We reizen verder. Op zoek naar kunst en... nog meer Tadao Ando! Dat zouden we op het eiland Naoshima in de "Seto Inland Sea" moeten kunnen vinden. We denken extra geluk te hebben, want er is momenteel een kunstenfestival aan de gang. Maar dat blijkt al snel in ons nadeel te zijn, want het eiland wordt hierdoor overspoeld door Japanse toeristen en het vinden van een slaapplaats is daardoor niet evident. Gelukkig snelt ons een vriendelijke medewerkster van het plaatselijke toeristenbureau ter hulp. Zij weet nog een spiksplinternieuw stekje, dat nog niet in de brochures vermeld staat. Daar is gelukkig nog een kamer vrij. Het ligt wel een beetje in the middle of nowhere, wat het niet makkelijk maakt het te vinden. Gelukkig komen we de postman tegen met zijn camionette. Die gooit ons vanachter tussen de postpakketten en levert ons vervolgens met een glimlach aan de voordeur van guesthouse Aitiori ("bluebird") af. We worden vriendelijk onthaald door de ietwat verlegen gastdame in een zeer mooie en rust uitstralende verblijfplaats.
Voor het donker wordt, trachten we alvast een glimp van het eiland op te vangen en dan gaan we op zoek naar eten. We ontdekken Okonomiyaki (zie foto): een soort pannenkoek met groenten tussen, ietwat zoet en overheerlijk. Het lekkerste wat we hier al gegeten hebben! We delen de tafel met een Amerikaanse en haar Japanse moeder en belanden in een memorabel gesprek over hun bezoek aan Hiroshima. De jongste van de twee dames verdedigt een beetje haar "Amerika", terwijl de oudste stilzwijgend haar afkeuring duidelijk maakt. Het enige wat er duidelijk uitkomt is "but America never apologized", waarop ze meteen een schouderstoot krijgt van dochterlief...
Terug op ons stekje blijken daar intussen twee aangename Australische dames neergestreken. Een schilderes en een webdesignster. We geraken met hen nog voor een paar uur aan de praat over kunst, Australië, België en Japan. En dan gaan we voor het eerst sinds lang een ononderbroken nachtrust tegemoet.