BLOG TIME!

Het lijkt wel eeuwen geleden sinds ik vertrok uit Darwin met Adventure Tours. Ik heb zoveel gezien en beleefd in de afgelopen tijd dat ik nauwelijks weet hoe ik dat allemaal kan beschrijven in een blog.

Deze reis is zo'n ontzettend mooie ervaring, ik ben echt een geluksvogel dat ik dit allemaal mag meemaken! In de afgelopen tijd heb ik nauwelijks toegang gehad tot het internet en dus ook niks kunnen schrijven. Ook mijn mobiel had de meeste tijd 0,000 bereik. We zaten echt in the middle of nowhere. Maar alles gaat harstikke goed en ik geniet van iedere dag.

Bovenstaande titel zag ik in Maleisie. Ik kan me best voorstellen dat het voor 'thuisblijvers' spannend is als er iemand besluit om 'even' een paar maanden te gaan reizen, en dan ook maar gelijk naar de andere kant van de wereld te gaan. Ik denk dat veel backpackers het gevoel van 'ik-moet-een-keer-een-wereldreis-gemaakt-hebben' met elkaar delen. Je gaat een tijdje weg uit je veilige haven, uit je comfort zone. Je maakt een lange vlucht, komt aan in een vreemd (en vaak heel groot) land, de taal is vreemd, je kent de weg niet, je kent misschien ook nog niemand. En toch...eenmaal onderweg gaat het bijna als vanzelf. Het is helemaal niet zo moeilijk en eng als het in eerste instantie lijkt. Als je eenmaal de haven uit bent wacht er een groot avontuur en blijken al die 'vreemde havens' niet eens zo verschillend met thuis. Of ze zijn juist heel verschillend en dan ga thuis weer meer waarderen.

We zijn op een zondagochtend vroeg opgehaald door Adventure Tours en van start gegaan met een 3-daagse tour naar Litchfield- en Kakadu National Park. In Litchfield hebben we de Mary River Region bezocht met mooie watervallen en gelegenheid om te zwemmen (heel prettig aangezien de luchtvochtigheid heel hoog is in dit gebied). In Kakadu hebben we een mooie hiking gedaan met als doel de aboriginal rock art te bekijken. De tekeningen beelden onder andere mensen, dieren, rituelen en verhalen uit. Achter iedere tekening gaat een verhaal schuil. Het doel van deze tekeningen was niet om kunst te creeeren, maar om een verhaal te vertellen en deze door te geven aan het nageslacht zodat het niet vergeten zou worden. Wat we ook vaak gezien hebben zijn meerdere tekeningen over elkaar heen. Dit was geen teken van disrespect naar andere 'tekenaars', de ruimte werd gewoon opnieuw gebruikt.

Een andere hiking bracht ons naar een viewpoint waar we een geweldig uitzicht hadden over Kakadu. Het heeft flink wat zweet gekost om daar te komen, er was nauwelijks sprake van een 'pad', je bent voortdurend over rotsen heen aan het klimmen. En tourguide Paul had het tempo in de hoogste versnelling gezet. Hij had enigzins doen voorkomen alsof je het of op je pantoffels kan doen, viel een beetje tegen. Vervolgens vertelde hij dat we nog hoger konden gaan. Maaarr....als je deze klim als moeilijk vond, dan ga je de volgende niet redden....alsdus Paul. Uitdaging....kon het niet weerstaan om de uitdaging aan te gaan en.....had na 3 minuten al spijt. Moeilijk oke....maar het was gevaarlijk en we moesten echt voorzichtig zijn. Ik moest echt even diep ademhalen toen ik een aanloop nam om een sprong te maken van rots naar rots, en dan onmiddelijk naar beneden te duiken om mijn hoofd niet te stoten en uit te kijken om niet weg glijden want de volgende rots liep nog schuin af ook. Volgen jullie het nog? Daarna op mijn buik verder gekropen tussen de rotsen door om naar de andere kant te gaan. Toen was er geen weg meer terug en het werd nog moeilijker.

Ik zag Paul tegen een stijle wand omhoog klimmen. Of eigenlijk was het niet stijl, maar een rechte muur. Er waren nauwelijks richels om aan vast te houden, en dan was het ook nog glad doordat de rots begroeid was met mos. Ik keek omhoog en zei: I can't do this... Even later was ik bijna boven en kon ik de hand van Paul vast grijpen maar ik verloor de grip met mijn schoenen en daar hing ik dan.... Met wat hulp van beneden af kon ik een stukje omhoog en heb ik mezelf op kunnen heisen. Met trillende knieeen even gewacht todat de anderen ook boven zouden zijn. Een paar flink schaafwonden overgehouden, maar toch wel een beetje trots op mezelf dat ik het toch gedaan had.

Binnen Kakadu zouden we ook de Jim Jim Falls en Twin Falls bezoeken. Helaas moesten we deze overslaan, we zaten in het regenseizoen en bepaalde gebieden waren overstroomd. Het Warradjan Aboriginal Cultural Centre had het gelukkig wel droog gehouden en was het bezoek zeker waard. De aboriginals hadden (en hebben) een enorme schat aan kennis over het land, de seizoenen, de flora en fauna. Het Cultural Centre geeft wat inzicht in de overlevingstechnieken die zij gebruikten, heel fascinerend. Nog fascinerender vind ik de cultuur en de vele verhalen. De aboriginals geven lang niet al hun geheimen prijs, en dat vind ik heel begrijpelijk. In het Cultural Centre is het niet toegestaan om foto's te maken, dat maakt dat je meer de tijd neemt als alles echt te bekijken en te lezen. De enige herinnering die je met je meeneemt zit in je hoofd en blijft misschien nog wel meer bij dan een foto.

Na de tour zijn we teruggegaan naar Darwin, om de volgende dag weer op pad te gaan richting de Katherine Gorge (Nitmiluk). Een heel mooi gebied dat we helaas ook beperkt hebben kunnen bezoeken vanwege de vele regenval. Zelf hebben weinig last gehad van de regen, als het al regende was het 's avonds of 's nachts. Na de gorge zijn we naar Mataranka gegaan waar we de gelegenheid kregen om te zwemmen in een 'thermal pool' dat gelegen is in gebied met tropisch regenwoud. Tussendoor nog een stop gemaakt bij het Daily Waters Outback Hotel, hier bevindt zich de oudste 'pub' van de Northern Territory. Deze 'pubs' (waar we er een paar van zijn tegengekomen) zijn een toeristische attractie op zichzelf. Honderen bh's die boven de bar hangen, een muur volgeplakt met studentenpasjes, muren die van boven tot onder beschreven zijn door reizigers...niet heel doorsnee!

Daarna onze weg vervolgd richting Alice Springs. Heel veel uren in de bus doorgebracht, heel veel.... Op het laatst ben je zo verveeld dat je bij iedere 'fuel-stop' maar iets te eten koopt zodat je toch nog iets te doen hebt. Je kunt een uur naar buiten zitten kijken en het uitzicht is een uur lang precies hetzelfde....niks. De vervelening is uiteindelijk onderbroken door een hele gave stop bij 'the Devils Marbles'. Het is eigenlijk niks anders dan hele grote rode rotsen die door erosie zijn uitgesleten en hier en daar enorme 'bollen' hebben gevormd. Het lijkt net alsof reuzen aan het knikkeren zijn geweest met de rotsen en vervolgens de 'knikkers' hebben achtergelaten. Het mooie is dat deze knikkers allemaal deel uitmaken van een grote rots, maar door de jaren heen zijn uitgesleten. We waanden ons in een 'speeltuin voor volwassenen', en al rotsklimmend hebben we gekke foto's van elkaar gemaakt. Tourguide Tom vertelde dat de rotsen Devils Marbles heten omdat boeren hier ooit geprobeerd hebben om schapen te houden, maar de dieren stierven een voor een. Dat had uiteraard niks te maken met de rotsen, maar met het vreemde voedsel dat voor de schapen moeilijk te verteren was. Met de beperkte kennis van toen werd de 'schuld' toegeschoven aan de rotsen en zij kregen de naam 'Devils Marbles.

Op onze weg naar Alice Springs maken we nog een stop bij het historische 'Telegraph Station' waar de apparatuur van toen nog steeds bewaard is gebleven, om dan uiteindelijk aan te komen bij een hostel genaamd 'Haven'. Tourguide Tom blijkt een local te zijn en hij waarschuwt ons: 'Alice Springs get's rough after dark'. Oh..... Met andere woorden, als het donker wordt moet je niet meer over straat gegaan, beter ook niet in een groep. Moord en doodslag is hier geen zeldzaamheid. Ik weet of ik het helemaal moet geloven, maar volgens Tom is er nog niet zolang geleden een man vermoord, en vervolgens gekookt en opgegeten. Het verhaal zou uit de media gehouden zijn. Scary! Nadat we gegeten hadden in de plaatselijke pub zijn we met een taxi weer teruggegaan. De volgende dag hadden we 'vrij'. Omdat we iedere dag rond 6 uur opstaan was het heel fijn om uit te kunnen slapen. Er is niet bijster veel te beleven in Alice Springs, en een beetje 'chillen' vond ik een goed plan. Net als in Darwin zag ik ook hier veel aboriginals op straat. Op mijn weg naar de supermarkt schrok ik wel even, van de ene kant werd er keihard 'F*ck you!!' geroepen en van de andere kant: 'I love your hair!!'. Slik.....gauw doorgelopen.

Na het 'levendige' Alice springs verlaten te hebben zijn we richting Ayers Rock, oftewel Uluru gegaan. Ulura is per definitie indrukwekkend, ook al is het in feite niets meer of minder dan een hele grote rots. In de loop van de middag hebben we een hiking gedaan langs een zijde die er met wat fantasie uitziet als een olifant. Om dan vervolgens te wachten totdat de zon onder zou gaan. We hadden geen geluk, het was bewolkt, maar champagne en zoutjes en de lol die we hadden maakten alles goed. De volgende ochtend heel vroeg opgestaan om (temidden van honderden andere toeristen) de zonsopgang bij Uluru te bekijken. Ook hier bewolking, maar daarom niet minder leuk. Tourguide Bear vertelde dat er een mogelijkheid is om Uluru te beklimmen, er is een ketting waar langs je omhoog kunt klimmen. Als je het met alle geweld wilt doen, dan kan dat misschien.

Maar...er zijn heel veel 'maars'. Zodra de weerstomstandigheden ook maar enigzins veranderen of er zijn rituelen aan de gang is de klim gesloten. En; Uluru is een heel belangrijke en sprirituele plaats voor de aboriginals. Ze willen niet dat je klimt. In folders en in het plaatselijke Cultural Centre wordt je dan ook herhaaldelijk verzocht om het vooral niet te doen. Ook om het feit dat de aboriginals zich verantwoordelijk voelen als jou iets overkomt tijdens de klim. Ik vind het bijna onvoorstelbaar dat er nog steeds mensen die met alle geweld de klim willen maken. De ketting aan de rots is bezit van een man die ook een rots bezit die vergelijkbaar is met Uluru. Bovenop deze rots heeft het huwelijk van zijn zoon plaatsgevonden. Apart.....

We hebben een wandeling gemaakt om Uluru heen. Je bent vrij om foto's te maken, maar niet bij de 'sensitive sides'. Dit zijn de flanken van Uluru waar de aboriginals nog steeds hun ceremonies en rituelen uitvoeren. Als je gepakt wordt door een ranger wacht je een boete van enkele tienduizende dollars en misschien zelfs een proces.

Maar hoe indrukwekkend ook, Kings Canyon was voor mij het hoogtepunt van de tour. Dit was de mooiste hiking van allemaal met een uitzicht dat je niet meer loslaat. In tegenstelling tot de Grand Canyon is dit een echte canyon die ontstaan is door een aardbeving. Amerikanen schijnen nogal geheimzinning te zijn over het feit dat hun Grand Canyon eigenlijk geen canyon is maar een gorge, want hij is ontstaan door een rivier die de canyon heeft uitgesleten. - So fake canyon, eat your heart out! Kings Canyon is actually a real canyon! - ;-)

Na de canyon hebben we ons weg vervolgd naar Cooper Pedy. Hier bevinden zich opaal-mijnen en de meeste inwoners wonen in zogenaamd 'dug-outs' onder de grond. In de zomer kan de temperatuur hier oplopen tot 50 graden, terwijl in een dug-out de temperatuur altijd aangenaam is. We hebben een rondleiding gehad door een van de opaal mijnen en hebben kangoeroes van dichtbij kunnen bewonderen. In Cooper Pedy is een opvang waar een Australisch koppel met veel liefde en toewijding jonge kangoeroes opvangt en verzorgt. We hebben niet onder de grond geslapen, maar in een soort grot waar het echt heel donker wordt 's nachts.

Na Cooper Pedy hebben we 2 nachten doorgebrachten in een hostel genaamd the Mill in het plaatsje Quorn. Feitelijk een van de vele gehuchten in de outback waar een populatie heel klein is. Vanuit Quorn hebben we het mooie gebied Flinders Ranges bezocht. Totaal anders als wat we eerder hebben gezien, het deed met denken aan NL met veel bomen en veel groen. De volgende dag opnieuw een hiking gedaan, tourguide Bron gaf aanwijzingen voor het punt waar we zouden verzamelen, maar het enige woord dat ik verstaan had was 'gate'. En met mij nog 6 anderen. Nadat we na de wc waren geweest was iedereen verdwenen. Met als gevolg dat we met een groepje totaal de verkeerde weg zijn ingeslagen, maar dit totaal niet door hadden. We hadden 1,5 te besteden en zijn gewoon vrolijk gaan lopen en walabi's spotten. Uiteindelijk zijn we van het pad af gegaan en omhoog geklommen zodat we het uitzicht konden bekijken, stunning! En toen vond Bron ons, ze was ons helemaal achterna konden rennen, dodelijk ongerust en pissed off. Oeps.... Maar we hebben wel veel lol gehad ;-)

De volgende dag nogmaals een hiking gedaan, en deze keer in een gebied dat Duthman's Stern wordt genoemd (voelde me helemaal thuis). Mooooii!

Heel veel kilometers later dan eindelijk aangekomen in Adelaide. Ook een leuke stad waar we weer een vrije dag te besteden hadden. We verbleven in het YHA-hostel dat zeer goed verzorgd is, de beste die ik tot nu toe gehad heb. By far. Een dag was erg kort, ik had graag nog langer willen blijven, maar the Great Ocean Road wachtte op ons.

Maar voor we de Great Ocean Road op gingen zijn we Grampians National Park binnen gegaan. Het wordt bijna saai, maar dat was ook al zo mooi! Iedere keer opnieuw is het zo geweldig om na een lange klim van een prachtig uitzicht te kunnen genieten. We zijn bij de Hollow Mountain geweest, de Mckenzie falls en Reeds Lookout.

En dan.....the Great Ocean Road! Dat kan ik niet beschrijven, dat moet je gewoon zien. Zodra ik de gelegenheid heb zal ik foto's uploaden. We verbleven in Port Campbell, leuk plaatsje. Hoogtepunt was 'the Twelve Apostles'. Vooral toen de zon onderging....

Is iedereen al leesmoe? ;-) Moraal van dit verhaal: awesome! had het niet willen missen!

Ik heb nu nog 2 dagen in Melbourne te besteden, heerlijk. Morgen is er een dans en muziek-festival waar ik zeker naartoe zal gaan. En maandagavond stap ik op de bus naar Australia's capital.....jawel.....Canberra! Om dan van daaruit weer verder te gaan naar Sydney.

Tot gauw!