Profile
Blog
Photos
Videos
De tocht naar Santa Cruz, Bolivia, verliep door de Chaco. Dit is een eindeloze vlakte die toch iets weg heeft van de savanne. Alleen de dieren ontbreken nog. In het midden van het niets stopte onze bus plots. Bleek dat hier een grenspost was. Zo eenvoudig we naar Brazilië en Paraguay waren gegaan, zo moeilijk was deze grensovergang. Elke zak werd open geritst en geïnspecteerd. Best een vies gevoel na al die verhalen over drugssmokkel en dergelijke. Maar so far so good, na een uur mochten we weer vertrekken. Enkele uren later was de grenspost van Bolivia dan eindelijk aan de beurt. Nu dachten wij in Afrika al veel te hebben gezien, maar deze grenspost sloeg toch alles. Eén enkele tafel in het midden van de Chaco. Het is eens iets officiëler.
27 Uur later kwamen we dan eindelijk aan in Santa Cruz. Een van de grootste steden van Bolivia. Ze noemen zich het Brazilië van Bolivia. Het was er heel warm en enorm druk. We kwamen terecht in een leuke hostel, niet al te ver van het centrum. Het Noell Kempff National Park lag net iets boven het budget dus besloten we na een dag terug te vertrekken in de richting van de Salar de Uyuni. Maar niets loopt zoals gepland, dat is zowat een constante van het reizen. De tweede dag in Santa Cruz, de dag dat we gingen vertrekken, ontmoetten we twee Belgen aan de ontbijttafel. Het toeval wil lukken dat ze ook van Edegem afkomstig zijn en echt op enkele 100'en meters van mij thuis hebben gewoond. Te gek voor woorden. Samen gingen we dan maar naar Aqualand. Het fantastische openlucht/subtropisch/zwemparadijs. Het stelde niet echt veel voor maar we hadden het er wel naar onze zin.
Na het zwemmen had Maxime het helemaal gehad met haar haar. Het was tenslotte al zo'n zeven maanden aan het groeien en het zelf bijknippen was toch maar een tijdelijke oplossing. Ze ging dus naar de kapper terwijl ik met Seb en Martin nog verdere plannen maakte. Het resultaat was best grappig, of zoals Maxime het zelf beschreef: " ik zie eruit als een Boliviaans jongetje." Best vreemd dat mijn lief korter haar heeft dan ik maar voorlopig blijf ik volharden en laat ik het tot het einde van de reis groeien. Ondertussen vonden we nog een plek die niet in Lonely Planet of dergelijke stond, namelijk Lomas de Arenas. Nog een extra dagje Santa Cruz dus.
Lomas de Arenas is een bizarre en extreem moeilijk te bereiken plek. Wij besloten om zonder tour te gaan en dit brak ons bijna zuur op. Na 3 kilometer strandden we al. Onze Taxichauffeur had ons misverstaan en zag het niet zitten om verder door te rijden. Wij gaven bijna op tot er een vriendelijk mannetje ons hielp met de juiste micro aan te duiden. Deze zette ons af aan de ingang en wij hadden nog 7km te wandelen in de hitte. Na een twee uur wandelen kwamen we aan op een van de bizarste plekken die we tot hier toe gezien hebben. Saharaduinen met daarnaast regenwoud. Heel speciaal en leuk. Natuurlijk waren wij in deze hitte ondertussen stinkies geworden en gingen we iets drinken in een of ander resort met zwembad. De plons deed ons heel vel deugd en daarna hadden we een lift terug naar de stad in de pick up van een jeep. Plezier verzekerd.
De volgende dag gingen we dan maar richting Sucre. Tot iemand in de hostel ons vertelde dat er op zondag geen bussen reden. Sceptici dat we zijn gingen we, de 4 Belgjes, op onderzoek uit. We kochten tickets voor 5€ en onderweg waren we. Zo zie je maar dat je toch altijd best even zelf checkt.
Sucre is een heel mooie koloniale stad. Veel rustiger en aangenamer dan Santa Cruz. Het lijkt echt een andere wereld. Een van de hoogtepunten rond de stad zijn de 7 watervallen. Ja, we krijgen er echt geen genoeg van. Wederom vonden we de prijzen van de touroperators buiten proportie dus gingen we zelf op onderzoek uit. Na een wandeling van enkele uren kwamen we aan bij zeven mini watervallen. Er was niet echt veel water op dit moment dus echt heel indrukwekkend was het niet, zeker niet omdat we wel wat hadden moeten klimmen om er te geraken en dit op onze sleffers misschien niet zo'n top plan was. Een beetje teleurgesteld vertrokken we terug naar Sucre. En dan gebeurde het. Tijdens het klimmen naar beneden werd Maxime geholpen door mij en Martin. Op het moment dat ze net te ver is om mijn hand te blijven vast houden, valt ze naar achteren en neemt ze Martin mee in haar val. Een lekkere duik in het ijskoude water tot gevolg. Jammer genoeg werd er niet gefilmd. Maar niet getreurd, onderweg terug naar huis werden we droog geblazen in de laadbak van een grote vrachtwagen.
De volgende stop was Potosi. Dit is de hoogste stad ter wereld. En dat hebben wij zeker geweten. We kwamen aan en ik voelde direct dat mijn maag niet in orde was. Ik ging direct slapen en de rest ging op zoek achter eten en op ontdekkingstocht. Een uur later lagen ook Seb en Martin mee in bed te slapen tot de late avond. We voelden ons allemaal niet opperbest, maar ik was er toch het hardste aan voor de moeite. Hoofdpijn, buikpijn, draaierigheid, misselijkheid, … . Alles was van toepassing. En om een of andere bizarre reden had Maxime helemaal geen last van deze kwaaltjes. Het ergste was het bijna niet opgeraken van de trap. Na een paar dagen die ik nodig had om in mijn plooi te komen, gingen we dan eindelijk de mijnen bezoeken. Dit was wellicht een van de grilligste mensonterende dingen die ik ooit gezien heb. Mensen die werken in giftige stoffen zonder bescherming, in te hoge temperaturen,… het was niet om aan te zien. Gelukkig voor ons geweten hadden we enkele cadeau's gekocht zoals coca bladeren, flesjes waters, dynamiet en 96% alcohol. En ja dat laatste is om puur te drinken en de pijn niet te voelen.
Hierna was het wederom tijd om te vertrekken. Tupiza, het Wilde Westen, stond op het menu. De bus vertrok rond een uur of 8 om dan aan te komen om 2u 's nachts. Heel bizar soms die bus uren. En natuurlijk waren wij goed voorbereid en konden we op zoek naar een plek om te verblijven. Geen evidente opdracht in een klein dorpje waar alles gesloten lijkt. Uiteindelijk vonden we een slaapplek en daar was dan ook alles mee gezegd. De volgende ochtend stonden we op en gingen we op zoek naar een nieuwe plek om te slapen. En hierdoor verbleven voor de eerste keer in een hotel voor de prijs van 7€, met ontbijtbuffet zwembad alles erop en eraan. Hadden we al eens gezegd dat Bolivië echt wel goedkoop is? 's Middags gingen we nog een memorabele paardentocht doen. De paarden waren vrij onrustig en zijn meerdere malen verschoten, met ons op hun ruggen. Meermaals verschoten maar avontuurlijk was het wel, onze wild wild western. Het was de moeite, al was ik blij om terug in het hotel te zijn om ons klaar te maken voor Uyuni, een 5 daags avontuur.
- comments