verwend op dat gebied. Na terug een uur aanschuiven mag ik eindelijk mijn rugzak helemaal binnenste buiten keren en onmiddellijk terug inpakken: enkel vuile was... Als de laatste reiziger gecontroleerd is, kruipen we nogmaals op de bus, rijden we terug een 5-tal minuten en stoppen we weer. Ditmaal worden onze biljetten gecontroleerd en wat blijkt: mijn ticket is maar geldig tot aan de grens en niet in Chili. De controleur geeft mij mijn vet, maar ik gebaar van krommenaas. Mijn medepassagiers hebben er plezier in. Ik stel echter het geduld van de controleur toch niet teveel op de proef. Ik stel voor om te betalen in dollars (zo heb ik ineens wisselgeld), maar ik vermoed dat hij geen rekenwonder is, want ik krijg het ticket echt aan een vriendenprijsje. Zo zie je maar!
De laatste 5 uur op de bus zijn wederom prachtig. We rijden door vulkaankraters, langs diepe ravijnen en stillaan merk je: we zijn in Chili. Hier worden grondstoffen ontgind, liggen er pijpleidingen en is er vrachtverkeer op de wegen. Calama, mijn eindbestemming is dan ook een klein stadje dat voornamelijk draait op de mijnindustrie en verder is er dus niets te zien.
- comments
John The Barbarian Jaja, een dagje Grensovergangen is een ideale manier voor hectische Europeanen om te ontstressen .... En voor de ´locals´ een dag met veel Leut en plezier. Moge Schengen bij jou zijn.
jan hey steven jan hier, waar hebt hij zo goed leren schrijven? Een echte een prof. reisverhalenverteller. Doe er iets mee, wordt gewoon een beroeps reiziger. een stevige, fan groet vanuit tielt
Steven He Jan, bedankt! Ik zal het in mijn achterhoofd houden! :-)