Profile
Blog
Photos
Videos
Soms moet je je planning een klein beetje bijstellen. Soms moet je je planning compleet overhoop gooien. En soms moet je even helemaal niet meer aan je planning (of wat dan ook) denken, maar is er nog maar één ding belangrijk … je gezondheid.
Dat niet altijd alles feest en vertier zou zijn, dat hadden we van tevoren wel verwacht. Dat hoeft ook niet altijd. En dat we in deze 8 maanden een keer ziek zouden gaan worden, daar hadden we van te voren ook rekening mee gehouden. Maar dat het al zo snel zou gebeuren en dat het zo ernstig zou zijn, dat viel wel even tegen.
Op deze vierde dag in het ziekenhuis voel ik (Marlijn) me inmiddels weer wat beter en daarom even dit verhaaltje op de blog. Even terug naar hoe het begon.
Op 22 oktober zijn we in Ho Chi Minh city aangekomen. Op 23 oktober hebben we 's ochtends de Cu Chi Tunnels bezocht, een van dé toeristische trekpleisters hier in Vietnam. Deze tunnels zijn tijdens de Vietnamoorlog gegraven door de Vietcong. Z ij leefden hier ondergronds en vochten vanuit hier tegen de Amerikanen. Een deel van het tunnelsysteem konden we zelf in en dit was een hele lage en smalle gang, we moesten er bijna op onze knieën door heen. De oorspronkelijke gangen waren 40 bij 60 centimeter. Voor de toeristen hebben ze een deel van 50 meter breder en hoger gemaakt, anders zouden we er niet doorheen kunnen (al moet je nu ook niet te dik zijn…). De oorspronkelijke uitgangen waren 25 bij 35 centimeter en door de Vietcong voorzien van de meest monsterlijke boobytraps, om de Amerikanen te weren.
Tijdens de busreis terug naar Ho Chi Minh city voelde ik me al niet zo lekker. Toen we terug waren in het hotel ben ik daarom een paar uur gaan slapen, zodat ik me daarna wat beter zou voelen. ' s Avonds ben ik echter in bed gebleven. Vol goede hoop heb ik de volgende dag geprobeerd om buiten de deur wat te ontbijten, maar een wandelingetje van nog geen 100 meter was al een te grote opgave. Daarom maar besloten om gewoon weer m'n bed in te kruipen. Die nacht daarop voelde ik me steeds slechter. De hoge koorts bleef aanhouden en ik had zoveel buikpijn dat we donderdagochtend 25 oktober besloten om naar het ziekenhuis te gaan. We zijn naar de International SOS privékliniek gegaan waar we direct snel en professioneel geholpen werden. Hier zijn ze direct gestart met een aantal onderzoeken.
Na een eerste test bleek al snel dat het geen dengue was (waar de artsen in eerste instantie aan dachten). Vanwege de koorts, de bloeduitslagen en mijn buikpijn hebben ze 's middags een echo gemaakt. Hierop was niets bijzonders te zien. De artsen dachten vervolgens dat het typhoid fever (een soort salmonella) zou zijn, gezien de symptomen. Hierop zijn ze gestart met een antibioticakuur, waardoor ik (in eerste instantie) 24 uur moest blijven. De zorg in de privékliniek was fantastisch en de doktoren en zusters spraken goed Engels. 's Nachts ben ik hier heel erg ziek geweest en heb hele hoge koorts gehad. De volgende ochtend voelde ik me echter veel beter en had ik goede hoop dat ik die dag weer weg zou kunnen. Dokter Ruben (onze spaanse arts) kwam ons 's ochtends echter teleurstellen. De bloedwaardes waren nog niet beter, dus ze moesten doorgaan met de antibiotica en ze wilden me nog niet laten gaan. Ook moest er een CT-scan worden gemaakt, om een ontsteking van de blinde darm uit te kunnen sluiten. Omdat er in de kliniek geen CT-scan aanwezig was, moesten we hiervoor naar een andere lokale medische post. En dat was een hele belevenis!
In een ambulance met loeiende sirenes werden we naar deze post gebracht. Ik lag achterin op een brancard, dus kon niet veel zien, maar Mark zat voorin naast de chauffeur en kon dus overal van meegenieten. Gezien de verkeerssituatie hier op straat (nog erger dan in Hanoi!) bracht de sirene (en de rijstijl van de chauffeur) wel uitkomst! Er reed ook een verpleegster van de kliniek met ons mee in de ambulance.
Het medische post waar de CT-scan zou worden gemaakt, was een lokale voor vietnamezen. Hier waren we in de kliniek voor gewaarschuwd en dit was inderdaad een hele andere wereld. Een wachtruimte vol mensen, een rij vol ambulances, mensen die buiten op brancards (half wegkwijnend) lagen te wachten op hulp …
Gelukkig hoefden wij maar 10 minuutjes te wachten (in een aparte wachtruimte) en na de CT-scan gingen we weer in de ambulance met loeiende sirenes terug. Het mooie was wel dat we de uitslagen van de CT-scan meteen mee konden krijgen. Alle uitslagen van bloed- en urineonderzoeken zijn hier trouwens heel snel bekend. Dr. Ruben heeft meteen naar deze CT-scan gekeken en na overleg met een collega kwam hij met nieuws voor ons.
Gezien mijn klachten en zijn interpretaties van de CT-scan heeft hij uiteindelijk de diagnose acute right pyelonefritis gesteld (oftewel voor ons als niet medici: acute rechter nierbekkenonsteking). Dat was wel even schrikken … vooral omdat je ergens nog hoopt dat je heel snel weer beter bent en dat je de reis kunt vervolgen. Het voordeel hiervan was dan wel dat ik weer alles mocht eten. De twee dagen daarvoor had ik een dieet van water en witte rijst(soep) … En daarvoor had ik twee dagen zelf al nauwelijks iets gegeten.
Het was fijn dat er dus een diagnose was, maar hiermee kwam het behandelplan er wel anders uit te zien. De antiobiotica waar al mee was gestart, kon gelukkig worden gecontinueerd. Maar nu niet voor maximaal drie dagen, maar voor twee tot drie weken, waarvan minimaal vijf tot zeven dagen onder observatie van een arts. Daarom moest ik vanuit de kliniek overgebracht worden naar een ziekenhuis, omdat ze in de kliniek verder geen gespecialiseerde teams, ruimtes en apparatuur hebben in geval van complicaties.
Vrijdagavond 26 oktober zaten we dus opnieuw in de ambulance. Dit keer met loeiende sirenes op weg naar het Franco Vietnam (FV) ziekenhuis hier in Ho Chi Minh city. Het is dit ziekenhuis geworden op aanraden van de verzekeraar. Ook dit ziekenhuis is prima. Het niveau van de Engelse taal onder de doktoren en zusters is een stuk lager, maar met handen en voeten kan ik de zusters alles duidelijk maken wat ik wil en de dokter was ook een aardige man. Die hebben we echter na zaterdagochtend niet meer gezien, omdat het nu weekend is. En weekend is uiteraard nooit de beste tijd om ziek te zijn…
De eerste nacht is Mark blijven slapen en hadden we de VIP room hier in het ziekenhuis. De volgende dag ben ik verplaatst naar een eenpersoonskamer. Na vele telefonische onderhandelingen van Mark met de verzekeraar mocht ik uiteindelijk op een eenpersoonskamer liggen en niet op een tweepersoonskamer. En dat is toch wel erg fijn, ook gezien het feit hoe ik me de afgelopen dagen voelde. Mark heeft er bijna een dagtaak aan om alle instanties op één lijn te krijgen, dat ze ook echt doen wat ze zeggen en dat ik de beste zorg krijg. En ondertussen heb ik ook nog een persoonlijke verpleger! (de lieverd!).
Hier in het ziekenhuis zijn ze doorgegaan met de antibiotica. Dit wordt toegediend via het infuus (fijn dat ze steeds opnieuw moeten prikken en verpleegsters die dit niet kunnen, waardoor ze je hele hand blauw prikken … autsj!) Vannacht was de eerste nacht zonder koorts! En heb ik bijna net zo veel geslapen als de vier nachten daarvoor samen …). Vanochtend kwam de dokter on duty (zoals ze de dokter die hier in het weekend waarneemt zo mooi noemen) vertellen dat de bloedtest van vanochtend vroeg betere waardes laat zien. Ik voel me ook echt beter vandaag. Dit is dus een goed teken. Helaas heeft de verdere behandeling nog tijd nodig en mag ik nog niet te vroeg juichen. Morgen is er contact tussen onze behandelend arts hier en de artsen in Nederland. Dan zullen we dus meer horen over de verdere behandeling.
Onze planning staat voorlopig dus helemaal op z'n kop. Maar dat is iets van latere zorg … Eerst beter worden!
- comments
Carina Jeetje Marlijn, wat heftig!!! Goed om te lezen dat er goed voor je gezorgd wordt en dat je aan de beterende hand bent. Heel veel beterschap! En een schouderklopje voor Mark! Kus Carrie
Marleen Jeetje Marlijn wat een verhaal... Beterschap!
Elly He meiske, dit soort grappen niet te vaak uithalen hoor. Je zit veel te ver weg om eventjes op bezoek te komen!!! Heel veel sterkte en goed uitzieken en bijkomen voor jullie verder trekken. En Mark............topper!! Wat zorg jij goed voor je meisje. Sterkte jullie beide, dikke kus en knuffel Elly. Natuurlijk ook groetjes van Ton
Marieke Marlijn, denk ik even een vrolijk reisbericht te gaan lezen en dan dit. Wat heftig!! Heel veel beterschap!
Marlous Groothuismink Hoi Marlijn, heel veel beterschap. Knap snel weer helemaal op, groet van een collega van je moeder, Marlous
Ingrid van der Veen Ha Marlijntje, wat een heftig verhaal zeg! Gelukkig gaat het nu weer de goede kant op. En een dikke pluim voor Mark, geweldig! Dat is vandaag wel even een andere verjaardag dan je had gedacht, maar van harte gefeliciteerd meid met je 27e verjaardag! We hopen snel weer een goed berichtje van jullie te horen! Liefs, Ingrid
Bastiaan van der Valk Ha Marlijn & Mark, Fijn dat het wat beter gaat & ze goed voor je zorgen! Toch mooi dat Mark wat 'zorgcoördinatie'-skills heeft meegekregen van de zijlijn :-) Balen dat het zo loopt, hoop dat jullie je trip snel gezond & fit voort kunnen zetten. Hangen de slingers al in de ziekenhuiskamer?! Gefeliciteerd! Dikke verjaardagszoen & beterschap van Bastiaan
marion Hé jarige Jet, op je verjaardag stel je je wel iets anders voor dan liggen in een hospital in verweggistan.... Je hebt een kanjer van een p.a. bij je. Een betere kun je je niet wensen. Mark, je bent een TOPPER. Gelukkig gaat het weer de goede kant op en zoals je zegt: beter worden heeft voorrang op de rest, dat komt later wel weer. Big hug uit Groningen van Jonnie en Marion
Iet en Piet Heey Marlijn!! Sjonge, jonge wat heftig allemaal zeg en dat op je verjaardag!! Gelukkig dat het nu weer de goede kant op gaat en dat ze goed voor je zorgen!!!! Gefeliciteerd en heel veel beterschap!! Liefs Iet en Piet
ar en mar He Mlijn! Hoorden het net van iet en piet, das niet de verjaardag die je je toewenst zeg, jeemienee! Heeeeel veel beterschap en dikke smok voor jou en je privéverpleger :)!
Alie Scholten Hey Mark en Marlijn, dat is toch niet niks, wat jullie nu meemaken en met name natuurlijk Marlijn aan den lijve. Gelukkig gaat het nu stukken vooruit,hoorde ik. En vandaag jarig, deze verjaardag zal je niet gauw vergeten, denk ik. In ieder geval: VAN HARTE GEFELICITEERD en heeel veel BETERSCHAP!!!!! Groetjes voor jullie
Lucas en Anja Hey homies! Wij hoorden het niet van Iet en Piet (noch Ar en Mar), maar wensen je toch veel beterschap!! Wat een verhaal weer! Hopelijk is het nu allemaal wel een beetje redelijk geregeld! En maak je maar geen zorgen en voel je zeker niet schuldig dat Mark nu alles regelt. Dat mag ook wel een keer ;) haha, nee grapje. Sterkte en veel plezier met het "echt" vieren van je verjaardag!
Aad en Lida Ha Marlijn, net terug uit Andalusie even kijken hoe het met jou/jullie is en dan zo'n verhaal!! Gelukkig kun je je nu concentreren op herstel. Ondanks alle toestanden toch van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Jullie gaan vast nog heel mooie dingen zien! Nu eerst helemaal herstellen + beetje reserve kweken en dat weer lekker door met genieten. Veel groeten, Aad en Lida
Tineke Angenent Hallo Marlijn en Mark, Lees nu jullie blog en dan zo'n verhaal! Wat vervelend dat je zo ziek geworden bent. Goed dat Mark alles zo goed regelde zodat je rustig beter kon worden. Lijkt me heel heftig zo plotseling opgenomen te worden in een ziekenhuis in Vietnam.Maar volgens mij ben je nu alweer aan de betere hand en kunnen jullie je reis weer voortzetten. Heel veel beterschap. Liefs Tineke