Een 4-wheel drive wordt het genoemd. Daarmee ging ik drie dagen lang op excursie naar het grootste zoutmeer ter wereld. Mijn trip naar Salar de Uyuni werd een 4-wheel: no drive. Onderweg waren maar liefst alle vier de banden lek!

Met onder andere een professioneel fotograaf aan boord (¨wil jij even een foto maken?¨;)) en een Spaans koppel (handig voor de vertaling :)) leek het alsof alles in kannen en kruiken was.

De eerste dag was GEWELDIG!! Prachtige azuurblauwe meren, flamingo´s, geisers... ik viel van de ene verbazing in de andere. Aangekomen bij de eerste overnachtingsplek bleek de eerste band lek. No problemos... er was een reserveband.

We waren gewaarschuwd voor de kou. Maar gewikkeld in zo´n beetje alle kleren die ik bij me had heb ik prima geslapen. Er was geen douche, dus redelijk stinkend stapten we weer in onze jeep.

Onze chauffeur reed hard. Heel hard zelfs. Er waren geen wegen, maar hij kende het gebied duidelijk op z´n duimpje. Midden op de grote vlakte stapte hij uit. Hij greep naar z´n haren... op z´n gezicht was af te lezen wat er loos was... Weer een lekke band!

Midden in de brandende zon van de woestijn stonden we toe te kijken hoe de beste man de het gat dicht plakte en met een fietspomp de band weer vol blies. De arme ziel. Maar helpen mocht niet.

Vol goede moed gingen we verder en midden op een grote zoutvlakte ging het weer mis. Dit keer was het echt drama. Voor ons omdat er geen schuilplekje was om te plassen, de wind het zout ons om de oren sloeg, en we levend stonden te verbranden. Voor hem omdat zijn fietspomp ook nog eens kapot was.

Hoe dan ook... band nummer drie was gemaakt, en daar gingen we weer. We zagen mooie dingen. Hadden veel plezier. Maar het was warm. En de meesten hadden slecht geslapen. Dat was te merken. Het Spaanse koppel maakte ruzie met de arme chauffeur. We mochten van hem geen raam open zetten. En de beste man had airco voorin, maar achterin niks behalve hitte. Tsja... Hoe langer de discussie duurde, hoe kwader hij werd, en hoe harder hij het gaspedaal indrukte. En zo arriveerden we, heen en weer gesmeten door de jeep, vlak voor zonsondergang ons overnachtingsadres: een zouthotel.

De volgende dag was de lucht weer geklaard en hadden we geluk: Er lag een laagje water op Salar de Uyuni. Wat betekent dat het op z´n mooist is. De lucht weerspiegelt in het zout/water waardoor je geen horizon ziet. Het is net alsof je door de lucht zweeft. Ik was letterlijk in de wolken. Wat mooooii!!!!! Zoiets als dit had ik nog nooit gezien.

Ik heb ontzettend veel foto´s gemaakt. Helaas kan ik die nu niet hier plaatsen omdat ik in een internetcafe zit te typen. Het lijkt alsof ze van WiFi nog nooit hebben gehoord in Bolivia. Jeetje wat lopen ze hier achter! Gisteren aten we in een restaurant dat werd gerund door een 10-jarig meisje en haar broertje. Iemand had een Ipad bij zich... nou, dat vonden ze mooi!!!! Ze hebben er de hele avond mee gespeeld.

Ik slaap 2 nachten in Uyuni (de kamer kost 3,15 euro per nacht... niet normaal toch?), en daarna reis ik naar Potosi samen met een Australisch en een Brits koppel. Daar ga ik m´n jacht naar WiFi voortzetten :-)

Hasta luego!