Profile
Blog
Photos
Videos
Ola chico's! Que tal?
Tja, de blogfrequentie zakt een beetje in zo aan het eind van de reis, met als gevolg dat we 7 weken Patagonië in één blog moeten proppen. We waren teveel met reizen bezig...eigen schuld! En de foto upload is helemaal achtergebleven. We hebben maar besloten om foto's te gaan uploaden als we thuis zijn, net zo makkelijk!
Maar nu het eind van onze reis nadert, kan een laatste blog natuurlijk niet ontbreken. Want al dat moois dat we gezien hebben verdient hier absoluut een plaatsje. Eigenlijk kunnen we kort zijn: Patagonie (simpel gezegd: zuid-Chili en zuid-Argentinië) is een gruwelijk mooi stukje van de wereld. Groots, indrukwekkend, uitgestrekt, verlaten, ongerept en zo nog een hele reeks van die bijvoeglijke naamwoorden.
Na oud&nieuw (zie vorige blog) zijn we met ons 'monster' (een Nissan Terrano Pick-upje) snel naar het zuiden afgezakt. Dat monster heeft ons bijna 7 weken later en een dikke 8.500km verder nu weer heelhuids in Santiago afgezet. En yes, we hebben het uiterste zuidpuntje aangetikt, daarover later meer! En in die 8.500km is die arme auto heel wat tegengekomen. We begonnen nog netjes met de 4baans Panamericana, maar eenmaal wat verder in het zuiden en de bergen in veranderde dat al snel naar 2baans, en regelmatig in 'ripio', een Spaanse term voor onverharde wegen, en feitelijk een eufemisme voor hotseknotsenheenenweerbonkenmet30kmpu. En dat ripio had je eigenlijk maar in 2 soorten: slecht en ERG slecht. O ja, en in de soort 'sadistisch', want met name in Argentinie hebben we regelmatig tientallen kilometers op een hobbelige 'desvio' (omleiding) gereden naast een splinternieuwe en kaarsrechte asfaltweg, die alleen helaas nog niet in gebruik genomen was...frustrerend!
Een behoorlijke Ommelandse reis dus, maar dat was het zeker waard. Want om de grootsheid van Patagonie te ervaren moet je erdoor heen rijden vinden wij (of fietsen, maar zulke helden zijn wij niet! We hebben regelmatig medelijden gehad met die lange-afstands fietsers, die bepakt en bezakt pal tegen de wind in en met striemende regen over eindeloze fietsten, met het eerstvolgende dorpje een daarin verderop).
En dus zijn we via het merengebied bij Pucon (Chili) en Bariloche (Argentinie) naar het zuiden afgezakt. Dit gebied was nog uitermate lieflijk vergeleken bij wat ons later te te wachten stond. Besneeuwde vulkanen omzoomd door bossen, heldere snelstromende rivieren en meren en kronkelige weggetjes. En echt overal vulkanische bronnen en thermale baden. Behoorlijk toeristisch ook, maar dat had wel als voordeel dat er ook allerlei actiesporten te doen waren. Zo heeft de een of andere mafkees ooit bedacht dat raften over een snelstromende rivier maar saai was. Waarom zou je er niet middenin gaan liggen met alleen een surfplanken onder je? En voila: hydrospeeding was geboren. Uiteraard moest Mischa dat uitproberen en toegegeven: het geeft een behoorlijke kick om de golven en rotsblokken op ooghoogte op je af te zien komen en er dwars doorheen te duiken! En al die natuur- en waterpret maakte natuurlijk regelmatig hongerig, dus wat is er dan beter dan een echte goede Argentijnse lap vlees? Voor een bedrag waarvoor je in Nederland net bij de MacDonalds terecht kunt, krijg je in Argentinie namelijk een stapel vlees op je bord die een (mannen)hart sneller doet kloppen. Vooral de specialiteit 'parilla' (allerlei soorten vlees op een stenen plaat) viel met name bij Mischa goed in de smaak. Een enorme bel Argentijnse Malbec erbij voor nog geen anderhalve euro...wat wil een mens nog meer?
Patagonie verder verkennen natuurlijk! Na Bariloche (waar we de eerste keer de grens zijn overgestoken, dat hebben we uiteindelijk een keer of 8 gedaan; door de geografie van beide landen ontkom je er niet aan heen en weer te hoppen) veranderde het landschap snel, en kwamen we in het echte Patagonie terecht. De Argentijnse versie (want aan de 'droge' kant van de Andes) is een soort Wild-West, compleet met pampa's, veel wind, rode kliffen, ranches die hier estancias heten en vooral heel veel leegte. En met een (hobbel)weg dwars erdoorheen. Want ook Argentinie heeft zijn Route66, namelijk de Ruta40, in de volksmond liefkozend El Quarente genoemd. Een route die soms 200km geen enkel dorp aandoet en waar het enige teken van leven wordt gevormd door kuddes guanacos (soort lama's) en nandus (kleine struisvogels) en af en toe een schattig gordeldiertje. En de Condors cirkelden regelmatig rond boven ons pickupje, geduldig wachtend tot we door benzingebrek zouden stranden en van de dorst om zouden komen...Ons beviel het eigenlijk wel! We hebben een nachtje op een estancia geslapen in de middle of nowhere en dat was echt een superervaring! S nachts muisstil en eenheidsregering sterrenhemel...echt alleen op de wereld! En als je dan een keer een dorpje tegenkomt, is het ook ontzettend authentiek. Zo kwamen we in één dorpje ineens terecht in een soort NK schapenscheren, compleet met lasso-gooi wedstrijden en de goede oude zweefmolen voor kinderen, zonder één andere toerist. Het bleef die nacht nog lang gezellig....
En de medeweggebruiker? Meestal was dat uiteraard een Argentijn, in een lokaal geproduceerde auto van een internationaal merk die niet de officiële naam mag gebruiken, zodat je regelmatig de Volkswagen GOL langs zag komen. Maar ook heel regelmatig kwamen we ineens een reusachtig gevaarte tegen. Een vrachtwagen? Een vliegtuig? Nee, een enorme Duitse camper, eigenhandig verstevigd zoals the A-team dat altijd deed, totdat de camper meer weg heeft van een tank. Waarom die Duitsers toch altijd in tanks willen rijden...
En zuidelijker en zuidelijker gaat het, door nog meer leegte, tot je ineens BAM, oog in oog staat met een paar van de meest prachtige nationale parken op aarde. Los Glaciares (Argentinie) en Torres del Paine (Chili) om precies te zijn. De eerste doet zijn naam eer aan, want het herbergt een hele serie gletschers omring door ijzige bergpieken. Je kunt er uiteraard prachtig hiken, met name rondom Mt FitzRoy (die helaas voor ons 3 dagen achter elkaar in de nevel gehuld was). Maar het meest bijzondere vonden we toch wel de Perito Moreno-gletscher. Sowieso groots, blauw en helemaal doorlopend tot in een meer zodat je er enorm dicht bij kunt komen. Maar één ding maakt hem echt bijzonder, en dat is dat hij (voor gletscherbegrippen) heel snel beweegt. En dus kraakt en piept hij dat het een lievelust is en breekt er zeker elk half uur een enorm brok ijs dat tonnen weegt vanaf en valt met donderend geraas in het water. En dus betrap je je erop dat je ineens 2uur achter elkaar naar een stuk ijs staat te staren...hoezo saai?
Torres is dan weer een heel ander park, met een aantal bergmassieven, omringd door idyllische valleien, waar je prachtig doorheen kunt wandelen. Dat doen dan ook hele hordes mensen en dus vonden wij het opvallend toeristisch: veel Chileense studenten die hun zomervakantie liftend en backpackers doorbrengen, maar uiteraard ook veel Amerikanen en Europeanen. En hordes Israëli's, van wie de meesten net uit het leger komen. Allemaal in groepjes, allemaal met baard, en eigenlijk allemaal met weinig interesse voor de anderen om hen heen. Één (meer spraakzame) Israëliër liet ons weten dat velen van hen eigenlijk niet weten waarom ze naar Patagonie gaan, maar ja, iedereen doet het...
O en hadden we al verteld dat het altijd waait in Patagonie? Routa 40 of nationaal park, maakt niet uit, altijd staat er die (soms wat te) frisse wind. Orkaan zeg maar. Dat maakte onze nachten in een tent tot een ware belevenis. Het dak van de tent kwam soms akelig dichtbij.....
Na de bekende parken was het eigenlijk nog maar een klein eindje naar de allerzuidelijkste plaatsen op aarde (Antarctica daargelaten): Punta Arenas (Chili) en Ushuaia (Argentinië). Ons plan was om met de auto helemaal naar Ushuaia door te rijden. Maar...we wisten ook dat er vanuit Punta Arenas hele bijzondere cruises gingen naar Kaap Hoorn, het uiterste zuidpuntje van Zuid-Amerika en onbereikbaar over land. Die cruises zijn eigenlijk veel te duur maar we gingen we gingen toch even kijken. "U kunt last-minute mee voor ruim 50% korting meneer en mevrouw en de cruise gaat over vier dagen." Aiiii, dat was ineens wel heel aantrekkelijk. Maar eigenlijk nog steeds heel duur en dat zou ook lang in Punta Arenas rondhangen betekenen. Maarja, hoevaak krijg je nou de mogelijkheid om naar het eind vd wereld te varen... Wikken en wegen en wikken. En uiteindelijk zijn we er maar voor gegaan! De dagen in Punta Arenas hebben we doorgebracht met wat uitstapjes naar kleinere natuurparken (waar geen sterveling te bekennen was, ook wel eens leuk). En na 4 dagen stapten we dan op de Stella Australis...
En wat zijn we blij dat we die keuze gemaakt hebben! Het was echt een van de hoogtepunten van onze hele reis. Een combinatie van luxe en geweldig natuurspektakel. Met een ontbijtbuffet achter je kiezen midden in fjord, honderden kilometers van de bewoonde wereld, in een Zodiacbootje naar een pinguinkolonie of een zelden bezochte gletsjer, begeleid door extreem professionele gidsen. Gidsen die geweldig konden vertellen over de originele bewoners (Yamana's, die compleet naakt en met enkel een laag zeehondenvet ingesmeerd de ijskoude wateren indoken op zoek naar schaaldieren). Toegegeven, het was allemaal wat overdreven luxe en er liepen ook wat meer pensionado's rond dan op het andere deel van onze reis, maar dat deed niks af aan de ervaring. Het meest over de top (maar wel gaaf) vonden wij 'glaciar alley', een tocht langs 5 gletschers, die allemaal naar de herkomstlanden van hun ontdekkers genoemd zijn. Bij elke gletscher kwam de lokale drank en de lokale snack naar voren. Bier bij Glaciar Alemana, pizza bij Glaciar Italia. We werden helemaal wild toen we hoorden dat er bij Glaciar Holanda bitterballen op tafel zouden komen. Helaas bleken het ordinaire gehaktballetjes te zijn...fail! En uiteraard was de climax Kaap Hoorn, waar het weer verrassend rustig was (vast rustiger dan bij de schipbreuken van de honderden schepen die zijn gezonken tijdens hun pogingen tot het 'ronden van de kaap'). Een bizar gevoel, om te weten dat je een dikke 800km van Antarctica zit en er verder allee. Maar zee is op deze breedtegraad. Rare plek ook moet wonen, voor die ene marineofficier, die er met zijn gezin een heel jaar moet zitten...
Na Kaap Hoorn was de 'zuidelijkste stad' Ushuaia toch iets minder indrukwekkend, ook al is het geen onaardig stadje en ligt het dramatisch tussen de fjorden en de bergen. Wat we vooral opvallend vonden is de nadruk die er in dit deel van de wereld ligt op grensconflicten. Hele militaire zones vanwaaruit Chilenen en Argentijnen elkaar in de gaten houden, gesteggel over eilandjes die niet meer zijn dan een brok steen, conflicten over de Falkland-eilanden. Bloedserieus!
Tja, en dan beseffen we ineens dat er al een lap tekst van hebikjoudaar ligt en we nog niet eens wat over de Carretera Austral hebben gezegd, ons laatste deel van de reis, waarin we weer omhoog reden langs de Chileens kant van de Andes. Een stuk Patagonië dat volledig anders is: groen, dramatisch, steil en nat. Het doet geen recht om daar maar een paar zinnen aan te wijden, maar het is niet anders. Via het Lago Carrera (een na grootste meer van Zuid-Amerika) zijn we Chili weer binnengereden, om vanaf daar de enige weg omhoog te nemen. Een weg die er pas enkele decennia ligt, in een poging dit onherbergzame gebied te ontsluiten. En onherbergzaam is het er nog steeds: een wirwar van eilanden, fjorden, bergketens (wij vonden het gebergte Cerro Castillo niet eens zo gek veel onderdoen voor Torres del Paine), waardoor één grotendeels onverharde weg kronkelt. En dat het er regent hebben we geweten. Van onze 8 dagen in dit deel van Chili heeft het er 4 non-stop geregend. Maar, elk nadeel heb z'n voordeel: want wat gebeurt er met water dat op bergen valt? Juist, daardoor ontstaan watervallen. Overal! Links, rechts, boven, onder. Grote, brede, krachtige, kleine, schattige. Overal! Ach, we willen eigenlijk nog zoveel vertellen, over de Duitse dorpjes die hier zijn ontstaan, over de tientallen lifters die we hier hebben gezien, over het dorpje Chaiten, dat na een vulkaanuitbarsting in 2008 volledig is verwoest en nu een spookstad is waar enkele dappere zielen weer een leven proberen op te bouwen. Over het raften in Futaleufu, op een van de wildste rivieren ter wereld, wat het 'raften is saai' volledig ontkracht. We willen vertellen over bijzondere gesprekken met Chilenen, de Argentijnse 'dolar blue', het eten, wegenkaarten die niet kloppen, leuke anekdotes...
Maar de blog wordt echt te lang anders. Dan maar binnenkort bij een bak koffie op een biertje, thuis, op het werk of in de kroeg. Want het zit er weer op. 4 maanden reizen kan blijkbaar toch voorbij gaan, hoe onvoorstelbaar ook. Morgen vliegen we nog voor 3 dagen naar Buenos Aires en dan keren we weer huiswaarts.
En het allerlaatste stukje ruimte van deze blog willen we nog gebruiken voor een ander berichtje. Want naast alle belevenissen hebben we ook nog groot ander nieuws. Als alles goed gaat krijgen we eind juli een kindje. En alsof alle belevenissen de reis nog niet bijzonder genoeg maken, maakt dit de reis toch wel heel speciaal. Dus eerlijk is eerlijk, we hebben een paar keer gelogen, toen we erover vertelden dat WE een wijnproeverij gingen houden. Een beetje anders reizen, maar Marijke heeft zich de hele reis gelukkig niet misselijk gevoeld, dus we hebben onverminderd genoten! We hopen jullie snel te zien in Nederland met een biertje en een glas jus:-).
Dikke kus!
- comments
Niels, Eline & Robine Hi lieverds, Wat een heerlijk verhaal weer om te lezen en... Hoera! Wat fantastisch nieuws! We kijken uit naar jullie terugkomst en jullie 'mini-me'! :-) Gauw bijkletsen als jullie terug zijn. Geniet van deze mooie tijd samen. Veel liefs uit Delft
Mathijs, Desire, Sofie en Sam de Gier Joepie! Wat een leuk nieuws! Gefeliciteerd en geniet er intens van!
linda hihi groetjes van linda hihhi je weet wel van chantal hihiihihihi mooie verhalen trouwens hihi
chantal Gefeliciteerd met de kleine! voor je het weet zit hij/zij ook achter jullie laptop...
Koos Reitsma Super. Fantastisch. Prachtig.
Alice Prachtig verhaal, waarvan ik delen had meegekregen en ook delen niet. Onder meer dat verhaal van Mischa op de surfplank wat ie - terecht - dan ook liever maar niet aan me verteld op het moment dat het speelt, vermoed ik. De beschrijvingen zijn jaloers makend, zo prachtig!! Het laatste stukje van hun verhaal is natuurlijk - ook voor mij - te prachtig voor woorden! We zijn erg gelukkig!!
Rutger gefeliciteerd en leuk allemaal om te lezen. Morgen worden er windstormen verwacht hier in NL, dus je mist weinig :-)
P Schut Mischa en Marijke, via deze weg van harte gefeliciteerd, met het aanstaande ouderschap . Ook dit verslag van jullie reis is weer super. Wij vinden het nogmaals geweldig dat jullie pa en ma worden . Een geweldig mooie terug reis toe gewenst, doe de groeten aan Susanne. Gr Piet en willie