Profile
Blog
Photos
Videos
Het Sprookje Cartagena
Barranquilla - Cartagena -
Na het ontwaken constateerde ik enkele onaangename waarheden. Hoofdpijn, Broek nog aan; smerig. T-shirt nog aan; Smerig, Paco`s bed leeg, sterker nog, geen tas of teken van Paco meer te bekennen. Langzaam strompel ik de woonkamer van het appartement in waar ik met Paco en Martin tijdens het Carnaval verbleef. De vrouw des huizes zat me afwachtend aan te staren. Het duurde even voordat het spaans in mijn brein op gang wilde komen. `Hoe laat is het?` `half 3`. `Waar is Paco?` `Al vertrokken naar Cartagena deze ochtend`. `Waar is Martin?` `Tegelijkertijd met Paco vertrokken`. De woorden dreunden door mijn hoofd als een basketbal in een lege gymzaal. Eenmaal bezonken kwam het besef dat ik alleen in het appartement was, en al te laat was om de laatste parade van het carnaval te bezoeken, waar ik al wel een kaartje voor had. Het had zo een scene uit The Hangover kunnen zijn, al moest ík het doen zonder bewijzen van wat er zich de nacht ervoor had afgespeelt. Get it together boy, dacht ik. Een douche. Dan tas inpakken, en dan als de wiedeweer wegwezen.
De vrouw des huizes had een briefje voor me, waar ik een kort berichtje van Paco op las. Hij was al vertrokken naar Cartagena, was nog een beetje dronken toen hij dit schreef en ging naar het media luna hostel in Cartagena. Dat hij me daar weer zou zien! de beste groeten en z`n facebook. Gelukkig, een orientatiepunt voor Cartagena. Niets zo frustrerend als zonder niets nada nunca een stad in te komen en maar te hopen goed uit te komen.
Ik was blij dat de taxichauffeur na 10 minuten uit gespreksstof liep. Vermoeiend, die taxichauffeurs die je vanalles vragen, en verwachten dat jij op z`n minst uit beleefdheid ook vragen terug hebt, maar ondertussen moet je je tussen een mijnenveld aan vragen manouvreren die je BETER NIET kan stellen, aan een man die waarschijnlijk zijn hele leven geen vakantiedag gehad heeft, amper genoeg eten heeft zijn gezin te voeden, en zijn hele toekomst zich achter hetzelfde wiel in deze zelfde taxi bevind. Maar dit soort deprimerende gedachten horen nou eenmaal bij een kater. Een broodje en een gatorade later was ik weer het mannetje. De bus naar Cartagena was maar een paar uur. In de bus las ik de pagina`s over Cartagena in de Lonely Planet opnieuw en opnieuw. Ik verheugde me vollop op deze stad, die al eeuwen lang bekend staat als prachtig, magisch en romantisch.
Vanaf het busstation besloot ik een bus richting centrum te nemen, al die columbiaanse taxi`s begonnen een te grote kostenpost te worden. De buschauffeur gooide me eruit in een deprimerend uitziend stukje stad. Een grote antieke stenen muur achter me verhulde de verassing van later. Met backpack van achter, rugzakje voor en Lonely Planet in de hand probeerde ik me te orienteren richting de straat waar Media Luna zich bevond. Voor ik twintig stappen had gezet kwam een bijzonder gevaarlijk uitziend typ (kaal, becocede ogen, goude ketting en oorbel) op me afgestapt. `Wat heb je nodig mijn vriend?` Een maaltijd, een bed en een goed boek, maar ik hield het bij: `De richting van dit Hostel, weet je waar dit is?` Hij begon als een gek te vertellen over een geweldig backpackershostel VLAKBIJ waar ik moest zijn, en hij wist nog wel een goedkoop restaurantje, ook vlakbij daar, en hij kende hem en haar en kon dit en dat regelen en het leven was een feest als ik met hem mee liep. Het kon me neit zo barveel meer schelen. Ik had al een dag niet gegeten dus als hij me naar een goedkoop restaurantje zou brengen, dan was ik allang gelukkig. Cessa, zoals ik hem moest noemen (zijn echte naam Julio Ceasar, vond hij maar niets) stuurde me de goeie richting op. Zijn aanwezigheid tijdens mijn maaltijd (waar ik goed te tijd voor nam) was lichtelijk storend, maar hij had bewezen neit op mijn lever of ander orgaan uit te zijn. Maar na deze geduldige aanpak voelde ik me verplicht op z`n minst mee te lopen naar het Hotel dat hij aanbeveelde (en hij betaald voor kreeg om backpackers naartoe te brengen) ik maakte me er gemakkelijk van af. Ik neem m, doe maar een kamer, allemaal prima, alleen al om van deze last van m`n rug af te krijgen. Cesa was een stuk vriendelijker dan hij in eerste instantie oogde. Hij bood me aan me een tour door de stad te geven. Een aanbod dat ik niet af kon slaan, want wie kent zo`n stad beter dan een Local. Een korte wandeling bracht ons bij een groot plein waar het gigantische conventiecentrum van Cartagena stond, omgeven door kunst en netjes bijgehouden planten en palmbomen. rechts van ons was de zelfde muur die ik eerder zag, maar hier een grote poort er doorheen, de toren van een oud kerkje daarom en gekleurde lichtjes die het vrolijk verlichten. Lag hierachter dan de belofte die Lonely Planet zo onomkombaar maakte? We liepen door de poort. Cesa was ondertussen vol verhalen. Vaak knikte ik of maakte ik instemmende grom en kreun geluiden (Uhu, Ajaa!, hmm hmm) maar de waarheid was dat ik er nog niet de helft van begreep. Maar de stad was prachtig. De coloniale spaanse balkonnetjes op ieder huis waar we langs liepen, en klassiek wit, vrolijk gekleurd, met klimoppens langs de muren en prachtige decoraties op de vensters en deuren. Lonely Planet had geen woord teveel gezecht. Dit was veruit de mooiste stad die ik in heel zuid amerika gezien heb. Ik durf erop te zweren misschien wel de mooiste in de wereld. De straten waren verlicht met glazen lantaarns, soms met een lamp en soms met een kaars erin. De straten waren vrijwel leeg van auto´s (hier en daar een taxi) want het vervoer in Cartagena bij nacht ging per paard en wagen.
Na de wandeling door de stad, over de muur en buiten de muur langs de kade vertelde ik hem dat ik gesloopt was en terug naar het hostel wilde. Morgen een dag voor feest, vandaag om te slapen. Op de terugweg kwamen we langs de Gal en Gal en stond hij erop dat ik hem op een klein flesje Agua ardiente trakteerde. Daar zat dus de catch, maar voor 2 en een halve dollar viel het me mee en gaf ik hem het geliefde columbiaanse drankje (soort sambuca, maar zachter op de keel) Ik stuurde Paco een berichtje op Facebook, dat ik het tot Cartagena gehaald had, maar niet in de Media Luna zat. Dat een locale Columbiaan me had aangeboden een volledige stadstour te geven de volgende dag (zou Cesa daar 2 flesjes Agua Ardiente voor willen?) en of hij zin had om mee te gaan. Voor het eerst in tijden was het internet in het hostel gratis. Na het mailtje heb ik 4 afleveringen californication gekeken. Na de aflevering waarbij Runkle met apenpoep bekogeld wordt en Hanks geldschieter door stikseks zichzelf van het leven berooft besloot ik het bed op te zoeken. De volgende ochtend was ik vroeg uit de veren. Ik had mail terug van Paco, hij zat ook ergens anders maar we konden afspreken voor de deur van media luna om 9, om daarna naar die andere kerel toe te gaan. Het was goed om een bekend gezicht te zien. We hebben een half uur op Cesa gewacht, die niet kwam opdagen, en zijn toen op eigen kracht de stad in gegaan. De stad was bij dag bijna zo mooi als bij nacht. hebben de godganzedag gelopen. Een kleine tegenslag was dat we het grote klooster op een berg niet konden bezoeken. Een groepje vrouwen vertelde ons dat we het neit verder dan de helft zouden maken en vervolgens in hoogstens ons ondergoed de berg weer af zouden moeten lopen, en een taxi was te duur. Aan het einde van de middag heb ik het strand bezocht. Een man met een emmertje vol oesters kwam naar me toe (je wordt doodgegooit met mensen die je dingen willen verkopen in Cartagena) en nieuwsgierig zei ik dat ik er wel 1tje wilde proberen. Hij nam me mee naar een stoel iets verderop (hier had ik moeten beseffen dat ik hier niet meer zonder betalen weg zou kunnen komen) pikte de oester open en gaf hem. Voor ik heb goed en wel achter de kiezen had, was hij al bezig de 6e oester open te schroeven. ik kreeg ze aan de lopende band in de hand gedrukt en al gouw had ik 20 van die dingen op. Voorzichtig vroeg ik wat hij voor de delicatesse wilde hebben. Niets minder dan 50.000 pesos was zijn vraagprijs, de equevalant van 25 amerikaanse dollar, 22 euro. Lachend trok ik mijn portomonaie. `Beste vriend, zoals je ziet,` ondertussen trok ik mijn portomonaie open zodat hij goed mee kon kijken `-heb ik niet meer dan 12.000 pesos heir, en 2 daarvan zijn voor de bus terug!` Ietwat telleurgesteld zij hij voldoende te nemen met de 10. Hij gaf me nog een oester voor onderweg omdat hij met me te doen had mij volledig kaalgeplukt te hebben. Geamuseerd vertrok ik terug richting de hostels, ik had met Paco afgesproken de wedstrijd Arsenal Barca te kijken in een bar.
Die avond was het één van die dagen (ik gok een zondag of maandag) waarop geen zak te beleven viel. We hebben 3 uur op een terassje langs de muur gezeten waar wat live muziek was, en regelmatig streetperformers hun kunstjes kwamen doen. Na sluitingstijd gingen we op zoek naar een disco of iets dergelijks. We kwamen Cesa nog tegen, die ons een tijdje vergezelde, maar ons weer verliet toen hij afkeurend constateerden dat wij niet bereid waren zijn alcoholische consumpties te sponseren. Het volgende barretje sloot en de laatste optie was een disco. Er zat er ééntje binnen de muren herinnerde Paco zich. `Doen dan maar?`. De tent had een schrikwekkende 5 dollar entree fee, waarvoor je dan wel een waterige Cuba Libre kreeg. na twee en een half drankje en veel te veel salsa noemde ik het een nacht.
Ik nam afscheid van Paco. Ik wilde door, door naar het zuiden richting Ecuador. Het besef dat mijn reisklokje steeds sneller begon te tikken nam met de dag toe. Ik kon niet te lang stil gaan zitten. Na Barranquilla en Cartagena was ik erg gesteld op Paco geraakt, één van die toffe reispartners die je hoopt nog eens tegen te komen. We besloten dat dat Cali zou zijn, Waarom niet?
- comments
Selma Vaak knikte ik of maakte ik instemmende grom en kreun geluiden (Uhu, Ajaa!, hmm hmm) maar de waarheid was dat ik er nog niet de helft van begreep. Hahaha! Echt leuk al die verhalen! x