Profile
Blog
Photos
Videos
Bogota is een van de grootste Zuid-Amerikaanse steden. Dat is ook te merken. Het is vol en druk. De mensen zijn minder klein en een stuk knapper dan in Ecuador. Dat komt ook doordat in Ecuador veel indianen in de steden waren. Die komen zelfs bij mij niet verder dan borsthoogte. En ze zien er qua lijf en hoofd veel boerser uit. In Bogota heb ik tot nog toe 1 Indiaanse familie gezien. En een Peruaanse panfluitspeler verkleed als Indiaan. Dat hielp overigens niet om de panfluitversie van MJ's Billy Jean draaglijk te laten zijn.
De Colombianen besteden veel aandacht aan hun uiterlijk. Op de lagere en middelbare school draagt men een uniform. Onderscheid wordt dus gemaakt door veel gel (de jongens) en veel make-up (de meisjes en soms ook de jongens). De vrouwen zijn in mijn ogen onder te verdelen in 2 groepen. De dikkere vrouwen die er nog wel enigszins netjes uit zien of zich nog kleden als naar toen ze nog slank waren. Brr. De rest is allemaal lichter dan 50 kilo, lang zwart haar, netjes gekleed en vanaf een jaar of 21 verspringt de boezem opeens naar 2-4 maten groter. Wonderbaarlijk wat volwassen worden met de vrouwen in Colombia doet. De jongens zijn leuk, de mannen lopen veel in pak. Zelfs de meeste taxichauffeurs. Er wordt niet meer naar me ge-psst, alleen nog gekeken. Dat komt ongetwijfeld door de knappe Colombiaanse dames. Die trouwens ook naar me kijken. Zou het door mijn lichtgevende knalgroene wandelschoenen komen?
Bogota voelt zowel rijker als armer aan dan bijv Quito. Rijker doordat de meeste mensen er netjes uitzien en alles veel duurder is dan in Ecuador. Armer doordat de straten kapot zijn en er veel zwervers uit de opengelaten vuilniszakken eten en op straat slapen. Ook zie je hier overal mensen met een paal waaraan een aantal mobieltjes hangen. Deze kun je gebruiken om te bellen. Grappig gezicht om serieuze zakenmannen in pak met een mobiel aan een ketting te zien bellen. De stad is niet echt mooi. Veel zakenwijken met wolkenkrabbers. Er is een wijk bij het centrum, La Candelaria. Die is wel leuk met oude huisjes, veel mooie graffiti, een groot plein, beelden boven op de huizen, veel backpackers en iedereen houdt van Bob Marley. De beelden zijn de zogenaamde geesten van het huis die waken over het huis. Dennis en ik hebben in die wijk ook 2 nachten geslapen. Het hostel gaf bij binnenkomst echter aan dat de prijs na de 2 nachten met 10 dollar omhoog zou gaan. Dat vond ik uiteraard erg onredelijk. Zeker omdat we allebei kapot gebeten zijn door bedbugs. Dat verwacht je in een hostel waar je in totaal 10 dollar voor betaald. Hoewel beestjes geen klassenonderscheid schijnen te maken. We zijn dan ook verhuisd naar een appartement voor maar 5 dollar meer. Met wasmachine dus de eventueel meegekomen beestjes zijn nu gewassen. Het appartement ligt in de studentenwijk. Gezellig! Dennis en ik hebben een stadswandeling gedaan met een erg enthousiaste gids. Die greep ons bij elk interessant ding bij de armen, wat we niet helemaal gewend zijn. Je had Dennis z'n gezicht moeten zien. We zijn ook naar het Museo del Oro geweest. Dat was een leuk museum. Uiteraard was er veel goud. Vlakbij Bogota ligt een meer waar heel lang geleden rituelen op werden uitgevoerd. De Spanjaarden hebben het meer gedeeltelijk leeg laten lopen en veel geroofd. Toch is er nog behoorlijk veel bewaard gebleven en zijn er bijvoorbeeld ook nederzettingen en graven gevonden. Daardoor was er veel te zien. We zijn ook naar de zoutkathedraal in Zipaquira geweest. De reden dat religie hier met zout gemengd werd klinkt logisch: werk in de mijn is gevaarlijk dus werden er altaren gemaakt. In de zoutmijn wandel je langs de 13 fases van de laatste dag van Jezus. Die fases worden gesymboliseerd door uitgeholde kruizen. Door het bord dat er bij staat weet je welke fase het is. Handig, aan zo'n kruis las ik het niet af. Uiteindelijk kwamen we bij de kathedraal zelf. Die is 75 meter lang en er kunnen 8400 mensen in. Op zondag is het dus ook heel druk. Toen wij er waren ook. De plaatselijke jeugd had een schooluitje. De mystiek van de plek werd enigszins verstoord door hormonale pubers maar daar kon ik de humor wel van in zien. Ondertussen hebben Dennis en ik afscheid moeten nemen. Ik wacht nu op Mirjam, die komt vanavond. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om alle kerken en musea te bekijken die Dennis niet wilde zien. Ik ben bijv in het Botero museum geweest. De grondlegger van 'feeding' denk ik. Het museum is gevuld met schilderijen en beelden van alles wat dik is en rondingen heeft. Fruit, violen, vogels, vrouwen, kinderen, FARC leiders, etc. Erg leuk. Het museum bevond zich in een blok met musea die je in en uit kon lopen. In 1 van de zalen hing een schilderij van Kees van Dongen, geboren in Delfshaven. Tussen een Picasso en een Chagall. Nou heb ik als cultuurbarbaar verder geen idee wie die Kees is, maar hij vervulde me met nationalistische trots. Mirjam en ik gaan morgen een fietstocht doen door Bogota zodat zij alles in een dag kan zien. Donderdag verlaten we Bogota en gaan naar Medellin, de stad van Pablo Escobar. Dan naar Nuqui, aan de Grote Oceaan kant van Colombia. Groetjes, Mirjam
- comments
Dennis Haha, goed geschreven lief...en ja die gozert was nogal van het lichamelijke :) rare fopindiaan
Erwijn Het klinkt allemaal goed, ondanks de onvermijdelijke ongemakken. Leuk om over de verschillen tussen Equador en Colombia te lezen, als je er nog nooit geweest bent, lijkt het namelijk allemaal hetzelfde. Veel plezier daar met Mirjam!