Profile
Blog
Photos
Videos
Lieve allemaal/Dear All (first in Dutch, then in English)
Bijna drie weken verder, en nieuw Zeeland blijft prachtig! Via de weblog, sms en email heb ik al diverse gelukwensen, nieuwjaarswensen en andere kleine of grote berichten ontvangen. Ik lees ze allemaal met veel plezier! Een tijdje voor kerst krijg ik zelfs nog speciaal bericht dat Ranomi Kromowidjojo de Nederlandse sportvrouw van het jaar is geworden. Erg leuk dat iemand uit het dorp Sauwerd nabij stad Groningen dit voor elkaar weet te krijgen. En van oom Ed/tante Tineke nog een mooie tip ontvangen over de Milford Sounds. Ik kan die direct al beantwoorden, want ik zal volgende week de vijfdaagse tocht door Milford Sounds gaan doen. Mijn goede voornemen voor 2012 is beter op mijn spullen te letten. Ik ben inmiddels al een shirt en een overhemd vergeten, mijn net nieuw gekochte zeepbakje met zeep ergen laten liggen, liet mijn NZ'se washand al liggen, verlies mijn kettingdraadje van mijn halsketting.
Soms komt de vraag binnen waar ik precies ben. Dit kunnen jullie redelijk up-to-date volgen. Op mijn weblog kunnen jullie mijn reisschema voor de komende periode volgen, onder 'reisplan'. Nu over tot wat geweest is, een volle update:
Picton
Ik ben dus op het Zuideiland. Na paar hele goede dagen bij Fiona, haar ouders en haar broer in Wellington ben ik met de veerboot de zee overgestoken. Fiona en haar vader hebben me zelfs in de vroege ochtend naar de veerboot gebracht. Fris weer, nog helder, al zittend op het buitendek op weg. Zodra we de haven uitvoeren, omarmde de mist de boot. De boothoorn galmde soms door de lucht. Maar plots doemde daar het silhouet van het Zuid Eiland, de mist trok weg en kon ik genieten van een prachtige vaart door de Queen Charlotte Sounds.
De Sounds. Dit is natuurlijk het engelse woord voor geluiden. Maar het is ook het woord voor de inhammen/fjorden. Jullie snappen het al, een prachtige aanblik lag voor mij: heldere hemel, blauwe lucht en dus ook blauwe weerkaatsing in het water, groene golvende bergen met vele uitlopers en inhammen in het water. Zie de fotos voor de geniet momenten. De tocht door deze sound duurde ongeveer een uur, toen de veerboot in Picton aankwam.
In Picton verblijf ik 3 van de 4 dagen in het alleraardigst en prima hostel Villa Backpackers. Leuk opgezet, twee gebouwen die een mooie binnnenplaats creeeren. En een keuken waarin diverse kruidenpotjes zijn te vinden. Ik krijg daarvan direct al een glimlach op mijn gezicht. Snel even boodschappen gedaan, en in de middag voor een korte wandeling. Het weer? Zonnig! En dat is een gekke ervaring om zo de kerst in te gaan. Omdat het kerstavond was, besloot ik om een chocolademousse met sinaasappelsmaak te maken. En op kerstavond deel je, dus ik had een notitie op de koelkastdeur geplakt. In de avond heb ik een leuke kerstavond gehad met twee Zwitserse dames en Will, een Engelse jongeman die ook met de Kiwi E bs rijdt. Een leuke discussie over kerst, want voor Will was 1e kerstdag het belangrijkst, terwijl voor ons toch echt de kerstavond het belangrijkst was.
1e kerstdag een wandeling naar, op en over een heuvel achter Picton gemaakt. De 2e kerstdag heb ik de eerste 15 km van de mooie Queen Charlotte Sound hike gedaan. De watertaxi bracht me naar het startpunt van deze meerdaagse wandeltocht. Ik kan direct een zijpad in, dit brengt me naar een prachtig kleine waterval: twee kleine stromen, op een met mos bedekte stenen achtergrond, omgeven door volgroene bomen. De wandeling zelf is ook prachtig. Het pad gaat langs de zijkant van de berg, soms stijgend, soms dalend, met links altijd het water van de Queen Charlotte Sound. Inhammen, baaien, goudgele mini stranden, bosrijke omgeving, vele uitkijkpunten, het is een plezier om hier te lopen. Rond 15:00 ben ik klaar, 16:00 zal ik met diverse anderen worden opgepikt, maar dat wordt uiteindelijk drie kwartier later. 's avonds nog naar de kleine bioscoop geweest, de documentaire film "When a city falls" over de stad Christchurch gezien. Deze docu is opgenomen in Christchurch na de september 2010 aardbeving, de nasleep, maar vervolgens ook tijdens en na de heftige aardbeving van februari 2011. Indrukwekkend, soms heftig en aangrijpend. Een paar keer bijna tranen in de ogen.
De dag na kerst ben ik nog met de fiets op pad geweest. Mijn lange lichaam past er op, maar ik zit toch met beetje gebogen knieen op de fiets. Ondanks dat kan ik een stukje van de omgeving zien, en heb bij de Waikama baai zelfs een wel heel mooi uitzicht op een baai.
Kaiteriteri
De Kiwi E. bus brengt me vervolgens naar dit kleine vakantiedorp, dat vlak onder het Abel Tasman Park ligt. Ik verblijf hier enkele dagen bij Irma, die ik in Bangkok ontmoet had. Zij reist en werkt in NZ, en heeft een plek gevonden in een kleine vakantieresort in Kaiteriteri, inclusief klein zwembad en een kleine sauna. Die laatste blijkt deze dagen goed van pas te zijn gekomen. Irma haalde me zelf op, en nadat ik ben ingecheckt zijn we kort in de omgeving gaan rijden, onder andere naar de Apple Split rock. Als jullie de foto zien, snappen jullie waarom deze rots deze naam heeft!
Irma heeft de volgende dag vrij, dus we besluiten om met de auto de Golden Bay te gaan rijden. Eindpunt hiervan is het noordelijkse punt van het Zuid Eiland. Ik heb in een regio magazine al wat foto's gezien, en ben zeer nieuwsgierig. Het weer is helaas veranderd, het zal de hele dag regenen, soms zacht, soms hard. De route zelf door het zeer dunbevolkt gebied is mooi. We moeten eerst nog een berg over, waardoor ik snap waarom De Golden Bay met de auto moet worden afgelegd. Eerst komen we bij een hoge stijle klif uit, we blijven inderdaad achter de hek. En iets verder op met auto komen we bij het noordelijkse punt, dat een breed straat is, met grote rotsen en kleine baaien. Een fotomodel- en slapende zeehond vinden we op onze weg. En natuurlijk miezerregen. De terugweg beklinken we dan ook met een heerlijke, goed-voor-maag Italiaanse lunch. Tot slot brengt Irma me nog even naar Te Waikoropupu Springs, de plek met waarschijnlijk het meest kristalhelder water ter wereld. Ik kan de helderheid zelfs langs de regendruppels heen zien!
De dag erna? Niet spannend. Ik had de idee een gedeelte van de Abel Tasman Track te gaan lopen. Helaas weggeregend en ben ik de hele dag binnen gebleven. Ik heb toen de tijd genomen om een paar honderd foto's een naam te geven. Wel heb ik in de avond nog met papa en mama kunnen skypen, erg goed om ze vlak voor het nieuwe jaar te zien en te spreken. De volgende dag op oudjaarsdag zag het er beter uit en heb ik opnieuw een mooie wandeling kunnen doen, twee gedeelten van de grote wandeling in het Abel Tasman Park. Ook hier bewandel ik een pad, dat op en neer gaat, kronkelend over en door de heuvels, met de zee, de baaien en inhammen aan mijn linkerkant. Het is opvallend dat de natuur op zo'n wandeltraject een mooie verscheidendheid aan bomen, struiken, kleine watervalletjes en uitzichten biedt. 's avonds met Irma in een gezellige bar het nieuwe jaar ingeluid. Ze had er eerder die avond gewerkt, maar omdat het eerst zo rustig bleef, besloot ze om de rest van de avond vrij te vragen.
Zo ben ik 2012 ingegaan. Op nieuwjaarsdag brengt Irma mij nog met mijn spullen naar mijn opstapplaats voor de bus (lief!) en ben ik in de middagzon vertrokken voor een overnachting in het stadje Westport. Maar ik heb nieuwjaarsdag niet helemaal stilgezeten. Ik en vier andere Kiwi E reizigers zijn met een powerjetboat de Buller Gorge Rivier opgevaren. Regenjas en regenbroek aan, en dat was achteraf ook nodig. Het zware gebrom direct na het opstarten van de motor maakt al duidelijk dat dit inderdaad een hele krachtige jetboot is. Eerst zijn we zo'n 45 rivieropwaarts gaan cruisen zodat we tijd hadden om foto's te maken. Een bijzondere rivier: omdat er zo veel beken op uit komen, kan de rivier binnen een paar uur bij hevige regen wel meer dan een meter stijgen.
En na de cruiserit begint de pret. Met zo'n 70 km/h stuiven we over het water. De chauffeur maakt niet alleen scherpe bochten. We worden zelfs getrakteerd op diverse achterwaartse piroueten! Geweldig! Na elke achterwaartse pirout krijgen we een rivierdouche, en een keer vlieg ik op mijn bankje van de linkerkant naar de rechterkant. GAAF! LACHEN! Na afloop brengen de mensen ons naar het hostel in Westport. Mooie ruime keuken, die de mensen uitnodigt om met elkaar te praten. En dat gebeurt ook.
Punakaiki
Opnieuw stap ik uit de Kiwi E. Bus, dit maal in het mini-zeedorpje Punakaiki aan de westkust. Ik verblijf hier drie nachten. De buschauffeur roept al om dat er twee reizigers uitstappen, bij het uitstappen blijken dat er zelfs drie te zijn. Ikzelf, Philippe uit Luxemburg en Jan uit Duitsland. We verblijven in hetzelfde hostel, ik alleen een nacht langer. Een stralende zon schijnt ons tegemoet, we zien de kust, ons hostel blijkt op een uitstekende plek te liggen. Ik was al opgewekt, maar hier is een plaatje waar je helemaal blij van wordt, op en top reisgevoel. Geweldig!
In de middag lopen we eerst naar de befaamde Pancakerocks en blowholes. Dit is een terrein aan de kust, dat bestaat uit rotsen, die er uit zien alsof hele dikke stenen pannenkoeken op elkaar gelegd zijn. Dit is een bijzonder gezicht. En de blowholes? De zee heeft kleine inhammen gemaakt, en met vloed zoekt het inkomend water zijn weg, en wel die van de minste weerstand. Soms is dat dus recht omhoog! We treffen het, het is namelijk vloed. Daarna maken we nog een mooie wandeling van 2,5 uren in het aangrenzende Paparoa National Park: een boswandeling door een regenwoud die gevolgd wordt door een wandeling langs een grote beek met hoge lijmsteenrotsen. Dit blijkt een mooie voorbode te zijn voor de dag van morgen.
Inland Pack Track
Jan en ik lopen namelijk de Inland Pack Track. Omdat deze meer dan acht uren kan duren, krijgen we het advies om vroeg te vertrekken. Dat doen we dan ook: om 07:00 starten we met onze wandeling. Het weer valt in de ochtend tegen, het miezert veel. Eerst lopen we langs de beek met hoge lijmsteenrotsen. Na een heuse hangbrug te zijn overgestoken, lopen we een tijdje in een regenwoud, gevolgd door een groene heide wandeling, met onze eerste dwars door het water van de beek oversteek. Daarna duiken we het regenwoud in. Dit is het minste stuk. Natuurlijk veel bomen, maar niet zo veel afwisseling. Na twee uren twijfelen we een beetje of we nog wel op het goede pad zitten. Maar dat moet wel, we hebben namelijk alle aanwijzingen opgevolgd, en niet echt een ander pad gezien.
En niet veel later komen we bij een bord uit, dat de wisseling in het pad aangeeft. We zullen namelijk ongeveer twee uren lang door een beek gaan lopen. Dit houdt in dat we constant op kleine keien van de soms droge rivierbedding lopen, dan wel dat we regelmatig de beek moeten oversteken om op een lange droge kant uit te komen. Het uitzicht wijzigt vlot. We lopen een prachtige, lage valley binnen, aan beide kanten omgeven door hoge lijmsteenrotsen. Ik wordt er stil van, voel me klein en kan alleen maar al genietend om me heen kijken. Als wandelaar voel ik me hier een beetje nederig van al dat natuurhistorie om me heen. Een geweldige ervaring. En het weer is ondertussen steeds beter geworden, soms schijnt het zonnetje door de wolken!
De route brengt ons verder bij een waterkruispunt. Het water ziet er diep uit, en we zoeken 10 minuten naar de juiste plek om over te steken. Totdat we ons omdraaien en zien dat we het kleine wandelpad langs de beek zijn voorbijgelopen. We volgen deze zo'n 100 meter, steken over, lopen terug en gaan dan de zij-beek in, op weg naar de Overhang Ballroom. Zal ik hier dansen? Wie weet. Nadat we de beek ongeveer 4 keren gekruist zijn, komen we bij de Overhang Ballroom aan. Imposant om te zien hoe duizenden jaren geleden het water een deel van de rots heeft weggesleten. Het bijzondere is dat de onderkant grotere slijtage laat zien dan de bovenkant. Het is tijd om terug te gaan. Mijn voeten geven aan dat dat helemaal geen slecht idee is. Een aantal uren lopen over kleine en grote stenen, daar worden ze een beetje moe van. We komen echter op een punt aan waar we nog een keer de nu kleine rivier moeten oversteken, en dit blijkt wat dieper water te zijn. Ik zoek naar de juiste weg, zoek verkeerd, en kom tot aan mijn nek in het water. De waterdichte fotocamerazak doet prima zijn werk. Op de kant wissel ik van overhemd, en laat de zon verder zijn werk doen. Na 9 uren zit onze wandeling er op.
Bijna dan. We moeten nog terug naar onze hostel. En wij zijn op de hoofdweg, op ongeveer 10 kilometer van ons hostel. We proberen te liften, maar niemand pikt ons op. Dus wandelen we 2 uren op een prachtige kustweg terug naar ons hostel. De prachtige, indrukwekkende wandeling zit er op. 's avonds met Jan gegeten en Philippe bijgepraat, hijzelf is naar een maak-jezelf-je-eigen-mes-workshop geweest. Een prachtige dolk. De volgende dag heb ik niet zo veel gedaan. ;-) Jan en Philippe gaan in de middag op weg naar Franz Joseph, ik zal ze daar weer de volgende dag ontmoeten. Jan is een prima kerel, een van de weinige Duitsers die doelbewust internationaal gezelschap opzoekt, omdat hij graag zijn Engels wil oefenen. Top instelling! Ik zelf ben nog voor een kleine wandeling gegaan, maar toen ik weer op een weg met keien kwam, vonden mijn voeten en benen het wel genoeg! Terug in het hostel genieten van de plek en van het mooie weer.
Punakaiki Beach Hostel is tot nu toe mijn favoriete hostel! Wat een geweldige genietplek!
Van Lake Mahinapua naar Franz Joseph
De volgende dag stap ik weer op de Kiwi E. bus, en ontmoet zo nieuwe mensen en mijn zesde busrijder. Ik koop bij een tussenstop een nieuwe kettingdraad, zodat ik die weer om mijn hals kan doen. We rijden naar Lake Mahinapua, verblijven in het 'Hotel' van de bijzonde Les, een 80+, die 's avonds voor ons nog een goede steak braadt. Ik begrijp later van de barvrouw dat de Kiwi E bus eigenlijk voor hun een mooie werkverschaffing is. Vooral in de zomerperiode kunnen er 6 personen aan het werk worden gehouden, doordat een praktisch volle bus daar goedkoop komt eten, maar in de avond ook een feest houdt en dus aardig wat drinkt. We hebben een themafeest, letter P, besluit om als Paper Plate Man te gaan. Erg leuk om te zien hoe creatief anderen zijn geweest, zie de foto! De reis gaat verder, in de miezerregen komt de bus aan in Franz Joseph. Ik ga hier de volgende dag de volgende grote activiteit doen, namelijk een groepswandeling van een hele dag op deze beroemde gletsjer.
Dat is toch wel bijzonder, om een fikse wandeling te maken op een gletsjer. Ik meld me om 09:00. De bus brengt ons naar de glacierbedding, daarna is het ongeveer 45 minuten lopen naar de voet van de glacier op ongeveer 200 meter hoogte. De gidsen vormen vijf groepen, ik kies direct voor groep 1, de ijsschoenen gaan onder de wandelschoenen, en op weg. De bebaarde-alsof-hij-op-de-glacier-woont-gids leidt ons in een rij over, op en door de glacier. We stijgen en dalen, klimmen soms omhoog over net aangelegde traptreden, lopen of wurmen ons door spleten, passeren minigrotjes of inkijkspleten, via een route die de gids ter plekke maakt. We zien het mooie blauwe ijs. Ongemerkt stijgen we behoorlijk, het hoogste punt dat we bereiken is 850 meter. Links en recht imposant bergwanden met verschillende honderden meter hoge dunne watervallen. Tja, ik kijk wederom stilzwijgend rond. Dit is best indrukwekkend!
Tijdens de afdaling begint het een klein beetje te regenen. En mijn voeten geven aan dat het best wel fijn zou zijn om van die ijsschoenen af te komen. Beetje moe, maar voldaan zit ik rond 17:00 weer in de bus. En wat doe ik met vermoeid lichaam? Jawel, die gaat ter ontspanning in een heetwaterbad. De deelname aan de wandeltocht geeft gratis toegang tot een heetwaterzwembad. Extra pluspunt: die ligt bijna tegenover het hostel. Drie keer in een bad van 40 gradel Celsius, en mijn lichaam vindt het genoeg!
De dag erna heb ik nog een wandeling gestart naar de top van een nabij gelegen kleine berg. Maar na de vele keien en rotsen in de grond, het lange en beetje eentonige slingerpad omhoog vond ik het bij het tweede mooie uitkijkpunt op de volledige gletsjer wel genoeg. De benen gaven aan dat ze ook wel eens wat rust wilden hebben. Afdalen, genieten van een pot groene thee, plaats genomen in het kleine heetwaterbad van het hostel zelf, genietend van het mooie weer. Nee, ik verveel me niet.
Makarora
Dit is een gehucht, maar een van mijn eerste Kiwi E. buschauffeurs zei dat dit een plek was voor mooie wandelingen. Dus op naar deze bestemming. De bus vertrekt om 07:30, even later wordt duidelijk waarom. We gaan naar Lake Matheson, om een prachtige spiegeling van de bergen in het water te zien! Het blijft toch verbazingwekkend hoeveel mooie plekken dit land heeft.
Het landschap verandert redelijk vlot in een berglandschap. Ook dat is opvallend aan dit land. Je rijdt een of twee uren, en het landschap is behoorlijk gewijzigd. Onderweg maken we nog wat stops, maar door het vele mooie natuurgeweld van de afgelopen weken beginnen die iets minder indruk te maken. Indrukvermoeidheid? Wie weet!
Begin van de middag stoppen we bij een verzameling van vijf gebouwen: een informatiecentrum, restaurant en tankstation en twee andere gebouwen. Makarora dus. Partner-in-hikes Jan en ik stappen uit, kijken even vreemd op, blijkt dat het mooie vakantieparkje achter de gebouwen verstopt is. Ikzelf heb een gemeenschappelijk kamer met badkamer voor vier personen, ben 2 van de 3 nachten daar alleen, dus eigenlijk een prive kamer voor slechts 30 NZD. Later wandelen we nog door de zeer brede valley langs een ondiepe rivier met bergen op de achtergrond, hebben schuchtere schapen voor ons uitlopen. De hete zon zorgt er voor dat ik er iets minder zin in heb, we houden het kort. Het is alsof een soort vermoeidheid optreedt, alsof je er een beetje genoeg van hebt van al dat moois.
De volgende dag? Stukken beter! Wat een goede nachtrust en fris weer al niet kan doen! Jan en ik beklimmen Mount Shrimpton. De top ligt op iets meer dan 2000 meter hoogte, wij gaan tot ongeveer 1700 meter. We lopen eerst door een mooi bos, het pad gaat al vlot redelijk stijl omhoog. Waar ik bij andere wandelingen van links naar rechts gestaag omhoog ging, is het vandaag ouderwets bijna de kortste weg omhoog. Wel mooi hoor, een bruin met groen mos wandelpad, waar de wortelbomen dwars door heen gaan, en waarop soms ook met groen mos bedekte grijze keien liggen. De bomen staan wijder uit elkaar, diverse zanggeluiden van vogels, het is pittig, maar wel mooi. Na een uur een korte pauze, overhemd is al kletsnat. En later passeren we de boomgrens en lopen nog door.
Het resultaat? Een prachtig uitzicht over de valley en diverse bergen. Jullie snappen het misschien al: We houden hier onze lunchpauze en genieten van het uitzicht. Ik maak nog een paar foto's. Daarna dalen we af, zijn mooi in de middag terug. Tijd om op te frissen, uit te rusten en muziek te luisteren. De volgende dag vertrekt Jan naar Wanaka, ik zal hem daar voor een avond treffen. Ikzelf maak de volgende dag nog een 'lichtere' wandeling langs de Young River. Ik kan eerst de weg in de grote valley voor 2 km aflopen, om dan een kleine zij-valley in te lopen mag eerst de ondiepe Wanaka rivier doorkruisen, om een kleine valley in te lopen langs de Young rivier. Het valt op dat de kleur van het water soms prachtig blauwgroen is, een mooi stuk natuur. De volgende dag is het inpakken, en op de veranda van het restaurant wachten op de bus. Gelukkig heb ik een prachtig uitzicht op de bergen.
Makarora Wilderness Resort is ook een heerlijke plek om te verblijven! En nu ben ik in Wanaka. Zal de komende dagen wat rustig aan doen, komende maandag ga ik de befaamde Milford Sound Track lopen.
Een heel verhaal, maar ik had ook aardig wat te vertellen. Het weblog nummer? Vanwege de divers valleyen die ik heb gezien, Ryan Adams & The Cardinals met Peaceful Valley, www.youtube.com/watch?v=J_lGl9QB6Vc
Liefs van deze reiziger, Koos
*********************************************
Dear all,
New Zealand remains beautiful!!! I have received via the weblog, sms and email various congratulations, new year wishes and other small or large messages. Good for you to know, I read them all with a lot of joy! A While for Christmas I even got a special message that Ranomi Kromowidjojo has been awarded as the Dutch Sportswoman of the year. Very nice that someone from the small village of Sauwerd near City of Groningen has become this. And of Uncle Ed/aunt Tineke I got a nice tip about the Milford Sounds. I can directly answer that one, because I will do the five-day Milford Sound trip, starting this Monday.
My good intention for 2012 is to take better care on my belongings. I already forgot or lost a T shirt and a shirt, my newly purchased little soapbox, left my washing (got it back), loss of chain wire of my necklace (had to buy only a new wire).
Sometimes people aks where I am exactly. For thos of you who wants to be rather updated, you can check this on my weblog: you can follow my travel schedule for the coming period, under ' travel plan '.
Now on to what has occured and been in NZ, it is a big update! :-)
Picton
I have arrived on the South Island. After having spend some very good days at Fiona, her parents and her brother in Wellington I have crossed with the ferry the sea. Fiona and her father even brought me to the Ferry station early in the morning, sweet! Weather still bright, all sitting on the outsidedeck. Once we left the harbouer, the fog embraced the boat. The horn sometimes sounded through the air. But suddenly loomed the silhouette of the South Island, the fog pulled away and I could enjoy a beautiful coast, arriving in the Queen Charlotte Sounds.
The Sounds. This is of course the English word for sounds (noices). But it is also the word for the coves/fjords. You do understand it, a beautiful sight was in front of me: clear sky, blue sky and so also blue reflection in the water, green undulating mountains with many foothills and inlets in the water. See the photos for my moments of enjoy. The journey through this sound lasted about an hour, then the ferry arrived in Picton.
In Picton I stay 3 out the 4 days in the lovely and fine hostel Villa Backpackers. Nice set up, two buildings that create a beautiful inside court. And in the kitchen various kinds of herbs (in pots) are to be found. It brings directly a smile on my face. Do my shopping quickly, and in the afternoon I go for a short walk. The weather? Sunny and warm! And that is a crazy experience when it is Christmas. Because it was Christmas Eve (the time to share), I decided to make a chocolate mousse with orange taste. I put a note stuck on the refrigerator door. And in the evening I had a nice Christmas Eve had with two Swiss ladies and Will, an English young man who also journeys with the Kiwi E Bus. A fun discussion about Christmas, because to Will was 1st Christmas day the most important day, while the Christmas Eve for me and the Swiss ladies was the most important.
1st Christmas day I hike on a hill behind Picton. The 2nd Christmas day I have hiked the first 15 kilometer from the beautiful Queen Charlotte Sound hike. The water taxi brought me to the starting point of this multi-day walk. I immedeately start with an small extra path, this brings me to a beautiful little waterfall: two small streams, with moss-covered stones on a fullgreen background, surrounded by trees. The Queen Charlotte walk itself is also wonderful. The path goes along the side of the mountain, sometimes up,sometimes down, with at the left side always the water of the Queen Charlotte Sound. Inlets, bays, beaches, wooded environment, many 'Golden' mini lookout points, it is a pleasure to walk here. Around 15: 00 I finish my 15 kilometer, 16: 00 I will be with various others picked up, but that is ultimately three-quarters of an hour later. In the evening I went to a small cinema, to watch the documentairy "When a city falls" about Christchurch. It's about the aftermath of the september 2010 earthquake, but also film during and after the heavy February 2011 earthquake. Impressive, lots of impact and very moving / touching. Few times I almost had tears in my eyes of the impact.
The day after Christmas I go out for a short bike trip. My long body fits just on the bike, but I'm still with little bent knees on the bike. Despite that I enjoy the ride, and I witness a very piece of the environment, and have an excellent view over Waikama Bay.
Kaiteriteri
The Kiwi e. bus brings me to this small holiday village, which lies just below the Abel Tasman Park. I stay here a few days at Irma, who I had met in Bangkok. She travels and works in NZ, and has found a place to work for accomodation and food in a small holiday resort in Kaiteriteri, including small swimming pool and a small sauna. The latter will proof its worth these days. Irma picked me up, and after check-in we are out for a short trip in the area for the essentially look, to the Apple Split rock. If you see the photo, you understand why this rock has this name!
Irma has the next day free, so we decide to go with the car to drive to and through the Golden Bay. End point of this is the most north point of the South Island. I already have seen picturs of this area in a magazine, so I am very curious. Unfortunately the weather is changing, it will rain all day, sometimes soft, sometimes hard. The route itself through the very sparsely populated area is beautiful. We must still first cross over a small mountain, that makes me I understand why they write The Golden Bay needs to be done with the car. First, we get to a high steep cliff, and yes indeed we stay behind the fence. A little bit further down the road we come to the most northern point, with large rocks and small bays. We find a photo-model-seal and dormant-seal on our way. And some little rain. The way back we stop for a delicious, good for stomach Italian lunch. Finally Irma brings me briefly to the Waikoropupu Springs, the spot with probably the most crystal clear water in the world. I can see the brightness even along the raindrops.
The next day? Not exciting. I had the idea to walk a part of the Abel Tasman Track. Unfortunately the day has been washed away by the rain and I remained inside the room almost all day. So I took the time to name a few hundred photos. In the evening I could talk with dad and mum by Skype, very good to see them just before the start of the new year. The following day weather looked better and I can do a nice walk again, two parts of the track in the Abel Tasman Park. A path that goes up and down, twisting and through the hills, with the sea, bays and inlets to my left. It is striking that the nature on such a hiking trail has a beautiful variety of trees, shrubs, small waterfalls and views. New Years Eve, well, Irma and I went to a cosy bar in the evening. She had worked there earlier that evening, but because it remained quiet she could have free the rest of the evening.
That is the way I started 2012. On new year's day Irma brings me with my stuff to my pickup place for the bus (sweet!) and I depart in the noonday sun for an overnight stay in Westport. But I have not been completely non active this day. I and four other Kiwi E travellers are going with a powerjetboat on the Buller Gorge River. Before leaving, we had to put on raincoat and rain pants, afterwards it turned out that was indeed needed. The heavy growling immediately after startup of the engine imakes it clear that this is indeed a powerful boat. First we are cruising up the river for about 45 minutes, so we had time to take pictures. It is a kind of special River: because there are so many streams to come out, within a few hours the river can rises a few meters during heavy rain!
And after the cruiserit the fun begins. With almost a 70 km/h we speeding on the we water. The driver doesn't only make sharp bends. We are even treated to various backward circkels! Great! After each backward circel we get a river shower, and one time I fly on my bench from the left side to the right side. COOL! LAUGHING! After this fun thing, the people of Buller Adventure bring us to the hostel in Westport. Beautiful spacious kitchen, which invites people to talk with each other. And that also happens.
Punakaiki
Again I get off the Kiwi e. Bus, this time in the mini-seavillage Punakaiki on the west coast. I stay here three nights. The bus driver calls already that there are two travellers get out, getting off at the show that there are even three. Myself, Philippe from Luxembourg, and Jan from Germany. We stay in the same hostel, I only a night longer. A radiant sun shines towards us, we see the coast, our hostel is an excellent place . I was already excited, but here is a picture that makes you very happy, and gives a top travel feeling. Great!
In the afternoon we walk to the famous Pancakerocks and blow holes. This is an area on the coast, that consists of rocks, which look like whole thick stone pancakes are placed on each other. This is a particular sightsee. And the blow hole? The sea has made small coves, and the incoming water is looking for a way out, the way of the least resistance. Sometimes that's so straight up! We are lucky, it is namely almost flood, and there is some wind. Afterwards we make a nice walk of 2.5 hours in the adjacent Paparoa National Park National Park: a walk in the Woods by a rainforest that is followed by a walk along a large stream with high limestonerock. This turns out to be a beautiful prelude to the day of tomorrow.
Inland Pack Track
Jan and I will walk namely the Inland Pack Track. Because this may take more than eight hours, we get the advice to leave early. So we do, 07: 00 we start with our walk. The weather in the morning, the drizzles much. First we walk along the stream with high limestonerocks. After we cross a swinging bridge, we hike for a while in a rainforest, followed by a green kind of steppe walk, with our first watercrossing through a small creek. Then we hike in the rainforest. This is the least part of the whole track. Of course, many trees, but not so much alternation. After two hours we doubt a bit if we still hiking the right track. But it has to be, we have succeeded, saw and followe all the pathsignes and have not seen a different path.
And not much later we arrive at a Board, that mentions the change in the path. We will go about two hours by a Creek. This means that we are constantly walking on small pebbles or the sometimes dry riverbedding, or that we regularly have to cross the stream to a long dry side. The weather changes in the good way. We walk a wonderful, low valley, surrounded on both sides by high limestonerocks. It makes me silent, small, and can only watch with some admiration and awesomeness. As a hiker I feel a little humble of all that natural history around and surrounding me. A great experience. And the weather is better, sometimes it seems increasingly become sunshine through the clouds.
The route brings us closer to a water crossroads. The water looks deep, and we are looking for 10 minutes to the right place to cross over. Until we turn around and see that we are at the small footpath along the Brook of the race. We follow this approximately 100 metres, cross over, walk back and go beyond the side-stream in, on its way to the so called Ballroom Overhang. I will dance here? Who knows. After we crossed the crook about 4 times, we arrive at the Ballroom Overhang. Impressive to see how thousands of years ago the water a part of the rock has worn. The Ballroom Overhand is special because the bottom shows larger wear by water than the top.
It is time to go back. My feet indicate that that is no bad idea. A few hours walk on small and large stones, they are a bit tired. However, we come to a point where we now have to do one more river crossing, and this is where the water is deeper water. I search to search the right way, wrong turn, and end up to my neck in the water. The waterproof bag for my fotocamera does fine work, it floats and it keeps the camere dry. Once out of the water on the side I exchange of shirt, and let the Sun do its job to dry it. After 9 hours is our walk done.
Almost then. We still need to get back to our hostel. And we are on the main road, about 10 kilometers from our hostel. We try to hitchhike, but nobody picks us. So we walk 2 hours at a beautiful coastal road back to our hostel. In the evening Jan Philippe and I exchange stories, Philippe has been to to a make-yourself-your-own-knife-workshop. He made himself A beautiful dagger.
The following day. I haven't done as much. ;-) Jan and Philippe go in the afternoon on the Kiwi E. bus to Franz Joseph, I will meet them there again the next day. Jan is a coo German guy, he is one of the few German people I have met who actually looks for converstation with international people to speak English. A cool attitude! I'm off for a small walk, but when I turn on a road with boulders, my feet and legs make a little bit clear that some rest will be appreciated! Back at the hostel and enjoy the nice weather.
Punakaiki Beach Hostel is so far my favorite hostel! What a great place to enjoy New Zealand.
From Lake Mahinapua to Franz Joseph
The next day I get back on the Kiwi e. bus, and meet new people and my sixth busdriver. I buy at a stopover a new chain thread, so I can put it again around my neck. We drive to Lake Mahinapua, to stay at the ' Hotel ' of Les, a 80 + year old guy, who himself makes a nice steak for our group dinner. Later in the evening I understand the Kiwi E bus is actually providing some people work at the small hotel. Especially in the summer period there may be 6 persons at work because every day a practical full bus comes there, to have the cheap group dinner, but also in the evening to have a small organised party, so also to drink. We have a theme party, letter P, I decide to go as Paper Plate Man. Very nice to see how creative others have been, see the picture!
The journey continues, in the dizzly rain the bus arrives in Franz Joseph. The following day I will do the next major activity, namely a group walk for a whole day on this famous Glacier.
The glacier, it is particular to walk on a glacier. I sign up at 09: 00. The bus takes us to the glacierbedding, then it is about 45 minutes walk to the foot of the glacier at about 200 meters altitude. The guides make five groups, I choose directly for Group 1, the iceshoes go under the walking shoes, and on the glacies we go. The bearded-like-he-lives-on-the-glacier-Guide leads us in a row overthe glacier. We walk ascents and descents, climb icestairs, walk sometimes in or on the glacier, with a impressive landscape at both sides, via a route the Guide sometimes makes on the spot. We see the beautiful blue ice. We rise quite unnoticed, the highest point that we achieve is 850 metres. Left and right impressive mountain walls with several hundred metres high thin waterfalls. Well, looking around makes me realise. This is pretty impressive!
During the descent starts to rain a little bit. And my feet indicate that it would be quite fine to get rid of those iceshoes. Little tired, but around 17: 00 I take seat again in the bus. And what do I do with a slightly tired body? Yes, that goes to relax in a hot water bath. The participation in the walk gives me free access to a hot water pool. Extra plus point: it lies almost opposite the hostel. Three times in a bath of 40 Celsius gradel, and my body, legs and feet think it's fine.
The day after I have started a hike to the top of a nearby small mountain. The top provides a full view on the glacier. But after the many boulders and rocks in the ground, the long and kinda monotonous paht up I tought it was enough, once I got to a second beautiful vantage point on the glacier full enough. The legs indicated that they also wanted to have some rest. So I could skip going to the top. I Descend, enjoy a pot of green tea, later take place in the small hot water bath of the hostel itself, enjoying the beautiful weather. No, I am not bored.
Makarora
This is a hamlet, but one of my first Kiwi e. bus drivers said that this was a place for beautiful one day walks. So I go to this destination. The bus leaves at 07: 30, some time later it becomes clear why so early. We're going to Lake Matheson, to witness a beautiful reflection of the mountains in the water! It keeps surprising me how many beautiful places this country has.
The landscape changes reasonably fast in a mountain landscape. Also striking is that in this country You drive one or two hours, and the landscape is quite changed. On the road we still have some stops, but by the many beautiful natural views during the recent weeks it starts to begin to make something less impressive. Impression Fatigue? Who knows!
Beginning of the afternoon we stop at a collection of five buildings: an information centre, restaurant and petrol station and two other buildings. Partner in hikes Jan and I hopp off the bus, wondering what this is, but it turns out the beautiful holiday park is hidden behind the buildings. I have a 4 bed dormitory with own bathroom for only 30 NZD, but two of the three nights I am on my own. So it is more of a private room. Later we walk by the very broad valley along a shallow river with mountains in the background, timid sheep ahead while we walk. The hot sun makes we keep the hike short. It is as if a kind of fatigue occurs, like I have a little bit enough of all that beauty.
The next day? Much better! What a good night's rest and fresh weather already can't do! Jan and I climb Mount Shrimpton. The Summit is located at just over 2000 meters altitude, we go to approximately 1600 meters. First We walk through a nice forest, the path is already reasonably smoothly going up steep. Where on the other hikes the path up went from left to right, today it is the old-fashioned styly of the shortest way up is a straight line. But it is beautiful, a brown with green moss walkway, whit lots root trees, and which sometimes with green moss-covered grey stones. The trees are wider apart, various vocal sounds of birds, it is a little bit a spicy ascent, but beautiful. After an hour we have a short break, shirt drench already. But later we pass the tree line, we carry on to enjouy an excellent view over the valley and the mountains. We have a lunch stop, I take some pictures. Back in the hostel some freshing up, resting, listening to music. The next day Jan to Wanaka, I will take him there for an evening. I create another ' lighter ' walk along the Young River. I can first the road in the large valley for 2 km to expire, then a small side valley in May to run the first shallow Wanaka River by a small valley in crosses, to walk along the Young River. It is that the color of the water sometimes beautiful blue-green, is a beautiful piece of nature. The following day is packing, and on the veranda of the restaurant are waiting for the bus. Fortunately, I have a beautiful view on the mountains. Makarora Wilderness Resort is also a lovely place to stay!
And now I'm in Wanaka. What will the next few days to do, I go quiet next Monday the famous Milford Sound Track walk.
A long story, but I had a lot to tell you. The weblog song? Because of the diverse valleyen I've seen, Ryan Adams & The Cardinals with Peaceful Valley, www.youtube.com/watch?v=J_lGl9QB6Vc. lots of love of this traveller, Koos
- comments
MAPA Hai reiziger! Wederom een prachtig verhaal en schitterende foto's. Met de goede voornemens zit het wel snor. Bekijk het van de positieve kant. Je rugzak is daardoor ietsje lichter geworden. Mooi land, zo te zien en allemaal vriendelijke mensen die je ontmoet. Geniet van alles, pas goed op jezelf en denk af en toe aan ons. Liefs MAPA
Lies Hey Koosie! Het is weer een erg leuk verhaal om te lezen. Wat een avontuur. En wat een prachtige foto's! Liefs uit Ljouwert. Pat & Lies.
sjoukje posthumus dag koos,prachtige verhalen en mooie foto.een genoegen om na te kijken en te lezen. heb soms het idee dat ik een stukje met je mee loop .zo mooi zijn de verhalen.hier een paar dagen nachtvorst gehad overdag fijn weer.in gedachten zijn wij bij jou groetje van tante sjoukje