Profile
Blog
Photos
Videos
Jongens & meisjes, dames & heren,
het moment is daar, er is geen weg meer terug,
lang is er gewacht, veel is het besproken,
Luc & Harm presenteren u, vol trots,
een gloednieuw en vooral kakelvers reisverhaal!
Terwijl Nadal en Federer hun eerste stappen in hun thuisland zetten, arriveerden wij gisteravond in de wereldstad Melbourne. Slechte timing? Absoluut niet. Nu de Australian Open voorbij is, zijn er weer bedden vrij in de hostels - voor een normale prijs. Beetje jammer is het natuurlijk wel.
Maar eerste dingen eerst; we moeten onze wilde avonturen in Adelaide niet vergeten. (Nu al anderhalve maand geleden, we weten het, dit is het minder kakelverse gedeelte van de blog, excusement)
Na onze welbekende barre tocht dwars door het Australische binnenland, daarover meer in onze vorige blog, kwamen we aan in Adelaide. Volgens de Ozzies is dit de saaiste stad van Australie. Wij vonden het er prima toeven. De frisse lucht en de vele parken en grasvelden in de stad zorgden ervoor dat onze voetbalhormonen ons tot in de keel schoten. Snel een bal gekocht, paar middagjes ingetrapt en toen tijd voor het echte werk; een wedstrijd. Nou ja, slechts een potje voetbal met studenten en andere internationale jongeren, maar leuk was het zeker!
Terwijl de temperaturen opliepen begon Kerst dichterbij te komen. Kerst in Australie is vreemd. Allereerst meet je 30 graden te veel op de thermometer om aan sneeuw te denken. Ze vieren het op geheel Amerikaanse wijze; zonder gevoel, met heel veel cadeautjes. Wat een irritante meer-meer-meer-sfeer oplevert in de winkelstraten. En in ons geval, moesten we het ook nog eens zonder familie doen. Een treurige bedoening. Gelukkig hadden we elkaar natuurlijk. En een niet al te karige maaltijd bovendien: een voordeelpak vissticks, ondefinieerbare diepvriesgroenten en een halve kilo gratis plakrijst van het hostel!
Met New Years Eve was op een tweetal Nederlandse Backpackers (wij) alles en iedereen in Sydney. Met Adelaide was echter niets mis. Jammer dat niemand vuurwerk af mag steken; daartegenover stond een spetterende vuurwerkshow, ondersteund door een paar zoete top-40 nummers. Na een minuut of een was het afgelopen en nog een minuut later was het hele park leeg. Die Australiers weten wel hoe je een feestje moet bouwen! In de drukke uitgaansstraat hebben we toen de gezelligheid maar opgezocht. Leuke avond.
In of rondom Adeleide wouden we werken. Probleem was echter dat het in de horeca-sector veel te rustig was, en het zou pas drukker worden half februari. Alleen in Chinese restaurants zat het propvol, maar na 20 van die exact hetzelfde ingerichte sushi-noodle- en afhaaltoko's in te zijn gelopen, kwamen we tot de conclusie dat tenzij je vloeiend honkie-tonkie spreekt niet aan de bak komt hier, wat ook wel te begrijpen is, maar het was wel balen. Dit zelfde probleem kwamen we tegen bij de fruitfarms. En we zeggen dit niet zomaar - naast onze eigen ervaringen zeiden insiders ons hetzelfde. Omdat deze farms veelal gerund worden door Indiers en Pakistanen kregen wij een 'nee' te horen nadat we onze nationaliteit zeiden. Ze vinden het prettiger als iedereen dezelfde taal spreekt en er weinig cultuurverschillen zijn. Zonde.
We hebben echter een leuke tijd gehad in Adelaide: twee uur naar het strand lopen met Marieke en weer terug zonder bescherming terwijl er een gat in de ozonlaag zit en om deze reden opgepikt worden door een oude lieve dame, naar de Ikea gaan om daar voor 1 euro hotdog te eten en vooral onbeperkt te drinken, bij de Hungry Jacks opnieuw onbeperkt drinken, zweetsokken van twee stinkerds op onze kamer bij hun onder elkaars kussen leggen en dagen later erachter komen dat ze hier geen enkel probleem mee hebben en de sokken er nog steeds liggen, de mensen die we ontmoet hebben en de late uurtjes die daarbij hoorden, bananen-kiwis-aardbeien en mangos - alles voor maar een paar eurocent op de fruitmarkt, met Monica drie keer naar de bioscoop en toch maar 1 film zien, voor meer dan honderd dollar het internet gebruikt en toch geen dollar eraan uitgegeven; het waren mooie tijden!
Maar het werd tijd voor een nieuw hoofdstuk en vooral tijd om geld te gaan besparen. We kochten een Wwoof-boek (Willing Workers On Organic Farms) in Adelaide, en regelden een Wwoof-adres op Kangaroo Island. Op deze manier konden we het eiland een betere manier zien dan met een tour, en het was nog goedkoper ook. We hadden een week in gedachten, maar uiteindelijk bleven we meer dan twee weken bij Liz & Scott. Zij woonden er prachtig, omgeven door natuur. In een mooi rustiek zelf-gebouwd huis met uitzicht over de Pelican Lagoon (zie foto's van pelikaan in album Kangaroo Island & Willunga) en de vriendelijke meneer en mevrouw Kangoeroe met hun kroost kwamen elke avond even gedag zeggen. Liz en Scott waren geduldige mensen en vonden het alles behalve vervelend om ons te leren over het werk dat gedaan moest worden: van cement mixen tot bladeren harken en van pizzadeeg maken tot schapenstront scheppen. Simpel maar geweldig allemaal. Zeker een van de leukste dingen die we gedaan hebben op onze reis.
Goed. Er is een einde gekomen aan deze blog. Maar geen nood; binnen een paar dagen zal een nieuwe blog je meenemen en verassen! Met een nieuw Wwoof-avontuur, temperaturen boven de 50 graden en een de afstand van 800 kilometer tussen Adelaide en Melbourne die we liftend gaan proberen te overbruggen. Benieuwd hoe dat afloopt? Hou dan de blog in de gaten!
En vergeet niet je reactie achter te laten op het Message Board!
Wees gegroet,
Luc en Harm
- comments