Wat is het heerlijk rustig hier!!! Geen telefoon, internet (sorry ma je zal wel weer ongerust zijn nu je 3 dagen niets hoort en we me een klein vliegtuigje naar een afgelegen gebied zijn gevlogen....) muziek of hordes andere toeristen gedurende 3 dagen. Geen stopcontacten in onze hut voor iphones of nintendo's...!!!!!
Alleen geluiden van kabbelend water onder je hut, de golven tegen het rif verderop, vogels, gedonder van onweer in de verte of het fluiten van de wind. Verderop hoor je af en toe een bootje dat WEL een buitenboordmotor heeft ipv een stille kano of zeilboot of de motor van een vliegtuigje dat mensen of goederen komt brengen, verder niets....... Heerlijk! Eigenlijk kennen we deze stilte niet. Thuis is er altijd geluid.
Ik merk dat er in deze omgeving meer tijd en aandacht voor een goed gesprek en ons gezin is, de kinderen er zelfs rustiger van worden en ik het heerlijk vindt om na het zwemmen/ snorkelen in de ochtend onderuitgezakt in een van de schommelstoelen of hangmatten te lezen. Ik heb in tijden niet zoveel rust gehad om te lezen en merk nu dat ik dat wel mis! Op de achtergrond vermaken Mart en Axel zich eigenlijk met niets en het verbaasd me dat ze zo ontzettend goed met zijn tweeen kunnen opschieten.... Uren zijn ze zoet met bv het onder de knie krijgen van het varen met zijn tweetjes in een w***ele cayuco ( uitgeholde boomstam die als kano dient). Mart als kapitein en stuurman en axel voorin laat zich lekker rondpeddelen. Gisteren trouwens een bezoek gebracht aan de plaatselijk community Playon Chico en gehoord dat ze er zo'n 3 maanden over doen om zo'n kano te maken. Elke Kuna familie is afhankelijk van die kano's waarvan ze er 1 of 2 bezitten voor hun eten, de vis, schaal en schelpdieren die ze vanuit deze boten vangen en de kokosnoten die ze vanaf de eilanden met de boot meenemen.
Axel is zoet met de gekko's (hagedisjes) die hier overal de stuipen op het lijf jagen als ze in je nek springen en in je drinken kruipen of tussen het eten op je bord gaan zitten! Ze lachen zich er gek om. De beestjes lokken ze door de zoete Crush ( soort Fanta met zoveel oranje kleurstof dat ze de hele dag een oranje snor hebben....)die ze nogal lekker vinden om van te drinken. Axel vangt ze in een blikje of glas en laat ze aan hun staart bungelen totdat ze hun staart 'afstoten'.
Mart geniet ook van lezen in de schommelstoel als hij klaar is met het zoeken en duiken met zijn snorkel naar NOG mooiere of exotischere schelpen dan nu al op de veranda van onze hut liggen....By the way... Hij komt net zijn laatste aanwinst trots tonen, een geweldig mooie schelp die we wel naar NL mee zullen moeten nemen vrees ik! Volgens mij is het verboden, maar ja, wat je allemaal wel niet voor je trotse kind over hebt na alle moeite die hij geeft gedaan om dit exemplaar te vinden!
Erik brengt zijn siesta na het snorkelen tijdens de heetste uren door met luisteren naar muziek, het lezen van bladen over real estate en fantaseren over de geweldige retirement voorwaarden hier in Panama of gewoon slapen......
De rest van de dag bestaat naast een ochtendactiviteit om 10.00 en een midsagactiviteit om 16.00 uit eten. Elke maaltijd of activiteit wordt voorafgegaan door het blazen op een van de schelpen die je hier veel vindt, de caracol. Het geeft een geluid als een misthoorn....
Nu Mart zijn laatste aanwinst uitprobeert reageren onze stipte Japanse buren prompt omdat ze denken dat we vertrekken, de kinderen vinden het een geweldige grap!
Daar we bij aankomst hebben aangegeven dat we 'ok' zijn met vis en ook de kinderen, zullen we dat weten ook! Al het eten bestaat uit vis, schaal