Vanaf Singapore zijn we via Perth naar Cairns gevlogen, niet de kortste route, maar wel de goedkoopste. Hoewel we in Australie geen cultuurshock ervoeren tov Europa, was er wel een temperatuur shock (ruim 20 graden ipv ruim 30 graden in Azie) en een financiele shock (na even rekenen, bleken onze broodjes kaas op het vliegveld bijna €30,00 te kosten). Maar vanaf de grens overgang voelden we ons gelijk erg welkom. In Azie waren we strenge douaniers gewend. 'Hallo' en 'dankjewel' was het enige contact met de officials bij de grens-overgangen in Azie. Dat was in Australie wel anders. De douanier riep ons samen naar voren ("Jullie reizen toch samen. Dan kan ik jullie ook wel tegelijk inchecken"). Ze bekeek onze paspoorten en begon gelijk een gesprek: "leuk dat jullie rondreizen", "hoe was Azie", maar vooral: "Welkom in Australie, ik hoop dat jullie een leuke tijd hebben". Als iedereen zo vriendelijk is, komt dat wel goed.

Na 3 maanden geen fatsoenlijke supermarkt te hebben gezien, hebben we in Cairns 2 uren door de supermarkt gelopen om ons mandje te vullen met herkenbaar voedsel; brood, chocoladepasta, jam, pasta met tomatensaus, yoghurt, enz. En 's avonds hebben we onze eerste maaltijd sinds tijden gekookt. Na drie maanden lang bijna elke avond 'uit eten' te zijn geweest, is daar de charme ook wel een beetje vanaf.

De tweede avond organiseerde het hostel een 'barbie', ofwel een Ausssie Barbecue. We hebben gelijk de Australische cultuur geproefd, letterlijk: Emoe (beetje taai), krokodil (zit tussen kip en vis in) en kangaroe (erg lekker, net biefstuk). Helaas hadden ze geen berenvlees of struisvogelbiefstuk, Elmer.

Eén van de redenen dat ik (R) in Thailand mijn duikbrevet heb gehaald is om te kunnen duiken in het Great Barrier Reef, het grootste koraalrif ter wereld. En hoewel ik het duiken in Thailand al geweldig vond, was het in Australie nog beter. Het water was nog blauwer, het zicht nog beter en nog meer kleuren koraal en vis. In plaats van één duik heb ik ook gelijk maar twee duiken gedaan. Martijn heeft gesnorkeld en prachtige foto's gemaakt met onze 'onderwater'-camera.

Omdat we weer wat minder afhankelijk wilden zijn van het openbaar vervoer (en we even geen zin meer hadden om elke 2 dagen onze tas weer in en uit te pakken) hebben we een auto gehuurd waarmee we langs de oostkust van Australie zijn gereden. Ons Spaceship genaamd 'Mr. Worf' zou ons in 2,5 week van Cairns naar Brisbane brengen. (Vanaf Brisbane en verder naar het zuiden, kan goed gesurft worden omdat er geen koraalrif voor de kust ligt. Daarom wilden we vanaf Brisbane een auto/busje gaan huren met imperial zodat we surfplanken konden meenemen. Maar daarover in onze volgende blog meer.)

Vanaf Cairns zijn we eerst een klein stukje noordelijker gereden, naar Cape Tribulation. Hier gaat het regenwoud over in de zee, zonder onderbreking van duinen of wat dan ook. De bomen groeien soms ook gewoon op het strand. In Queensland (de staat in het noordoosten van Australie) hebben we veel gehiked (volgens Martijn wandelen bejaarden, maar wij hiken) in bossen en national parks. En we kwamen er al snel achter dat Australie het land van de rare bomen is. Hoewel we in Nederland verschillende soorten bomen kennen, zijn ze over het algemeen hetzelfde te omschrijven: stam, takken en bladeren (we hopen niet dat we nu ruzie krijgen met de biologen onder jullie). In Australie hebben ze nog veel meer soorten: bomen waar de wortels boven de grond groeien, of de takken weer naar beneden de grond in groeien, de boom twee stammen heeft die in elkaar groeien, de takken spiraalvormig zijn, dat er andere bomen parasiteren enz. We hebben een aantal rare-bomen-foto's bijgevoegd.

Na Cape Tribulation zijn we naar het zuiden afgezakt. Via een route door het binnenland (genaamd Atherton Tablelands; voor de mensen die liever op google maps kijken dan werken. We hebben

namelijk vernomen dat onze blog regelmatig voor 'werk ontwijkend gedrag' zorgt). Een glooiend gebied met 'Frisian Cows'. Gewone zwart/wit gevlekte koeien, maar hier blijkbaar zo speciaal dat ze een verwijzing in de Lonely Planet hebben gekregen.

Hoewel Australie een enorme kustlijn heeft, kun je niet overal zwemmen. In het noordoosten van het land moet je uitkijken voor krokodillen, op plekken van het bos dicht bij de zee is en kreekjes uitmonden in zee (wij hebben gelukkig geen krokodillen in het wild gezien), maar ook voor stingers (kwallen) die je niet kunt zien maar dicht langs de kust zwemmen. In Mission Beach hebben we voor het eerst in de zee gezwommen omdat een gedeelte van het water afgezet was met 'stinger-netten'. Maar toen we uit het water kwamen voelde het net alsof we speldenprikjes op onze benen hadden.

In verschillende plaatsen langs de kust heeft de locale gemeente dan ook een lagoon (zoutwater zwembad, zodat je stinger-vrij kunt zwemmen) aangelegd, vaak met een prachtig picnic-park erbij en goed onderhouden openbare sanitaire voorzieningen, waarvan wij dankbaar gebruik hebben gemaakt. Als het moet kunnen we in onze auto koken, maar verder zijn we afhankelijk van de openbare faciliteiten. En die zijn overal aanwezig. Daarom is Australie naast het land van de rare bomen, ook het land van de picnic. Overal staan picnic banken, soms zelfs met gratis gasbarbecues en er zijn overal schone openbare toiletten in de buurt. In het weekend gaat de gemiddelde Australier dan ook gezellig picnic-en met de familie. Hier hebben wij ook aan meegedaan en niet alleen in het weekend, maar elke dag. In Airlie Beach hebben we bijvoorbeeld elke ochtend ontbeten met uizicht op de haven en open zee. Aan het einde van de dag even een duik in het zwembad, een gratis (koude) douche en daarna barbecueen met een ondergaande zon op de achtergrond. Kan niet beter (en goedkoper).

Nog een leuke bijkomstigheid is dat voor de kust van Airlie Beach de mooiste eilandengroep van Australie ligt: Whitsunday Islands. Met een speedboat zijn we naar een prachtige snorkelplek geraced. Vervolgens zijn we naar een ander eiland gevaren waar een zee-arend gevoerd werd en hebben we in de zee gestaan waar stingray's (pijlstaartroggen, zo een die de Crocodile Hunter Steve Irwin een dodelijke steek in het hart gegeven heeft) tussen onze benen doorzwommen. Natuurlijk zijn we ook naar Whitehaven Beach geweest, met het blauwste water en het witste strand dat wij ooit gezien hebben (het zand is zo fijn dat je je zonnebril en sieraden ermee kunt poetsen).

Via het prachtige Eungella national park met haar vogelbekdieren en ijskoude watervallen waarin we gezwommen hebben, naar Hillborough beach waar de kangoeroes ons ontbijt kwamen inspecteren.

Normaal slapen we in de auto, langs de grotere wegen zijn wel parkeerplaatsen waar je mag overnachten. Officieel mag wildkamperen in Australie niet, maar zolang je niet aan de boulevards staat en geen troep achterlaat wordt het vaak gedoogd. Wij zijn inmiddels experts in het vinden van een goede slaapplek. Meestal komen we uit in bij een doodlopende weg in een villawijk met prachtig uitzicht. Af en toe een camping voor het draaien van een was en een heerlijke warme douche is ook wel lekker.

We zijn voor het eerst aan het golfsurfen geweest in de tweelingdorpjes Agnes Water en 'Town of 1770'. Het laatstgenoemde dorpje is vernoemd naar het jaar waarin Captain James Cook voor het eerst voet aan Australische wal heeft gezet. Het proeven aan het surfen in Australie smaakte zeker naar meer, dat beloofde wat voor de kust onder Brisbane. (Surftechnisch is het Great Barrier Reef ten noorden van Brisbane één van de grootste blunders van moeder natuur, ruim 2.000 kilometer kust met potentieel prachtige golven wordt verpest door een verkeersdrempel onder water...)

Geen Fraser Island voor ons. Het grootste zandeiland ter wereld is te bereiken via erg dure tours waarover we wisselende verhalen hebben gehoord, van waardeloos tot extatisch. In plaats daarvan hebben we gekozen voor een Whale watching tour. Dat bleek later één van de hoogtepunten van

onze reis te zijn. Wat fantastich om 17 meter lange, 20 ton zware dieren op enkele tientallen meters afstand van onze boot uit het water te zien springen! Onder andere een moederwalvis met jonkie gezien, de laatstgenoemde was een paar dagen oud, en weegt slechts zoveel als een grote auto...

Via Tin Can Bay, waar we met onze Engelse vriend "duathlon Dave" dolfijnen gevoerd hebben, zijn we naar Noosa, Caloundra en uiteindelijk Brisbane gereden. Vlakbij Brisbane ligt de Australia Zoo, de nalatenschap van Crocodile hunter Steve Irwin. Met Stephanie en Carolin uit respectievelijk Oostenrijk en Duitsland zijn we daarnaartoe geweest. Wel een dag later dan gepland, hun gekochte koekblik/auto begaf het op de eerste dag, dit leverde een dagje sleepwagen en autogarage op, waar we gezellig met ze mee geweest zijn.

Na 1.800 km zou onze tocht tussen Cairns en Brisbane erop kunnen zitten. We hebben er uiteindelijk 3.200 kilometer over gedaan, maar dat was het meer dan waard, wat een prachtig land!