Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor chanced: km stand 31.437 + 500 = 31.937 km
Pingyao en haar idyllische uitstraling
In Beijing zijn we naar het treinstation getogen op zoek naar een ticket naar Pingyao. Een reuze groot station met giga veel mensen. De afstanden om van A naar B te komen zijn groot en vele Chinezen maken gebruik van het goede spoorwegennet om die afstanden af te leggen.
Omdat wij ook met de trein gaan reizen, moesten we eerst een loket zien te vinden waar ze een beetje engels spreken. Bij de informatiebalie in de centrale hal worden we naar een hoekje in de hal gewezen, en warempel als we daar aankomen staat er boven het loket "english speaking". Helaas klopt deze informatie voor geen meter, de dame kent alleen hello en toen hield het op. We pakken ons mandarijnen-boekje erbij, je weet wel zo'n klein vertaalboekje voor de belangrijkste conversaties in de andere taal, en wijzen aan dat we een ticket willen kopen en zeggen er "Pingyao" achteraan. De dame kijkt ons enigszins verbaasd aan maar het lijkt erop alsof ze toch iets begrijpt. Wat verder opvalt is dat ze telkens achterom een gang in kijkt alsof ze zit te wachten totdat daar iemand verschijnt die haar uit de brand helpt met deze buitenlandse toeristen. Schijnbaar is ze nog niet klaar met haar opleiding om deze baan goed te kunnen uitvoeren. Er verschijnen ondertussen wat regels op haar beeldscherm, met de juiste datum, kunnen we ontcijferen tussen de Chinese tekens, maar de prijs van het ticket is verre van dat wat er in de Lonely Planet staat. Dit betekent dat het toch niet helemaal juist is gegaan. Dan wordt de dame uiteindelijk uit haar lijden verlost, en we gunnen het haar ook uit eigenbelang, want wellicht kunnen we dan toch nog een juist ticket kopen. Ons vermoeden klopt en deze dame beheerst de Engelse taal prima. We regelen de kaartjes en hebben ons "mandarijntje" hier verder niet meer bij nodig. We lopen terug naar de centrale hal en verkennen even de werking verder van het treinstation. Overal zijn wachtruimtes, waar je voordat je trein vertrekt in de rij gaat zitten of staan, afhankelijk van de drukte, en tegen de tijd dat de trein gaat vertrekken mag je pas het perron op. Vijf minuten voordat de trein vertrekt gaat de toegang tot het perron dicht en ben je te laat, dan heb je echt pech want je komt het perron niet meer op. We zien de lokale bevolking sjouwen met tassen waarin vooral de noodles opvallen. Schijnbaar is er heet water aan boord van de trein want thermosflessen ontbreken in de bagage van de mensen. Handig om dit idee maar eens te volgen als we met de trein gaan. Als we het station uitlopen zien we ook de armoede van dit grote China, mensen van allerlei pluimage zitten bij het station en hebben in het Chinees op de straat geschreven om aandacht te vragen en zo geld te kunnen krijgen, we noemen dat dus bedelen. Goed geklede mensen, zelfs een jong gezin met een kleine meid en zo nog wat jonge meiden zitten in de buurt van het station te bedelen. Terwijl de zakenmensen aan hen voorbij gaan, zien we hier de harde realiteit van een megakloof tussen rijk en arm.
Zo hadden we in Beijing dus gezorgd voor een treinkaartje en eergisterennamiddag vertrok onze trein naar Pingyao, een nachttrein die om 5.32u zou aankomen vertelde de dame op de trein ons. Onze papieren kaartjes zijn ingenomen door de conducteur en daarvoor hebben we een hardplastic kaartje teruggekregen. We waren op tijd bij het station met onze instant noodles en wat drinken en belandden bij een ouder Chinees maar zeer modern echtpaar. Een blitse mobiel, een I-pod maar dan van een onbekend merk, maar wat vooral opviel was de warmte tussen deze twee oudjes, mooi om te zien. Met ons "mandarijntje" hebben we een klein gesprekje met de twee en met handen en voeten komen we ook een heel eind. We hebben onszelf verwend met een softsleeperbedje, waarvan er vier in een cabine zijn en heerlijke dikke dekens erbij. Zo is het vrij gemakkelijk om al snel in slaap te vallen en rond tien over vijf in de ochtend komt de conducteur van de trein onze plastic kaartjes innemen en krijgen we de papieren tickets weer terug. Dat wekken is niet voor niets, en de NS kan nog wat leren van de Chinezen, want de trein rijdt perfect op tijd en we hebben 4 minuten de tijd om uit de trein te stappen voordat hij verder rijdt. Door het systeem van de plastic kaartjes worden de juiste personen overal op tijd gewekt om zo te zorgen dat iedereen op tijd uit de trein stapt waarmee vertraging niet aan de orde is. Om iets over half zes staan we in Pingyao en buiten het station komt een mannetje naar ons toe met de vraag of we een guesthouse hebben geboekt. We liegen van wel en noemen een naam uit de lonely planet. De taxi lijkt op geen enkele manier op die we tot nu toe hebben gezien overalin Azië. Het lijkt meer op een golfkarretje dan op een taxi, en rond dit vroege uur is het stervenskoud in Pingyao. We kruipen dicht tegen elkaar aan en rijden het stadje binnen, dat volledig ommuurd is. De man zet ons af bij een ander guesthouse, maar zonder reservering kunnen we best even kijken. Het is een geweldig plekje dus we besluiten hier onze slaapjes de komende dagen maar eens te gaan doen. Na een kopje thee begint de temperatuur van onze lijven weer een beetje bij te komen en rond een uurtje of tien gaan we het stadje maar eens verkennen. Een leuke sfeer, met overal kleine Chinese stijl huisjes, maar vooral geweldig mooie binnenplaatjes overal, courtyards. Er valt hier van alles te zien en dat besluiten we nog maar even niet te gaan doen. Lekker relaxen in het guesthouse, een boekje lezen, we kijken naar "into the wild" een fantastische film, die weer raakt tot tranen toe. Daarna gaan we lekker een hapje eten en op tijd naar bed.
17 april
Vandaag gaan we met ons gehuurde fietsje Pingyao en omgeving verkennen. Een kilometer of 6 van het stadje ligt een, van horen zeggen, mooie tempel, Shuanglin genaamd. We besluiten deze eerst maar eens te gaan bezoeken. Alhoewel we het idee hebben dat we een leuke fietstocht gaan maken, valt dat een beetje tegen. Het is een lange asfaltweg pal naast de spoorrails, waar het druk is met verkeer en waar eigenlijk niets bijzonders te zien valt. Na een wijltje fietsen komen we bij de tempel aan en stallen onze fiets. Meteen komt er een mannetje naar ons toe die ons een ticket voor de "fietsparkeerplaats" wil verkopen, want schijnbaar is de vierkante meter door hem toegeëigend. Wij zijn al die ticketverkopers wel een beetje beu, en dus laten we hem vol trots ons eigen fietsslot zien en maken we hem duidelijk dat het kaartje niet nodig is. Beteuterd probeert hij het nog een paar keer, maar wij laten hem achter en gaan bij de tempel naar binnen. Bijna geen kip te zien en dat heeft niets te maken met de tempel want die is prachtig. De tempel bestaat uit meerdere gebouwen en binnen zien we grote Chinese beelden met soms akelig enge uitdrukkingen op het gezicht. De muren zijn beschilderd met de Chinese leermeesters die eruit zien zoals sommigen de Chinezen kennen van de Puk en Muk verhaaltjes van vroeger. Lange statige gewaden, de mannen met lange staart en een dunne snor en geweldige spleetogen. De taferelen zijn hier echt oud en dat is te zien aan de afgebladderde afbeeldingen op sommige plaatsen. Bij één van de tempelgebouwen is de complete wand vol met driedimensionale figuren. Van goden, dieren , mannen en vrouwen tot en met allerlei versieringen en het is verbluffend mooi. De Chinese kunst is hier duidelijk zichtbaar, maar niet alleen in de beelden en wandversieringen maar ook in al die prachtige vazen die her en der in de tempelgebouwen te zien zijn. Het is weer zo compleet anders dan wat we tot nu toe gezien hebben dat we geboeid blijven. Overal staat dat je niet mag fotograferen maar wie mij kent, Jellie, weet dat ik dan toch wel even de grens op ga zoeken. Als ik per ongeluk de flits ergens gebruik klinkt er ineens een zware Chinese stem door een luidspreker het tempelgebouw in "no photo, ok". Ik antwoord met datzelfde "ok" en zie later dat elk tempelgebouw volhangt met camera's. Gelukkig heb ik toch wat plaatjes van dit mooie complex kunnen knippen. Mark moet weer lachen om mijn grensoverschrijdende gedrag. We nemen rustig de tijd bij de tempel en lopen nog een ronde over de muur die om het complex ligt. Zo hebben we een mooie aanblik van bovenaf en dan zie je ineens weer hele andere mooie dingen dan vanaf de grond en nu is fotograferen gelukkig gewoon toegestaan. Als we het complex verlaten, na een plas-stop bij een immens goor wc gebouw, jesus wat een smerige lucht weer, staat het fietsparkeerplaatsmannetje al achter ons. We hebben geen ticket in te leveren bij hem om onze fietsen mee te kunnen nemen dus probeert hij zo geld van ons te vangen. Da's vette pech, nu kennen we ineens geen enkel woord chinees en engels meer, pakken onze fietsen en zijn op pad terug naar Pingyao.
In Pingyao is het zelf prachtig, authentieke huizen met courtyards, we bezoeken het oudste bankgebouw van China met enorm veel verschillende ruimtes. Hier is het idee van het bankwezen in China ontstaan en dat zo succesvol was dat er in veel andere plekken in China kantoren ontstonden met dezelfde procesvoering. Veel van de originele loketten, schrijfkamers, werkkamers, verblijfruimten en meubilair zijn nog te zien en dat geeft een gevoel alsof we compleet in de tijd terug gaan. We bezoeken nog een aantal oude panden met courtyards van vroegere vooraanstaande families en het moet hier een heerlijkheid geweest zijn om te verblijven. Het leuke van Pingyao is dat de meeste guesthouses ook in dit soort gebouwen zijn gemaakt, waar wij zelf ook slapen. Een hapje eten kun je gezellig in de binnentuin, waar veel rode lantaarns hangen ( rood = kleur van kracht), bonsai boompjes staan en chinees houten meubilair.
Een eindje verderop in de straat van ons guesthouse zien we grote cirkels met een diameter van wel twee meter, helemaal versierd met papieren bloemen in allerlei vrolijke kleuren. Ons eerste idee is dat dit vast versierselen voor een bruiloft zijn. Het tegendeel blijkt waar te zijn, want de bloemenkransen worden gebruikt bij begrafenissen. De gekleurde zijn voor oudere mensen van boven de zestig en bij jongere mensen worden volledig witte bloemenkransen gebruikt. Na onze vraag hoe een begrafenis dan in zijn werk gaat legt de eigenaar van het guesthouse uit dat er een rouwperiode is van 5 tot 7 dagen. Allereerst is er een ceremonie om de overledene te begeleiden uit het bed de kamer in op dag 1. Op dag 2 een ceremonie om vanuit de kamer het huis in te gaan, daarna op dag 3 om vanuit het huis naar de courtyard te gaan, dag 4 van de courtyard naar buiten de tuinmuren het dorp in en tot slot op dag 5 wordt de overledene begeleid buiten de dorpsmuren. Buiten het dorp wordt een plaats gezocht waar de overledene wordt begraven en een dikke berg aarde wordt in een berg op het lichaam gebracht. Hierbovenop worden de versierde kransen gestoken en nu begrijpen we de hopen zand die we onderweg vanuit de trein overal in het landschap hebben gezien met de vergane kransen erop. Bij sommige van de bergen worden later ook nog echte grafstenen geplaatst maar het meerendeel is zonder grafsteen. De plek waar de persoon wordt begraven heeft schijnbaar te maken met de plaats van het leven want her en der in het landschap zijn de grafbergen verspreid. De rouwende mensen dragen witte kleding, de naaste familie helemaal in het wit en hoe verder weg de band is hoe minder wit er gedragen wordt. Zo kan het zijn dat een ver familielid bijvoorbeeld een witte hoed draagt. Voor iedereen is daarmee ook duidelijk wie de naaste familie is. We zijn blij dat de eigenaar van het guesthouse zo geweldig engels spreekt want op deze manier hebben we de kans om onze vragen eens heerlijk uitgebreid beantwoord te krijgen en zo meer te leren over de gebruiken van China. Ons mandarijnenboekje is trouwens ook helemaal geweldig, want de Chinezen zijn supervriendelijk maar als je geen woord met elkaar kunt spreken is het contact snel verdwenen. De Chinezen zijn erg verlegen om zomaar in het Engels met je te spreken ook al kunnen ze best een beetje engels. Ons boekje bevat veel woorden waarmee we kleine zinnetjes kunnen maken, en als we een poging doen om het uit te spreken, zijn de Chinezen nog vriendelijker dan vriendelijk en soms komt dan ook het Engels naar boven. Ennuh, aanwijzen in een boekje werkt uiteraard ook heel erg goed.
Een heerlijke dag, we brengen onze fietsen terug en de dochter van de handelaar vraagt ons of we ze de volgende dag weer willen huren. Helaas voor haar en de familie gaan we nog een dagje te voet op pad en bedanken we haar voor het aanbod.
- comments