Koningen van de Amazone

-Whats for dinner?

Cuzco-Lima
Lima-Pucallpa
Pucallpa-Iquitos

Na Dragoman achter te hebben gelaten in Cuzco, is alles heel vlot gegaan. Nog een paar gekke nachten cuzco, toen de bus naar Lima. Ik rook een laatste sigaret voor ik de bus in wil springen, staat een blond meisje me gek aan te staren. Wacht, ik herken haar ook, waarvan? ´Maurice?´ ´Junglegirl?´, Het was Marie, hetzelfde meisje dat ik 2 maal eerder tegen kwam, die ging vrijwilligen in de Jungle van Bolivia, die de nacht in La Paz van de dronke boliviaan in het bed sliep, toen ik naast Jack de texaan moest slapen. Welke stoel heb je? Hee, das naast mij. Wordt een gezellige busrit! In de bus besloten we de Loki in Lima te bezoeken. Al met al een flinke tegenvaller. (geen warm water, keuken kwam niet verder dan een vette hamburger, geen f***ing engels sprekend receptiepersoneel). Deed mijn mooie verhalen over de Loki´s in La Paz en Cuzco vrij vlot verbleken. Maargoed, slechts voor 1 nachtje of 2. Ik wilde door naar Mancorra, het surfparadijs in het noorden van Peru, en zij ging een week Joga doen in een klooster onder Lima. Die avond feestje gebouwt tot de Loki sloot. Nog wat in een bar gehangen, en vervolgens keihardgefaalt op uitgaan. Vol, te dure entree, vol. Uiteindelijk naar het hostel teruggesjokt. Op dag twee in Lima in de Lobby van Loki een gezelschap van 3 Chilenen tegen gekomen. Ik vertelde er over na te denken de Jungle te willen bezoeken. Dat was precies waar zij morgen heen gingen. Kom mee! pak de zelfde bus en dan gaan we samen naar Iquitos. Ach, waarom ook niet? dus op dag 3 van Lima stond ik alweer in een busterminal; nouwelijks het eten geproefd, het strand gezien of het uitgaansleven van deze gigametropool beleefd. De chilenen wilde hier en daar wat bemoederend overkomen, alsof ze de wereld kenden, en iedere peruviaan een potentieel lid van de charley manson clan was, maar ze waren wel heel vriendelijk. De bus bracht ons naar Pucallpa. De rivier door Pucallpa voegt zich samen met de ¨¨¨ om vervolgens de Amazone te worden. Deze stroomt naar Iquitos, en van daar verder Brazilie in. Het eerste wat we deden was de haven bezoeken. Wanneer vertrekt de boot? Onze Motortaxi-driver bracht ons overal naar toe, de kapiteit van de boot (boot vertrekt morgen, om 1 uur!) de havens, ging mee op de boot naar de dierentuin, was onze gids, bracht ons terug naar de stad, alle winkels langs (50 liter water, sloten voor de cabines op de boot, hangmatten(!!:D) en veel andere troep) en terug naar het hostel. Op vertrekdag stonden we al vroeg voor de boot, 7 uur ´s ochtens. ´Meneer de kapitein, zouden we onze spullen in de cabines kunnen leggen?´ ´geen probleem, maar hoezo, we vertrekken morgen pas, 1 uur!´. Het blijft Peru he? dus terugingechecked in het hostel. What to do today?. Komt Filipe met het idee om het duurste hotel van de stad te ´inspecteren´, en dat voornamelijk de kwaliteit van het zwembad (enige in de stad, en zeer wenselijk met een temperatuur die de zweetdruppeltjes van je voorhoofd af doet laten rollen) We kwamen zo ver als de lobby, de lift, de deuren gingen dicht... Laatste moment voet tussen de deur. ´waar gaat dat heen vrienden?´ We kregen de man, manager oid, zover dat we het zwembad mochten gebruiken, als we voldoende drankjes bleven kopen. Een alleszinds redelijke deal. Dus een drankje, lekker zwemmen, gelunched, en weer terug. Ditmaal niet de enige in het zwembad, flink wat anderen. We werden uitgenodigd voor een potje waterpolo. Na een tijdje lekker spelen tijd voor een drankje, een man betaalde het rondje voor ons. Bleek later de eigenaar van het hotel te zijn. Een goeie vriend om te hebben, als je in het zwembad zit zonder voor het hotel te betalen! We hebben tot etenstijd bij het zwembad rondgehangen en zijn vervolgens wat gaan eten. Nee wacht, Ik ben wat gaan eten, de drie gingen naar de kerk. Religieus volk die chilenen. Na het eten, de Chilenen nog neit terug, kwam ik 2 zwitserse jongens tegen in hetzelfde hostel. Wat zijn de plannen vanavond Jongens? Ze wachten op hun taxichauffeur, daarna naar een bar en daarna zij hij hun naar de enige disco brengen die de moeite was die avond. De taxichauffeur bleek dezelfde als de onze te zijn, dus meteen goed. Barretje was tof. Komt er een meisje of je wilt dansen, veel te knap om zo op je af te stappen, maar je zegt geen nee. concequentie dat je een drankje voor der moet kopen. f***ing prostitutes hier. Vervolgens op naar de disco. Een verrassende 11 kilometer buiten het dorp. Lang, lang zandpad afgereden tot een gigantische outdour disco, vol met mensen, strippers op de bar. Chique tent jongens! Een geweldige avond gehad hier, en omdat de pinkaart leeg was en er nog geen succesvolle telefoontjes naar huis gepleegd waren voor een aanvullig, heeft de zwitser me voorgeschoten. Nooit teruggevraagd (zat ook op de boot naar iquitos) vriendelijke gozert. Daar gebleven tot het punt dat de dronke peruvianen die me de salsa wilde leren zelf meer moeite hadden op de benen te staan dan ik met de salsa had. Geslaagde avond. Jammer dat de Chilenen hier geen deel in wilde nemen, beetje saai volk. De volgende dag vol goeie moed en een bonkende kop naar de boot (trouwe Jose weer onze taxichauffeur, en met eenzelfde kater als wij. Dag ervoor had hij er neit minder op gedronken bij de disco, maar er geen problemen mee gehad om terug te rijden. Hee, in peru, kan politie echt geen blaastest betalen. No problem!) , en verrek, de boot zou inderdaad vandaag vertrekken. 2PM. We gingen de boot in. Ik Nog even van de boot, omdat ik nog steeds geen cashies had dus bellen naar paps. godzijdank alles geregeld en terug naar de boot. Chilenen weg, kamer op slot, dus maar dutje gedaan tussen de laden op het open dek. Wakker wordend door schreeuwende bootwerkers. langzaam de ogen openen. Hangt er klein auto´tje, zo´n anderhalve meter boven m´n hoofd. moest precies staan waar ik lag. ze hadden me net op tijd gezien. Pfiew. De Chilenen kwamen vlak daarna terug. Nog een uurtje gedut, tot 12. Toen gingen we voor ontbeit. Ik dacht, 4 dagen op een boot zal wel slecht eten zijn, dus we nemen een goed bord rijst met kip. Kreeg er zelfs een gebakken banaantje bij! Terug op de boot besloten we een plekje voor onze hangmatten te zoeken. De boot was goed volgeladen met troep, bovenste verdieping op een klein huisje na, onderste verdieping, en de verdieping in het midden hing bijna volledig vol met hangmatten van de peruvianen. We besloten voor het kleine open huisje boven op het schip. Er hing al een hangmat, en er paste er nog precies 4 naast. Al gouw leerden we de eigenaar van het hangmatje kennen. Een duitser, Andreas, ergens in de veertig. Hij maakte deze reis omdat hij altijd droomde om de boottrip van Fitgeraldo (duitse cult film?) te maken, en in zijn vele reizen in zijn jeugd had hij nooit de jungle gezien. Nu had hij al 15 jaar een achitectenbureu, veel stres, tweemaal gescheiden, afijn, tijd voor een Break met de hoofdletter B. Geweldige gozer was het. Rond een uurtje of zes hoorden we iemand op de deur kloppen onder ons, onze deur. Het was 1 van de zeemannen. oud en iel ventje, sigaret in de verre mondhoek en een mompellende stem. We vroegen wat er was. Hij wilde onze borden, zodat hij ons ons eten kwam brengen. We doopte hem Willie, naar de zeeman uit de Simpsons. Leek er totaal niet op, maar als we honger hadden, was de uitspraak ´Willie, where´s my food!´ zeer geliefd.

Aan willie:´krijgt iedereen zijn eten naar hem gebracht?´ ´nee, alleen de passagiers in de 3 cabines die we hebben.´ Dus wij vier, en een gelukkige andere 2, kregen de komende 4 dagen iedere maaltijd geroomserviced terwijl de peruvianen (en andreas, haha) in een lange rij op de kost moesten wachten. De maaltijd was een flinke portie rijst, wat pasta, bonen en kip. Totaal niet verkeerd!. Tot laat hingen we in de hangmatten. genietend van de voorbij glijdende oerwouden, waarvandaan soms het geschreeuw van apen kwam, soms harde donderknallen, en soms geen enkel geluid at all. We dronken Rum met muziek, hadden een tafeltje van de kamer gehaalt, het hok wat verbouwt en een echte woonkamer gecreëerd. Na dag twee kwamen er altijd wat peruviaanse kinderen kijken. Stonden te hangen en te giechelen terwijl wij kaarten en genoten. En als het dan laat werd trokken we ons terug naar onze Bedden. Genieten komt niet eens in de buurt om de boottrip te beschrijven.

Op weg naar beneden, ergens dag twee, na een stop te hebben gemaakt in een kleiner stadje op de weg, viel me op dat het op de hangmatverdieping niet meer hetzelfde was. Ditmaal makkelijk twee maal zo druk. Ze hingen practisch zij aan zij, en dan daaronder ook weer mensen te slapen. Deed me bijna een beetje schamen, dat wij op de verdieping hierboven in onze cabines sliepen als zonnetjes, en de verdieping daarboven overdag leefden als koningen. Uit mijn gedachten werd ik verheven door een geklop in de afstand. Het was Willie, tijd voor eten!

Het verassende avondmaal op de dag van aankomst werd niet meer geëvenaard op de rest van de trip. Wel was het duidelijk dat de kok een grote voorliefde voor simplicity had. Het ontbijt op dag 2 bestond uit rijst, een stukje kip, en een gebakken banaantje! De lunch op dag twee bestond uit, Rijst, een stukje kip, een groetgeligsausje En een gebakken banaantje. Ons diner op dag twee bestond uit, jawel, Rijst, een stukje kip, een ander bruinig sausje en, inderdaad, een gebakken banaantje! Slechts 1 of 2 keer keer week de kok af van zijn patroon, dan hadden we een soepje, met kip, en een banaantje erin. De vraag; ´wat zullen we eens eten vandaag?´ werd daarom een maar al te graag gesteld vraag aan onze vriend Willie.

Met Filipe, mijn kamergenoot kon ik het steeds beter vinden. Als ik geen zin had om op te staan, wist hij me altijd het bed uit te krijgen, of als ik buiten was en niet naar bed wilde, door te vertellen dat er prostitutes aan het wachten waren. Dat waren ze nooit:)

Op dag 2 of 3 sloot een braziliaan zich aan bij onze klik. Mamboo, 19 jaar oud, een jaar in de jungle geweest om sjaman te worden. Maar vooral een positieve jongen die tot iritaties van andere toe stom kon lachen. Als er ergens een dier de boot op werd gebracht wist hij ervan. zo hebben we foto´s verzameld met dieren op de boot, waaronden een grote miereneter, een klein aapje ´mamboo, wat voor soort aap is dat?´ ´soort klein, zie je toch´ (doodserieus, geen grapjes hier, en je hebt een jaar in de jungle gewoond? haha) en schildpadjes. We hebben de zwitsers niet veel gezien op de bootreis. Die sliepen in het hangmattenkamp. Achteraf waren ze heel tevreden met deze beslissing. Veel geleerd over cultuur. puntje minder waren de huilende babies 4 dagen op rij, en er waren momenten dat ze zwemtalenten van de babies wilden testen...

Maar al het goeds komt tot een eind. Vanochtend om 5 uur gewekt door Willie. Geen ontbijt, slechts de mededeling dat we 10 minuten hadden de boot te verlaten, want hij ging naar een haven ver uit de stad. Nu maar eventjes aanzien wat we gaan doen. Jungle in? en hoe komen ik hier weg? er zijn letterlijk 2 keuzes. Terug vliegen naar Lima, à 250 dollar, en dan alsnog de panamericaanse highway omhoog door mancora naar Quito, of we gaan door, door de rivier volgen tot aan columbia en dan weer verder zien. Keep you posted! als jullie niets van me horen in een week, heeft een poema me opgegeten, of zit ik margaritas te sippen op weg naar columbia. Who knows:)