Profile
Blog
Photos
Videos
Van Argentinië naar Chili! Altijd weer benieuwd hoe een nieuwe plek, en zeker een nieuw land, zal zijn. De geuren, de kleuren, de landschappen, de mensen. (En, ook een beetje naar het Spaanse dialect; Argentijns idioom was echt lastig te verstaan ;) Benieuwd naar welke indrukken we gaan opdoen en wat er op ons pad gaat komen.
De weg van Mendoza naar Valparaiso loopt dwars door de Andes en is, zoals veel wegen hier, prachtig. Langs de Puente del Inca (een natuurlijk uitgesleten brug in de rotsen) en de Aconcagua (fascinerend, 6962 meter hoog,de hoogste berg van het Amerikaanse continent, en de zuidelijke klim hiervan is ambitie van menig bergbeklimmer; vond het tot nu toe lastig te begrijpen waarom iemand zo´n bizar zware excursie zou ondernemen in de sneeuw en kou, er is meer dan een enkele beklimmer bij omgekomen - er is zelfs een speciale begraafplaats bij de voet - maar als je de berg zo ziet... dan snap je het).
Alles ging zeer voorspoedig en we genoten van de busrit, totdat we bij de grens met Chili kwamen. De controle daar is ontzettend streng (je mag geen enkel soort ´dierlijk´ voedsel, planten noch melk het land inbrengen, en de vele checks zijn dusdanig dat je je bij voorbaat al schuldig voelt, ook al heb je niets mee zoals wij) en duurde ruim een uur plus de normale paspoortcontrole en twee rijen voor de visumstempels (Argentinië uit en Chili in). Toen leken we de grens over... maar toen begon het lange wachten; er ontbrak een papier waarmee de bus de grens over mocht, zo hoorden we na een uur stilstaan, en er zou worden gefaxt, gemaild, iets worden gedaan. Het viel op dat de passagiers (meest Argentijnen) ontzettend lijdzaam waren, er was geen enkel protest te bespeuren.
Het duurde 5 uur (!) voordat we verder mochten, volgens de chauffeur moest een of andere hoge bobo daar persoonlijk toestemming voor geven, dus we kwamen veel later in Valparaiso aan dan de bedoeling was. Vanaf de grens was het nog een aantal uren toeren (feitelijk steek je het land door, van de oostgrens naar de westkust). Gelukkig hadden we een kamer gereserveerd in een hostel, dus dat ging vlotjes, totdat de volgende ochtend bleek dat er voor de volgende twee dagen, die wij volgens ons ook hadden gereserveerd, geen plek meer was... Praten hielp niet, dus moesten we op zoek naar een ander hostel, dat we gelukkig niet al te ver weg vonden. Vermoeiend is het wel, dat gesleep met bagage en het kost vooral ook veel tijd. Het bleek dat in Valparaiso dat weekend een mountainbike race zou plaats vinden waarvoor veel bikers naar de stad komen, - vandaar het gebrek aan slaapplekken. De race (die plaatsvond toen wij al weg waren, helaas) is heel spectaculair. Ze rijden van het hoogste punt van Valparaiso (dat een en al heuvel is), naar het laagste, over stoepen, trappen en wat er verder maar is. Op de youtube-video zie je hoe dat in 2011 ging, een aanrader om even te kijken: http://www.youtube.com/watch?v=xIe6hYAdw_I (¨Insane Downhill Bike Race In Chile valparaiso polc 2011¨)
Je ziet daar ook hoe een zwerfhond bijna overreden wordt. Er zijn hier (en in heel Zuid-Amerika) heel veel zwerfhonden die overigens totaal niet aggressief zijn, maar voortdurend proberen om zich bij iemand aan te sluiten. Ze komen dan bij je liggen als je ergens zit, kijken je blij aan en lopen een heel eind met je mee, alsof ze hopen dat ze mogen blijven door te doen alsof ze bij je horen. Echt, ontzettend aandoenlijk, maar ook erg sneu want dan kom je ergens aan en mogen ze niet mee naar binnen. Misschien werkt dat zo bij honden onderling; als andere honden je niet actief wegsturen, dan ben je onderdeel van de groep. Ze ´verdedigen´ je ook tegen andere honden die te dicht in de buurt komen en bewaken je tassen. Ze doen dan heel zielig als ze echt niet mee mogen. Het lijkt erop alsof veel honden door hun eigenaren gedumpt worden, want wild zijn ze echt niet. Er zitten veel leuke honden tussen.
Valparaiso is een mooie havenstad vol karakter, met wat ruwe kantjes die de stad veel sfeer geven. Het toerisme heeft de eigenlijke haven (die midden in de stad ligt) nog niet verdrongen en er zijn nog allerlei min of meer authentieke plekken. Maar er zijn ook al buurten met boetiekjes en studentikoze café´s. Er zijn veel huizen uit de 19e eeuw bewaard gebleven met een heel karakteristieke houten bouwstijl en geschilderd in vrolijke kleuren. Een paar heuvels hebben nog een soort kabelbaan omhoog, andere moet je steil beklimmen. In totaal is Valparaiso gebouwd op 42 heuvels (cerro´s). In een aantal wijken vind je behoorlijk wat graffiti, maar het zijn echt mooie dingen en ze dragen positief bij aan de sfeer. Valparaiso staat er bekend om, maar ook bijvoorbeeld in bepaalde wijken in Santiago en andere steden in Chili kom je het veel tegen.
In het weekend dat wij er waren was er een groot gratis tangofestival in de stad met podia met optredens. Echt een prachtige dans. Iedereen schijnt het hier te kunnen, en onze wens om het te leren wordt alleen maar groter ;) We hebben de basispassen een beetje meegekeken, maar de workshop waaraan weaanvankelijk wilden meedoen bleek voor ons te vergevorderd (die opgestelde nationale cameraploeg erbij motiveerde ook niet echt) dus het wordt toch Buenos Aires.
We zijn een dag naar Viña del Mar geweest, dé badplaats van Chili die vlak bij Valparaiso ligt, waar Rob behoorlijk verbrand is; je kon precies zien waar hij zich wel en waar niet had ingesmeerd (met SPF 30; de zon is heel sterk). Er staat daar een forse stroming en er zijn metershoge golven, dus zwemmen kan niet maar zo nu en dan gingen we even afkoelen door even de branding in te lopen. Het water is heel koud, er staat een koude golfstroom die de wateren bij Chili erg voedelrijk en stervenskoud maakt.
Van Valparaíso gingen we naar Santiago, op anderhalf uur rijden. Santiago is een typische hoofdstad; groot, brede straten/ruim opgezet, met allerlei musea en grote gebouwen maar in het geval van Santiago zonder veel echte atttracties. Wel een prettige sfeer, heel schoon, het heeft een metronetwerk wat prettig is. Er zijn een aantal leuke artistieke wijken, straten met gezellige restaurantjes en mooie parken. Positieve indruk, het is een heel leefbare stad.
Er wordt wel van gezegd dat het de positieve kenmerken combineert van diverse Latijns-Amerikaanse hoofdsteden, maar simpelweg minder uitgesproken is en dat lijkt wel te kloppen. Daarbij komt dat we op zaterdag aankwamen en musea of op zondag of op maandag dicht zijn (dat moesten we goed timen), en alle winkels sluiten zaterdagmiddag vroeg in de middag, dus er was niet veel te doen (verschil met Bolivia en Peru: daar zijn alle winkels altijd open, in meer ontwikkelde landen is het weekend veel rustiger).
We zijn nog naar twee viña´s (wijngaarden) geweest in de buurt van Santiago: Concha y Toro en Cousiño Macul. De eerste is een industriële wijnproducent, bekend van Casillero del Diablo, met een prachtig landhuis, een uitgebreide uitleg bij 25 soorten druiven (en een goed marketing verhaal in een donkere wijnkelder over Casillero de Diablo (zie: http://www.youtube.com/watch?v=h8XSss1o8x8&feature=related of in het Engels maar iets minder mooi: http://www.youtube.com/watch?v=kO__Oqh2qG4&feature=related).
Cousiño Macul is veel kleiner maar wel met een heel charmante locatie, en verkoopt feitelijk alleen in Chili. We kregen bij beide een mooi glas cadeau, dus nu hebben we het probleem dat we vier glazen heelhuids in Nederland proberen te krijgen, al reizend door Zuid-Amerika... we hebben besloten deze uitdaging aan te nemen :D. Verder hebben we nu al zoveel wijnproducenten bezocht en wijnen geproefd (die hier echt niet duur zijn, overigens), dat Miranda wel op wijncursus wil in Nederland.
Van Santiago zijn we naar Pucon gegaan, een busrit van 12 uur zuidwaarts. We hadden gekozen voor de nachtbus, waardoor we een dag extra hadden in Santiago. Nu is het zo dat er bovenop een grote heuvel een enorm park/bos ligt, met hier een groot, prachtig aangelegd buitenbad met ligweiden van waaraf je beneden op de stad kijkt. Daar hebben we in 30+ graden een middagje gerelaxt en we gingen ontspannen op weg naar de bus met de metro.
Totdat... we uitstapten bij de metrohalte en er helemaal geen ´kruispunt´ bleek waar onze (luxe!) nachtbus zou stoppen. Allemaal heel aardige mensen, die hielpen zoeken maar ons helaas ook niet konden vertellen waar we moesten zijn, alleen dat het niet daar was. Stressss. Toen we nog 10 minuten hadden tot de vertrektijd zijn we maar met een taxi in de naar wat we hoopten juiste richting gereden, een soort noodsprong, op zoek naar mogelijk een klein zijstraatje dat niet op de kaarten stond. Nog opgehouden door een wegblokkade van boze studenten - waar we langs de file als enige auto tussen mensen en vuren door gezigzagd zijn, terwijl onze assertieve chauffeur uit het raam begrip vroeg voor twee buitenlandse reizigers die een bus moesten halen - en zowaar... we kwamen in het donker bij een vage stop midden langs de grote (soort snel-)weg waar een handjevol mensen stond en één verkoper. Dat bleek onze stop! Dat was één minuut voor de bus kwam... Verder een goede rit gehad, we hadden mooie plaatsen achter de grote vooruit (op de bovenste verdieping, de chauffeur zit beneden) en deze keer weer wat beter geslapen dan de vorige keer op onze ´bedstoelen´ (cama suite).
- comments