Profile
Blog
Photos
Videos
Dag lieve allemaal in het Koude Kikkerland!!
Kijk nou, omdat het bij jullie lekker koud en winters is, hier een hartverwarmend berichtje vanaf een tropisch eiland! Omdat jullie ons zo verschrikkelijk missen en allemaal hard werken, studeren en tegen de verkoudheden moeten vechten, is dat wel het minste wat we kunnen doen!
Ons laatste blog-bericht kwam uit Melbourne. Daar hebben we ons in totaal een ruime week vermaakt. Zoals gezegd was de stad een beetje te groot voor ons, ons eerste hostel was net boven het centrum, het tweede net er onder. In onze week daar hebben we daardoor heel wat keren de Hele stad door gelopen (zowel met als zonder backpacks) om van het hostel naar een bepaalde winkel of internet of nog weer iets anders te sjouwen. Kilometers! Verder ook niet onbelangrijk voor jullie beeldvorming: we hebben gratis Ben&Jerry's ijs gekregen van mensen met een supergaaf hippiebusje die langs de rivier stonden uit te delen (y) daar scoort de melbourne-beleving natuurlijk wel punten mee. Ons hostel bleek ook een tv met een hele collectie videobanden te hebben, tot onze verrassing vonden we daar ook een heuse Alladin-videoband tussen!! Hoe gaaf is dat, natuurlijk hebben we die gekeken. En dat bleek voor backpackers helemaal geen gek idee te zijn, behalve een aantal meekijkers hebben we ook de daarop volgende dagen nog heel wat hostelgenoten Alladin zien kijken! Maria, een Duits meisje dat we kennen uit Adelaide was hard op zoek naar een baan en kwam ook naar Melbourne om haar kansen daar te vergroten, het blijkt voor backpackers nog behoorlijk moeilijk te zijn om aan de bak te kunnen! Wij hadden geen werkvisum aangevraagd, voor ons dus een zorg minder ;), maar we hebben ons beste beentje voor gezet om Maria te kunnen helpen. Het bleek niet makkelijk om elkaar zonder (australisch) mobieltje te vinden in de stad, maar na via facebook en de recepties van onze beide hostels berichtjes te hebben achtergelaten werd ze dan toch onze kamergenoot! Reden voor een feestje vonden we, de bar van het hostel leek daarvoor een goede lokatie. Er was live-muziek en we hebben voor het eerst gepoold! Poolen is hier best populair en iedereen lijkt het maar te kunnen, maar toen we het zelf eens probeerden bleek het lang niet zo simpel te zijn als het er uit ziet. Maar hee, we hebben het geprobeerd! Oja en we hebben ook nog het immigratiemuseum in Melbourne bezocht! Superleuk en interessant, omdat Australie natuurlijk eigenlijk de aboriginals als oorspronkelijke bewoners heeft, maar sinds blanken het ontdekten zijn zij min of meer verjaagd en zijn mensen uit alle windstreken er komen wonen. Hoewel we stukken natuur van honderden miljoenen jaren oud hebben gezien, gaat de geschiedenis van mensen in Australie nog helemaal niet zover terug in de tijd. Bovendien word er vaak nogal luchtig gedaan of vermeden om te praten over het innemen van het land door de 'white fellows'. Aboriginals zijn nog superlang gediscrimineerd, verbazingwekkend hoe kort zij nog maar rechten hebben in hun eigen land. Een mooi museum!
Vanuit Melbourne zijn we op 13 november in alle vroegte begonnen aan het laatste stukje van onze Fish hook tour van Darwin - Sydney: de drie dagen van Melbourne naar Sydney. Na al onze bus-ervaring van de eerdere trips, wisten wij inmiddels dat de achterbank de enige plek is waar onze knieen Niet in de stoel voor ons gedrukt hoeven te worden om in de stoel te passen, dus tot verbazing van onze gids hebben we meteen deze plek in de nog lege bus bemachtigd. Helaas heeft het de volle drie dagen van deze trip geregend, maar dat mocht de pret niet drukken. De eerste dag hebben we kangoeroes met oormerkjes gespot (onderzoek van de universiteit), hele kleine dodelijke spinnetjes gezien en een bezoek gebracht aan 'Squeeky Beach', een supermooi strand waar je vanuit de groene bossen met mooie bloemen op komt wandelen. Dit strand heet 'squeeky beach', omdat het zand normaalgesproken onder je voeten piept wanneer je er overheen loopt. Normaalgesproken dus.. Maar omdat het tijdens onze trip steeds maar regende, was het strand nat en hoorden we niks piepen helaas! Die avond sliepen we in een vissersdorpje waar meerdere zwarte zwanen te zien waren (volgens onze gids komen die alleen in Australie voor, maar wij hebben ze toch echt ook wel in Nederland gezien!). In een restaurantje bij onze accomodatie om de hoek hebben we haai gegeten, weer een primeur! Smaakte erg goed trouwens. Op dag twee hebben we een bezoek gebracht aan 'platypus country' (ik ben de echte naam van het plaatsje vergeten), dit plaatsje staat er bekend om dat je in de rivier wilde vogelbekdieren kunt spotten. Geen regen nog toen we hier waren, maar toch teleurstelling: zo midden op de dag komen de vogelbekdieren lekker niet voor een busje vol toeristen tevoorschijn om even een rondje te zwemmen voor de show..! Erg jammer, want dit typisch Australische dier (en tevens soortgenoot van onze tekenfilmheld Perry uit Phineas&Ferb!!) stond nog wel op ons verlanglijstje om te zien! Die middag reden we langs de Snowy River naar de Snowy mountains: de naam verraadt eigenlijk al wat hier te doen is! In Thredbo arriveerden we bij een ski-resort met het plan om met een stoeltjeslift de bergen in te gaan op weg naar de sneeuw! De weergoden hadden andere plannen voor ons: het regende werkelijk zo hard dat we de bergen niet eens konden zien door de dikke grijze wolken heen. Tegenover het skiresort bleek ook een verwarmd zwembad te zijn, dat sprak ons dus meer aan dan een wandeling waarbij we zo doorweekt zouden raken dat we de komende dagen geen droge schoenen meer konden dragen. Omdat het zowel het ski-seizoen als het mountainbike-seizoen in Thredbo op dit moment niet op zn drukst waren, waren wij de enige gasten en hadden we het zwembad lekker voor onszelf. De derde en laatste dag zijn we in Canberra geweest, de hoofdstad van Australie! Omdat de Australiers niet konden kiezen of Melbourne of Sydney de hoofdstad moest worden, hebben ze een plaats in het midden gekozen, Canberra dus! We hebben het parlementsgebouw bezocht, waar een mooie tentoonstelling van kunst gemaakt door volwassenen met een jeugdtrauma te zien was. Verder bleken we het geluk te hebben dat het parlement daadwerkelijk aanwezig was die maandag! We hebben twee debatten mogen bijwonen, waarvan bij een ook de Prime-minister van Australie aanwezig was! En zo zijn we dus in drie dagen van het strand via de sneeuw en de prime minister in Sydney beland!
We hadden niet veel tijd te besteden in Sydney, omdat we de volgende ochtend al naar Bali zouden vliegen voor een lekkere vakantie. Vooraf hadden we al via internet een hostel geboekt, dus daar hoefden we ons geen zorgen om te maken. Vandaar dat we ons na de trip eerst op het treinstation van Sydney hebben laten afzetten, we wilden namelijk nog een maandkaart voor de trein gaan aanschaffen. Ons plan is om in december lekker rond te treinen in New South Wales (de staat waar o.a. Sydney in ligt) en zo zowel een stuk van de oostkust te zien als nog weer wat van de outback mee te pakken. Bij het loket werd ons duidelijk gemaakt dat elke treinreis die we met die maandkaart wilden gaan maken al wel vooraf geboekt moest worden, en wel Nu. Omdat het in december vakantietijd is voor de Australiers, trekken veel mensen er op uit en zou er geen plek meer voor ons zijn in de trein wanneer we in december een plek wilden boeken. Verdikkie, nu moesten we dus in een avond gaan bedenken hoe we december in willen gaan vullen, terwijl we ook nog moesten eten, bijkomen van onze trip EN onze bagage moesten her-inpakken zodat alles op de legale manier mee het vliegtuig in kan. Bij het hostel aangekomen bleek tot overmaat van ramp ook nog dat ze ons in twee verschillende kamers hadden geboekt en er geen ruimte meer was om dit aan te passen. Pff! Toch hebben we in het cafe onder het hostel een hele mooie route weten uit te stippelen voor onze treinreis. We zijn die avond nog even op pad gegaan in de stad om wat eten en drinken te halen en vonden een mooi plekje in Hyde Park om dit te nuttigen. Tot onze grote verbazing kwamen er toen spontaan twee possums uit de bomen geklauterd om te kijken wat voor lekkers wij hadden! Superleuk, ook deze typisch australische dieren hadden we nog niet eerder gezien. En ze waren helemaal niet bang voor ons, blijkbaar zijn ze daar in het park wel aan de mensen gewend. Toen we later in de avond terugkwamen in ons hostel moesten we beiden vijf kamergenoten storen met ons gerammel in onze bagage, maar daar konden wij natuurlijk ook weinig aan doen. Toch wel gek om nu eens niet in dezelfde kamer te slapen, dat was voor het eerst deze reis!
Die dinsdagochtend was het zover, op naar Bali!! We stonden mooi op tijd op, om eerst langs het treinstation te gaan en onze treinkaart te boeken. De balie-medewerkster was helemaal enthousiast: met deze kaart waar wij 275 dollar voor betalen, hebben we nu treinreizen voor maarliefst een dikke 600 dollar pp geboekt! Dat is toch netjes. De kerst gaan we in Brisbane vieren, waar we Nicolien (wederom uit Adelaide!) als 'familie' gaan treffen. Met een andere treinmaatschappij konden we precies na het boeken naar het vliegveld treinen. Nog ruim voor inchecktijd kwamen we daar aan, dus was er nog even tijd om hier onze bagage te herpakken. Om onze kamergenoten niet zo vroeg wakker te maken hadden we dat nog maar even uitgesteld. Het is namelijk best een werk om te zorgen dat alles zo in je tas zit dat hij ook nog netjes dicht kan, dat er geen zakmes, vloeistoffen of eten in je handbagage achterblijven en dat je ook nog je paspoort en andere belangrijkheden bij de hand hebt. Keurig op tijd checkten we in, nog even bang dat onze backpacks inmiddels meer dan de toegestane twintig kilo zouden wegen, maar dat bleek gelukkig niet zo te zijn. Tijd om nog even een broodje te kopen, ontbijt was er namelijk nog niet echt van gekomen die ochtend. Op de valreep bedachten we voor boardingtijd nog om een laatste flesje water te legen. Nu hoefden we alleen nog maar door de laatste securitycheck, wat kon ons gebeuren! In alle haast hadden we in die korte tijd toch maar mooi een hoop dingen weten te regelen. Bij de security-rij bleek het helaas toch nog wel tegen te zitten: we waren er niet op gewezen dat we een kaartje in moesten vullen voor buitenlandse bezoekers die australie weer gaan verlaten, dus dat moesten we eerst nog even doen om de juiste stempel in ons paspoort te krijgen. Om vervolgens achterin de ellenlange rij te wachten om onze handbagage te laten scannen... Het duurde echt verschrikkelijk lang en ondertussen zagen we de tijd voorbijtikken op onze horloges.. nog 10 minuten voordat onze vlucht zou vertrekken!! We spraken een beveiligingsmedewerker aan om te vragen hoe wij na de controle het snelst naar gate 63 (alsof ze geen hoger getal konden bedenken, gate 63 moet wel ver weg zijn!) konden komen, omdat we bijna te laat waren voor onze vlucht. Dat viel niet in goede aarde bij die meneer, hij begon boos te mopperen dat iedereen zijn vlucht moest halen en dat we eerst maar eens netjes op onze beurt moesten wachten en door de security-check moesten gaan. De jongen voor ons was vergeten zijn riem af te doen, dus het detectiepoortje ging bij hem af en hij moest (in zijn slome tempo) nog maar eens zonder riem door de poortjes. Toen wij zelf Eindelijk door de poortjes waren (yes, nu rennen!), werd Marlijn door de Extra security check als 'random' uit de mensen gepikt om nog met een extra metaaldetector gecontroleerd te worden. Ai, kostbare minuten waren dat, maar tegen die beveiligers kun je dus maar beter niet protesteren. Nu moesten we echt keihard rennen naar onze gate, die natuurlijk de allerlaatste van het hele vliegveld was. Dwars door de parfumwinkeltjes en langs alle slenterende touristen raceden wij naar de gate, een stewardess kwam ons aan het einde al tegemoet en gebaarde dat we Nog Harder moesten rennen. Pffff! Al hijgend en bezweet kwamen we bij de gate aan, waar al geen wachtende mensen meer te zien waren, en het poortje was al gesloten.. NEeeeee, we hadden vliegtuig gemist!! De strengste stewardess was onverbiddelijk, we waren toch echt drie hele minuten te laat. Waar we toch in hemelsnaam zo laat vandaan kwamen (nou, van de security-check dus). We moesten haar volgen om onze bagage op te gaan halen, want Philip&Louis zouden weer uit het vliegtuig gehaald worden. Nog compleet in shock (hoe is het mogelijk dat Wij ons vliegtuig missen, we waren zo goed bezig en op tijd) liepen we zwijgend achter haar aan het hele vliegveld door. Met een pasje opende ze allemaal geheime deuren en kregen we werkelijk Alle verdiepingen van het vliegveld te zien, voordat ze ons liet wachten voor het kantoortje van de vliegmaatschappij. Onderweg moesten we steeds ons paspoort laten zien en werd onze vertrek-uit-Australie-stempel woest doorgehaald met een nieuwe dikke stempel: 'Did NOT depart'. Het enige wat wij nog hadden kunnen uitbrengen was 'hoe moeten we nu naar bali komen?' en het enige nuttige wat zij ons daarop zei was 'ik ga in overleg. zouden jullie het liefst morgen of overmorgen een nieuwe vlucht boeken?'
Na een paar spannende minuten kwam ze weer uit het kantoortje naar buiten, zowaar Met Louis&Philip op een karretje. Ze had goed nieuws voor ons: we konden dezelfde dag nog vliegen! En wel gratis! Nadeel daarvan was wel dat het geen rechtstreekse vlucht was, maar dat we via Melbourne en Perth zouden gaan. Dat leek ons geen probleem, een rondvlucht boven Australie is nooit weg, zolang wij er zonder bijbetalen alsnog mee op Bali terechtkomen! Nog even informeren hoe laat de vlucht ging: oh om 1 uur boarden, dus jullie hebben nog even de tijd. "Euh maar het is nu 12 uur, dus dat is al heel snel?". Oeh ja, dan moeten jullie rennen! Echt rennen! Via de lift terug door de tunnel links en dan de gang uit naar een balie en dan vragen want ik zal ze bellen en dan moet het lukken. Maar wel rennen! Tjonge, dat lieten we ons geen tweede keer zeggen, een vliegtuig missen op een dag is genoeg. Dus hop, backpacks op onze rug, handbagage over een schouder en rennen maar! Met de grootste moeite om de weg terug te vinden uit het doolhof op het vliegveld kwamen we uiteindelijk bij een transferbalie van de airline aan met helemaal geen passagiers, alleen twee mannen. Ze keken ons vreemd aan waarom we toch in vredesnaam zo zweetten en renden en gingen op hun gemak uitzoeken wat onze nieuwe vluchten waren. "Huh, helemaal via Melbourne en Perth naar Bali? Dat zijn nogal wat uren in het vliegtuig. Weten jullie zeker dat je dat wilt?" Jaaa, alles is goed, zolang wij maar naar Bali gaan. "Hmm, er zijn geen stoelen meer naast elkaar bij de normale plaatsen. Hebben jullie er moeite mee om bij de nooduitgang te zitten waar je wat meer beenruimte hebt?" Ehh nee zeker niet! "Maar dan wordt er wel van jullie verwacht om te helpen bij een noodgeval?" Jaa het is helemaal goed! Maar we willen niet nog een keer onze vlucht missen dus kunnen we inchecken? Ondertussen kwamen ook nog de nodige opmerkingen voorbij tussen de heren onderling, over elkaars werk- en uitzoektempo. "Zal ik het even doen, ze hebben namelijk niet veel tijd?" Aaargh wat een stress! Maar deze uiterst vriendelijke heren hebben ons toch mooi op een gratis shuttlebus naar het andere vliegveld (de vlucht naar melbourne gaat natuurlijk niet vanaf het internationale vliegveld, ook dat nog) gezet, met elk drie tickets voor de komende vluchten EN ook nog extra beenruimte en plekken naast elkaar! En Philip&Louis kregen een speciaal kaartje voor de bagageband zodat ze makkelijker van vliegtuig naar vliegtuig zouden worden overgeplaatst. Wat een geluk bij een ongeluk toch weer! Voordat we de shuttlebus instapten kwam de balie-meneer ons achterna: Stop! Ik ben vergeten jullie australische visum te controleren, mag ik jullie paspoort even zien? "Ja, maar het visum is elektronisch dus die staat hier niet in" Ooohja oke.Toen we wilden zwaaien naar de buschauffeur van de shuttlebus bij wijze van bedankt, gebaarde hij naar ons. De heren van de balie waren vergeten ons vluchtschema mee te geven, dus dat zou met de volgende shuttlebus worden gebracht. Ook dat nog. Maar gelukkig hadden we nog wat tijd en konden we rustig opnieuw door de laatste security-check. WEER werd Marlijn 'random' uit alle passagiers geplukt voor een extra controle. Dat is nog eens toevallig. Het nationale vliegveld in Sydney is gelukkig een stuk kleiner dan het internationale, dus dit keer kwamen we wel op tijd bij de gate aan en konden we opgelucht in het vliegtuig plaatsnemen!
Zo zijn wij dus op een en dezelfde dag in Sydney, Melbourne, Perth en uiteindelijk Bali terechtgekomen! In Perth werd Marlijn nog een Derde keer voor de extra security-check uit de mensen geplukt, dat was wel het toppunt. Hoe kunnen ze nou 'random' drie keer dezelfde persoon uit een groep mensen pikken in zo'n korte tijd?! Tijdens de laatste vlucht van Perth naar Bali kwamen we naast een ontzettend praatgrage meneer te zitten, hij heeft geen minuut z'n mond gehouden. In principe was het best een aardige man met interessante verhalen, maar hij had ook op heel veel dingen iets aan te merken. Eigenlijk was alleen zijn manier de juiste. En hij vertelde graag nog even wat nare 'tips' over Bali. We moesten bijvoorbeeld wel 25 USdollar bij ons hebben om een visum te kopen. Hmm, dat hadden we dus niet. We hadden wel uitgezocht of we een visum moesten aanvragen, maar hier hadden we niet bij stilgestaan. Nu maar hopen dat er wel een geldautomaat was en dat je ook met roepiah's een visum kunt kopen.
Eenmaal op Bali bleken al onze zorgen om de verhalen van die meneer voor niets, het is hier geweldig! En Prachtig met een hoofdletter P! Het visum kopen was helemaal geen probleem, met een taxi hebben we ons bij ons eerste hotel in Kuta/Legian laten afzetten. Helaas was Louis, de backpack van Marlijn in een Australische bagageband verstrikt geraakt, dus die is een dag later afgeleverd. Die stiekemerd was weer in zn eentje op pad gegaan! Alle mensen zijn ontzettend vriendelijk en we werden onthaald met een vers vruchtensapje als ontvangst. Het hotel had een zwembad en op ons bed lag een mooi bloempje. De volgende dagen hebben we ontdekt hoe mooi Bali is. Op het strand zagen we een supermooie zonsondergang achter de woeste golven waarop surfers hun kunsten vertoonden. Direct achter het strand begint het mooie groen met bloemen en palmbomen. We hadden ook al over surfles nagedacht in Australie, maar hadden tot zover nog geen lessen binnen ons budget gezien. Daarom hebben we die avond geinformeerd wat surflessen hier kosten en een afspraak gemaakt voor 2 uur les de volgende dag! Vol goede moed meldden we ons bij een van de surfleraren die we de vorige avond hadden gesproken en oefenden eerst op het strand hoe je op het bord moet gaan staan voor een goede balans. Daarna de zee in en oefenen op de woeste golven! Pff, dat viel nog vies tegen. Het is niet makkelijk om eerst op je board te blijven liggen, dan tegen de stroming in richting een golf te peddelen, zien te draaien zodat je met de golf mee gaat en precies OP de golf op je board te springen en ook nog te blijven staan! We hebben een dik uur geploeterd en gezwoegd en met steeds weer dezelfde aanwijzingen (je moet er ZO op gaan staan) geoefend. Daarna waren we bekaf, dus hebben we afgesproken om het andere uur de volgende dag te doen en eerst wat rust te nemen. De surfleraren vonden het prima (we hadden een instructeur per persoon) en gingen er mee akkoord als we ook nog maar voor een uur betaalden deze dag. Thuis gekomen bleken we gewond en gekneusd te zijn van al dat oefenen, wat een ruige sport dat surfen! Uiteindelijk zijn we tot op vandaag nog niet terug geweest voor onze tweede poging trouwens, want we hebben eerst de rest van het eiland ontdekt!
Ana, een Franse jonge vrouw die we kennen uit jawel, Adelaide (al het goede komt nog steeds uit Adelaide) had voor ons een blaadje geschreven met tips over Bali. Ze heeft hierop de plaatsen geschreven die ze het mooist vond, richtlijnen voor het aantal dagen dat we daar zouden kunnen doorbrengen, een voorstel voor een route voor het geval we een auto zouden willen huren, richtlijnen voor bedragen die normaal zijn om ergens voor te betalen (je moet hier overal op afdingen) en zelfs ideeen voor hotels en maaltijden. Geniaal! We konden er in Australie niet zoveel bij voorstellen, maar we hebben haar aanwijzigingen hier aardig opgevolgd. Zo zijn we na de eerste dagen in Kuta/Legian vertrokken naar Yeh Gangga. Ana had daar een verblijfplaats getipt en aangeraden om de Tanah Lot tempel te bezoeken. Het hotel dat ze ons tipte bleek zo ongeveer het paradijs op aarde te zijn. Superlieve mensen gaven ons een prachtige kamer in een huisje in een prachtige tuin. Vanaf het terras keken we uit op de oceaan en vanuit het zwembad werden we omringd door palmbomen met vruchten en overal mooie gekleurde bloemen. Te mooi om waar te zijn, zo leek het toen we 's avonds de zon achter de palmboom in de zee zagen zakken. Het is trouwens niet voor niets dat ze praktisch naast de oceaan nog een zwembad hebben gebouwd. De oceaan is hier zo ruig dat het gevaarlijk is om er te gaan zwemmen. Twee weken voor ons was er nog een jongen van 26 verdronken, volgens Peter van het hotel was dat geen uitzondering. Het schijnt dat er tussen Kuta en Yeh Gangga elk jaar 150 mensen door de woeste stroming worden meegesleurd. Peter vertelde ons trouwens ook nog dat hij jaarlijks een Nederlandse gast verwelkomt, die we misschien wel kenden. Frank Boeijen! Hoe leuk is dat!
We hebben lopend de Tanah Lot tempel bezocht, dit was ongeveer 6 km. en Peter, de Duitse eigenaar van het hotel had voor ons wel een mooie route om er heen te lopen langs het strand. Doordat de waterstand die ochtend zo hoog was, konden we de rivier niet oversteken, dus hij stelde voor dat zijn zoon ons met de auto afzette op de route na de rivier. Van daaruit moest het lukken. Over de plattegrond werd trouwens een beetje vaag gedaan, vanaf een bepaald moment hielden de straten op maar dan zouden we onze weg wel langs het strand vinden. Het strand was zoals beloofd echt prachtig, helemaal uitgestorven en mooi schoon wit zand. Maar het strand hield op, toen zat er niets anders op dan dwars door de (natte) rijstvelden langs de oceaan verder te lopen. Rijstterrassen zijn een soort modderige vierkantjes op allemaal verschillende hoogtes, waar hele smalle zandrandjes tussen zitten. Wanneer we over die randjes liepen, zakte de grond onder ons weg en moesten we dus heel snel verder hoppen om niet compleet in de blubber te zakken, spannend! Onderweg hebben we nog twee slangen gespot, tot onze eigen verbazing. In Australie werden we steeds gewaarschuwd om op te letten dat je niet op slangen trapt, maar in onze hele Australie-periode hebben we nog geen slang gezien. Hier in Bali hadden we nog niet aan de mogelijke aanwezigheid van slangen gedacht, en dan schieten ze haast onder je voeten weg! Maar de rijstvelden hebben we overleefd, waarna we een soort inham van de oceaan over de rotsen konden oversteken en daar weer omhoog klauteren het land op. Deze hele survival bleek niet voor niets te zijn geweest, in de oceaan stond een hele mooie Tanah Lot-tempel te pronken.. en nog een.. en nog een! Welke was het nou? We hebben maar even nagevraagd welke tempel nou De Beroemde was, want ze waren alle drie prachtig! In het plaatsje Tanah Lot hebben we lekker gegeten met een gegrilde maiskolf toe, een echte lokale snack en nog lekker ook!
Vanuit Yeh Gangga hebben we ons naar Ubud laten brengen, een wat grotere plaats die bekend staat om het Monkey Forest, wederom tempels, de Ubud market en veel leuke restaurantjes. Hier zijn we vier dagen gebleven. We hebben het Monkey Forest bezocht, een soort Apenheul maar dan met wildere apen en in een supermooi regenwoud. Bezoekers kunnen bananen kopen om te voeren, maar als de apen ze niet snel genoeg krijgen doen ze er alles aan om deze toch te bemachtigen. Erg leuk om te kijken ook hoe een aap met alle moeite een kokosnoot opent en vervolgens met alle stukken moet vluchten omdat andere apen te lui (/slim) zijn om er zelf een open te maken en er liever een stelen die al open is! Op de Ubud Market hebben we ons afdingtalent in de strijd gegooid en onder andere beiden een paar gympen aangeschaft voor 3 tot 5 euro! Waar vind je zoiets nog! Marlijn heeft ook supermooie jurken gevonden in de winkeltjes in Ubud. Tijdens het afdingen proberen de verkopers altijd een mooi praatje te houden om de klant af te leiden, dat lukte natuurlijk niet want wij zijn altijd scherp ;). Maar zo kwam in het gesprek wel aan bod dat wij een auto wilden gaan huren om zelf naar Kintamani en Amed te rijden. De verkoper had nog wel een vriend met een auto en bood aan dat hij voor ons kon regelen dat we die voor een zacht prijsje konden huren! Dat zijn nog eens handige connecties!
Zo kwam het dus dat wij op donderdag vertrokken uit Ubud met onze eigen supercoole mini-Suzuki-jeep! Wat een uitdaging! We moesten niet alleen links rijden (en links schakelen) en de Indonesische verkeersregels zien te begrijpen, maar ook tanken en op een vage wegenkaart (we hadden drie kaarten, die elk Bali anders weergeven. Alsof ze niet helemaal zeker weten hoe het eiland eruitziet?) de weg zien te vinden. Louis&Philip keurig op de achterbank natuurlijk. Op onze eerste rit werden we ook nog eens meteen al aangehouden door de politie! Internationaal rijbewijs alstublieft. Gelukkig hadden we deze netjes in Nederland aangeschaft bij de anwb en konden we zonder problemen verder rijden. De auto bleek wel een beetje ingewikkeld te zijn. Of misschien waren het de bergen, dat kennen we natuurlijk ook niet zo goed. Maar in ieder geval: je kunt niet in de vierde versnelling tegen een steile berg opcrossen! En als je dan maar snel terugschakelt naar een lagere versnelling trekt hij het ook niet! Zulke dingen hadden even tijd nodig voor we het onder de knie hadden, maar toch bereikten we binnen een keurige tijd en zonder verkeerd te rijden Kintamani! Om uberhaupt Kintamani binnen te mogen rijden moesten we al betalen, want vanaf de weg door het plaatsje heb je al een supermooi uitzicht op de vulkaan. We zochten een hotel en onderhandelden meteen bij de prijs in dat we de volgende ochtend (of liever: nacht) een gids zouden krijgen om de vulkaan te bewandelen en daar de zonsopgang te zien, bovendien kregen we zelfs het ontbijt bij de prijs in. Moesten we alleen nog even ergens pinnen om aan contant geld te komen.. en het dorp had geen pinautomaat! Dus hup, wij weer in de auto en rijden maar. Het volgende dorp bleek moeilijk te vinden, dus zo belandden wij na de nodige kilometers helemaal in Bangli voordat we eindelijk een pinautomaat vonden! Ondertussen kwam de regen werkelijk met bakken uit de lucht vallen, dus op de terugweg kwamen de modderstromen ons haast tegemoet vanuit de bergen. Gelukkig kon onze stoere auto het allemaal aan, natuurlijk ook omdat wij twee hele stoere bestuurders zijn.
Die nacht werden we om 3 uur uit ons bed getrommeld door Wayan van het hotel. Zijn motor was kapot dus hij reed met ons mee naar het kantoor van de gidsen voor de wandeling. Dat ritje in het donker viel nog niet mee: steile hellingen en haarspeldbochten zijn nogal wat zo op de vroege morgen. Wayan ging niet mee de vulkaan op, dus hij nam onze auto mee terug naar het hotel en zou ons daar weer ophalen. Zo gek dat dat hier gewoon kan: je geeft zo je autosleutels af aan iemand, doodnormaal! We kregen elk een zaklamp en toen begon het klimmen! We dachten ondertussen na al onze hikes in Australie wel wat gewend te zijn qua bergen en wandelingen, maar dit viel nog best wel tegen. De vulkaan heeft behoorlijk steile stukken omhoog en wij liepen op onze nieuwe gympen van de Ubud market.. die goedkope ja! De paadjes omhoog naar de vulkaan bestonden uit hard geworden zwarte lava, dat langzaam weer afbrokkelt omdat iedereen er overheen loopt. Dat voelt onder je voeten als harde scherpe brokken asfalt, niet al te prettig dus! Toch bereikten we superdapper de top, waar door de mist nog niks te zien was behalve een stuk of 20 andere toeristen en ongeveer evenveel wilde apen. Iedereen nuttigt zijn ontbijt (broodjes banaan) namelijk op de top, en dat weten die apen ook! Nadat we om de krater van de vulkaan zijn gelopen en de warme stoom konden voelen, zijn we begonnen aan de weg terug. Een uur vroeger dan gepland waren we weer beneden, maar na een telefoontje kwam Wayan keurig weer met onze auto aangereden. Hij had zelfs twee offermandjes achter het stuur gelegd. Die offermandjes zie je hier overal op straat en in (geimproviseerde) tempel(tje)s. Het zijn een soort gevlochten mandjes met daar in blaadjes, bloemen, rijst en vaak ook iets van een koekje of snoepje, als offer aan de goden. Wayan regelde voor ons dat wij, na een paar uur slaap, terecht konden bij een restaurant in de straat voor een heerlijk buffet voor een 'special price' , 'because you are a friend of Wayan'. Toch handig, zulke connecties.
Vanuit Kintamani zijn we verder gereden naar Amed. Dat was een behoorlijk spannende tocht, omdat we dwars door de bergen moesten. De haarspeldbochten, steile hellingen en diepe dalen vlogen ons om de oren. Nog niet overal hadden lagen mooie gladde asfaltwegen, dus ook zand en modderwegen behoorden tot onze route. Maar de ruige rit werd beloond met een prachtig uitzicht, wat was het hier toch mooi. Supermooie landschappen met rijstvelden, palmbomen, de oceaan en gekleurde bloemen. We reden onder natuurlijke tunnels van omgebogen bamboe door, echt zo ontzettend mooi. In Amed onderhandelden we een supermooie kamer, of liever gezegd huisje voor 2 nachten. Voor de laagste prijs die we tot zover gehad hadden, kregen we een huisje met twee verdiepingen en elk een tweepersoonsbed. Het zwembad lag voor onze deur, de oceaan een klein stukje verder. En onze badkamer was in de openlucht, ook wel erg bijzonder! Amed staat bekend om de rustige oceaan en stranden, waar je prachtig kunt snorkelen. Natuurlijk hebben we dat ook geprobeerd! Alle flippers van het hotel waren helaas stuk, maar met alleen een duikbril en snorkel lukte het ook prima om alle prachtige vissen in het heldere water te zien! En niet alleen vissen, ook koraal! Echt supermooi! Volgens Ana moest er ook ergens een schipwrak onder water liggen dat je al snorkelend kunt bekijken, maar die hebben we helaas niet kunnen vinden. Op straat werden we nog aangesproken door een Franse jongen, hij vroeg of we 's avonds ook naar een feestje kwamen van de 'western community'. Erg aardig aangeboden, maar omdat wij de volgende ochtend alweer terug gingen rijden naar Ubud en daarna nog naar Kuta terug wilden, hebben we het toch afgeslagen.
Voor de terugrit naar Ubud hebben we dit keer een iets minder ruige route gekozen, omdat we bang waren dat de auto de modderige steile hellingen omhoog niet zou trekken. En dan sta je daar toch een beetje verloren in de jungle. Dus we hebben de grotere wegen genomen dit keer, ook heel mooi. In Ubud hadden we tijdens ons verblijf een heel leuk italiaans restaurantje ontdekt, dus nu we weer in Ubud kwamen om de auto in te leveren, maakten we mooi van de gelegenheid gebruik om daar nog een keer te eten! Ook dit keer kwamen onze connecties goed van pas, het autoverhuurbedrijfje kon ons namelijk ook voor een spotprijsje naar Kuta brengen. In Kuta/Legian zijn we nu nog steeds, morgen vliegen we weer terug naar Sydney om vanuit daar aan onze treintour te beginnen! Helaas lukt het foto's uploaden nog niet zo, misschien kunnen we er later nog een paar bij fixen. Maar voorlopig moeten jullie maar van ons aannemen dat het hier zo prachtig is en dat we volop genieten!
Voor jullie allemaal vast een fijne pakjesavond gewenst en geniet van de sneeuw!
- comments
Shirley Jullie nog heeeeeel veel plezier en geniet ervan!!!
Suzanne Heel leuk om te lezen! Die goede oude tijd in Bali komt weer terug in mijn herinnering :) Wat dapper dat jullie met de auto zijn gegaan! En wat is Ubud een leuk dorpje he! Ben heel benieuwd naar jullie foto's! Liefs
Renske L Wat een prachtig verhaal weer!!
Karinbess Wat een geweldig leuk verhaal weer. Krijg er gewoon helemaal de kriebels van als ik al die spannende verhalen lees. Heel veel plezier nog. Liefs
Ellen ter Haar Lieve Renske en Marlijn, Wat een belevenissen. Leuk om te lezen. Kon jullie blog niet meer vinden, gelukkig weer gevonden. Geniet nog lekker verder. Groetjes de ter Haartjes
riky Wat een mooi en vooral spannend verhaal. Zeker die autoritten.En herkenbaar, want ik ben ook op Bali geweest. (heb me altijd laten rijden) Toch had ik meer van jullie surfkunsten verwacht. Nog veel plezier. Liefs Riky
Maaike wooah wat een verhaal! geweldige belevenissen en geniet momenten. En dat terwijl we hier vannacht -6 hebben oid ;) Enjoy lady's!
marian Hoi Renske en Marlijn, Inderdaad weer een prachtig verhaal. We kunnen ons er hier helemaal geen voorstelling van maken, maar het zal heel bijzonder zijn. Geniet ze verder, en liefs van ons
Marion Heey meiden !! Whoow wat een verhaal weer zeg !! Super super super leuk zeg :D hebben jullie nog pakjes avond gevierd?? xx Liefs
Wouter Hey Marlijn en Renske! Wat cool verhaal zeg, vooral jullie avonturen op het vliegveld, had ik noooooit van jullie verwacht dat jullie t vliegtuig zouden missen! Maarrreee, valt me tegen van t surfen hoor, beetje doorbijten he ;-). Veel plezier met de volgende trips in Australië! Groetjes, Wouter