Profile
Blog
Photos
Videos
Lieve allemaal, Ondertussen ben ik vele indrukken, een prachtig bericht over een zwangerschap, hele mooie en attente verjaardagfelicitaties en skypegesprek met mijn broer rijker. Argentinie zit er op, wat een land. WAT een LAND! Ik had niet verwacht dat ik zo vlot na Nieuw Zeeland al weer zo diep onder de indruk zou raken van (gebieden en mensen in) een land. Hier het verslag van de afgelopen periode. Weblognummer is ´Coming through´ van The War on Drugs, www.youtube.com/watch?v=gWmQNeGQb7w.
Salta
Een stad, maar ook een departement. De vorige update heb ik geschreven in het rustieke, mooie dorpje Cafayate. Vanuit hier ben ik met Bahar verder naar het noorden getrokken. Vanuit Cafayate zijn er twee wegen naar het noorden, de routa 40 en de route 68. De wens was om via de routa 40 naar Cachi te reizen, en dan via routa 33 naar Salta. Waarom? Naar verluid is de route 33 een schitterende route om te rijden, in Buenos Aires hebben vrienden van de familie van Jimena mij hier al over geadviseerd. Helaas kon dit niet doorgaan, simpelweg omdat er vanuit Cafayate geen bussen naar het noorden via de route 40 gaan. Soms is het een verrassing te constateren dat de werkelijkheid niet overeenkomt met mijn verwachting. Een beetje jammer, maar het is niet anders.
Dan ga ik wel via de mooie routa 68 opnieuw door het schitterende Quebrada (= ravijn, canyon) de Las Conchas naar Salta, dit keer natuurlijk met de bus. Bij de Gargante de Diablo zijn de Argentijnse hostelgenoten Jorge en Tamara ingestapt, en met z´n vieren hebben we in het goede Hostelling International Hostel in Salta ingechekt. Informatie opgevraagd over dingen te doen, en gezamenlijk twee dagtours geboekt. Vuile was bij een wasserette afgeleverd, die de volgende dag schoon en nog nooit eerder zo heerlijk ruikend is afgeleverd. In mijn vorige blog heb ik geschreven over de Quebrada de Las Conchas. Mijn verwachting was dat het wel even zou duren voordat ik weer zo onder de indruk zou zijn. Vergeet het maar. De komende twee dagtours zijn subliem.
Salta-Cachi-Salta
Ik sta vroeg op voor onze eerste dagtour, we vertrekken met z´n vieren om 07:30 met onze goed Engels sprekende gids voor het traject Salta-Cachi-Salta. De oplettende lezer snapt het, we gaan over de routa 33 rijden. Wij rijden de mooi groene ravijn Cuesta del Obispo in, de lage ravijn wordt gespleten door een ondiepe, modderbruin en vol met keien en stenen Rio. Gestaag rijden we omhoog, de asfaltweg verandert in een verharde zandweg, en we rijden door de laaghangende wolken in de ravijn, laten die achter en beneden ons, om uiteindelijk bij de pas uit te komen. Een schitterende aanblik ontvouwt zich: ik zie een deel van de vallei waar we doorheen zijn gereden, die voor de rest tot aan de horizon aan het zicht is ontrokken door een zee van wolken. In de verte lijken er twee of drie eilandjes te liggen, dit zijn natuurlijk de bergtoppen. Geweldig. De pas zelf, die ligt op 3457m hoogte, zo hoog ben ik nog nooit geweest.
We dalen amper af, we rijden een grote vlakte in. Voor ons ligt het Parque National Los Cardones. Dit is een donkerbruin zandkleurige vlakte, vol met cactussen met witte koppen. In de verte zie ik hogere toppen, soms bedekt met sneeuw, het Andesgebergte ligt voor me. De hemel is helderblauw, en zo af en toe een wolk. De vlakte wordt doorspleten door de zwarte autoweg. Prachtig.
We rijden verder naar Cachi, en komen na het middaguur aan. Cachi is een cremewit en zandkleurig, rustiek dorpje, met prachtige geplamuurde huizen, stille straatjes en verharde zandwegen. Hier lunchen we, we nemen een mix van lokale gerechten. Een supergoede lunch, zelfs Jorge en Tamara zitten fantastisch te genieten van de kwalitiet van het geitevlees, lamavlees, empanada en gevulde paprika´s met rijst. De terugweg gaat via dezelfde route, dus dat betekent extra genieten. Rond 18:30 zijn we terug in het hostel, heftig onder de indruk.
We gaan gezamenlijk eten, met als leuke verrassing de vier Argentijnen die ook in het Hostel in Cafayate waren, we zijn weer met ons achten! En als extra verrassing: om 24:00 gaan de lichten plots uit, de barman haalt een gitaar te voorschijn en ze zingen een verjaardagsliedje!
Noord-west Salta
De volgende dag de volle dagexcursie, op mijn verjaardag. Nu vertrekken we om 07:00 voor wat wederom een schitterende dag gaat worden. We rijden eerst door de Quebrade del Toro, de ravijn waar ook de ´Tren a las Nubes´ door heen rijdt. Het blijft een mooi gezicht, een groene vallei met een ondiepe, haast droge bruine rio, vol met keien en rotsen. Gestaag rijden we omhoog, rijden inderdaad op enig moment in de wolken, om die vervolgens achter ons de laten. Ik denk dat we ongeveer op 3000 m hoogte zijn. De weg gaat gestaag omhoog, om uiteindelijk op 4080 m hoogte uit te komen. In de verte besneeuwde bergtoppen, en aan de horizon alleen maar bergen met plateus.
We trekken verder naar San Antonio de los Cobres, een mijnersdorp in the middle of nowhere, met zijn karakterstieke cremewitte huizen en zandwegen. We lunchen hier om daarna richting het zoutmeer te gaan, we rijden door een woestijnachtig gebied, bedekt met cactussen en lage struikjes, een ondiepe rivier die ons pad doorkruist, soms lama´s of ezels op de weg. Ik vind het geweldig en zit volop in de auto te genieten. We stoppen voor een eerste aanblik in de verte, om door te rijden naar de zoutvlakte zelf. Deze is niet zo groot als die van Columbia, maar ik sta voor de eerste keer op een zoutvlakte. Het is inmiddels rond 16:00.
En dan is het nog steeds niet gedaan. We trekken via de routa 51 de bergen weer in, stijgen amper omdat we al op meer dan 3000 m hoogte zitten, en rijden kleurrijke bergflanken tegemoet. We stoppen even op het hoogste punt, 4170 meter, mijn record van gisteren al verbroken. Voor ons ligt een prachtig, schitterende, adembenemende, om stil van de te worden ravijn. Deze rijden we in, en minuten lang is het stil in de auto. Kilometerslang, en niet via een haarspeldenbocht kronkelweg, dalen we af in de ravijn, weerskanten de bergen, voor ons prachtige plaatjes. Te moeilijk om te beschrijven, de bruine, roodbruine bergen, de rode alsof-het-olifantenvoeten-zijn voeten van de bergen. GE-WEL-DIG. GE-WEL-DIG.
We komen uit bij het dorpje Purmamarca direct gebouwd tegen de kleurrijke flanken van de bergen. Rustiek, misschien een beetje toeristisch, maar dat komt dan ook weer door de schoonheid van het dorpje zelf: huizen, geplamuurd met gelijke lichte tinten, licht zandkleurig. Bahar, Tamara en Jorge blijven in het dorpje overnachten. Ik neem afscheid van ze, en heb het even moeilijk met een brok in mijn keel. De gids en ik reizen gezamenlijk naar Salta, praten veel over muziek, sport, het leven in Argentinie. De schemering valt, het wordt donker en bij Salta heb ik nog een mooie aanblik over de verlichte stad. Wat een prachtdag!
De dag erna deels rustig aan gedaan. Ik heb in de middag Salta bezocht, en het is inderdaad een mooi stadje. Vooral het centrum met zijn wederom koloniale gebouwen en kleurrijke kerken is erg mooi. Prima om te wandelen, te relaxen en te genieten.
San Salvador de Jujuy + Tilcara
Zo nadert langzaam aan het einde van mijn verblijf in Argentinie. Eerst maar twee uren verder naar het noorden trekken, naar Jujuy. Een o.k. plaatsje, waar ik meer niets doe dan iets wel doe. De indrukken van de afgelopen dagen werken goed na. Zo goed zelfs, dat wanneer ik na twee dagen de Quebrada de Humahuaca excursie ga doe, ik wat lauwtjes de taxibus instap. Alsof het wel ok is. En dat terwijl het de dag is waarop ik precies halverwege mijn wereldreis ben! Best wel gek!
De route door opnieuw een vallei is mooi, vele kleurrijke, zichtbaar in lagen opgebouwde kleine bergen. Deze Quebrada staat op de UNESCO werelderfgoedlijst, en dat is te begrijpen. Gestaag rijden we door de vallei omhoog, niet via de bergrug maar via de vlakte van de vallei. Passeren kleine dorpjes, stoppen soms voor een fotomoment en hebben pauze in een wederom mooi dorpje. Op de terugweg bekijken we nog een knus, bijzonder kerkje, met aan de binnenkant portretten inclusief wapens in de handen. De portretten zijn destijds gemaakt om de inheemse bevolking te laten zien dat het leven van de heiligen goed was. Het zijn portretten die niet te vinden zijn in de Europese Kerken! Wat ook leuk wat om mee te maken het daadwerkelijk passeren van de Steenbokskeerkring, zelfs twee keer, namelijk op de heen- en terugweg. Alleen op de heenweg heb ik niet door dat we deze subtropische aardgrens passeren....
Ik stap onderweg in het plaatsje Tilcara uit, om twee nachten midden in dit gebied te verblijven. Mijn hostel ligt op een heuvel en heeft een prima uitzicht op de bergflanken. Ik heb hier een ontzettend leuke Nederlandse kamergenote, de 31 jarige Fleur. Ze is haar mooie reis van 2,5 maand door Chili en Argentinie aan het afsluiten, ze had alleen een verkeerde start in de vorm van diefstal van haar rugtas, inclusief camera, computer en pinpas. Als ik zulke dingen hoor, prijs ik mezelf alleen maar gelukkig dat zoiets mij nog niet is overkomen. Later komt er nog een Oostenrijkse oudere reizigster bij, iets te veel een kwebbeltante van haar eigen verhaal. De dag erna maak ik wel een goede wandeling met haar naar een kleine waterval op de berg achter het dorp, en dan is het al stukken beter. Plek van bestemming heette trouwens Devils Throat, daar zijn er meerdere van in Argentinie...
En dan ben ik nagenoeg aan het einde van mijn tijd in Argentinie, later in mijn reis zal nog een heel mooi Argentijns toetje komen. Ik voel me een beetje rustig, misschien licht weemoedig. en terugegaan naar Salta voor een nacht. Ik ben daar nog in het bijzondere ¨MAAM´ museum geweest. Goede informatie over Inca´s, met als markante attractie de uitstekend goed bewaard gebleven ´aan de goden geofferde´ kinderen. Een uitstekende blik op het verleden. En in de middag nog Jorge en Tamara ontmoet, ze zijn ook in Salta. Een goed, fijn jong koppel, doet me erg goed ze weer ontmoet te hebben, zodat ik vol met goede moed terug naar het hostel loop. Sommige ontmoetingen geven me extra energie, dit is er zo een.
Paraguay, Ascunsion
Dan wacht me de lange busreis naar Ascunsion, Paraguay. Ik vertrek om 16:00 en kom rond 09:00 aan nabij de grens. Een taxi brengt mij en een Japanner naar de grens, die we lopend oversteken. De paspoortcontrole ging vlot, en zo stap ik Paraguay binnen. Ik mag een ouderwetse bus is, die naar de terminal van Ascunsion rijdt. Daarna in het hostel eerst maar even bijkomen, het is best wel warm!
Ascunsion is een prima stad. Het is de hoofdstad, maar het heeft niet de drukte of hektiek van vele andere hoofdsteden. Gek genoeg was het de zondagavond zelfs nagenoeg stil op straat. En dat verwacht ik niet in een hoofdstad. Ik ben hier nu een paar dagen en heb het ook hier naar mijn zin. Ondanks dat het wel erg warm is, soms benauwd warm. Volgens mij heb ik ergens op een bord een getal boven de 40 Graden Celsius gezien, maar dat wou ik nog niet geloven. Na een middag wandelen is mijn overhemd kletsnat. Gelukkig heeft het ´s nachts ook veel geregend, waardoor het afgekoeld is. Mijn hostel is redelijk nieuw, dus nog niet echt druk en zit niet ver van het centrum af.
De stad zelf, die is kleurrijk. De stad is erg goed bewaard gebleven, vele goede gebouwen en best wel kleurrijk. Wat wel opvalt, is dat bij vele financiele instellingen altijd een of meerdere bewakers zijn. En die dragen niet slechts een pistooltje. En ik ben weer eens naar de kapper geweest.
De dagtours buiten de stad zijn ook prima! Ik heb een prachtige dag gehad in het plaatse Aruega, met zijn opvallend mooie huizen, rode straten, diverse kleuren en fotogenieke plekken. Laat op 1 km afstand van dit grote dorp of kleine stad ook nog eens een mooi natuurfenomeen te zijn, en jullie begrijpen waarom ik zo´n mooie dag had. Aruegea heeft twee aardrode rotsformaties, die er uitzien alsof tientallen duizenden staven steen op elkaar zijn gelegd. Een prachtig gezicht, dat alleen in Zuid Afrika, Canada of hier in Aruega, Paraguay te bewonderen is.
Op donderdag ben ik een middag naar Caacupe geweest. De rit heen en terug was langer dan het verblijf zelf, maar dat hindert niet. De busrit is leuk om mee te maken, rijdend door de straten van Asuncion en de buitenwijken, soms in een optocht van vele bussen. Caacupe is een klein stadje met een Sint Pieter Kerk in het klein. Een zeer bekende Poolse voorganger is in het raam vereeuwigd, een kleurrijk getekend verhaal over de legende van de maagd van Caacupe is getekend op de muren die naar het uitzichtpunt op het dak gaan.
De avond heb ik nog erg leuk afgesloten. De locale voetbalploeg Olympia mocht uit bij Flamenco spelen, in de Zuid Amerikaanse Championsleague. Een megagrote TV in de tuin, en vele Paraguyanen aanwezig. Ik had al gelezen dat voetbal hier erg leeft, en dat klopt dus helemaal. Vol passie en intensie leven ze mee, de eerste twee kansen heb ik niet gezien, omdat de meesten al stonden. Paraguayanen die bijna het scherm inkruipen om de spelers naar voren te duwen, het hoort er allemaal bij. De scoreverloop hielp eerst niet mee. Ahoewel Olympia goed start en goed speelt, is de ruststand 1-0 voor Flamengo, vlot na rust scoren ze nog twee keer. In de tuin is het dus stil geworden. Bij de 3-1 leven ze op, bij de 3-2 staan ze overal te springen en na de 3-3 gaan ze helemaal uit hun dak! En trots dat ze op hunzelf zijn, de fans staan elkaar schouderklopjes en omhelzingen te geven! En als ze twee uren later het radioverslag van de laatste goal afspelen, staan ze elkaar weer blij te feliciteren en te omhelzen. Geweldig. Wat een gekte.
De start in Paraguay is dus prima. Tijd om de rest van het land te gaan ontdekken. En het moment was dus daar, ik ben ondertussen over de helft van mijn wereldreis. Ik heb al diverse bijzondere mensen ontmoet, prachtige ervaringen gehad en schitterende plekken en gebieden gezien. Soms denk ik wat de andere vijf maanden mij dan nog kunnen bieden.
Wel.
Vele mooie verrassingen waarschijnlijk. ;-)
Liefs, Koos
**********************************************************************
Dear all,
Meanwhile, I have got many impressions, a wonderful message about a pregnancy, very nice and attentive birthday congratulations and skype conversation with my brother. Argentina is over, what a country. What a country! After New Zealand I did not expect to be so quickly deeply impressed again by (areas and people in) a country. Here is my story of the previous period. Weblog Song is "Coming through" from The War on Drugs, www.youtube.com/watch?v=gWmQNeGQb7w.
Salta
A city, but also a department. The last update I wrote in the quiet, pretty village of Cafayate. From here I travel with Bahar further north. From Cafayate there are two roads to the north, the Routa 40 and Route 68. The desire was to use the Routa 40 to Cachi travel, and then through Routa 33 to Salta. Why? Reportedly, the route 33 is a beautiful route to drive, in Buenos Aires have friends of the family of Jimena me here already advised. Unfortunately this could not happen, simply because there are no buses from Cafayate to the north via Route 40. Sometimes it is a surprise to find that reality is not matched with the expectations. A bit sad, but it is reality.
Then I will drive over the beautiful Routa 68 and through the stunning Quebrada (= ravine, canyon) de Las Conchas to Salta, this time course with the bus. At the Gargante the Diablo, the Argentine Jorge and Tamara boarded, and the four we check in at the same room in the good Hostelling International Hostel in Salta. Obtained information on things to do, and with the four of us we booked for two days a tour. Dirty laundry in a laundry, delivered at the hostel the next day, clean and never so fragrant. In my previous blog I wrote about the Quebrada de Las Conchas. My expectation was that it would take some time before I would be so impressed. Forget it. The next two day tours are sublime.
Salta-Cachi-Salta
Early on our first day tour, we depart at 07:30 with the four of us and our English speaking guide to do the trajectory Salta-Cachi-Salta. The quick reader understands it, we go on the ride Routa 33. We drive the beautiful green canyon Cuesta del Obispo, low ravine is cleaved by a shallow, muddy brown and full of boulders and stones River. Steadily we drive up the paved road that turns into a paved sandroad, and we drive through the low clouds in the canyon, leave them behind and below us, to finally reach the pass. A magnificent sight unfolds: I see a part of the valley through which we are driven for the rest to the horizon from view is extracted by a sea of clouds. In the distance appear to be two or three islands lie, this is of course the mountain tops. Great. The pass itself, which lies at 3457m altitude, so high I've never been before. We drive further, descent a little, we drive a large plain. Before us lies the Parque National Los Cardones. This is a dark sandy plain, full of cactus with white tops. In the distance I see higher peaks, sometimes covered with snow, the Andes lies before me. The sky is bright blue, and occasionally a cloud. The plain is through cracks by the black highway. Beautiful.
We drive to Cachi, and arrive just after noon. Cachi is a creamy white and sandy, rustic village, with beautiful plaster houses, quiet streets paved and dirt roads. Here we have lunch, we take a mix of local dishes. A very good lunch, even Jorge and Tamara fully enjoying the quality of goat meat, llama meat, empanadas and stuffed peppers with rice. We return via the same route, so that means extra enjoyment.
Around 18:30 we are back at the hostel, heavily impressed. We have dinner together, with a nice surprise the four Argentines who also were at the Hostel in Cafayate, we are back with eight! And as an extra surprise: at 24:00 the lights suddenly go out, the bartender pulls a guitar out and singing a birthday song!
North West Salta
The next day, another full day excursion, on my birthday. Now we leave at 07:00 for what will be another beautiful day. We drive through the Quebrade del Toro, the canyon where the "Tren a las Nubes' runs through it. It remains a beautiful sight, a green valley with a shallow, almost dry brown rio, full of boulders and rocks. Steadily we drive up, drive indeed some time in the clouds, which then leave behind us. I think we're at about 3000 m height. The path goes up steadily, eventually at 4080 m altitude to get out. In the distance the snowy peaks, and mountains on the horizon only with plateaus. We continue to San Antonio de los Cobres, a miners village in the middle of nowhere, with its creamy white houses and dirt roads. We have lunch here and then go towards the salt lake, we drive through a desert area covered with cacti and low bushes, a shallow river that crosses our path, some lamas or donkeys on the road. I love it and is very involved in the car to enjoy. We stop for a first appearance of the salt lake in the distance, before we drive to the salt lake itself. This is not as large as that of Columbia, but I am for the first time on a salt plain.
It is now around 16:00. And it's still not done. We go through the Routa 51 the mountains again, because we are at more than 3000 m we barely rising, and drive colorful mountain flanks meet. We stop at the highest point, 4170 meters, yesterday´s record alreaydy broken. For us is a beautiful, beautiful, breathtaking, time to be silent Canyon. We drive though to this one, and minutes, it's quiet in the car. For kilometers we descend into the canyouçn, both sides of the mountains impressive. Too hard to describe, brown, reddish brown mountains, the red-it-like-elephant feet are feet of the mountains. FAN-TAS-TIC. FAN-TAS-TIC.
We arrive at the village Purmamarca built directly against the colorful slopes of the mountains. Rustic, maybe a bit touristy, but then again that's the beauty of the village itself houses, plastered with equal light shades, light-colored sand. Bahar, Tamara and Jorge remain in the village overnight. I leave them, and it is a little bit hard for me to say goodbey to this excellent company. The guide and I travel together to Salta, talk a lot about music, sports, life in Argentina. The twilight falls, it gets dark at Salta, I have a beautiful view over the illuminated city. A wonderful day! The day after some easy going. I visited Salta in the afternoon, and it is indeed a pretty town. Especially the center with its colorful colonial buildings and churches again is very nice. Great for walking, relaxing and enjoying.
San Salvador de Jujuy + Tilcara
So slowly the end of my stay in Argentina is approaching. But first two hours further north draw to Jujuy. An O.K. town, where I do not very much. The impressions of the past few days still works. They work so well that when after two days I enter the minibus to do the Quebrada de Humahuaca excursion, I am not fully excited. It is as if it is ok. And while the day where I am exactly halfway through my world! Pretty crazy!
The route through another valley is beautiful, many colorful, visible in layered small mountains. This Quebrada is a UNESCO World Heritage list, and that is understandable. Steadily we drive up the valley, but not through the ridge through the plain of the valley. Pass small villages, sometimes stopping for a photo opportunity and have a break once in a beautiful village. On the way back we visit a cozy, very small church, with the inside potretten including weapons in the hands. The portraits are then made to the indigenous population to show that the lives of the saints was good. They are portraits that are not found in the European Churches! What's also nice to experience to pas the line of the Tropic of Capricorn, even twice, namely on the round trip. Only on the way, I do not know that we subtropical nature frontier ....
I stay for two nights in the town of Tilcara, in the middle of this area to stay. My hostel is located on a hill and has a fine view of the mountainside. I have a very nice Dutch roommate, the 31 year old Fleur. She has her beautiful journey of 2.5 months by Chile and Argentina to a close, she had only a false start in the form of theft of her backpack, including cameras, computers and creditcards. When I hear such things, I consider myself just happy that something like that has not happened to me yet. Later, another Austrian in older reizigster, something too much of a chattering aunt of her own story. The next day I'll make a good walk with her to a small waterfall on the mountain behind the village, and it is already much better. Place of destination also called Devils Throat, there are several in Argentina ...
And then I'm almost at the end of my time in Argentina, later in my trip will be a very nice Argentinian dessert come. I feel a bit quiet, maybe slightly wistfully. and return to Salta for a night. I am still in the special ¨ MAAM 'museum. Good information about Incas, with a striking attraction is very well preserved 'sacrificed to the gods' children. An excellent look at the past. And in the afternoon Jorge and Tamara met, they were also in Salta. A good, fine young couple, do I really have to meet them again, so I filled with good cheer back to the hostel walking. Some encounters give me extra energy, this is one of them.
Paraguay, Ascunsion
And then wait for me a long bus trip to Ascunsion, Paraguay. I leave at 16:00 and 09:00 to come around near the border. A taxi takes me to the border and a Japanese, which we crossed on foot. The passport control went smoothly, and if I step in Paraguay. I like an old bus, which runs to the terminal of Ascunsion. Then in the hostel but first a break, it's pretty hot! Ascunsion is a great city. It is the capital, but it does not have the crowds or hectic pace of many other capitals. Oddly enough it was the Sunday even virtually silent on the street. And I do not expect in a capital city. I have been here a few days and am here for my liking. Although it is very hot, sometimes stuffy. I think I have a sign somewhere on a number above 40 degrees Celsius seen, but I still wanted to believe. After an afternoon walk my shirt is soaked. Fortunately, the night also rained a lot, making it cool. My hostel is fairly new, so not really busy and is not far from the center.
The city itself, which is colorful. The city is very well preserved, many fine buildings and quite colorful. What is striking is that many financial institutions are always one or more guards. And not only carry a small pistol. And I am once again been to the hairdresser. The day tours outside the city are inviting! I had a wonderful day in the spot Aruega, with its strikingly beautiful houses, streets red, various colors and photogenic places. Leave at 1 km distance from this large village or small town also a beautiful natural phenomenon, and you understand why I had such a beautiful day. Aruegea nature has two red rock formations that look like tens of thousands of stone bars are overlaid. A beautiful sight, that only in South Africa, Canada or here Aruega, Paraguay can be admired.
And Thursday I spend the afternoon to Caacupé. The ride there and back was longer than the time being in the place itself, but that does not matter. The bus ride is fun to make, driving through the streets of Asuncion and the suburbs, sometimes in a procession of many buses. Caacupé is a small town with St. Peter's Church in miniature. A very popular Polish predecessor is immortalized in the window, and saw the drawing of a colorful story about the legend of the Virgin of Caacupe.
Ended the day very, very nicely. The local football team Olimpia had to play in Brasil against Flamenco for the South American Championsleague. A mega big screen in the garden, and many Paraguyanen present. I have read that in Paraguau they love football, and that turns out to be correct. Full of passion and intension, they live with it, the first two chances I have not seen, because most already were. Paraguayans almost creep to the screen the players pushing forward, it's all part of. The way the match developed helped. Olympia had a good start and play well, but at the break it was 1-0 for Flamengo, then Flamengo scored two more goals. In the garden it is so silent. But in 15 minutes it changed. In the 3-1 they are full alive, in the 3-2 they stand around and jumping around, after the 3-3 they are going crazy! And proud that they are themselfes, the fans are patting each other and giving hugs! One hour after the match they play the radio commentary from the 3-3. Again, they are patting and embracing each other. Real fun!
So, my start in Paraguay is fine. Time to explore the rest of the country to explore. And yes, the moment was there, I am now about half way throug my world trip. I have met several very interesting people, had wonderful experiences and wonderful places and seen areas. Sometimes I think what the other five months will or can offer.
Oh well.
I think many nice surprises. I had them already in Paraguay. ;-) Lots of Love, Koos
- comments