BLOG TIME!!!

Ik heb jullie niet heel goed op de hoogte gehouden, shame on me.... NZ is veel te leuk, er zijn teveel leuke dingen te doen.

Het laatste wat ik heb laten weten is dat ik naar Taupo ging. Ik heb heel veel van Taupo gezien en tegelijkertijd ook helemaal niks. Heb alles vanuit de lucht bekeken, vanaf 15.000 voet. Ik heb zolang uitgekeken naar een skydive. Het was een zonnige dag, in Taupo ben ik ervoor gegaan.
Het ene moment stap je de drempel over, het volgende wordt je in een harnas gehezen en voor je het weet zit je in een vliegtuig. Het enige wat je moet onthouden bij je sprong is: bananen-houding. Oftewel: handen aan de straps, hoofd naar achteren en benen onder het vliegtuig. Best lachen als je instructeur ineens roept: BANANA! Banana? Nee dankjewel, ik heb geen honger.... Oh ja, banana!
Iedereen sprong van 12.000 voet, ik moest zonodig van 15.000 voet. Ik zag 8 hele bange gezichten het vliegtuig uit vallen. En dan vraag je, je af: hmmmm.....waarom wilde ik dit ook alweer? Iedereen eruit en de deur ging weer dicht om het vliegtuig naar 15.000 voet te laten klimmen....ANGST!!! Zat ik met zuurstofmasker op te wachten totdat ik eindelijk mijn kamikaze-sprong mocht maken. De deur ging weer open, mentaal voorbereiden......mooi niet. Ik moest m'n benen optillen en na een paar seconden hing uit het vliegtuig (oh ja, banana!). Hoe het voelt? KOUD! ha ha! Na enkele seconden mocht ik de straps loslaten en volgde er een vrije val van een minuut. We zweefden boven Lake Taupo, het uitzicht was geweldig, heel onwerkelijk dat je letterlijk uit de lucht komt vallen. Veilige landing gemaakt en superblij dat ik dit eindelijk had kunnen doen!

Na een nachtje bijkomen zijn we doorgegaan naar Tongariro National Park. We checkten in bij een Alpine Lodge aan de rand van het park. Van hieruit hebben we een paar mooie wandelingen gedaan, maar het doel was de Tongariro Alpine Crossing. Dit is een pittige wandeling die 7 a 8 uur duurt en langs 2 actieve vulkanen leidt. Hij wordt beschouwd als NZ's beste day-wandeling en staat in de top 10 van beste wandelingen ter wereld. In de winter ligt er sneeuw op de berg en is het uitzicht spectaculair. Onze gids, Chase, waarschuwde dat het gruwelijk koud zou zijn en dat we echt moesten zorgen dat we de juiste kleding aan hebben. Ook heel bemoedigend: ''don't do it if you are not used to hikings or in a bad condition, I used to be a guide and I've seen people dye up that mountain.....'' ooh.....
Maar het hele feest ging het op het laatste moment niet door, er was teveel regen. Voor sommigen een bittere teleurstelling, ik kon er niet er niet heel erg mee zitten. Kennelijk heeft het gewoon niet zo mogen zijn, so be it.

De volgende dag hebben we onze weg vervolgd naar Whakahoro, enkelen achterlaten om het weer af te wachten en later alsnog de crossing te doen. Ons volgende bestemming was de Blue Duck Station. Een heel indrukwekkende plek die zicht uitstrekt over meer dan 5000 hectare. De Blue Duck is heel actief op het gebied van het beschermen en behouden van bedreigde planten en dieren die op het terrein leven. Boegbeeld is natuurlijk de Blue Duck zelf die alleen in NZ voorkomt, en enkel kan overleven in snelstromend water met en hoog zuurstofgehalte.
Veruit de meeste 'Stray-mensen' blijven hier 1 nacht en hebben de nacht om te gaan paardrijden, kayaken, op geiten te jagen, op kleiduiven te schieten, een bushwalk te doen of een tocht te maken met een 4WD. Het paardrijden heb ik die middag aan me voorbij laten gaan, 125 dollar voor een rustig ritje van 3 uur vond ik het geld niet waard. We konden 2 dingen doen; een makkelijke of een moeilijke wandeling. We zijn een keer of 5 gewaarschuwd: de moeilijke was niet voor de 'faint hearted'. Niemand die zich wilde laten kennen, iedereen deed de moeilijke. Het was in feite een steile berg op klimmen met soms wat hulp van touwen, over de smalle bergkam lopen en weer terug naar beneden. Klinkt simpel? Was het niet.... Ergens op het midden van de bergkam kwam een Engels meisje tot de ontdekking dat ze msischien toch hoogtevrees heeft, totale paniekaanval. Gelukkig kalmeerde ze en konden we weer verder. Ik ben bijna de hele weg naar beneden zittend afgedaald, er was veel regen gevallen en het was glad! Na zo'n 2,5 uur was ik er helemaal klaar mee, ik kon nog steeds niet zien waar het pad op zou houden. Kwam ik daar van de berg af zeilen vermomd als het 'moddermonster' en ineens houdt het pad gewoon op en kom ik een tikje onhandig neer in de berm naast een weg, VICTORIE!
Maar het paardrijden wilde ik doorzetten, dus ik heb mijn verblijf verlengd met 2 nachten. Ik wilde een hele dag paardrijden, of dat kon? Nou dan moest ik maar even gaan praten met 'horseguy' Chad. Ik dacht me wel even aan te kunnen sluiten bij een groep ruiters, maar ik was de enige. Had me helemaal voorbereid om Chad ervan te overtuigen dat ik persee die dagtocht wilde doen, maar dat bleek niet nodig.
De volgende ochtend vertrokken we, ik kreeg een zwarte ruin genaamd Hangabout (geen idee hoe ze daaraan komen). Ik kan gerust zeggen dat dit de mooiste rit was die ooit gemaakt heb. Hebben jullie de omslagfoto gezien? Dat is wat ze hier noemen ''on top of the world'', en zo voelde het ook. Ik keek letterlijk neer op de bergtoppen die schuilgingen tussen de wolken. De hele rit is er eentje geweest van berg op- berg af - berg op - berg af. In galop de berg op, en zo voorzichtig mogelijk (weer glad) de berg weer af. Tussendoor nog gestopt voor een korte wandeling en terwijl de paarden een pauze hadden ook nog gaan kayaken. Het schijnt dat je hier een dag of 9 achter elkaar kan gaan paardijden en 9 verschillende routes kan volgen. I would love to......

Na 3 dagen weer op de Stray bus gestapt en mijn weg vervolgd naar NZ's capital: Wellington! Hier een paar dagen blijven hangen, naar het Te Papa museum geweest (mooi!) en mount Victoria beklommen voor een mooi uitzicht over Wellington.

Daarna op de ferry gestapt naar Picton, oftewel; het zuidereiland. We zijn dwars door het mooie Marlborough gebied gereden dat beroemd is om z'n wijn. Hier aangesloten bij een onwijs leuke groep, we hebben zoveel lol gehad.
.......moordspel gespeeld verspreid over een paar dagen. Lootjes trekken en dan proberen je slachtoffer te 'vermoorden' wanneer niemand het ziet (of het voorhoofd tikken). Er was een seriemoordenaar onder ons, Emilie vermoordde bijna iedereen.......
........the m-game, iedereen die 'mine' zei moest ter plekke 10 push-ups doen (dat verklaart een paar vreemde foto's op FB ;-)
........twister-spel gekocht en op iedere rare plaats die we konden bedenken gespeeld. Midden op de weg, bovenop de trailer, in de supermarkt, op de bungee-brug......TWISTERRR!!
........zomaar ter plekke 'don't worry about a thing' beginnen te zingen (in de rij voor de kassa van de supermarkt.
........freeze-mob in een fruitwinkel. Hilarisch.....die arme mensen deden maar net alsof er niks aan de hand was.
........en we hebben een klein beetje gedronken en gefeest, niet teveel hoor. Allemaal heel bescheiden.....

Via Nelsson zijn we meteen door naar Marahau (Abel Tasman, onze mede Nederlander die NZ heeft ontdekt) gereden. We verbleven aan de rand van Abel Tasman National Park. Na een hiking van ongeveer 2 uur werden we van het strand opgepikt door een catamaran zeilboot. IJS en IJS en IJSKOUD! Had nog net genoeg gevoel in mijn vingers om foto's te maken van de zeehonden die lagen te slapen op de rotsen.....aaaahhh..... ''Hey wat is dat? Nog meer zeehonden? Nee......DOLFIJNEN! Laten we gaan kijken. OMG OMG OMG allemaal dolfijnen rondom onze boot!!! 10, 20, 30! Oh woooowwwwww! Zo ging dat dus. Het eerste filmpje is totaal mislukt, kon m'n hand niet stilhouden want stond alleen maar te gillen dat ik het zo mooi vond. Poging nr. 2 was al een stuk beter, het resultaat staat op Facebook :-)

Van Abel Tasman zijn we naar Punakaika gecruised. Pancakerocks! Niemand weet hoe ze precies ontstaan zijn, maar ze zien er echt uit als een stapel pannekoeken. Heel grappig.
We hadden een ontzettend leuke accomodatie, gewoon een heel huis voor onszelf. Jammer genoeg bleven we maar 1 nacht.

Frans Josef wachtte op ons. Hier hebben we een ice-hike gedaan door de Frans Josef Fox Glacier. We hebben geluk gehad, de Glacier was een paar dagen dicht geweest vanwege regen. Dik ingepakt (het was -5) het ijs op gegaan. We moesten 'agressief' lopen, je ijzers stevig in het ijs zetten om niet onderuit te gaan. Je loopt zo'n beetje als een stampende pinguin met een stijve rug. Ik denk dat we in bijna 3 uur tijd amper 50 meter zijn opgeschoten, onze gids heeft talloze 'trappen' voor ons uit het ijs moeten hakken. En het mooiste van alles is; je wordt met een helikopter bij de Glacier afgezet en weer opgehaald, gaaf!!! Echt zo cool, maar de hike zelf was natuurlijk ook heel cool haha ;-)
We konden daarna relaxen in de hotpools, helemaal geen slechte dag.

Op onze weg naar Queenstown hebben we nog een stop gemaakt in Wanaka. Onze enige wapenfeit hier was feesten. We zouden wel even een drankje gaan doen in de Mint Bar. Die avond waren naast Stray (wij dus) ook de Kiwi Experience en Magic in tha house. Battle of the busses! We hebben een Quiz tegen elkaar gespeeld, karaoke en een dance-competition. Allemaal dik gewonnen door STRAY! Whooeehooee! Daar moest op gedronken worden.....ahum......

En de volgende helemaal fris en fruitig (lees: totaal hungover), naar Queenstown om daar het feesten voort te zetten. De volgende dag de hangover eruit 'gewingd'. NEVIS canyon swing!! 70m vrije val, 300 m swing. S'werelds grootste. Zie video ;-)

Een paar bescheiden feestjes later ben ik weer op de bus gestapt naar het zuiden. Dit is het mooiste deel van Nieuw-Zeeland, we hebben talloze stops gemaakt om uit te stappen, rond te kijken en heel veel foto's te nemen. We hebben een cruise gemaakt door de beroemde fjord: Milford Sound. Weer heel veel geluk gehad, want we hadden een zonnige dag. De Milford Sound is echt heel erg mooi, zeker een must do als je naar NZ gaat.
De nacht hebben we doorgebracht in Gunns Camp. De accomodatie was basic, maar wel heel cool. Veel meer dan een paar oersimpele bungelows was het niet. Na 22.00 uur was er geen elektriciteit meer. Onze bungalow werd enkel verwarmd door een haardvuur die we zelf op gang moesten houden. Het water werd ook verwarmd door vuur, de douche kende 2 smaken: ijskoud of gloeiend heet.

Na Gunns Camp zijn we doorgereden naar het uiterste zuiden; Invercargill. Hier ben ik op de boot gestapt naar het meest zuidelijke punt van NZ: Stewart Island. Op dit eiland leven maar 400 mensen. Er zijn meer (zeldzame) kiwi's dan mensen. Helaas geen geluk met het weer deze keer, heel veel regen. De volgende dag nog wel een mooie wandeling kunnen maken en daarna op de boot gestapt terug naar het zuidereiland en terug naar Queenstown. Nog 1 keer wezen stappen, maar heb voor de rest rustig gehouden haha!

Ik zit nu in een hostel net buiten het centrum: the Black Sheep. Basic, goedkoop, maar best gezellig. Morgen stap ik weer op de Stray Bus en reis ik via de oostust weer terug naar noorden.

Nog een paar weken en dan zie ik jullie allemaal weer! Kijk ik stiekem ook wel naar uit hoor ;-)

Veel liefs en tot gauw! (deze keer echt ;-)