Profile
Blog
Photos
Videos
Schuim kent geen liefde
Laticia-
Santa Marta & Teganga -
Barranquilla
Nooit eerder zat er zo lang tussen gebeurtenis en blog, dus vergeef me het gemis van sappige details en verdrongen momenten. We gaan bijna een maand terug, toen ik per speedboat van het afgezonderde Iquitos naar de grens van Columbia vertrok.
Na mijn Exitstamp van Peru gehaald had, liep ik naar de kade waar boottaxi´s me over de amazone konden brengen (de amazone was hier de grens met columbia). Toen hoorde ik een geschreeuw, harder, dichterbij, steeds sneller, en voor ik me half had omgedraaid zat ik in een verpletterende knuffel van Rozzi. het enige wat ik over mijn lippen kon stamelen was `what the f*** are you doing here?`. ze zat met wat reisgenoten een biertje te drinken. Ging morgen de grens over naar brazilie, en omdat er op dit drielandenpunt geen zak te doen was hadden ze besloten op één dag een biertje in columbia, brazilie en peru te drinken. Ze namen me mee naar hun hostel in Laticia, Columbia. Het hostel was volgeboekt, maar voor 7 ongeloofelijke dolares mocht ik mijn hangmat in de garage ophangen. Mooi, kan ik hem eindelijk tot de test brengen!
In een miniscuul stadje afgezondend van de wereld is verdomd weinig te beleven op een maandagavond. We zaten wat op een terasje, zochten naar meer, vonden niets. De vrienden gingen naar huis. Ik en rozzi kochten een halve fles van wat verdacht veel op lampoli leek(en smaakte, al weet ik niet precies hoe lampolie smaakt) en gingen herineringen ophalen en reisverhalen bijpraten. We kwamen te laat terug bij het hostel, Rozzi en de jongens hadden een vroege vlucht de volgende ochtend. Mijn hangmat was goed voor me die nacht, en ik was ruim te laat om afscheid te nemen. Met de kater grinnikte ik wat over de avond ervoor. Rozzi`s hand was nogsteeds dik, wel uit het verband. Ze was niet meer kreeftenrood, en de foto van haar met de militaire politie de nacht ervoor, die ze zo graag nog wilde in columbia, was geniaal. Tijd om zelf tot actie te komen. Ik nam een motortaxi naar het vliegveld. Ja, je kunt de vlucht van vanmiddag 1 uur nemen. Rechtstreeks naar Santa Marta. Het strandparadijs aan de caribische kust. Nu ik niemand nergens meer kende was het een makkelijke beslissing. We doen het. Met nog anderhalf uur te doden voor ik terug moest zijn besloot ik terug te wandelen. halfuurtje wandelen. Dan realiseren dat ik me niet meer de naam of locatie van mijn hostel herinnerde. drie kwartier zoeken. 10 minuten tas inpakken. Pinautomaat zoeken. Motortaxi, en net op tijd bij het vliegveld geariveerd om nog m`n vlucht te mogen kopen. De vlucht naar Bogota was niet lang. anderhalf uur ofzo. Maar mijn reisgenoot maakte het een bijzondere. Frans meisje, kom even niet op der naam. Met een Roze balondierpantertje. Vanaf bogota vloog zij door naar de grens met Venezuela, ik Santa Marta, maar we hadden nog een uur samen te doden. Hierin moest ze een croisantje met coffee en een sigaret hebben (`my god you are so french`), verloor zij haar slaapmatje, vond hem terug, verloor ik mijn rugzag, vond hem terug (Had even problemen met de duane, `meneer, der zit echt geen bom in`) en namen afscheid. 10 minuten voor haar vlucht wist ze noch niet welke Gate ze moest hebben. Toen we twee weken later weer eens mailden, bleek dat de gate nooit op het bord verscheen. Ze werd verscheidene malen omgeroepen door de intercoms die door het hele vliegveld hingen. Maar tegen de tijd dat ze realiseerde dat het HAAR naam was die met een uiteraard belachelijke uitspraak werd omgeroepen, had ze haar vlucht al gemist. Goeie tijden.
Het was inmiddels donker, en mijn Roughguide van peru (die ik, god forbid, van de Loki in lima gepikt had) kon me hier niet redden. Ik was op een vliegveld. Hoogstwaarschijnlijk een goeie 10 kilometer vandaan van waar ik wilde zijn (waar dat dan ook mocht zijn) en een leegte vulde me. Voor het eerst weer goed de weg kwijt en alleen. Ik sprak een gringo aan. `Kom gewoon mee! ik ga naar hier en hier, Goeie backpackers hostel. we delen een taxi` en zogezegd zo gedaan. Hij had al een vriend wachtende in het italiaanse hostel in Santa Marta. Biertje doen, prima, maar vroeg naar bed. Ik ben gesloopt! De volgende dag gingen Dan, en zijn vriend, Dave, naar Teganga. Het kleine vissersdorpje 10 minuutjes van santa marta wat zonder echte reden omgevormd was tot strandparadijs voor columbianen en gringo´s. Waar de Nacht nooit stopt, en de dag uit zand en zon bestond. De uitnodiging kwam, en zonder al te veel denken zat ik met de twee kerels, (eind twintig en begin dertig) in de taxi.
Het hostel, La Casa De Felipe was een klein paradijsje. Hangmatten alom, super relaxede sfeer en een restaurant waar de Nederlander Patrick de dienst uitmaakte. Patrick werkte eens voor een michelin ster restaurant. Het eten was er geweldig. (al heb ik me er slechts één keer door laten verleiden. 7 dollar voor een maaltijd paste niet in mijn prijsklasse, hoe geweldig het ook was). Na een paar dagen had ik mijn planning uit. Ik blijf hier anderhalve week, om dan door naar het Carnaval in Barranquilla te gaan. Naar zeggen van columbianen één van de beste. anderhalve week slijten in Teganga is geen straf. Niemand die de dagen bijhoud. Het leven ebd en vloeid en ging wel, de enige zorg, of zelfs gedachte, was dat je niet moest vergeten zonnebrand te smeren. En toch wilde ik me iets nuttiger maken dan dat. De droom die ik al in peru had, dat ALS ik het dan de caribische kust haal, is om te gaan duiken. Scuba. De vissen kussen (you like fishd*** ?). Spongebob bezoeken. Na wat orrienteren besloot ik op een duikschool. Vier dagen lang, 2 maal per dag. En het was geweldig. Bij mijn eerste duik (hoezo in een zwembad, of ondiep? we gaan lekker tot 6 meter onderwater. Dan weetje dat als je het fout doet je meteen goed dood bent) Mijn instructeur deed me de oefeningen voor die ik moest doen. En bij de gedachte dat ik mijn mondstuk uit moest doen en weer in, begon ik zo te hyperventileren dat ik dacht dat ik nooit meer boven zou komen. Maar ik werd beter. Verdomd veel beter. Na de 3e duik op dag twee voelde ik me als een vis in het water. De tweede dag duiken besloot ik Op het eiland te gaan slapen. Ik was de dag ervoor al uitgechecked van casa de felipe (en had in de hangmat daar geslapen. De lijers op receptie hadden me 4 duizend pesos per nacht meer gecharged dan vantevoren afgesproken voor de drie nachten dat ik er wél betaalde, dus ik vond dat dit meer dan eerlijk was)
De 2 nachten die ik op het eiland sliep waren ongelofelijk. De rust, de zee die constant op de rotsen sloeg, De krabbetjes die me snachts kwamen bezoeken. Maar vooral ik en m`n boekje. En dan 2 keer een klein uurtje onder water in de ochtend. Van deze drie dagen zeggen de foto`s meer dan ik hier kan schrijven. Terug op het vaste land waren er nog wat dagen tot Barranquilla. Ik vond een plekje in een kamer met 4 bedden van de wasserette 20 meter naast de casa de felipe. Ik had de kamer voor mezelf, en betaalde de helft van casa de felipe. Maar het gemak was dat ik voor het maken van mijn ontbijt, Voor het liggen in een hangmat, en nietsen in de tv room, toch altijd nog bij casa de felipe terecht kon. Het receptie personeel, Patrick, de shopkeeper daar, kende me allemaal bij naam. Ik lachte in mijn vuistje, dat geen van allen zich realiseerde dat ik hier al een week of wat niet meer ingechecked was. Mijn wraak was zoet. Terug op het vaste land ging het uitgaan met Dave en Dan, en inmiddels meer, weer door. één avond zaten we op het strand. Dan was Jarig. We dronken wat. Er was een bandje van gringo´s die een dollar bij wilde verdienen, ze speelde country muziek (er kwamen wat nummers van de george baker selection langs). en god wat was het water blauw en het zand wit. Een verdwaalde (en redelijk highe) visserman kwam langs met vis. Hij was zeer amusant, ik gaf hem een dollar. Hij gaf me 4 vissen. In de discoteek had ik een plastic zak met vier vissen bij me. Van die vissen met een punt op de neus. Ik weet neit meer wat mensen er van dachten. Maar als ik er zelf aan terugdenk, is slechts de genialiteit van de onnozelheid wat me bijstaat. Na de club, naar de afterparty in het Israelian hostal (die joden kunnen feesten verdomme!) waar ik nog overwoog de vissen los te laten in het zwembad. Die avond heb ik me toch gesprekken gehad met Dan, Waarover? minder dan niets, kan ik me voorstellen.
Op donderdag wilde ik naar het Carnaval gaan. Ik vond een Duitse jongen, Martin, die mee wilde (hij zag er niet veel ouder uit dan 20. Hij bleek haast dertig te zijn. En ik dacht dat mijn baardgroei langzaam opkwam...) Ik had een appartement geregeld in Barranquilla (hotels waren allemaal vol, en de ene die nog plek had vroeg makkelijk driemaal het tarief) dus dit was een uitkomst. Dan en Dave zouden meegaan. De Hele dag heb ik naar ze gezocht, maar pas toen ik met backpack en al naar de bus hobbelde, om naar Barranquila te vertrekken, kwam ik ze in zwembroek tegen. `we komen wat later, zoals je ziet`. zo gaan die dingen. Ik en Martin hadden een goed feestje die avond. De volgende dag naar de eerste optocht. Eigenlijk viel het me enorm tegen. Het was commercieel als de tering en de wagens en kostuums stelde niets voor. Alleen de occasional dans school zette een show´tje neer. Ik en Martin maakte kennis met Schuim. Schuim werd graag gespoten naar Gringo´s. We hadden niets om ons te verweren. Maar het feest in de avond maakte alles goed. Ik werd wakker en en was een matras in mijn kamer bijgekomen. Paco, was zijn naam. We hadden al kennis gemaakt, de vorige avond, rond vijven, maar hij vergaf me dat ik me dit niet meer herinnerde. Nu met z´n drieen, kijken of de optocht meer te bieden had! Voor binnenkomst kocht ik ook zo`n bus met spuitSchuim. Kom maar op Columbianen, Jullie zullen zien met wie je te maken hebt hier! Paco en Martin vonden het Schuim maar geldverspilling.
Een columbiaans meisje twee rijen voor ons had ons ontdekt, en spoot grijnzend een dikke straal schuim onze kant op. Toevallig genoeg kreeg ik het meeste, wat op m`n haar, wat op m`n shirt. Als een ware Lucky Luke stond ik met nog geen microseconde met bus in de hand en luidde de tegenaanval in. And so it begins. Een wederzijdse, ononderbroken straal wit schuim ging over de tribunes. Onschuldige slachtoffers allom. Maar algauw werd duidelijk dat er in deze oorlog geen burgers waren, geen onschuldigen. Ze waren allemaal gewapend. En Gringo´s, die maken me toch een makkelijk doelwit. Needless to say waren Paco en Martin hier in no time in betrokken. Een verkoper passeerde. Het meisje kocht een nieuwe bus. Paco en Martin en ik kochten er zes. 2 uur aan optocht gingen als de wolken aan ons voorbij (al was het niet veel bijzonders, zoals de dag ervoor) en alle aandacht ging op aan het schuimgevecht. Nadat in beide kampen een iritatiegrens berijkt was (het schuim, een soort plakkerig shampoo als het opdroogde op je huid, begin toch aardig te prikken in de ogen als je weer een volle lading gehad had. En onze kleren waren inmiddels doorweekt. Koud, nu de zon lager stond.) was een wapenstilstand het gevolg. We keken wat naar de parade, die zou toch bijna afgelopen moeten zijn. We wisten dat er een last stand zou komen. Het meisje, met haar familie begonnen zich klaar te maken om te vertrekken. Maar we telden toch nog zeker 2, 3 bussen. De tribunes rondom ons waren al flink leeggestroomd. De familie stond op. Meisje, Vader en zusje draaide zich op en richtte drie bussen op ons. wij ook drie bussen. maar het meisje was te snel. Had me volledig onder. Het schuim kroop om de randen van mijn zonnebril heen en verblinde me. In een hopeloze poging spoot ik om me heen met mijn bus. Er was een Pauze, ik veegde snel mijn ogen leeg. Ze was al 5 meter weg! ik zette de achtervolging in. 10 hilarische minuten later waren alle bussen op. De bijvegoevde foto zijn de soldaten te zien. Deze oorlog had geen winnaars.
- comments
Ine Tjonge...! Bedankt weer, lieve maffe zoon van me voor je vermakelijke reisverhalen. Boeiend en komisch...!. En ik vraag me telkens weer af hoe je het nu weer gerflikt hebt. Mooi hoe je die lui van Casa Felippe voor de gek hebt gehouden! kus! pas op jezelf!! mam