Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor ChancEd: km stand =12561 + 525 = 13086
Welcome to India, de eerste rip off is een feit !
Een dagje bussen van Kathmandu naar Bhairawaha valt reuze mee. We zitten in een soort sneltreinbus deze keer die niet telkens stopt om allerlei mensen te laten instappen. De stoelen zitten vol en daar blijft het deze keer bij. Mooi, want we komen rond half vier aan in Bhairawaha, zo'n 4 kilometer van de grens met India. Hier gaan we een nachtje slapen en morgenvroeg passeren we de grens.
Op tijd op, rugzak achterop en hupsakee met een nieuw voertuig, een jeep ( met bankjes achterin als een soort tuk tuk ) naar Sunauli, de grensplaats in India. Het is een drukte met vrachtwagens, een lange rij staat te wachten. Onze jeep rijdt een flink stuk voorbij de rij en daar staan we dan oog in oog met het niet te missen bordWelcome to India. Op zoek naar de immigratie van Nepal, om nog een uitreisstempel te bemachtigen, maar het kantoortje is snel gevonden. Een lekker gevoel om onder dat inmense bord door te lopen, eerder eigenlijk een toegangspoort, die ons welkom heet in India. Dat dat welkom niet direct zo hartelijk is merken we niet veel later trouwens. Even verderop is een vaag office van de Indiase immigratie en wat ons betreft kunnen die Indianen, zoals wij ze noemen, er wat van, want het is een tafel met twee stoeltjes onder een vaag afdakje. De man steelt nog bijna onze pen, maar geeft hem toch netjes terug als hij erachter komt dat die van hem recht voor zijn neus ligt. Belangrijkste is dat we een stempel hebben en dus legaal een tijdje in dit land mogen zijn, maar liefst zes maanden. India is levensgroot dus we zullen zien hoe ver we komen met dat visum.
Net over de grens is er nog niet zo'n enorm verschil met Nepal. Wat opvalt zijn de overvolle jeeps die af en aan rijden, merendeel mannen op straat die heftig met elkaar in discussie zijn, en de meer Indiase donkere gezichten die hier rondlopen. Ook in Bhairawaha was dat trouwens al zichtbaar. We hadden een tip gekregen om zo'n vijf minuten na de grensovergang door te lopen en ergens aan de rechterzijde zouden we de governmental bus naar Varanassi vinden. Na een minuut of vijf lijkt dat inderdaad het geval maar de bus eigenaar is een vreemde snoeshaan, eigenlijk hebben we vanaf het begin een "bad feeling". Wellicht moeten we direct doorlopen en wat anders zoeken en verder kijken maar om de één of andere reden doen we dat niet. De bus naar Varanassi kost maar liefst 525 roepie, en dat lijkt ons een flinke smak geld, dus we tastten wat af of dat niet voor veel minder kan. Met weinig andere toeristen in de buurt is het lastig checken, want lokalen verlinken elkaar natuurlijk niet. Enfin, we betalen 900 roepies voor ons tweetjes en er volgen nog wat toeristen. Sommigen hebben de bus in Kathmandu geregeld anderen gaan naar Gorakpur met deze bus. De vreemde snoeshaan is druk in de weer met geld en zijn gezicht staat op "f*** niet met mij want ik ben de baas van deze bus". Als we eenmaal bijna vertrekken, komt die mafkees ineens aanzetten dat we ook nog een 250 pp voor de bagage moeten betalen, ja amehoela, jij kunt me wat denken wij allebei. We zeggen hem beleefd dat we dat niet doen en dat het niet fair is van hem om dat niet vooraf te zeggen. Deze snoeshaan duldt echter geen enkele tegenspraak en wordt meteen agressief. Wij moeten gaan zitten volgens hem, we moeten luisteren, en als we niet betalen, mag de bagage niet mee. Ons gevoel gaat met ons op de loop, want in dit soort achterlijke gasten hebben wij geen zin. Het kan niet zo zijn dat dit de standaard Indiase manier is, want dat hebben we echt nog van niemand vernomen. Hij doet alsof hij wat vriendjes belt om hem te komen helpen met die twee lastige Nederlanders, maar daar zijn we niet van onder de indruk. Zijn vriendjes komen niet opdagen, waarschijnlijk omdat hij geen vrienden heeft als je je zo gedraagt. Wij zijn helemaal klaar met deze gast. Zijn karma is er eentje van een dooie mus ( die heeft vast nog een beter karma ) en in een volgend leven komt hij vast terug als één of ander miezerig dier. De toeriste die een kaartje in Kathmandu kocht beveelt hij ineens te vertellen wat ze heeft betaald en als ze vraagt waarom hij dat wil weten doet hij verdomd naar tegen haar. Geen haar op ons hoofd die er aan denkt om met deze gast of zijn bus naar Varanassi te rijden, onze intuïtie schreeuwt zo hard nee dat de ramen bijna uit de bus klappen dus wordt het tijd om ons gevoel te volgen. We proberen nog ons geld terug te krijgen, maar dat kunnen we natuurlijk helemaal vergeten. Als we een poging doen, merken we al gauw dat het helemaal niets gaat worden, de agressie bij de busgast wordt alleen maar groter en eigenlijk hebben we geen zin in deze sores hoe oneerlijk het ook van hem is. We hebben het over 14,40 euro en dat is flink wat geld voor Indiase begrippen. Wij hebben er schijt aan en willen niets met deze vent te maken hebben………..we pakken onze rugzakken en vertrekken uit deze bus.
Tien meter verderop staat de bus naar Gorakpur en daar stappen we in, betalen 110 roepie voor ons tweetjes en de vriendelijke chauffeur en geldman van de bus, geven ons het positieve gevoel weer snel terug. Als de bus afgeladen vol is vertrekt hij en rijden we voor het eerst door het Indiase landschap. Het is hier vlak en de ontwikkeling is er een stukje verder, we zien als snel een stuk of vijf tractoren in het veld, in plaats van alleen maar buffels zoals in Nepal. De wegen zijn een stuk beter, gaaf asfalt in plaats van gehavend, en al snel krijgen we de eerste spoorlijn in beeld. We praten samen nog wat na over onze eerste India ervaring met de snoeshaan van de bus, en beseffen dat we dergelijke agressieve toestanden nog nooit eerder hebben meegemaakt. Natuurlijk bedenken we ook wat we anders hadden kunnen of moeten doen, maar komen niet veel verder dan, veel anders kon het niet. Enfin, we genieten al snel van ons nieuwe land, en gaan ervan uit dat de busman niet typerend is voor India. Na een uurtje of twee rijden komen we aan in Gorakpur, een redelijk drukke plaats waar de bus ons afzet bij het treinstation. Dat komt mooi uit want dat was ook ons nieuwe plan, met de trein naar Varanassi. Veel mensen zeggen dat je ver vantevoren een ticket moet kopen of reserveren, maar als we gaan informeren bij het loket, blijken we die middag mee te kunnen. Er moet het een en ander ingevuld worden op een formuliertje en al snel staan er twee Indiase jongens naast ons om de juiste treingegevens uit te vinden. Bij het loket is het trouwens gewoon voordringen zo goed als je kan. Niet netjes in de rij, maar je snufferd naar voren steken en het formulier door de opening van het loket houden. Grappig om te zien. Een loket trouwens speciaal voor toeristen en vrouwen en verder nog de nodige lokalen die ook een kaartje willen. Mark regelt het ticket en krijgt te horen dat 1 plaats is geregeld en de andere gereserveerd. Hoe dat nou zit hebben we niet meteen door dus laten we maar ergens een plekje zoeken om met die grote rugzakken te wachten op de trein.
Zo'n station in een nieuw land is altijd weer leuk, alles is er weer anders als elders, en de zware toeterende treinen zijn prachtig. Al die reizende mensen die onderweg zijnnaar een nieuwe bestemming. Dat is niet anders dan in Nederland, maar de vele slaaptreinen zorgen voor leuke taferelen, jonge kinderen die een centje verdienen door de trein schoon te maken, het uitladen van al het gebruikte beddegoed, klaar om gewassen te worden, de enorme hoeveelheden spullen die mensen meesjouwen op hun treinreis en het absolute rookverbod waar ook op het station. Ik besluit dus het station te verlaten aan de voorzijde om daar op een rustig plekje een sigaret te roken en een slaapplaats te regelen voor Varanassi. We komen waarschijnlijk rond 21.00u aan en dan is het fijn, zeker na de ervaring deze morgen met de bus, dat iemand van de slaapplek ons oppikt en we niet nog een uur bezig zijn met het zoeken naar een guesthouse of hotelletje. Mijn telefoon doet het niet en als ik lekker sta te roken en de telefoon van een taxichauffeur mag lenen om even te bellen, heb ik ondertussen niet in de gaten dat zo'n 20 politieagenten ( ik overdrijf niet !) ineens achter me staan. Na het telefoongesprek word ik door een pittige dame in uniform aangesproken dat het een non smoking zone is. Ik kijk overdreven verbaasd en vooral erg onnozel en maak de sigaret uit. Ik heb geen idee of ik nu mazzel heb en er gemakkelijk mee wegkom zonder een enkele bekeuring of zo, of dat dit de normale gang van zaken is. Laat ik voorlopig hier in de buurt maar even niet meer roken.
Het bellen naar een guesthouse heeft nog geen resultaat opgeleverd en dus zoeken we op het station naar een lokale telefoon die we kunnen gebruiken. Het eerste guesthouse is vol, maar ze adviseren een andere en deze heeft nog 1 kamer vrij. Te veel geld naar onze zin, maar voor 1 nacht gaan we toch akkoord, en ja, iemand komt ons op het station ophalen.
De treinreis is fantastisch, in Vietnam en Thailand hebben we veel met de trein gereisd, en dat blijft een belevenis. Het is een mix van allerlei Indiase mensen, jong oud, heel donker getint en ook lichter van kleur. Goed Engels sprekend en soms alleen maar Hindi. Onze buren in de coupe, een wat ouder stel, zoekt meteen contact en de vriendelijkheid is groot. Ze zijn op weg naar Pune, een treinreis van 2,5 dag, na een bezoek aan Nepal. We kletsen wat en met maar 1 gereserveerde plek zijn we eigenlijk een beetje aan het zwartrijden. Alhoewel, we hebben wel voor twee plekken betaald. De tweede plek is uiteindelijk "confirmed"en Mark heeft in de computer ( jawel , echt waar) in de hal van het station kunnen checken dat ik in een andere coupe hoor te zitten. Da's knap ongezellig dus ik zit gewoon gezellig bij Mark op een stoel die wellicht zodadelijk toch van een ander blijkt te zijn. We hebben geluk geloof ik, het is nog niet zo druk, dus mijn stoel kan ik behouden en na controle van de conducteur, is alles ok. Mooi zo ! Er voegt zich nog een jonge gast bij ons, die twee jaar klaar is met zijn studie en nu werkt in Pune. Zijn familie woont in Gorakpur en die heeft hij bezocht. Het wordt een leuk gesprek met hem, en terwijl de avond langzaam invalt en het landschap roodgekleurd aan ons voorbijtrekt, genieten we van dit nieuwe land.
Schijnbaar is het uitzonderlijk, maar onze trein bereikt op de geplande tijd haar eindbestemming Varanassi. We nemen afscheid van onze medereizigers en stappen de trein uit het perron op. De persoon van het hotel weet in welke coupe we hebben gereisd dus we wachten eerst eens even of hij opduikt. Voor het eerst sinds we samen zijn komt er iemand op ons af met onze naam op een bordje. Vaak zien we deze mensen staan, op vliegvelden, stations, etc maar nooit stond er Bus op het bordje. Nu dus wel en we zijn er eerlijk gezegd erg blij mee. Zijn naam is Lesley en hij vertelt ons meteen wat do's en don'ts van Varanassi die te maken hebben met het reizen. Erg handig zo'n afhaalactie. Al snel zitten we in een blitse tuk-tuk en rijden we de stad bij avond in. Het ziet er modern uit, veel winkelcentra, enorme drukte op straat en de levendigheid maakt me enorm blij. Heerlijk om alles weer in te ademen en ik geniet van ons ritje. We rijden richting het oude gedeelte maar om de havenklap staan we stil. Het is het seizoen van trouwen hier en aan de vooravond van de bruiloft wordt de bruidegom in vol ornaat door de stad gereden, de ene in een prachtig versierde kar, de anderzit op een nog mooier versierd paard. Voorop bij ieder stoet lopen tal van mensen met allerlei typen licht op het hoofd soms zelfs complete lampekappen. Een brommer die vooruit rijdt zorgt voor de electriciteit voor al dat licht. Het is een prachtig gezicht en we zeggen gekscherend tegen elkaar dat dit wel een heel speciaal onthaal is voor die twee Busjes uit Nederland. Dat hadden ze nou toch echt niet hoeven doen !! na drie kwartier stappen we uit de tuk tuk want het laatste stuk moeten we lopen, er kunnen alleen brommers door de nauwe steegjes in het oude gedeelte. En……..koeien, smalle karren, fietsen met melkbussen, geiten etc etc. pas op waar je loopt want het kan glad zijn door de koeievlaaien en andere uitwerpselen, ook van mensen overigens, dus we volgen Lesley waar hij gaat. Na een minuut of tien komen we bij het hotel aan, gelegen aan de Ganges, waar de geluiden en geuren ons meteen tegemoet komen. Meteen maar even een blik werpen over deze heilige plek en dat is lastig om uit te drukken in woorden. Ik ga geen poging doen, kijk de foto's bij onze volgende verhalen eens en wellicht is het dan voor te stellen.
Na een hele dag reizen zijn we eigenlijk te moe om nog wat te eten maar we bestellen net voor het sluiten van de keuken nog wat eten. Een heerlijke warme douche en een lekker bedje zijn het volgende dat ons staat te wachten en we zijn het er allebei overeens, dit was een bijzondere dag. Here we are India !!
- comments