Gooooooodmorning Vietnam!

Daar zit ik dan, in Vietnam! Of in ieder geval, ik zit er alweer een tijdje, drie weken om precies te zijn! Inmiddels zijn we het hele land doorgecrost en als ik zeg "gecrost" bedoel ik ook echt gecrost! Na in Hanoi te zijn geweest - een ontzettend charmante stad met Europese allure en prachtige, kleurrijke koloniale architectuur door de voormalige Franse bezetting - vertrokken we naar de stad Hue, in Centraal Vietnam, en kregen we het krankzinnige plan we onze eigen scooters te kopen! Vanaf daar hebben we zelf 1200 kilometer gereden naar Saigon, waar we ons nu bevinden. We zijn bergpassen over gescheurd, langs parelwitte stranden en palmboombossen, door gele rijstvelden en de meest groene bergen in de verte, langs meren, prachtige kleurrijke tempels, snoeperige graftombes, zwaaiende kinderen - en overal snuif je de geuren op van het land. Je ruikt de vis in de havens, de brandende wierrook van de tempels, de geuren van het lokale eten op straat - echt ultiem! Als je, zoals de meeste toeristen doen, van grote plaats naar grote plaats met de bus reist mis je zoveel! Toch was de soms weg lang, een keer hebben we 22 uur(!) gedaan over een stuk van 600 kilometer omdat onze trouwe rakkers - gedoopt Herbert en Manfred, ook wel Herby en Freddy genoemd - ons vaak in de steek lieten (waarschijnlijk uit protest tegen de belachelijke namen die we ze hadden gegeven) en we dan weer op zoek moesten naar iemand die ze kon repareren. Toch zijn sommige reparaties een paar van de leukste ervaringen die we hebben gehad in Vietnam, doordat je noodgedwongen bent te stoppen in plaatsjes waar je anders niet zou stoppen en in contact komt met de lokale bevolking op een manier waarop je anders nooit met ze in contact zou komen. Een keer, terwijl mijn Freddy weer een snelle opknapbeurt kreeg en we op ieniemini krukjes op straat zaten te wachten kwam er een oud, gerimpeld vrouwtje naar ons toe die drukgebarend en Vietnamees-kakelend ons boos aankeek. "thang thiet to nha nguy thang pang com pom hakkietakkiepakkie"... We hadden geen flauw idee wat ze allemaal uitkraamde, maar toen ze haar mondkapje onder een kraan hield en flink hard het vuil van Klara's gezicht begon te schrobben was het al snel duidelijk dat ze ons maar twee vieze meisjes vond. Niet veel later moest ik er ook aan geloven, ondertussen kakelde het omaatje maar door. We lieten het maar allemaal toe en keken elkaar af en toe giechelend aan. Tegen de tijd dat ze ook onze haren had gedaan was Freddy weer klaar om er tegenaan te gaan. Terwijl we op de scooters stapte, klaar om weg te rijden, kwam ze nog een laatste keer naar ons toe en gaf ze ons een laatste wijze raad. Die we uiteraard niet begrepen maar we denken dat ze zei dat we ons voortaan beter moesten wassen, haha.

Een andere keer terwijl we onderweg waren stopten we bij een klein huisje in de rimboe om te schuilen voor de regen. De familie die er woonde vond het wel zo interessant om ineens twee Westerse meisjes op de scooter voor de deur te hebben staan dat we binnen de korste keren werden uitgenodigd karaoke te zingen met de heer des huizes. Binnengekomen in hun huis - niks meer dan een vierkanten betonnen blok met een dak erop - troffen we enkel een bank, tv, en een karaokeset. Bedden hadden ze niet, het hele gezin sliep buiten in hangmatten onder een afdak. Het bleek maar weer dat in Azie karaoke belangrijker is dan een goede nachtrust! Engelse liedjes hadden ze overigens niet, het was of een Vietnamees nummer of Feliz Navidad. Er werd aangedrongen dat we iets moesten zingen, dus de keuze was snel gemaakt. Daar stonden we dan, op een hete middag in maart, Spaanse kerstliedjes te zingen in het "huis" van een Vietnamees gezin wat helemaal stond los te gaan. How did we end up there?! Toen onze gastheer na ons optreden een Vietnamees nummer zo vals begon te zingen dat we de vogels uit de bomen konden horen vallen, en tussen de regels door af en toe even flink aan een dubieus flesje met sterk-ruikende, troebele groene inhoud snoof vonden we het mooi geweest - bang dat we ook een snuifje aangeboden zouden krijgen van het goedje wat verdacht veel op de bezine leek die we ook in onze scooters stoppen (het is hier te onbeleefd te weigeren!) stapte we weer op onze scooters en reden we snel door. Apart volkje, die Vietnamezen.

Wat je hier trouwens onderweg, tijdens het rijden ziet, is ook echt ongelovelijk. Mensen stouwen hele boederijen achterop de scooter! Meerdere varkens, kippen, honden - zowel levend als dood - we hebben het allemaal langs zien komen! Hordes koeien, fietsers, mensen in rolstoel - you name it, op de Vietnamese snelweg vind je het!

Na de eerste week rijden en plaatsjes hier en daar bezoeken kwamen we aan in Nha Trang, de strand en feest bestemming van Vietnam! We besloten er een week te blijven, want er was genoeg te doen en uiteraard moest er aan ons kleurtje worden gewerkt. Wat nog wel gezelliger was, was de groep jongeren die er waren die we allemaal al kenden. Da's het leuke aan Vietnam, de meeste jonge backpackers reizen, net als wij hebben gedaan, van Noord naar Zuid Vietnam en iedereen gaat naar dezelfde plekken en blijft daar ongeveer dezelfde tijd. Dus tegen de tijd dat we aankwamen in Nha Trang was er een grote groep jongeren ter plaatse die we al eerder hadden ontmoet in zowel Hanoi als Hue en Hoi An. Super gezellig met uitgaan! Het hoogtepunt was alle leuke feestjes was toch wel een dagje partyboot - met een grote groep jongeren werden we de zee opgevaren, eenmaal op zee werd een een iel, Vietnamees mannetje met een grote zwemband en een bak vol drank het water in gegooid, werd hij omgedoopt tot "the floating bar", en moesten we er met z'n alleen achteraan zwemmen om shotjes te halen. Niet veel tijd maar wel vele shotjes later hingen er een heuuuleboel dronken toeristen in het water, en hadden velen moeite met het terugklimmen op de boot. Ik kreeg de afschuwelijk smerige shotjes maar moeilijk naar achter maar heb minstens net zoveel lol gehad als de katsbezopen rest door het schouwspel van al die dronken mensen, spartelend in de zee, geamuseerd toe te kijken.
Het werd nog gezelliger in Nha Trang toen ik op een ochtend om half 6 mijn bed werd uitgetrommeld door een verrassing in de vorm van Eva en Nadiya! Heerlijk om ze na 7 maanden weer te zien en te kunnen bijkletsen. Ik zou nog maanden in Azie kunnen blijven, maar toen ik hen zag besefte ik wel hoe erg ik mensen thuis mis. Helaas brachten Eva en Nadiya slecht weer met hen mee en hebben we onze dagen samen in Nha Trang gespendeerd in een cafe, met koekjes en chocola, kijkend naar Sex and the City. Jammer dat we niet samen konden bakken op het strand, maar zulke meiden-middagen waren ook heerlijk!

Uiteindelijk zijn we nog wel samen een stuk doorgereist naar het zuiden, naar het strand Mui Ne, waar we alsnog hebben genoten van de zon en Vietnamese ijskoffies aan de zwembadrand. Na 6 dagen was het helaas tijd om afscheid te nemen maar over twee weken, wanneer Klara naar huis gaat, ga ik ze opzoeken in Laos! Ik heb er zin in!!

Toch is onze Vietnamreis tot nu toe niet alleen maar feestjes en strand geweest - we proberen ook zeker zoveel mogelijk cultuur en geschiedenis op te snuiven! We hebben vooral al heel veel plekken van de oorlog bezocht, zowel bij de Demilitarized Zone (voormalige grens tussen Noord en Zuid Vietnam) als hier in Ho Chi Minh City. Beiden hebben we nomma nul over de oorlog geleerd op de middelbare school (slechte, slechte KSG) dus dan moet je maar jezelf onderwijzen! Gister zijn we door de Cu Chi tunnels gekropen (letterlijk op handen en voeten!) maar wat tot nu toe de meeste indruk op me heeft gemaakt is het "War Remnants Museum" hier in HCMC. Ik heb nog nooit zoveel afschuweljke foto's bij elkaar gezien. Allemaal foto's van de oorlog, alleen maar dode mensen en verwoestte landschappen, mensen met de naarste aandoeningen en vergroeingen door de gassen die de Amerikanen over Vietnam hebben gesproeid (zaten zelfs recente foto's bij - er worden nog steeds afschuwelijk verminkte baby's geboren in vietnam!), maar ook foto's van Amerikaanse soldaten die met een grijns op hun gezicht lokale bevolking aan het martelen zijn. Afschuwlijk. Je snapt niet hoe de mens elkaar zulk leed kan aandoen. Na het zien van alle foto's had ik het gevoel wel te kunnen huilen door alle indrukken. Zo ontzettend aangrijpend.

Mijn eigen foto's van Vietnam zal ik online zetten zodra ik terug ben in Beijing aankomende maand. Onze memory sticks hebben een virus opgelopen nadat ze aangesloten zijn geweest op een pc hier en ik wil niet het risico lopen al mijn foto's van de reis kwijt te raken.

Volgend hoofdstuk: Cambodja!

Fijne pasen allemaal!
Liefs, Mar