Profile
Blog
Photos
Videos
¡Bienvenidos en Argentina! De reis de grens over van Tupiza (Bolivia) naar Salta in Argentinië verliep aanvankelijk heel voorspoedig. Een aardige taxichauffeur bracht ons over een gloednieuw geasfalteerde weg per collectivo (gedeelde taxi) naar de grens. Op de grens stond een rij van een paar uur, maar op zijn meer dan dringend aanraden door te lopen - en door een beetje voor domme toerist te spelen en onze charmes in de strijd te gooien - werden we naar voren gehaald door de beambten en waren er in binnen een kwartier door (tja, dat voelt nogal lullig maar werkt helaas zo). In Bolivia hebben we over het algemeen trouwens sowieso heel behulpzame ambtenaren meegemaakt en bijzonder snelle grensovergangen.
Van de grens naar Salta (een aantal uren zuidelijker) zou geen probleem moeten zijn, maar dat viel tegen. In het busstation werden we belazerd met de wisselkoers (ook onze eigen fout natuurlijk, je moet op dat soort plekken heel erg opletten) en vervolgens door de prijs van de tickets te verdubbelen. Daar kwamen we pas in de bus achter en toen was het te laat. Het blijft opletten en je moet jezelf niet onder druk laten zetten door een bus die over 10 minuten vertrekt, want dat is nooit zo... Maar we wilden per se nog naar Salta en dan was een rechtstreekse bus zo makkelijk! Plus, in Bolivia hebben we echt nooit problemen met zoiets gehad en dan verwacht je dat in Argentinië al helemaal niet... Maar we waren te goed van vertrouwen, want rechtstreeks was-ie dus ook niet. Al met al was het tien uur ´s avonds toen we aankwamen, nooit prettig in een vreemde stad, maar gelukkig vonden snel we een leuk hostel op loopafstand van het station en centrum en konden we met een diepe zucht uitpakken. Onze manier van reizen heeft dus ook nadelen.
Groot verschil tussen Bolivia (maar ook Peru, Colombia e.a.) en Argentinië, zoals iemand ooit verwoordde: ´in Bolivia is niets makkelijk, maar alles mogelijk´.
Dat houdt een belofte in, en dat klopt. Het wil onder meer zeggen: er kan altijd iets geregeld worden, ook qua huisvesting of vervoer of zo, ook al kost het misschien even moeite om dat uit te vogelen. Voor ons een erg treffende verwoording en iets waar we niet alleen aan gewend zijn geraakt, maar ook van zijn gaan houden en op gaan rekenen, zo blijkt. In Argentinië is alles goed geregeld, maar als het niet kan, dan kan het ook niet. En dan moet je ook in geen geval denken dat het misschien wél kan ;)
Recentelijk wilden we onze reis onderbreken en vervolgens via een minibus of zo verder reizen vanuit een (wat groter) regionaal stadje. In Bolivia gaat er altijd wel iets van dorp naar dorp of stad naar stad of wil iemand je wel meenemen. In Argentinië echter niet. Daar zaten we dus! Moesten we per sé wachten op een van de drie grote reguliere bussen die alleen maar op onhandige tijdstippen gaan. Geef ons maar het ongeordende, spontane en superflexibele van Bolivia!
Maar Argentinië is ook mooi hoor. Veel gereguleerder en Europeser, maar het landschap is fantastisch en de steden vriendelijk en goed voorzien - en rijker en duurder. Het is echt wennen aan de prijzen hier die vergelijkbaar zijn met Europa en daarmee vele malen duurder dan Bolivia. De mensen zijn wel ontzettend vriendelijk en behulpzaam.
Nog iets waaraan we moeten wennen: Argentijns eten bestaat uit een grote lapvlees en een of twee frutseltjes groente, als je geluk hebt. Ze lijken een afkeer te hebben van alles waar vitamines inzitten. In de supermarkten is de keuze voor niet-vlees zaken ook beperkt: het zelf koken beperkt zich snel tot varianten op spaghetti met rode saus en ravioli met kaasssaus. Rob wil graag nog wel eens zo´n halve koe bakken, maar dan moet de hostelkeuken zich ertoe lenen (en Miranda afwezig zijn). De Argentijnen eten heel laat, pas rond 22.00 uur beginnen de restaurants vol te lopen (winkels zijn open tot minimaal 21.00 uur). Men luncht uitgebreid en tijdens de lange siësta (van 13.00 tot 17.00) uur is alles dicht Wij moeten ons best doen om ons aan dat schema aan te passen. In het begin, in Salta, liepen wij tijdens de siësta door de stad, wanhopig op zoek naar open attracties. Maar ook die zitten dicht. Je hebt dus geen keuze, maar het houdt wel in dat je ´s ochtens vroeg op moet en dan tussen 12 en 5 niks te doen hebt. Ons leven is vreselijk moeilijk, jullie merken het.
Over supermarkten gesproken: een kleine irritatie is hoe langzaam het afrekenen gaat. Nu zien we hoe efficiënt het in Nederland gaat. Hier moet de cassière zowel de artikelen scannen, als alles zelf inpakken in kleine plastic tasjes. Niemand neemt zijn eigen boodschapppentas mee, dus iedereen loopt met tien of twintg plastic zakken rond. Rob stond de eerste keer op z´n Albert Heijns klaar met geopende rugzak om de spullen in te pakken, maar dat werd genegeerd. Gevolg is dat het werk bij de kassa heel lang duurt en de rijen gigantisch zijn. Wij vragen ons af of de klanten weigeren dat zelf te doen. In Bolivia en Peru gaat dat sneller, maar daar staan bij eke kassa een of twee jonge kinderen die tegen een hongerloon (en soms een kleine fooi) de spullen inpakken. Dat gaat dan wel weer heel snel.
Over Salta > Salta is een leuke en comfortabele stad, midden in de natuur. Met een mooi plaza, mooie parken, een goed klimaat (heerlijk warm, een soort eeuwige lente/zomer). Met interessante musea (waaronder één over de geofferde kinderen in het hooggebergte in de Incaperiode). En je kunt er tot middernacht ijs eten bij een van de tientallen hippe ijssalons met ijs dat niet onderdoet voor de Italiaanse variant (en supergoedkoop en per kilo te krijgen is) .
We hebben twee dagtrips gemaakt naar stadjes in de buurt (dat is dan toch nog 200 km afstand) Cafayate en Cachi met prachtige natuur op weg erheen. Naar Cafayate door prachtige bloedrode canyons. Hier in de buurt hebben we onze eerste bodega (wijngaard) bezocht: Vasija Secreta. De streek is nl. bekend om de wijn met name de goede Torrontes. Heerlijk geluncht bij een charmant, lokaal empanada-restaurantje met empanadas in 15 verschillende soorten.
We hebben ook de zelfgemaakte lokale ijsspecialiteiten geprobeerd (bij Heladeria Miranda) in de smaken Torrontes (dus witte wijn) en Cabernet... erg leuk om te proberen... (lees: doch niet per sé iets om breed te gaan produceren ;).
De weg naar Cachi de volgende dag was eigenlijk nog mooier met groene valleien, reuzecactussen, prachtige uitzichten, en we hebben zelfs een vosje, drie condors en een tarantula gezien!
We waren van plan geweest een auto te huren om deze route zelf te doen, liefst wilden we die dan achterlaten in Cordoba, maar dat was extreem duur. De deals die je kon krijgen waren steeds net zo, dat een georganseerde toer goedkoper was en het achterlaten in een andere stad is helemaal onbetaalbaar (300 euro!! Nog los van de huur voor de auto). We willen nog wel eens een auto huren, op een later tijdstip ergens in het zuiden van het land.
Naar Cordoba hebben we dus de (nacht)bus gepakt.
- comments