BLOG TIME!

Nieuw-Zeeland....er is iets mee....het heeft zo'n goede vibe. They got so much cool stuff going on here. Dat is het enige dat ik NIET leuk vind, dat er teveel leuke dingen zijn om uit te kiezen. Je gaat de hoek om en er zijn weer tal van nieuwe mogelijkheden.

Skydiven (definitely gonna do THAT!), abseilen, caven, whitewater-rafting, bungee jumping, canyon swing, zorbing, paardrijden, duiken en snorkelen, zwemmen met wilde dolfijnen, walvissen spotten, hiken, skieen....teveel om op te noemen.

De ene dag dreef ik nog (totaal geobsedeerd) rond boven the Great Barrier Reef en de volgende dag was ik in Auckland. Doorgaans verblijf ik in een hostel in het centrum, nu een keer niet. Na een tip van mijn ZGN (waarvoor mijn dank!) heb ik mezelf ingecheckt in de City Garden Lodge in Parnell. Een kleinschalig, warm en huiselijk hostel. Parnell Road ademt gezelligheid uit, een lange lijn van restaurants, winkels en koffie-tentjes van het soort 'dit ziet er heel gezellig uit, laten we hier een kop koffie drinken'.
Na een weekje rondgehangen te hebben in Auckland ben ik op de Stray-bus gestapt. Een backpackers-bus die me mee gaat nemen door praktisch heel Nieuw-Zeeland, hop-on en hopp-off waar ik maar wil. Ze onderscheiden zich van andere bussen door 'further off the beaten track' te gaan. Oftewel, ze komen op plekken waar geen andere bussen heengaan. Sounds interesting.

Het eerste groepje reizigers bestond maar uit 10 man en onze eerste stop was Raglan. Een leuk surfers-dorpje. Niet gesurfd deze keer (heb een poging gedaan in Byron Bay), wel een Sunset Cruise. Leuk hostel, min of meer in de bush bush, voelde als een urban jungle.
De volgende ochtend zijn we vroeg op weg gegaan naar Waitomo. Een 'niet te mogen missen' plek in NZ! Wat is er zo boeiend aan Waitomo? Ze hebben grotten, en wat voor grotten! Helaas waren niet alle tours beschikbaar. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om de Benedict's Caves in te gaan. Gewapend met overals, harnas, helm en regenjas zijn we dwars door een weiland naar de ingang van de grot gegaan. Ingang? Een gat van 60m diep. Slik... Abseilen maar! Geweldig om te doen, je laat jezelf rustig naar beneden zakken, probeert bij de muur vandaan te blijven en kijkt wat om je heen. Halverwege werd het nauw, even wurmen en weer verder naar beneden totdat je uiteindelijk de grond onder je voeten voelt en de veiligheidslijnen los kan maken zodat de volgende naar beneden kan komen.
Al lopend, klimmend, kijkend en verwonderend vonden we onze weg door de grot. Het was een fascinerende verzameling van de bekende stalagmieten en stalagtieten. Het is nog niet makkelijk om je weg te vinden, je wordt namelijk gevraagd om zo min mogelijk aan te raken zodat de grot zo goed mogelijk in tact blijft.
Dat was ook de rede dat we de 'Flying Fox' hebben moeten doen. Er is een gedeelte waar de stalacmieten en stalactieten een soort van panoroma van 365 graden rond vormen. Daar kan en mag je niet doorheen lopen, en dus vlieg je er overheen, als een soort kabelbaan! En om het nog wat spannender te maken gaat het licht uit. Dat is niet voor de sensatie, maar in het donker houden mensen hun lichaam stil en is er geen risico dat er iets aangeraakt wordt. En in een grot is het donker, heel erg donker. Je ogen kunnen niet wennen aan de duisternis. Al met al hebben we zo'n 2 uur doorgebracht onder de grond, om uiteindelijk via een soort luchtsluis weer naar buiten te gaan. Geweldig, ik zou het zo nog een keer doen.

Nog dezelfde dag zijn we doorgereden naar Maketu. Daar hadden we de optie om deel te nemen aan een culturele avond. Dit hield zoveel in als het eten van een traditionele Maori 'Hangi' maaltijd en overnachten in een Maori 'meeting house' (marae). En dat was natuurlijk nog niet alles, de Maori's lieten een paar van hun traditionele dansen zien en liederen horen. Weleens gehoord van de Haka? De Haka is een ceremoniele dans gecombineerd met een lied (uitgevoerd door mannen) die voor verschilllende gelegenheden gebruikt wordt. Het Nieuw-Zeelandse rugbyteam voert de Haka soms ook op. Veel mannelijk vertoon en gebulder, eerlijk is eerlijk; indrukwekkend om te zien.
De mannen waren de klos, zij gingen de Haka leren en deze later op de avond opvoeren. De dames kregen een iets rustigere dans en lied aangeleerd, de Poi. Een rustige en elegante dans met alleen kleine bewegingen in een rustig ritme. Ondertussen zwaai je met snelle polsbewegingen een 'poi' in de rondte, een witte plactic bal aan een gevlochten touwtje.
Maar voordat dit allemaal kon beginnen moest er kennis gemaakt worden, en dat was een heel serieus gebeuren. We werden als groep beschouwd als een 'tribe' en dus werd er een 'chief' aangewezen. Binnengekomen voerde de groep Maori's met veel machtsvertoon een ceremonie uit met dans en zang, er mocht niet gelachen worden. Onze chief moest de chief van de andere tribe strak aan blijven kijken. Er werd een voorwerp op de grond gelegd door de Maori's, het enige juiste wat onze chief kon doen was dit voorwerp van de grond pakken terwijl hij de andere chief strak bleef aankijken. Vervolgens was het tijd om kennis met elkaar te maken, iedereen moet iedereen ontmoeten. Je schudt elkaar de hand en drukt vervolgens even kort de neuzen tegen elkaar. Daarna kon er (tot ieders opluchting) gelachen en gedanst worden en is het een bijzondere ervaring gebleken.

Na Maketu oip naar 'stinkstad' Rotorua. Waarom een stinkstad? Er is hier veel geothermische activiteit afkomstig van vulkanen. Er zijn enkele grote geisers, veel warmwaterbronnen en modderpoelen. De rotte eieren lucht komt hier goed tot z'n recht, kan niet zeggen dat ik er veel last van heb als ik door het stadje heen loop.
Nu het hersft en bijna winter is kan er veel plaatsen niet meer 'geraft' worden, maar nog wel hier in Rotorua! Met veel enthousiasme (gewapend met wetsuites en helmen) zijn we naar de rivier gegaan voor wat whitewater-rafting actie. Helaas...het kon niet doorgaan. De sluizen stonden open, er was veel te water, raften met zoveel water zou een kamikaze-poging betekenen. Misschien achteraf beter... Ik realiseerde pas later dat deze rivier een gradatie 5 heeft (inclusief een vrije val van een waterval van 6,5m) . Dat is best wild als je nagaat dat het niet hoger gaat dan 6.

Morgen stap ik weer op de bus met als volgende bestemming: Taupo! Bij droog weer krijgen we de mogelijkheid om te gaan skydiven. Oh yeeeaaahh!!!

By the way, toen ik mijn vorige blog schreef was ik nog in Australie. Ik heb uitgebreid bericht over de eerste helft van de eastcoast, maar nog niks over de tweede helft geloof ik. Shame! Toch nog kort een stukje over schrijven.
.....Volgens mij was ik blijven steken in Yamba. Ik heb daarna mijn weg vervolgd naar Byron Bay. Echt een partytown, heel geschikt voor surfen. Nog dezelfde middag had ik mijn eerste surfles, nou daar kan ik kort over zijn....ik ben er niet goed in ha ha! Heb wel een keertje op mijn board gestaan, dat vond ik al heel wat.
De volgende dag moest ik Byron Bay alweer verlaten, ik werd opgehaald door Rob en Dawn, zij wonen met hun 2 kinderen in een klein dorp genaamd Mullumbimby. Ze hebben 6 paarden en ik ben uiteindelijk 12 dagen bij hen gebleven om te helpen met het verzorgen van de paarden. Mooi vrijstaand huis met een zwembad, een loungruimte en veel land. Ik heb een mooie tijd gehad daar, ook natuurlijk paardgereden! Dit alles was in het kader van Help-Xchange, vrijwillegerswerk tegen kost en inwoning. Ik had mijn eigen kamer in het huis en at samen met het gezin. Ik heb het gedaan omdat het mij leuk leek om het Australische leven (en het leven buiten de stad) mee te maken. Geen spijt van, met wat geluk ga ik het in NZ weer doen!

Daarna heb ik mijn weg vervolgd naar Brisbane. Dit is zo'n beetje de homebase van Emma, ik heb Emma leren kennen tijdens de Adventure Tour. We zijn samen opgetrokken in Melbourne en Sydney (lees: feesten!) en is Brisbane zagen we elkaar weer, helemaal super! Zij woont tijdelijk bij een vriend en ik was ook uitgenodigd om daar te komen logeren om zo de kosten voor een hostel uit te sparen. We hebben geshopt, geluncht, gezond en we zijn nog 'even' de kroeg in gedoken. Ik moest toch 'pas' om 9.00 uur op de trein zitten de volgende ochtend (ahum....).

Wat toen volgde was een monsterrit van 19! uur helemaal naar Airlie Beach. Ik was een klein beetje in tijdnood gekomen. Airlie Beach is heel klein, maar wel gezellig. Het is een mainstreet van hostels, winkels, restaurants en bars en natuurlijk het strand. Airlie Beach is eigenlijk een doorgeefluik naar de Whitsunday Islands. Ik heb een 3-daagse Sail and Stay Tour gedaan naar de Whitsundays. Het voelt als een paradijs, zo mooi.... We hebben eerst veel tijd doorgebracht met snorkelen, om dan vervolgens neer te ploffen op Whitehaven Beach. Het zand was witter dan wit, de zee blauwer dan blauw. En het is ook nog eens 8 km lang, dus je hoeft niet op een kluitje te zitten met andere toeristen.
In de avonden werden we ge-entertaind met gekke drinking games en karaoke! It's all part of the deal ;-)

Mijn laatste stop was Cairns! Ik was niet heel kapot van Cairns, maar ook deze stad beschouw ik als een doorgeefluik. Namelijk naar de Great Barrier Reef! Ik heb een volle dag op een boot gezeten en bijna niets anders gedaan dan snorkelen, geweldig! Wel een stingersuite gehuurd, het was nog steeds de 'higher risk season' wat kwallen betreft, masker op, flippers aan, camera mee en daarna was ik de tijd kwijt. Totaal geobsedeerd met wat ik in het water zag. Koraal in alle soorten en maten, felgekleurde vissen en zelfs schildpadden!

Ik moest even loskomen van Australie, maar nu ben ik volop aan het genieten van Nieuw-Zeeland! Er zijn hier zoveel leuke dingen te doen, ik weet gewoon niet wat ik moet kiezen. Ik hou jullie op de hoogte!

Veel liefs vanuit beautiful New-Zealand!