Profile
Blog
Photos
Videos
Overweldigend Varanassi
Waar zullen we beginnen. Eigenlijk met te zeggen dat wat we hier meemaken niet echt in woorden is uit te drukken, je moet hier zijn geweest om te snappen en voelen hoe het hier is, maaaaaarrrrrrrrrrr…… we gaan een poging doen.
Stel je voor, je slaapt in een hotel aan de Ganges, de meest heilige rivier in India. Dagelijks nemen hier zo'n 60.000 mensen een bad, of komen om hun kleren wassen, wordt er afval gedumpt in deze heilige rivier en het riool loost haar afval, de buffels nemen een bad en tot slot worden er aan de rivier dagelijks velen mensen gecremeerd en hun resten verdwijnen in de rivier. Niet alleen de as maar ook de kleding en versierselen worden door de rivier meegenomen. Kortom, de rivier is enorm vervuild. Zo'n 1,5 miljoen bacterien zwemmen hier in 100 ml water, wat eigenlijk minder dan 500 zou moeten zijn om er veilig in te kunnen baden. Zo de eerste beelden komen nu misschien al een beetje binnen.
Wij lopen onze eerste dag in Varanassi langs de Ghats, verschillende plekken aan de rivier, met ieder hun eigen verhaal, en dus ook activiteiten. Het wemelt hier van de mensen en beesten en de badende, wassende, poepende, piesende, mensen en beesten komen voorbij in ons blikveld. Het is een stinkende rommel maar na een uur ben je daar aan gewend. We kijken uit waar we lopen want voor je het weet heb je stront aan je teva's. Spelende kinderen in en langs het water, rennend achter hun vlieger aan, of gewoon wat gooien met wat muntjes op de straat. Wanna by postcard ? What's your name ? Where are you from ? De standaard zinnetjes die iedereen hier kent. Sommigen komen verder dan dat en de jonge verkopertjes van kaarten en offerandes voor op de rivier zijn al heel gewiekst. De kinderen hebben plezier, zijn mooi, zelfs met dikke snottebellen onder de neus, en trekken toeristen aan.
Bij sommige Ghats is het enorm kleurrijk door de doeken en kleding die te drogen worden gelegd op de kant. Jong en oud helpt hierbij en ook de mannen hebben duidelijk een wastaak. Als we de witte was eens goed bekijken wordt wel duidelijk dat deze niet echt wit meer wordt, maar dat was te verwachten gezien de vervuiling van de rivier. Op andere plekken komen mensen om zich te wassen, de mannen zepen zich volledig in en nemen een duik in de Ganges. Het ondergoed van deze kerels zit vernuftig in elkaar, een driehoekige lap met aan alle drie de zijden een langer stuk stof. Op een slimme manier wordt het zaakje erin gehangen en de lange stukke stof worden omgebonden. Vrouwen wassen zich gewikkeld in een dunne omslag en steken hun armen onder het doek om zichzelf te reinigen. De kinderen lopen vaak in vervuilde kleding rond, te groot of te klein, en verschillende laagjes over elkaar. Een shirtje, een spencer een jasje erbij, gewoon functioneel zoals het hoort. Geen mooidoenerij hier wie de leukste kleren heeft. Dan hebben we nog de sadu's, de heilige mannen, die zie je hier op elke hoek zitten, overwegend oranje gekleurd en soms zelfs met een oranje baard. Ze wensen je geluk, zetten een tika op je voorhoofd meestal in rood. Hun eigen gezicht is veelal rood, oranje, wit versierd. Prachtige koppen, sprekende ogen en lange baarden zijn erg typerend voor de sadu's.
Langs de Ganges staan prachtige gebouwen, allemaal weer verschillend en overal zit een verhaal aan vast. Zo werd er een paleis gebouwd bij één van de Ghats, maar dit bleek te zwaar, dus verdween een deel ervan in de Ganges. Tussen de gebouwen door zie je overal smalle trappen naar boven die leiden naar de smalle steegjes achter de Ghats. Een doolhof waar je de weg niet zomaar terugvindt maar waar het heerlijk is om doorheen te kuieren en Varanassi op te snuiven. Ieder keer als we weer een nieuwe hoek om komen, zien we nieuwe taferelen.Er zijn twee Ghats waar crematies plaatsvinden en de Manikarnika Ghat is de grootste van de twee. We lopen er heen en het is een drukte van jewelste. Zo georganiseerd als de crematies in Pashupatinath in Kathmandu plaatsvonden zo'n rommeltje is het hier. Overal zijn crematieplaatsen kriskras door elkaar. Overal ligt brandhout en zien we resten van al plaatsgevonden crematies. Wat opvalt is dat er alleen maar mannen rondlopen en de ceremonie uitvoeren. Ooit was er een vrouw die haar man verloor en zij was zo verdrietig dat ze zichzelf in het vuur heeft geworpen van haar overleden man waardoor ze zelf ook overleed. Sindsdien komen hier geen vrouwen meer. De mannen die we spreken vertellen ook dat vrouwen zo emotioneel zijn, mannen mogen hier niet huilen bij een crematie want dat is een teken van het niet vrij-zijn van hun ziel. We zien dus ook geen huilende mannen. Deze plaats is er eentje van respect en dat wordt ook verwacht van de bezoekende toeristen, geen foto's maken dus tenzij je toestemming hebt van een duistere figuur die de boel regelt op dat gebied. Eigenlijk zijn ook hier geen foto's nodig, dit sla je op en raak je nooit meer kwijt. De hele atmosfeer maakt ons weer stil, we zitten ergens niet te ver van de crematies vandaan, en aanschouwen in stilte de ceremonies. Sommige lijken zijn versierd met een enorme hoeveelheid gewaden, geschonken door familie en vrienden die afscheid nemen. Goudkleurige gewaden, rood en bedekt met vele lotusbloemen wordt het lichaam eerst "schoon"gewassen in de Ganges. Daarna wordt er vijf maal water op het gezicht gesprenkeld, voor elk natuurelement 1 maal. Het vervolg van het ritueel lijkt erg veel op dat wat we in Kathmandu hebben gezien. Door de vele crematies die tegelijkertijd plaatsvinden is de lucht gevuld met as en dat daalt als een akelige sluier op de mensen rondom neer, dus ook op ons. Vele mensen staan te kijken met een doekje voor de mond en dat is hier niet overbodig. Grote stapels hout zijn overal zichtbaar, en met veel tam tam worden nieuwe gestorven mensen naar deze plek gebracht. De mannen dragen de persoon op hun schouders op een draagbaar gemaakt van bamboestokken. Tegelijkertijd wordt er van alles geroepen dat wij niet verstaan. Het ziet er indrukwekkend uit. Nog geen tien meter vererop staat een vrouw de was te doen en het geloof in deze heilige rivier is uitermate groot. Vele mensen willen hier gecremeerd worden als ze eenmaal zijn gestorven. Als we de ceremonie een tijdje hebben aanschouwt lopen we verder en besluiten niet veel later om de smalle steegjes in te duiken.
We denken dat we de weg terug naar het hotel wel via deze steegjes kunnen vinden, maar al snel raken we het spoor behoorlijk bijster. Het is leuk om je te laten verrassen door een nieuwe straatje met haar koeien, kleine theeshopjes, winkeltjes, werkplaatsjes, huisjes en alles wat er verder te verzinnen valt. Dat we verdwaalt zijn maakt hier geen bal uit want op een zeker moment kun je altijd weer terug naar de rivier en dan wijst de weg zich vanzelf. We genieten van al het gedoe hier en na een tijdje opsnuiven van deze stad, gaan we terug richtig rivier. De rivier is gevuld met talloze bootjes, die af en aan mensen vervoeren langs de Ghats of naar de overzijde.
Wij zijn inmiddels verzadigd door alle indrukken van vandaag en gaan terug naar het hotel, doen niets meer, eten nog wat en kruipen erg moe in bed.
- comments