Profile
Blog
Photos
Videos
Dag 16
Tussen de meegebrachte verzameling cd's mag natuurlijk een plaat van Neil Young niet ontbreken. De oude canadees die zijn eigen 'country home' kocht ergens in Amerika. Zijn vaste begeleidingsband is Crazy horse. Dit is ook de naam van de camping waar ik sta in het plaatsje Kanab in de mormonenstaat Utah. De eigenaars zijn een stel en zoals het hoort bij stelletjes moppert de man op de vrouw en de vrouw op de man, zelfs in Utah. De eigenaar is een enorme dikke man die zich voornamelijk middels een golfkarretje voortbeweegt. Hij kijkt lodderig uit zijn ogen alsof hij al drie weken niet geslapen heeft. Zijn witte buik werd goed zichtbaar toen hij bij het afrekenen zijn arm moest heffen om bij het creditcard apparaat te komen. Als hij niet in zijn golfkar zit, leunt hij op de toonbank van de receptie waarbij zijn buik als een anker omlaag hangt. Zijn vrouw is dan weer heel erg dun en heeft één oog dat een afwijkende stand heeft. Als ze haar lichaam als een windhaan in de juiste richting draait kan ze haar man altijd stiekem in de gaten houden.
Een stel fransen dat pal na mij arriveert, bestudeert de prijslijst iets te lang, waarop hij ongeduldig roept: 'can't decide where to stay, or what?'. De fransen leggen moeizaam uit wat ze willen, zien het woord 'sewer' en weten niet wat dit is. Het wordt hen uitgelegd.
Als ik de volgende ochtend weer vroeg op ben, wil ik eigenlijk nog een nacht hier blijven want het Zion national park ligt vlakbij. Ik gooi net een briefje in de bus met mijn verzoek of het golfkarretje komt er al aan. 'it's open' roept de eigenaar, 'always check if the door is open'. We rekenen af voor nog een nacht en dan vraag ik hem hoe het gaat met de zaken. Die gaan best goed eigenlijk. De vorige manager die vóór hem de scepter zwaaide maakte er een zooitje van. 'He lied and he cheated', zei hij er bij, 'we don't want that people here in town'. Hé leuk een echte dorpsrel, dacht ik en gooide olie op het vuur. 'So they kicked him out of town?'.
'Well he's still somewhere around!'
Dan vertel ik hem dat ik naar Zion Park wil. Hij maakt mij er op attent dat de weg die direct naar het park leidt gesloten is in de ochtend. Daarom moet ik een omweg maken. Hij pakt de kaart erbij en legt tot in detail uit hoe ik moet rijden. Namen van stadjes, stoplichten, winkels, alles haalt hij erbij. En daarbij moet ik op 'die en die weg' opletten voor een gemene smeris die je meteen van de weg haalt als je iets te hard rijdt.Hij was gisteren aangehouden, op zijn verjaardag nota bene, en reed tien mile per uur te hard.
'Do you know what a fine is voor 10 miles over?'
Ik schudde mijn hoofd.
'150 bucks, but he just gave me a warning!'.
'Did you tell him it was your birthday?, vroeg ik hem.
'No but I considered it as a birthday gift'. Zijn zware lichaam rustte op de toonbank. Ik sla alle reis informatie zo goed mogelijk op en als ik bijna de deur uit ben, komt hij met nog meer details, zodat ik het helemaal niet meer weet.
Het is wonderbaarlijk. Toen ik Utah gisteren in reed, viel me meteen op dat er meer bomen stonden, en vooral dat het dichter begroeit was. Op de weg naar Zion die een stukje via Arizona liep was dit meteen weer anders: kaler. Ik stop bij een tankstation in het dorpje Hurricane om wat te eten te kopen en neem iets dat volgens de cassière hartstikke vers is. Als ik mijn tanden erin zet begint het glazuur te rinkelen alsof er een vaatwasser wordt leegruimd. Zoet! Even verder zie ik een aankondiging van een geldinzamelingsavond mét muziek ten bate van de strijd tegen diabetes.
Het volgende dorpje heet Rockville, maar is in tegenstelling tot zijn naam oersaai, met kaarsrechte tuintjes en houten huisjes in nette pasteltinten. Wel hebben ze een 'animal daycare' genaamd 'doggie dudes' met een heel programma aan dagactiviteiten voor uw huisdier. Twee leden van de motorclub 'the volcanos' rijden ook richting het park. Het betreft twee dissidenten die onder hun eigen naam een factie vormen. De agent ben ik trouwens niet tegen gekomen.
Het park zelf was druk bezocht. Voor de ingang stond een rij met auto's als bij een grenspost in Israel. Het zou best eens kunnen dat de Amerikanen nu 'springbreak' hebben. In de gebruikelijke informatiebrochures die ze meteen bij binnenkomst geven lees ik hoe de hitte die vrijkwam bij de opeenstapeling van verschillende sedimenten zoals woestijnzand, modder en vulkaanas, de onderste lagen tot een vaste vorm hebben gemaakt. Het heeft geleid tot een wonderlijk landschap van geerodeerde rode rotsformaties met daarin prachtige vormen. Soms zijn de patronen tegen de rotsen als die van een schaakbord waar ook diagonale lijnen in zijn getrokken, soms ziet het steen eruit als te kort geklopt oranje slagroom. Het is jammer dat het mij niet lukt foto's te plaatsen, maar kijk eens op internet.
Om bij de plek te komen vanwaar ik een wandeling wil maken moet ik met, hoe kan het ook anders, een shuttle busje. Ik kies voor een pittige wandeling, net als velen met mij. In het shuttlebusje voel ik mij niet zo lekker, ik ben wat rillerig en voel me licht in het hoofd. Griep heb ik al eeuwen niet gehad en dus wijd ik het aan een compleet ontregelde suikerspiegel. Ik stop er toch maar snel wat mueslirepen in en loop door. Waar het pad erg smal wordt en de dieptes steeds duizelingwekkender houd ik pauze omdat de rillerigheid niet helemaal weg is. Ik drink water, eet een appel en probeer het opnieuw. Na even doorklauteren is het gevoel weg en kan ik verder. Het pad is ondanks de steilte en de smalte druk bezocht door alle leeftijden. Pas gepensioneerden met loopstokken schuifelen behoedzaam, kinderen met adhd vliegen akelig dicht langs de rand voorbij. Een groep studenten van de alfa phi delta kappa vereniging van Milhaven High loopt druk discusserend voorbij over welke Griekse held nu wie had verslagen. Hercules, Hades en Zeus passen goed in dit droge voor-christelijke decor. Mensen hijgen en glibberen over de gladde stenen, maar iedereen heeft tijd en adem voor een 'hi' of 'how are you'. En ik vind het nog gezellig ook. Moet zeggen dat dat Amerikaanse optimisme best louterend werkt.
Op de terugweg ga ik langs een supermarkt voor wat inkopen. Ik leef hier voornamelijk op een dieet van mais, artisjokken, oploskoffie en wijn. De meeste ingredienten vind ik, maar niet de wijn. Natuurlijk, we zijn in Utah, de mormonenstaat, dus alcohol is lastig te vinden. Ik loop nog eens rondje supermarkt en zie wel dat ze bier hebben...en geen alcoholvrij! Maar wijn vind ik niet. Dan bedenk ik me ineens dat ik op de heenreis richting Zion Park een 'liquor store' zag, niet ver buiten de stad. Ik rijd erheen en vind de winkel na tien minuutjes rijden. Het ziet er van buiten nogal shabby uit; eenmaal binnengekomen is het nog erger. Er hangt een bedompte muffe lucht, de winkel is een grauwe bende van halfvolle schappen en er liggen dozen op de vloer. Wanneer ik bij de toonbank ben aanbeland zie ik dat deze, ik denk, 30 centimeter dik, bezaaid ligt met papierwerk. Daarachter zit op een kruk een oud vrouwtje met een zeer bleke teint. Aan haar voeten liggen twee zwarte katten. Ik vraag haar wat voor wijn ze heeft en met een knik van haar hoofd wijst ze naar achteren. 'It's over there' . Ik loop erheen en schop wat dozen en een leeggegeten plastic bakje kattenvoer opzij. Als ik de twee flessen afreken vraag ik de mevrouw waarom er in de supermarkt verderop geen wijn verkocht wordt.
'O that's another state, it's all religious over there'.
Natuurlijk ik was ondertussen weer in Arizona en daarom heette deze winkel 'the border store'. ' But they are selling beer over there', zei ik verontwaardigd. 'O, don't buy that beer, it's three dollar!'
Tijdens de transactie kwam ze niet van haar kruk af. Ik vroeg haar of ik een foto mocht nemen van de winkel. 'O no, it's chaos' zei ze verschrikt. 'Yes but that's what I like about it!' Ik mocht een foto maken als zij er zelf maar niet opstond; 'Ze deed het niet zo goed op foto's'.
Ze vertelde dat haar benen niet mer zo goed werkten, maar dat ze zou opruimen zodra het beter ging. Toen nam ze een slok uit een wit blikje bier. Het geheel gaf mij een beetje het gevoel iets illegaals te doen en dat beviel wel. Alsof ik in het amerika van de drooglegging was beland.
Volgens de website van de staat Utah is het ook daadwerkelijk verboden zwaardere alcoholische dranken de staat binnen te brengen, want zo staat er : Utah is a “control state”, and only the Utah Department of Alcoholic Beverage Control (DABC) may lawfully have liquor products imported and shipped into Utah. Private individuals may not lawfully import or transport them into the state. Gelukkig is er een uitzondering op de regel lees ik verder: a person coming from a foreign country who clears U.S. customs in Utah may possess, for personal consumption, two liters of liquor purchased outside of Utah. Toch wel jammer, illegaal had het me nóg beter gesmaakt.
Dag 17
Een 'off-day'. Kon m'n bed niet uitkomen, was moe. Verhuurmaatschappij weer opgebeld dat olie lampje steeds dwingerder wordt( oil change required), maar daar kon ik best mee doorrijden, zeiden ze. Het eigen risico van de de schade die ik aan de auto heb gemaakt (spiegel, bumper) wordt niet vergoed, dus hopelijk wordt het niet te veel.
In het Bryce Canyon Park voelde ik me weer niet lekker worden tijdens het lopen en achter het stuur viel ik bijna in slaap. Dat vroeg om een aanpassing. Niet lang in het park gebleven en snel richting het dorpje waar ik verblijf genaamd Panguitch. Toen ik in het dorpje rondreed viel me op dat geen enkel huis hetzelfde is. Ik parkeerde de camper en begon door het dorpje te lopen. Mijn camera zette ik op zwart wit en ik fotografeerde zoveel mogelijk huizen. Op een gegeven moment zie ik een hele oude auto en maak er een foto van. Een hoogzwangere mevrouw loopt naar buiten en groet mij. Ik vraag of het haar auto is, maar hij blijkt van haar broer, die nu in Salt Lake City woont. Hij had de auto gekocht toen hij nog op highschool zat, maar nu stond de wagen met een lekke band voor het ouderlijk huis. Ik vroeg hoe oud de wagen was en of ze er belasting over moesten betalen, maar dat wist ze niet zo goed. Na wat algemeenheden te hebben uitgewisseld, liep ik verder.Na 100 meter werd achter me geroepen: 'it's '56!'
Toen ik een uur later wat te eten kocht bij een drive-in en weg reed, stond ze in de rij met de kinderen en zwaaide uitgebreid. Als ze me had uitgenodigd voor een family dinner had ik het gedaan. Een andere mevrouw riep me iets toe vanuit haar pick-up terwijl ik gehurkt zat voor een foto. Ze parkeerde de auto en stapte uit.
'you're really enjoying yourself with that camera'.
Ik liet haar de foto zien en zei dat ik het zo mooi vond dat alle huizen anders waren. Ze was er niet zo in geinteresseerd, want ze wilde graag een foto van mij maken met mijn camera. Daar had ik eigenlijk geen behoefte aan, maar beleefd ging ik staan en bedankte haar uitvoerig voor de foto. Natuurlijk vroeg ze waar ik vandaan kwam en op het antwoord, reageerde ze bevestigend en blij met 'O, Copenhagen'. Na de correctie leek ze Amsterdam te herkennen. Op de veranda van het huis ernaast zat een oude man die ze begroette met 'how's you're better half?'
Terug op de camping eet ik mijn cheeseburger en frietjes; ik vind het lekker en nostalgisch. Ik spoel de snelle hap weg met diet coke.
Ook deze camping heeft een dikke man als 'host', genaamd Dave. Hij draagt een knal geelshirt waar z'n buik fraai in wordt vormgegeven en heeft een cowboyhoed op. Ook hij rijdt met een golfkarretje en begeleidt mij met een omweg richting mijn standplaats tien meter verderop. Aan het eind van de middag staat een jongere medewerker met een rossig staartje grind te scheppen. Dave komt een tiental minuten erbij staan en steekt geen hand uit. Als ik een dag later vertrek stapt hij wel zijn huisje uit om te zwaaien.
Dag 18
Nadat het exterieur van de camper het al redelijk te verduren heeft gekregen, molde ik ook geheel per ongeluk iets aan de binnenkant. Het gasstelletje wordt afgedekt door een glazen plaat die je omhoog kunt zetten. Vanochtend na het water koken voor de koffie deed ik de glazen plaat omlaag...terwijl het vlammetje nog brandde. In plaats van uit te draaien zette ik hem op de zachtste stand. Na een aantal minuten knalde de glasplaat in wel duizend stukjes kapot. Dat kon er ook wel bij.
De rest van de dag ben ik een een slakkengang door de bossen en bergen gaan rijden. Want dat ben ik eigenlijk. Een slak met een veel te groot huis op zijn schouders. En dat gaat redelijk vermoeien. Geheel per toeval, want puur omdat de weg erdoorheen liep , belandde ik in het Capitol Reef park. Een wonderlijk schouwspel van de natuur; hoe natuurelementen zulke prachtige vormen kunnen slijten in rots: grillige torens van steen, gladde kiezelvormige monoliethen of kaarsrechte rotsformaties die niet voor niets de naam Kathedraal hebben gekregen.
Eigenlijk wilde ik doorrijden naar het plaatsje Moab, maar daar was het enorm druk. Ik probeerde het bij één camping, maar die was vol. Ik vroeg waarom het zo druk was. Het bleek 'cheap-week' in Moab. Snel gebeld met de KOA camping in Green river en daar was wel plek.
Dag 19
Net als dag 18 zou dit een wat kalme dag worden. Niet veel op het programma, maar het liep weer eens anders. De hele vakantie heb ik al een kleine wens om aangehouden te worden door een sheriff. Net als in de film. Deze wens kwam vandaag daadwerkelijk uit.
Eindelijk had ik weer eens een goede nacht. Niet wakker geworden van de kou, niet heel vroeg al wakker, nee gewoon helemaal uitgerust. In de ochtend alles rustig aan gedaan, wat gelezen, koffie gedronken en tegen elven op pad. Geen idee waarheen te gaan, dus reed ik richting het kleine plaatsje Price zo'n uur rijden vanaf de camping. Half 1 was ik er en ik besloot wat foto's te maken van de verschillende kerken. Na een uur had ik wel gezien en.besloot ik weg te gaan.
Op weg naar de snelweg zag ik ineens iets dat ik op de foto moest zetten. Aan de overkant van de weg zag ik de tekst 'satan steals, jezus heals'. Ik rijd de camper een inrit van een bank in om over te steken en dan...een krakend geluid.
'Wat nu weer!', schreeuw ik luid. Ik stap uit de camper en zie dat ik precies tegen de punt van een overkapping ben aangereden. Aan de punt zit het wit van het materiaal van mijn cabine. De foto kon me op dat moment geen barst meer schelen en dus reed ik weg. Op de snelweg verzin ik smoesjes om deze schade bij die van het bergincident en de spiegel te krijgen. Zo van 'O dat zag ik nu pas'.
Ik had de muziek hard aangezet en reed kalm over de snelweg. Na zo'n 8 kilometer zie ik ineens dat er weer een politieauto achter me zit, net als in death valley. Alleen deze heeft zijn zwaailicht aan. Ik ga langzamer rijden en kijk in mijn spiegel wat hij van me wil. Dan zie ik duidelijk dat hij wat ongeduldig met zijn vinger naar de kant wijst. Ik zet de muziek af en hoor dan pas de sirene. Op dat moment heb ik geen flauw idee waarom hij me langs de kant zet, maar daar kom ik snel achter.
Ik rijd de auto de weg af, draai het raampje open en wacht tot hij me roept om uit de auto te stappen. Als we buiten staan, vertelt hij me over de schade aan mijn dak. De agent heeft een litteken bij zijn neus alsof er iets is weggehaald. '
Hoe weet hij nou van de schade?', dacht ik nog naief.
De mensen van de bank hadden natuurlijk 911 gebeld en doorgegeven dat een blonde krullenbol met een huur camper hun dak kapotgereden had. De agent wist het me perfect te vertellen. We moesten terugrijden naar het plaats delict, ik voorop ,hij achter me aan.
Zoiets had ik eerder meegemaakt in Frankrijk, net na dat gedoe met mijn broers auto. Ik had tijdens het rijden een trui uitgetrokken en vergat daarna mijn gordel om te doen. Zoals die indiaan die ineens opdook bij het tankstation zo waren er in Frankrijk ineens twee motoragenten. Ook zij vroegen of ik wist waarom ik was aangehouden en ook toen bleef ik het antwoord schuldig. Le ceinture! Als beloning kreeg ik een escorte naar de eerstvolgende stad om de boete te pinnen.
Hier in Amerika was het slechts één agent en samen reden we de 8 kilometer weer terug. Aangekomen bij de bank in Price stonden er nog eens twee politiewagens van de politie van het stadje. De man die mij aanhield was een deputy van Carbon County, waaronder Price valt.
De drie agenten waren even later druk in overleg alsof er een zware misdaad was begaan in hun altijd zo rustige stadje. De melding die was gedaan door het bankpersoneel ving ik op: "ze hadden het hele gebouw voelen schudden'. Toen ik dat hoorde zei ik tegen de vrouwelijke agent dat ik dat niet kon geloven waarop we samen naar de overkapping liepen. Daar zag ik dat ik daadwerkelijk een stukje van de hoek had afgereden en zei 'convinced'.
De agenten wilden van alles van me weten en vroegen naar registratiepapieren van de auto en mijn rijbewijs. Officer Ratcliffe van de Price politie bestudeerde mijn rijbewijs wel hondermaal en gaf me zijn blocknote om daarin mijn adresgegevens op te schrijven. Het was een sympathieke man met gemillimeterd haar en een grijns op zijn gezicht. Hij legde me uit wat de procedure was. Ik kreeg een boete voor 'doorrijden na een ongeval' die ik cash moest betalen. De boete bedroeg, zo verstond ik, 54 dollar, waarop ik uit mijn portemonnee zestig dollar te voorschijn haalde en vroeg of ze konden wisselen. Wat verontwaardigd keken hij en de county deputy elkaar aan.
'No it's fourhundredfortyfive'.
'Oeps, zoveel heb ik niet bij mij', zei ik. 'En zoveel geld kan ik niet in één keer opnemen', loog ik. De mannen gingen weer in beraad en officer Ratcliffe belde met zijn baas. De county deputy kwam bij me staan en legde uit dat ze mijn overtreding op een of andere manier moesten vastleggen om de schade aan het gebouw te verhalen: 'because tomorrow you are in another state en flying off'. Dat begreep ik wel. De county deputy zei dat Ratcliffe met zijn baas aan het bellen was en daarbij maakte hij de opmerking 'His boss, not mine', om zichzelf nog eens vrij te pleiten. Ook maakte hij de opmerking dat ze het geval mogelijk onder een goedkopere overtreding konden plaatsen.
'Stel nou dat dit in Holland was gebeurd wat hadden de agenten dan gedaan?', vroeg de deputy. Ik vertelde dat ik dat eigenlijk niet wist, omdat ik nooit auto rijdt in Holland. Officer Ratcliffe keek meteen voor de honderd en eerste keer naar mijn rijbewijs en zei 'but what's this than?'.
Ik legde uit dat ik wel een rijbewijs heb, maar geen auto. Dat alles in Holland zo klein is dat je het op de fiets wel af kunt. Toen hadden ze het niet meer. 'Dus je rijdt nooit auto en gaat in je eentje met een camper door amerika rijden'. De sfeer was bijna gezellig te noemen.
Niet veel later arriveerde er nog een politiewagen. De mannen gingen weer met elkaar in gesprek en namen de laatste dorps-en familieomstandigheden met elkaar door. De vers gearriveerde was een agent van de staat Utah met een hond, dus iemand van het K9 team (ofwel canine). Hij kwam op me af en zei 'How you're doing?'.
'Well, a bit startled' , zei ik terwijl mijn buik zeer deed en ik lichtelijk trilde. Ook deze agent kwam vriendelijk over en vroeg of het OK was dat hij zijn hond even door de wagen liet snuffelen. Dierenvriend als ik ben, vond ik dat geen probleem. De agent vertelde nog dat hij pas ook een camper had gehuurd. Opmerkzaam checkte hij nog even of er niets stond dat de hond omver kon banjeren en toen gingen ze naar binnen. De hond hijgde hitsig alsof er een tochtig teefje in mijn bed klaarlag. Het geluid van de nagels van de hond over de vloer waren buiten te horen.
'all.clear' meldde de staatsagent even later aan zijn collega's. Op het bureau ving ik op dat ze zeker wilde weten dat ik geen drugskoerier was die van staat naar staat trok (vooral sinds de nburige staat Colorado wiet had gelegaliseerd.
De deputy kwam weer even een praatje maken. Ze wachtten nog steeds op uitsluitsel over de boete. Ik kreeg werkelijk het idee dat ze het liefst geen boete gaven. We maakten een praatje en ik vertelde over het dichtbevolkte nederland en dat wij ooit de trotse bezitters waren van New York, toen nog New Amsterdam. Het ging nogal langs hem heen. Pas toen ik hem vertelde hoe snel je met de auto het land uit was en dat we zo'n 18 miljoen inwoners tellen, kwam de omvang binnen. 'you must stack 'em'. Nou dat gebeurt ook zei ik hem. Hij vermeldde ter vergelijking het aantal inwoners van Utah: 3 miljoen.
Hij was verbaasd dat ik geen auto had waarop ik uitlegde dat dat me een hoop geld bespaart.
Uiteindelijk kwam officer Ratcliffe uit zijn wagen en deelde mee dat ik toch de boete moest betalen. Onder de clipjes van de twee balpennen in zijn borstzak had hij mijn rijbewijs gestoken, zodat hij hem droeg als een soort badge. Samen liepen we naar het pinapparaat van de bank waar ik tegen aan was gereden en helaas lukte het om het gehele bedrag van de boete te pinnen. Nu dit gedaan was vertrok de deputy en moest ik mee met Ratcliffe naar het bureau om een en ander af te handelen, daarna zou hij me weer terug brengen naar de camper.
'I'll have to put handcuffs on you', zei hij protocollair.
Ik begreep het, ging bij de auto staan met mijn handen achter mij hoofd en liet me daarna boeien, met de handen achter de rug. Ik moest achterin de auto plaatsnemen. 'Watch your head', zei Ratcliffe nog vriendelijk. Ik ging zitten en kreeg meteen kramp in mijn bovenarm. Ik probeerde te verzitten wat enige opluchting gaf.
Mijn relativerende gevoel voor humor is in elke situatie aanwezig en dus zei ik:
'Hey, don't fine me for not wearing a seatbelt', waarop hij beloofde dat niet te doen.
De achterbank waar ik zat was afgescheiden van de voorste stoelen door een hardplastic ruit. Pal voor mij was op de ruit een rood plaatje van een schedel geplakt. Ratcliffe had Coldplay op staan en in de zonneklep boven hem zaten cd's van John Denver en Beastie boys. Ik vroeg mij af of hij de clip van het beastie boys nummer 'sabotage' kende waarin een aantal agenten wordt gepersifleerd.
Ondertussen reden we door het dorpje Price en kwamen langs de plaatsen waar ik even daarvoor nog foto's had staan maken. Bij het politiebureau ging een automatische roldeur open waarachter we een tijd stil stonden omdat Ratcliffe nog wat gegevens moest invullen op zijn PC. Hij klikte zijn facebookpagina weg en begon aan het administratieve deel van de aanhouding. Hij wilde mijn gewicht weten en lengte en moest vervolgens naar google om centimers in inches en kilo's in lbs om te zetten. Het was er warm en gelukkig zette hij het raampje van de auto aan mijn kant open.
Nadat hij hiermee klaar was opende hij mijn portier en liepen we het bureau binnen. Daar werd ik met de boeien nog om in een klein kamertje gestopt waar de airco loeide. Een andere agent kwam erbij. Op zijn badge las ik 'Correctional officer'. Deze man fouileerde mij en haalde alles uit mijn zak waarna de handboeien afmochten. Hij kauwde hoorbaar op zijn kauwgum en had blauwe onderzoekshandschoenen aan.
Wederom gingen we door allerlei administratieve rompslomp. 'What's your age?', vroeg Ratcliffe. En zoals vaak als mij dit gevraagd wordt, wist ik het niet zeker. 'eh 37, I think'.
'You think?', ratcliffe keek zijn collega aan.
'who doesn't know his own age?'
'hey ,it's not an important thing to know', antwoordde ik. 'It's not like 16 or 18! 37 doesn't mean anything!' Ik rekende hard op en kwam tot de conclusie dat het inderdaad 37 was. De 'correctional officer' zei nog: 'it's probably an American thing'.
Aan de muur bekeek ik de foto's en leeftijden van mijn collega criminelen.
Volgende vraag kwam er aan.
'Who's the closest relative?'.
Ik gaf mijn ouders op en vervolgens spelde ik de naam van mijn vader. 'What's their phonenumber...just in case of an emergency'.
Ik dacht na en kon er niet opkomen. Toen schoot het eruit: ' (010)4812297'
Hierna was het weer wachten op het vervolg en de paperassen. Ratcliffe speelde met zijn telefoon, gaf me deze en liet me iets zien op het scherm. Het was me niet helemaal duidelijk maar Ratcliffe vertelde me dat de man op het plaatje een half uur over New york had gevlogen en de stad in detail kon natekenen.
Een 'idiot savant' of asperger waarschijnlijk. Ik vroeg hem of hij de film Rainman had gezien. Hij knikte en vertelde dat zijn klas tijdens het vak psychologie bezoek had gekregen van de persoon op wie Rainman is gebaseerd. 'Iemand uit de klas moest een willekeurige bladzijde van het telefoonboek opnoemen en bijvoorbeeld de zevende van onder zeggen en dan kwam hij met het telefoonnummer'. Ik vertelde de agent dat deze man nu bejaardenhuizen afgaat waarbij hij aan een persoon op leeftijd vraagt in welk jaar ze op school zaten, waarop hij alle details en gegevens van dat jaar opnoemt'.
Voor het raampje van het kamertje waar ik zat werd een dame met bruine randen onder haar ogen naar buiten gevoerd. Niet veel later moest ik de kamer uit en werd ik naar een andere kamer gebracht waar vingerafdrukken en mijn foto werd genomen, een mug-shot met onder mijn kin de tekst ' carbon county sherrif's office' De sfeer was zo gelaten dat ik er met een grijns op sta. Ratcliffe nam met zijn mobiel ook een foto van mij, want zo zei hij, dat doet hij van iedere aanhouding. Ik zei dat ik dat nogal 'perverted' vond en dat hij gearresteerd diende te worden. Het deed me denken aan een indiaan die een scalp van zijn slachtoffers meeneemt en dat vertelde ik hem ook.
De mobiel van Ratcliffe ging. Het was de tune van een AC/DC nummer. Een ontzettende kut band, maar ik wist toevallig te melden dat gitarist Angus Young in Nederland woont en dat hij getrouwd is met een nederlandse.
'Yeah they rock', meldde hij mij, maar ook met deze informatie kreeg ik geen korting op de boete.
Zijn collega de 'correctional' kwam terug met het recuutje van mijn boete en drukte mij op het hart dat ik nog met de rechtbank moest bellen om uit te leggen dat ik al betaald had want anders volgde een dagvaardiging.
Wat de aanleiding was weet ik niet maar vervolgens ging het over wiet. Waarschijnlijk omdat ik op weg was naar colorado waar het legaal is. Ik zei: 'Hey.guys i'm from holland'.
Ja.dus?
'Kennen jullie niet die scene uit Pulp Fiction waarin Vincent Vega aan Jules Inglewood uitlegt hoe het werkt in Holland'.
Ze kenden de film, maar niet de scene. Toen vroeg ik in hoeveel staten het gelegaliseerd was. Maar dat wisten ze niet goed. Ik memoriseerde een grappig fragment dat op het nieuws was, net na de legalisering voor medicinaal gebruik in één of andere staat. Een man werd geinterviewd over het gebruik en kreeg de vraag voorgeschoteld waarom hij marihuana nodig had.
Komisch was dat hij eerst 'what?', zei en toen 'O, chronic pain disease'. Dat vonden ze een grappige anekdote. Ik prees mij gelukkig met deze mannen van doen te hebben gehad en niet met Jay 'fbi trained' Varney of Sheriff 'tough on justice' Fairbanks. Dit was me al tough enough. Ratcliffe reed me terug naar mijn camper en we schudden elkaar de hand.
'Drive carefully', zei hij nog.
Later besefte ik me ineens dat het nummer dat ik opgaf niet het telefoonnummer van mijn ouders was maar mijn rekeningnummer. Dus mochten er nog mensen zijn die zo genoten van dit verhaal en mij geheel in de amerikaanse stijl financieel willen steunen. Mijn nummer heb je.
Om elke associatie met de staat Utah weg te spoelen ben ik direct doorgereden naar de Rocky mountains waar ik een week blijf. Mocht ik nog in gevecht raken met een zwarte beer dan meld ik me, zo niet, dan besluit ik deze blog want typen op een tablet is een hel.
-Lennart, Rocky mountains/Denver
- comments
Ruud Aret Jonge Hollandse blonde man, waarschijnlijk met Al Qaida sympathieën, ramt bankgebouw. Een nieuw Amerikaans trauma, na 9-11, is geboren. Lennart, je ouders zijn al aan het sparen voor een goede pleiter en wij hebben al een retourtje Guantanamo Bay geboekt.
Jannie Allemachtig Lennart! Desondanks genoten van je verhaal. Keep Going Strong...
Timothy Mc Veigh Kijk maar uit Rudi, want jij bent ook gelinkt aan Al quaida! Ze hebben je naam, maar niet je nummer!
Sander Heb je nog een foto/kopie gemaakt van je mugshot? En heb je die blauwe rubberen handschoen nog? :-)
petros Ga genieten in de Rockies, pas net je verhaal binnen. Het is hier Pasen, vandaar. Ik zag op FB al een copscar, en nu lees ik al Guantanomo. Heb je nog wat nodig? Ik kom het brengen . . . ga straks eerst je verhaal lezen . Keepintouch P.
Lennart A. was al bang dat ie me ging visiteren!
petros je gaat toch niet stoppen met je boek? alleen omdat je vingers geen responce krijgen? Je verhaal is boeiend, en levend, ik geniet ervan, en velen met mij. Ik hoop op een zwarte beer . . .
Corinna En als er geen zwarte beer is, dan is er vast wel iets anders waar je tegen mag vechten. Alhoewel ik je een rustig weekje gun in een weldoende stilte. Een lekker diner mag ook wel een keer, maar daar kunnen we je hier beter op trakteren...Ciao
Louise Nou nou, jij maakt wat mee in je eentje ! Dat wordt saai straks weer thuis.......;-))
Luci Wat een verhaal Lennart! Ik was even wat achterop geraakt met lezen! Geniet nog even en probeer die bus verder heel terug te krijgen!
petros Hoi Lennart, het is nu vrijdag 2 mei 2014, alles goed met je? Waar zit je nu? Ik mis mijn boek, wat jij aan het schrijven bent!