Met m´n gloednieuwe North Face regenjack en joggingbroek van een peruviaans voetbalteam in m´n duffelbag, begon de wandeltocht door de andes met 7 andere van de dragoman tour. De andere groep ging de inca trail doen, waarvoor ik mij ook had ingeschreven (om hier aan mee te mogen doen had ik absoluut mijn paspoort nummer nodig liet ik me door Hannah van Kilroy vertellen, enkele maanden geleden. Dit was precies de reden dat ik met veel stres en spoed m´n paspoort in Nederland liet vernieuwen zodat ze me kon inschrijven voor de INCA TRAIL. Waar de oorsprong van deze tweede hopeloze faal van kilroy ligt laat ik tenmidden) Ik zat dus in de groep die de Comunity trail ging doen. Deze tocht was uitsluitend voor dragoman, en ging door een geheel ander gebied. Komt niet eens in de buurt van Machu Pichu uit. Om 6 uur ´s ochtends vertrok de bus met ons en 2 gidsen, Jamil en assistent Jesus (spreek je uit as Gésus heh!), naar de achelogicoal site ´Sacsayhuamán´ (spreekt uit als sexywoman) heel veel stenen, waarin je vanalles zou moeten kunnen herkennen volgens de gids, maar om 7 uur ´s ochtends kon t me niet veel interesseren. Hop terug de bus in. en weer verder slapen. Na 2 uur reiden kwamen we bij de volgende site aan. Ik vertelde last van m´n maag te hebben, dat ik wel in de bus bleef wachten. Jamil was heel meelevend en liet me zitten. Mooi, geeft me weer een uurtje slaap extra. Na een uur kwam de rest weer terug en vertrokken we naar het punt waar onze trek zou beginnen. We stopte nog voor de deur van een apotheek, waar Jamil met me meeliep om antibacteriele maagtabletten te kopen voor mij (had niet echt last van m´n maag, maar baat t niet dan schaad t niet, en verdomd, het heeft m´n stoelgangprobleem van de afgelopen anderhalve week nog opgelost ook). Nog voor 12´en begonnen we met wandelen. De hele route liep langs een kolkend witwaterriviertje van het water dat uit watervallen in de vallei om ons heen kwam. Tegen 2 uur (constant omhoog) kwamen we op de lunch plek aan. Hier maakte we kennis met de 2 koks, de hoofdpaardbestuurpersoon, zijn 2 assistenten en de emergency horse driver. (de paarden droegen al onze baggage) We zaten wat uit te puffen terwijl er achter ons een lange tafel werd opgezet. plek voor ons alle 8. opvouw krukjes. Zozo, ziet er wat lux uit om een klef lunchbroodje op te serveren. Wat hebben we eigenlijk voor lunch? De koks waren druk in de weer met messen, pannen, de gasfles voedde een fel brandend vuur onder een grote pan. Al snel werd ons aller vraag beantwoord. We mochten plaats nemen aan tafel en kregen ieder een glas manderijnsapthee. Hierop volgde een groot bord pompoensoep, waarbij we koffie thee of chocomel kregen, en vervolgens kwam er een grote schaal met brood en het beleg, Een schaal met kaas, een met Ham, een grote schaal met verse guacamole saus, mosterd, tomaat, komkommer,majo, ketchup, het was een ongelofelijke lunch. Als toetje toe kregen we een kommetje vers fruit. Of dit aanhield? zeker weten. Hierna, 3 dagen lang, ieder lunch en avondeten, was tot in de puntjes verzorgd. Altijd soep voor, toetje na, en heerlijk en veelzijdig eten. Eenmaal bekomen na dit eten vervolgden we de reis omhoog. De natuur werd steeds doffer naarmate we hoger kwamen maar de speelse rivier hield het canvas om ons in leven, en het steentje springen telkens als we hem kruiste bleef leuk. Uitgeput kwamen we aan op het eindpunt van de dag. Het was een klein dorpje, misschien 6 huizen, met hier en daar een lama een schaap en een kip. Onze tenten waren al opgezet door de paardemannen die uiteraard vele uren eerder al aangekomen waren hier. Een vrouwtje in tradinionele klederdracht snelde zich naar onze tenten, legde haar kleedje uit met zelfgebreide lamawollen sokken, sjaals en mutsen, maar niemand leek erg geïntresseerd. De wind draaide en kwam nu uit de richting van een glacier in de verte. De abrupte verandering deed de wind als een ijzig mes door onze vallei snijden. We hadden 4 tenten met z´n achten. Het oudere koppel deelde er 1, twee jongens die elkaar al goed kenden (Quin uit ierland en Nick uit nieuw zeeland) deelde er 1 en de drie meisjes sliepen samen. Dat geeft mij m´n eigen tent vanacht! ´s nachts werd het tot wel -8 en om 6 uur´s ochtends was t niet veel warmer. In thermals en alles hadden we ons ontbijt en vertrokken voor dag 2. we Moesten een kilometer stijgen tot 4.700, en daarna weer afdalen naar 3 nogiets. De gids raadde me aan wat cocabladeren te kouwen als ik zuurstoftekort had. (Coca wordt gekouwt tegen hoogteziekte, voor zuurstofopname, Meer energy en afname van honger) Na dit te proberen vloog ik de berg op. Eventjes had ik zelfs de paardenmannen ingehaald. De groep moet minstens 40 minuten lopen achter me hebben gelegen, mede door de het oudere koppel dat vaak moest stoppen. Maar tegen de 4,500 moest ik het opgeven met de paardenmannen mee te lopen en liep ik weer alleen. Ik moet bijna boven op de berg geweest zijn, toen ik een torentje stenen zag. De betekenis was me onduidelijk maar ik dacht dat het vast en zeker een vorm van verering voor de Pachamama is. Ten behoeve van het niet nemen van een verkeerde weg besloot ik zelf ook een torentje te bouwen. Met 5 minuutjes lopen was ik op het hoogste punt van de berg, kon ik door de mist de paardenmannen in de verte zien, en was ik overtuigd dat de Pachamama me de goeie kant op had gestuurd. Inmiddels was het landschap om me heen veranderd in een iets wat je zou herkennen als een verre planneet uit een science fiction. De grond bedekt met vulkanische kiezelstenen en semifluoricerend hard alg achtig mos, met grote zwarte rotsen hier en daar neergeplant, en een mist waardoor ik m´n eigen schoenen amper kon zien. Na 10 minuutjes lopen trok de mist oppeens weg, kwam de zon door en keek ik uit over een prachtige groene vallei met blauw gekleurde laguna´s. Ik liep al een goed uur door het kalmerende landschap met het zonnetje in m´n nek, toen oppeens de mist introk. De langzame miezer veranderde met de meters die ik liep in een dichtere miezer, en uiteindelijke een stromende regen. Ik liep net te lang door om m´n droge broek te preserveren met de regenbroek die ik duidelijk voor niets al die kilometers in m´n rugzak meesjouwde. Ik vondt een plekje om te schuilen en at wat van m´n snacks. Uiteindelijk haalde de eerste van de rest van de groep me in, en liep ik met nick quin en 2 van de meisjes op. Doorweekt kwamen we op de lunchlocatie aan. De lunch was uiteraard heerlijk maar ik en de andere zonder droge kleren zaten te shaken als gekken. Gek genoeg klaarde het direct na de lunch weer helemaal op, en moesten we nog een uurtje lopen. De zon scheen weer en we passeerden een paar prachtige gigantische watervallen. Die avond sliepen we in een iets grotere comunity, waar een schooltje stond dat gebouwt en onderhouden werd met geld van dragoman en de mensen die deze comunity trek deden. Naast onze tenten kwam ditmaal niet 1, maar 5 vrouwtjes met kleedjes en spulletjes. Deze vrouwtjes hadden zelfs bier. Voor de belachelijke prijs van 1,50 per biertje trokken we onze dampende schoenen uit en genoten van de verdiende rust. Ondertussen speelde die gekke van gidsen een potje voetbal op het lokale trapveldje. Voor het eten wilden we nog wat biertjes maar de vrouwtjes waren alweer verdwenen. Ik liep het dorpje in met de missie 12 biertjes te kopen en kwam uit bij het huis van één van de vrouwtjes. Ze had er nog maar 2, maar kon wel wat regelen. Haar dochtertje, niet veel ouder dan 8, kreeg de opdracht langs Alle andere huizen te gaan om te kijken wie er nog bier te koop had. Het was een prachtig fenomeen. Het meisje werd snel vergezeld door andere kinderen die als gekke de huizen langs gingen en met 1 of 2 biertjes terugkwamen uit de huisjes gebouwt van modder hout en hooi. Uiteindelijk was het totaal 11 bij elkaar geraapt en konden wij tijdens ons eten ons biertje drinken.

Dag drie was een bijzondere dag, niet omdat de gehele wandeltijd maarliefst 9 uur zou beslaan, maar omdat we langs een comunity gingen waar een andere school gesponserd door dragoman was, waar we boeken gingen uitdelen aan de kinderen. En misschien wel nog belangrijker, omdat het de laatste wanderdag was die zou eindigen in de natuurlijke hot springs in ¨¨. Wederom een flinke klim, 1000, maar met de wangen vol coca leek deze 2 uur durende klim een eitje. Daarna 900 omlaag tot we in de vallei van het betreffende dorpje uitkwamen. De kinderen(leeftijd 5-6) kwamen al uit de school gerend voor we binnen de stenen omheining waren. Eerst werden we een leeg klaslokaal ingeleid. Hier leerde de gids ons wat woorden in Qeuchua en gaf ons ieder 2 boeken om uit te delen. Het waren meer stencils waar in quecua het spaanse alfabet geleerd werd. Hierna werden we voor de wolven gegooid. Wij, acht gringo´s stonden daar voor een klas met 18 ons schaapachtig aangapende peuters, proberen uit te vogelene hoe we dit ongemakkelijke moment zouden oplossen. De gids draaide zich naar ons en legde ons uit dat het de eerste dag van de leraar was. Hierna werd er wat uitgelegd aan de kinderen en ééntje maakte een bijdehante opmerking (grappig knulletje was t). We deelde de boeken uit. Toen, gewapend met een potloot ieder gingen we de kinderen dmv het boek leren de letter A te schrijven. Het meisje aan mijn tafel had het na een kwartiertje al aardig door. Ze wordt vast een goeie advocaat, dacht ik bij mezelf. Het jongetje aan m´n tafel was drukker met de snottebel onder z´n neus, en zelfs na veelvoudig voordoen kwam hij niet verder dan een O te tekenen met wat krulletjes eromheen. Hij wordt een goeie boer, dacht ik bijmezelf. Hierna namen we afscheid in Quechua (hoe ookalweer? geen idee) en in het lege klaslokaal stond de soep van de lunch alweer klaar.

Na de school hadden we nog 2 uurtjes wandelen, mild bergafwaards. De wandeling was heerlijk. Hier en daar een druppel als er een mistwolk de berg af rolde, maar niets serieus. De gids vertelde over een ritueel met sjamanen die Ayawaska gebruiken. En toen, na de 2 laatste uurtjes beblaard en gesloopt maar voldaan bergafwaards, nouja, er is eigenlijk geen schriftelijke opbouw mogelijk om te beschrijven hoe het voelde toen we aankwamen bij de hot springs. Het warme water was gevangen in 5 primitief maar luxe ogende baden, en onze tenten stonden er nog geen 20 meter vanaf. We hoefde geen 2 keer te denken om de tassen joviaal ergens neer te flikkeren, in de zwembroek te knallen en onszelf in de heetste van de 5 baden onder te dompelen. Pas na wat voelde als uren van goddelijke ontspanning na 3 dagen wandelen, toen de rimpeltjes in de vingertjes dimpeltjes werden, kwamen we er weer uit. Het eten was klaar!

We informeerde bij de gids of we hier een biertje konder krijgen. Hij vertelde dat er 20 minuten bergafwaards een groter dorp is, per vrachtwagen bevoorraad, waar we alles konder krijgen. Jesus zou het wel even halen. Ik was vastberaden mee te gaan. ´pakken we een taxi en...´ Dat was dan weer niet het geval. De enige manier was te voet. Omdat geen van ons bereid was terug in de wandelschoenen te gaan gingen slechts Jesus en één van de paardemannen op onze (iets te letterlijke) Beer Run. Na precies 40 minuten kwamen ze terug. 16 liter bier, een fles rum en een cola. Onze helden. Jesus our saviour (toegegeven, flauwe grap). We speelden kaartspelletjes tot wat voelde als diep in de nacht. tegen éénen was het bijna op en vielen we practisch van de stoelen. Tijd om te gaan slapen, maar goed ook, want we vertrekken vanacht om 3 uur...

PROLOGUE

Vooraf aan de trek hadden we een nacht in cuzco, en een hele dag daaropvolgend. Met de kennis dat er zich een Loki ergens in Cuzco bevond nam ik afscheid van de groep, ´nee ik eet vandaag solo´, (geen behoefte aan overprijsde gringomaaltijden die jullie zelfgeridderde nepreizigers elke dag eten), met teruggevonden gezondheid, een klein stadkaartje met een rood stipje op de loki en een broekzak vol met dromen ging ik op zoek naar een hamburgertentje (50 pleurocent, heerlijk burgertje gegeten) en vervolgens de Loki. Hij was niet heel ver maar de straat omhoog naar deze loki was zo stijl dat de motor van een kevertje het begaf en bijna de auto achter hem ramde. Ik kon zo naar binnen lopen zonder bandje of whatever. Bij de receptie was mijn vraag simpel, ´waar is de bar?´ het vriendelijke meisje had direct door dat ik een medenderlander was en leidde me met plezier door het gigantische complex, langs de 17e eeuwse binnenplaats, naar de bar. Mijn eerste biertje zat ik naast een onverstaanbare nieuw zeelander. Later kwam ik een Nederlandse jonge tegen die mooie verhalen had over zijn reizen door Panama en de eilanden boven Columbia, en weer wat later zat ik te kletsen met een meisje (nationaliteit, naam: onbekend) Met haar ging ik na sluitingstijd van de bar om 1 door naar de volgende kroeg. Uit een auto die we passeerden kwamen mystirieuze geluidjes.. ´pssssst,, PSSSSSSSSSST, what you need, PSSSSST, cocaina, powder from peru, marijuana, goood stuff, PSSSSSST´ Opdat we al aardig aangeschoten waren kwamen we in gesprek met de 2 mannen die achterin de auto zaten. Het meisje besloot het nummer op te schrijven, just in case, en ze bleken heel vriendelijk te zijn. in mijn gebroken spaans en hun gebroken engels besloten ze met ons mee te gaan naar een locale bar waar ze ons uitnodigden voor een biertje. We dronken wat meer en het niveau van de gesprekken daalde steeds verder, waardoor de taalbariere langzaam verdween, zoals als een mistwolk in de in de andes. Na heel wat rondjes was het tijd om uit te gaan. Met z´n vieren gingen we naar de gringotheek mama africa, midden op het main square van Cuzco. De vier bouncers (beetje overdreven heeah?!?) lieten drie van ons door, maar de vierde peruviaan, die komisch genoeg Jackson heette, Kwam er niet langs omdattie in z´n jongingspak was. Na wat afgevloekt te hebben gingen we weer naar buiten. Het meisje kwam met het plan dat ze van broek kon wisselen met hem. ´Goed plan! doen!´. Tot ze zich snel genoeg realiseerde dat het logischer was dat ik van broek zou ruilen. Een gringo in joggingsbroek komt toch wel binnen, no problemo. Op het moment leek het allemaal heel logisch en voor ik het wist stond ik in de joggingsbroek en hij in mijn jeans (dezelfde met het lapje over de scheur van de laatste wilde nacht in la paz). Met mijn regenjack (of die van jou mam, excuus!) bedekte hij zijn bovenste helft van z´n joggingpak. Probleemloos liepen we langs de bouncers. Eenmaal binnen raakte ik het gehele gezelschap vrij snel kwijt. Daar kwam ik de Nederlandse jongen van Loki nog tegen (hij was zoals hij zei ´helemaal, compleet, de weg verkeerd gekwijt´) en daarna Tony, de groepleider van dragoman, maar die vertrok vrij vlot daarna. tegen 5en noemde ik het een nacht en pakte een taxi terug naar het hotel. Ik sliep heerlijk die nacht. ¨s ochtends nog wat verdwaast keek ik naast me naar de stapel kleren. ´KUT, M´N BROEK!´ met een halve dag te gaan voor de 5 daagse wandeltocht begon, en slechts de voornaam Jackson in een stad van weetikhoeveel honderduizend peruvianen, was het hopeloos. Ik ben Cuzco in gegaan (Prachtige stad by the way!) en heb wat suplies voor de tocht gekocht. Poncho, Regenbroek, Nieuw regenjack (neppe North face, 15 pleuro, deze past me wel in tegenstelling tot het andere regenjack en ziet er nog fatsoenlijk uit ook. geluk bij een ongeluk!) en wat snacks. ¨s avonds ben ik terug naar Loki gegaan, op zoek naar het meisje waarvan ik de naam niet meer wist, of zij misschien meer van Jackson herinnerde. Ik heb der niet meer gevonden.