Mug

Iquitos, Nauta, verder de Jungle in.

Opstaan was en hel, op jungledag. gelukkig bestond dag 1 voornamelijk uit reizen. eerst 2 uurtjes in de bus (zo´eentje waarbij je je benen in je nek moet leggen om confortabel te kunnen zitten), daarna 2 uurtjes boot. We kwamen aan bij het huis van Lucho, onze Bootchauffeur. Hij woonde in een kleine comunity langs de amazone, vlak voorbij Nauta. Zijn huis was van hout, bestond uit één grote kamer, en hij was al bezig met onze lunch te bereiden op het open vuurtje in de ´keuken´. Hierna begon het. We gingen een boottocht maken. na 2 uur had ik er al goed genoeg van. Was moe, Kreeg een houten kont, en moest constant helpen met peddelen omdat het water dichtgegroeid was met rare watersla. Na nog een uur werd het oppeens vlot donker. Ik dacht dat we er wel bijna zouden zijn. Op dit punt draaide de boot om. Wat nu? gaan we TERUG? ach, mischien is het vlakbij, wilde hij tot het donker varen. Terug door de watersla. verder en verder. Een afslag. We draaien weer om. Is die kloothommel verdwaald ofzo? Toen de chilenen mijn veranderende gemoedstoestand zagen zaten ze me uit te lachen. ´We zijn op zoek naar krokodillen! geniet ervan!´ reeds 6 uur boot oprij. Genieten zat er niet echt meer in. Bovendien, ik had genoeg krokodillen in de rivieren in rurrenabaque gezien om te begrijpen dat we hier geen krokodillen zouden vinden. De zaklamp van de gids is lang niet fel genoeg, en in het ried langs de kade herken je de glitterende krokodillenoogjes toch neit. En dan die lichtpuntjes langs het water, die maken het onmogelijk. Wat zijn die lichtpuntjes eigenlijk? Ze waren heel langzaam opgekomen naarmate het donkerder werd. Nu ook in de watersla, steeds meer. In de lucht, op het water. Misschien wel duizend kleine lichtpuntjes om me heen. Geheel Owl City verdiend een nekschot voor het verpesten van dit moment. Maar mooi was het zeker. Na nog 2 uren boten kwamen we eindelijk weer aan de kade. TERUG bij Lucho´s huis. Fijn. Jongens, ik ga slapen. Dat dacht ik.

Naast Lucho´s huis stond een vergelijkbaar huis op palen, de 4 hangmatten met musquito netten hingen er al in op. Ik pakte er één. Plette de paar muggen die hun weg naar binnen hadden gevonden met mij, en deed mijn ogen dicht. Na een uur of 2 werd ik wakker van jeuk op m´n voet. krabben, half wakker. Hoor ik gezoem. Open m´n ogen, ben nu echt wakker. s*** wat jeuken m´n voeen. En m´n armen ook. godver. Meer muggen? ik pakte mijn head torch. scheen. s***. minstens 20 muggen. in paniekerige halen begin ik ze tussen linker en rechter handpalm te pletten bij meer dan de helft ontplofte de mug en bleef er een grote rode bloedvlek op m´n handen achter. Dus jij hebt me al geproefd. halverwege werden de chilenen wakker. veel medelijden had ik niet. Deze missie had hogere prioriteit dan hun slaap. na deze twintig heb ik niet er fatsoenlijk geslapen. Elke 20 minuten kwam er weer een nieuwe binnen. Nooit zal ik weten hoe, maar ze deden het elke keer weer. Dit soort nachten doen je geloven dat zelfs de meest capabele, nuchtere persoonlijkheid tot waanzin gedreven kan worden.

dag twee, de jungle in. Boottochtje, kamp opgezet langs de rivier, waar de hangmatten tussen bomen hingen. Ik maakte zeker dat ik niet dezelfde slaapmat met muggennet had deze nacht. We gingen eindelijk een wandeling maken in de Jungle. het idee om te lopen was bevrijdend, even ontsnappen aan de muggen die zo constant om je hoofd cirkelden (zelfs met liters en liters aan repellent op je kop) We zagen wat apparte planten, mierennesten van de Leaf cutter ant (de worrier mieren van de leafcutter zijn zo groot als een vingerkootje!) en uiteindelijk, midden op ons pad, een gigantische anaconda (of boa constrictor). eerst voorzichtig haalden de gids en lucho de planten rondom hem weg met hun machetes. daarna, greep de gis hem in zijn nek. ´Nu kandie niets doen. Leg hem maar in je nek!´. een wilde anaconda in je nek leggen? iets waar je normaal 2 keer over nadenkt. Maar ach, hij zal het wel weten!. een vreemd gevoel om zo´n gigantisch krachtig, en zwaar beest in je nek te hebben. Dat als zijn hoofd vrij zou komen, hij zich instantly met al zijn kracht om mijn nek zou wikkelen in mijn hoofd als een rijpe kers van mijn lichaam af zou laten poppen. Maar alles ging goed, heb er een mooie foto van:)

Later gingen we nog vissen, alleen Lucho ving vis. daarna gingen we zwemmen. Toen ik mijn shirt uittrok begonnen de chilenen eerst voorzichtig, daarna luidkeels te lachen. ´wat is er?´ ´Je rug! je hebt een beet!´ dus foto´tje gemaakt, om het te kunnen zien. Allejezus. het moeten der minstens 50, 70 geweest zijn. Mijn rug was één grote muggenbeet. Ze zijn dwars door m´n shirt gegaan. Dat zijn de momenten dat je spijt hebt geen malarone te slikken. Zou de combinatie van dengue met malaria dodelijk zijn?. Die nacht sliep Filipe in de muggentent. Kreeg ik toch nog wat understanding voor mijn terreurnacht. De laatste dag, besloten de Chilenen een dag langer in de Jungle te willen blijven. We maakte nog en wandeling in de ochtend, maar na een uur splitsten onze wegen. We namen afscheid. Zij gingen door met de gids, Lucho zou me terug naar beschaving brengen. Ik had me nooit voor kunnen stellen hoe blij ik zou zijn de Jungle te verlaten.

Terug in Iquitos heb ik het rustig aan gedaan. ´s avonds in het Hostel kwam andreas langs. ´Leuk om je weer te zien!´ biertje gedaan, maar vroeg naar bed. de volgende ochtend om half 6 ging mijn speedboot naar laticia, op het drielandenpunt met Peru, brazilie en Columbia. Columbia. Ik ga naar columbia.