En zomaar ineens was de roadtrip voorbij…
Tussen de 21.000 en 22.000 kilometer hebben we gereden, voornamelijk Koen…
Maandag gaat Joey dan echt de deur uit…
Ook garages in Australië duren een eeuwigheid…
Veilig terug in Melbourne gekomen zonder enige problemen…
De laatste dagen van onze roadtrip hebben we enorme regen gehad…
Omdat Zuid Australië de staat van de wijn is hebben we vijf dagen wijn geproefd…
Ze weten hier in Australië wel hoe ze wijn moeten maken…
Ondanks de regen was de zuidkust geweldig, een zeer ruige kustlijn…
Ik kan me voorstellen dat de great ocean road een van de mooiste wegen van de wereld is…
Een stuk groter dan een dolfijn zagen we een walvis…
Hanneke heeft tot haar genoegen een wilde koala geaaid en een possum gevoerd…
Geen slangen meer in het koude zuidelijke gedeelte van Australie…
De tijd is voorbij gevlogen, eenmaal in Melbourne is het soms net alsof we niet weg zijn geweest…

Mijn vorige verhaal schreef ik op de eerste dag in Zuid Australie, toen we zo blij waren om weer in de bewoonde wereld te zijn. Die dag lijkt hier al een eeuwigheid geleden, er is zoveel gebeurd. Terug in het vertrouwde Melbourne waar we weer in een heerlijk bed slapen en genieten van familie, is het ineens net alsof we niet weg zijn geweest. Met Joey een hele tijd in de garage en naast wat telefoontjes hadden we het rustig afgelopen dagen. Ineens hoef je nergens heen, heb je geen planning, maar vind je het heerlijk om gewoon in een huis rond te hangen. Dat is behoorlijk lang geleden en dit verhaal hier schrijven geeft me een raar gevoel, ik weet dat er niet veel avontuur meer over blijft in Melbourne. Nog maar 8 dagen Australië en dan gaan we dit geweldige land verlaten…

We hebben nog een geweldige tijd gehad op onze terugweg vanuit de Clare Valley naar Melbourne. Ondanks de vele regen wisten wij ons wel te vermaken en zagen we prachtige dingen. Natuurlijk waren we soms een beetje chagrijnig van het soppige gras en de nattigheid, maar we mochten niet klagen, gezien we nu konden zeggen dat de hele reis voorspoedig is gegaan!

Mijn verhaal gaat nu verder in de Clare Valley, de barrossa valley en Adelaide hills. Drie bekende wijngebieden die je ook op wijnflessen zult zien staan in Nederland. Het zijn drie mooie gebieden, waarvan de wijngaarden er toch wel anders uit zagen dan die in Frankrijk. Niet zozeer omdat de planten zo anders zijn, maar omdat de tijd van het jaar verschilt. Winter in Australie… Het is niet de winter die wij kennen, het is meer de herfst die wij kennen. Blaadjes van de bomen, bruine en gele kleuren in de bomen en daarbij dus ook bruine wijngaarden zonder druiven en bladeren. Het krijgt een ander effect, maar het is nog altijd prachtig. Vele heuvels, bergen, boeren landschap en daartussen gigantische wijngaarden en prachtige cellar doors. Vaak mooie huizen met heerlijk banken, barren en vaak zelfs een open haard. Met de regen was het heerlijk om gewoon rond te rijden, een toeristische route te pakken en de omgeving in je op te nemen. Dit dan uiteraard afgewisseld met heerlijk wijn proeven bij de open haard en kaasplankjes eten aan de bar. Wij hadden het zeker niet slecht in de wijngebieden ondanks de regen.

Na drie dagen onszelf vermaakt te hebben in deze prachtige gebieden (En echt niet alleen vanwege de wijn) reden we door naar Adelaide, de hoofdstad van Zuid Australië. Een kleinere stad dan Melbourne en Sydney, maar toch wel een echte stad met 1,2 miljoen inwoners. Het was weer even anders in een stad te zijn, maar het was fijn. We streken neer op een camping dichtbij het centrum om de volgende ochtend al bij tijds het centrum heen te gaan. Al op de weg naar de camping reden we door velen parken waar Adelaide door omringt wordt. De dag erna liepen we door de botanische tuinen en langs de dierentuin het centrum in. Adelaide is een makkelijk stad, het centrum in een vierkant met tuinen eromheen. Mooie grote winkelstraten in het midden waar oude, klassieke gebouwen zich afwisselden met alledaagse winkels en gigantische overdekte, luxieuze winkelcentra. Een aantal gratis bussen brengen je dwars door de stad en een stukje verder, langs mooie gebouwen en bekende bezienswaardigheden. Met bewolking en waterkou was het fijn dit te doen. We liepen ook veel, gingen naar de overdekte markt en als hoogtepunt liepen we vele malen door Noord TCE, ongetwijfeld de mooiste straat van Adelaide. De straat kent enorme klassieke gebouwen, je vindt er de bibliotheek, de gigantische campus, een oorlogsmonument, een parlement, het station en ookhet government gebouw. Met aan het einde de botanische tuinen is het plaatje compleet en strolden wij er heerlijk doorheen. Omdat we weinig zin hadden om terug naar de camping te gaan eindigden we die dag in een irish pub om hiermee helaas ook Adelaide meteen af te sluiten ivm. Tijdgebrek. We wisten die dagen al dat we toch wel een beetje planning moesten hebben en er niet teveel vanaf konden wijken ivm. De weinig resterende dagen die we nog hadden. We hebben uit die dagen wel het beste gehaald!

De dag erna gingen we naar port Adelaide en reden langs het strand naar beneden. Ondanks dat het niet zonnig was, was het toch gezellig druk langs de vele stranden en was het heerlijk om langs de kleine badplaatsjes te rijden. Opnieuw door een (kleiner) wijngebied reden we naar de zuidelijke zee met als eindpunt Victor Harbour. Ik wilde hier heel graag heen omdat vele mensen ons al hadden verteld dat hier de kans om walvissen te zien het grootste was. We kwamen aan het eind van de middag in een prachtige badplaats met een baai waar je u tegen zegt. Een klein eiland in het midden waar je heen kon lopen en een prachtige berg klif aan het einde zorgden voor een prachtige inlet waar een mooi stadje lag. Veel graniet daar, vulkanisch gebied, prachtig!
Op een of andere manier (of gewoon omdat Koen de lampen aan liet staan) was de batterij de volgende ochtend leeg, maar met een jump start waren we zo weg. Een prachtige rit langs het strand bracht ons bij die mooie klif, waar we een berg op konden lopen om over de zee en alles eromheen te kijken. Helaas was er die ochtend geen walvis te bekennen. Ook in Victor Harbour hadden we weinig geluk. Vooral Hanneke was teleurgesteld, Koen wilde verder ivm. Tijdgebrek. Dus een lunch halen bij Mc Donalds en het dan heerlijk aan het strand opeten. En wanneer je niet bewust bezig bent met iets, er niet direct naar op zoek, juist dan komt het vaak tevoorschijn. Een stuk de baai in zag ik iets bewegen wat zeker te groot was voor een dolfijn. Vol enthousiasme rende ik het strand op en beiden zagen we al vrij snel dat het een walvis was (Niet zo moeilijk te herkennen want ze spuiten best hoog). Ongeveer een half uur lang heeft deze zelfde walvis ons weten te vermaken (Zo snel zijn ze niet) met spuiten, flipperen met zijn staart en eenmaal sprong hij eventjes helemaal uit het water. Het was ver weg (ongeveer 300 meter vanaf het strand) dus heel goed zagen we hem niet, maar we zagen een walvis! Deze tijd van het jaar zijn het de southern right wales. Ze trekken in de winter naar warmere wateren en zodoende komen ze richting Zuid Australie en daar komt de naam southern vandaan, ze trekken naar het zuiden. Wright komt simpelweg omdat het de juiste walvissen zijn om op te jagen ivm. Grootte, snelheid en hoeveelheid productie van olie en andere stoffen die interessant zijn. De populatie begint nu aardig terug te komen, maar helaas is er in het verleden erg veel op gejaagd… Het was leuk er een te zien en we waren enthousiast als een klein kind!
Langs de kust reden we richting Coorong National park, onderweg kwamen we nog langs prachtige kustlijnen, uitkijkpunten, baaien en voornamelijk een enorm ruige zee. Golven waar zelfs Koen wel twee keer in past en surfers die daar graag gebruik van maakten. Hoge kliffen en bergen zorgden voor een geweldig uitzicht.
In Coorong national park bezochten we eerst een kleine zeehonden kolonie, om daarna langs de kant van de rivier (Vlakbij de inmonding vanuit de zee) een prachtiger kampeerplek te vinden.

Volgende ochtend via een prachtige toeristische route (Ditmaal een stukje weg van de zee) langs prachtige meren, wetlands en rivieren richting de andere kant van Coorong National park. Dit national park bestaat uit gigantische wetlands, rivieren en meren (Grotere en kleinere) verspreid over een groot gebied grenzend aan de zee. Achter de duinen, gigantische wetlands. Twee dagen reden we er nog rond en we kampeerden op prachtige plekken midden in de natuur aan de kant van het water waar gigantische pelikanen over ons heen vlogen en een grote verscheidenheid aan vogels het water voor ons bezochten. Wandelingen om de meren heen zorgden voor mooie uitzichten en door de duinen konden we zo naar de zee lopen, waar er met vloed weinig strand over was, maar ruige, prachtige golven en een woeste zee waarvan je nat werd op het strand.

Aan stukje voorbij Coorong national park is Robe, een klein strandplaatsje waar je aan het begin van de shipwreck coast komt. Een grote vuurtoren achtige kubus was al ver te zien en waarschuwde schippers niet te dicht op de kust te komen. Gigantische rotsen langs de kustlijn die enkele meters de zee in gaan en waarvan je niet weet en niet kunt zien wat er onder de zee is. De rotsen steken uit en de golven zorgen ervoor dat er prachtige lagen in komen te staan en dat je inhammen krijgt. We waaiden die ochtend bijna weg op de rotsen, maar het uitzicht was prachtig. De schipwrakken die er liggen zijn echter niet te zien, maar je weet dat ze er zijn en je kunt je wel voorstellen waarom als je naar de kust rijdt.
Vanuit Robe reden we toch weer een stukje het land in, omdat Koen graag voor de laatste keer een dagje wilde wijn proeven. De Coonawarra region is de plek in Australië voor rode wijn en deze was hier dan ook wel verrukkelijk. Het leuke was ook dat de dames achter de balie elkaar allemaal kenden en ons van de ene leuke wijnproeverij naar de andere stuurde en het was een erg leuke middag! Ik heb de conclusie gemaakt dat werken bij een cellar door wel iets voor mij is, het lijkt me geweldig, dus wie weet ooit, zit daar mijn carriere wel!

Die avond belandden we bij Port Gambier, waar naast een prachtig vulkanisch meer niet zoveel te zien was. De dag erna kwamen we echter in Portland en het toeval was dat de zon af en toe tevoorschijn kwam en dat zorgde voor een mooi effect. Portland zelf was naast een leuke straat met oude panden langs het water niet zo interessant, maar Port Nelson en cape Bridgewater waren beiden geweldig! Cape Nelson was vooral mooi vanwege de geweldige toeristische route erheen. Aan het einde een vuurtoren en op de weg ernaartoe fenomenale uitzichten. Een wandeling bracht ons naar een surfstrand met een yellow rock, een gele, grote rots midden op het strand en een boardwalk vanwaar je prachtige uitzichten had op de kliffen. Die hoog boven de zee uit rezen.
Een andere weg door boerenland en langs meren uitmondend in de zee, kwamen we aan in cape Bridge water. Het plaatsje zelf had een prachtige baai met helder blauw water en een parelwit strand. De zon scheen en dat maakte het een heerlijke trip. Een stukje verder kwamen we bij de kliffen, waar aan een kant de blew holes waren, een enorm ruig stuk kust met enorme rotsen waar het water boven de rotsen uit gespoten kwam door gaten, maar vooral langs de rotsen en tussen de rotsen in. Onder de rotsen grotten en alles erop en eraan zorgden ervoor dat als je te dichtbij kwam je toch wel behoorlijk nat werd! Aan de andere kant was het versteende bos, de vele rotsen op de grond leken net beginsels van boomstammen en dat had een mooi effect.

Vanuit Portland reden we aan het eind van de middag richting de great ocean road, waar we de volgende dag ook werkelijk aan kwamen. Het feest begon met een weg naar Warrnambool, langs Port Fairie en andere leuke plaatsjes. Het was echter niet indrukwekkend gezien de grote hoeveelheid regen en de enorm dikke bewolking die er die morgen was. Warrnambool was een wel erg mooie, grote kust plaats en tevens de grootste plaats aan de great ocean road. Naast een leuk centrum en een geweldig mooie kustlijn (Ruige kust, flinke baaien en gigantische kliffen, spuiters en rotsen in de zee) was er ook een strand, een prachtig strand met een gigantische baai, waar ieder jaar vele vrouwelijke walvissen komen om jongen te krijgen. Helaas, het strand was prachtig, maar geen walvis toen wij er waren…

Het eerste (lange) stuk langs de great ocean road reden we niet direct langs het strand. Er waren echter vele afslagen die ons bij het strand brachten. We begonnen bij de bay of islands, prachtige rotspartijen in het water, witte kliffen, rotsen/bergen in het water en alles gevormd door het water. Een zee met hierin eilandjes uit kliffen, rotsen en noem maar op en dan die wilde zee ertussen. Even twijfelden we om eruit te gaan, maar toen we eruit gingen en stonden te kijken ging heel even de zon erdoorheen komen en dat zorgde zo aan het einde van de middag voor een prachtig effect.
Andere afslagen bestonden uit prachtige baaien met fenomenale kliffen eromheen, een ruige kust en prachtige baaien. Een paar hoogtepunten uit de rotsen waren The Londen Bridge (Een brug uit rots/steen, gevormd door al het water), een grot/gorge door de rotsen, waardoor je de zee in keek en waar je ook heen kon lopen, L'org de arch (Een samenspel van vele kliffen samen met rechts een brachtige baai waar de zee ruig binnen komt door een nauwe spleet, vele rotsen in het water, geweldige kliffen en een fenomenaal uitzicht) en tot slot natuurlijk de twaalf apostelen. De meest bekende rotsen van de great ocean road. Een twaalftal rotsen (Twaalf zie je er alleen in de lucht) vanaf het strand in de zee, een prachtig geheel met fenomenale kliffen eromheen. En opnieuw, wat was het water toch blauw op deze route, zelden water zo blauw gezien!
Helaas regenden het veel en moesten we vaak rennen op de boardwalks tussen de buien door om het te zien en een paar foto's te nemen. Maar het was leuk en door de geringe tijd die we nog hadden was het ook prima dat het weer niet top was, want dan waren we veel te lang blijven hangen…

Het stuk na de twaalf apostelen was gedeeltelijk langs het water en gedeeltelijk door het platteland. Het hoogtepunt op dit tweede stuk was toch wel cape Otway. Een vuurtoren aan het eind van een inham waar we helemaal naartoe reden. Het einde, de vuurtoren en de wandeling ernaartoe was echter niet zeer spectaculair. Leuker was dat de weg ernaartoe het leefgebied was van een heel groot aantal koala's. Op een klein stukje weg zagen we er wel dertig. In iedere boom vijf. Als een bolletjes opgerold scholen ze voor de regen en overal waar je keek zag je bolletjes. Steeds enthousiaster werden we onderweg, maar Koen wilde nog niet stoppen. Tot we op een punt kwamen waar een koala in een lage tak van de boom aan de kant van de weg zat. Zo laag dat Koen er bovenuit kwam. Heerlijk zat hij eucalyptus te eten terwijl er honderden foto's werden geschoten. Het was een enig gezicht en ik dacht bij mezelf, als ik een wilde koala wil aaien is dit mijn kans. Ik klom op de boomstronk ernaast en aaiden zijn rug. Even keek hij om, om te zien wat er gebeurde, maar al snel ging hij vrolijk verder met eten. Het was geweldig!

Onze weg vervolgde zich verder langs de weg die steeds mooier werd. Al snel reden we langs het water, langs bergen en keken we uit over de oneindige zee. De weg was recht langs het water en gebouwd in de bergen. Ongetwijfeld een van de mooiste wegen die wij hebben gereden. Helaas was het weer niet top, maar nog steeds waren we onder de indruk en iedere keer dat we een hoek om kwamen was het weer een verrassing wat erachter was en geen enkele keer viel het ons tegen, het was prachtig! Middenin deze weg, in een dorpje aan een geweldig mooie baai sliepen wij voor de laatste keer in onze Joey. Toen was dat besef er nog niet helemaal, nu weten we dat, dat avontuur met Joey voorbij is.

De laatste dag van onze roadtrip maakten we de geweldige weg af, stopten onderweg nog bij prachtige stranden, surfstranden en een prachtige vuurtoren.
We stopten nog even in Geelong (Waar we niet van onder de indruk waren, maar wel een leuke stad) om onze reis met een drankje samen af te sluiten en reden daarna in een keer (helemaal zonder verkeerd te rijden) naar Melbourne, terug naar Tivoli Road.
Onderweg kwamen we beiden tot de conclusie dat we er klaar voor waren. We hebben een geweldige roadtrip gehad en ja, we gaan dat missen. Maar met al die regen de laatste dagen en onze gebroken ruggen waren we er ook klaar voor om terug naar Melbourne te gaan, te genieten bij familie en daarna verder te gaan in een nieuw avontuur.

Eenmaal in Tivoli Road werd er niet open gedaan. Gelukkig had Aimee gebeld om te zeggen dat ze nog een boodschap moesten doen. Dus wij naar de supermarkt en daar bij de kassa werden we weer herenigd met Aimee, Caitlin en Ciaran. Alles was zo vertrouwd, heel Melbourne was vertrouwd, de we naar de supermarkt was vertrouwd, het huis was vertrouwd, het gezelschap was zeer vertrouwd, dus al snel voelden wij ons weer een beetje "thuis". Een vertrouwde omgeving hadden we al lang niet meer gehad, iets dat we herkende, het was fijn!
Afgelopen dagen hebben we bijgepraat in Melbourne, hebben we eigenlijk veel in huis rond gehangen, boodschapjes gedaan, heerlijk gekookt (Met een oven), gewinkeld, op de bank gelegen en films gekeken, geskypt en genoten van de vertrouwde omgeving en de gezellige familie.
Een andere bezigheid was natuurlijk Joey. Nadat we hem na onze aankomst leeg hadden getrokken is hij de volgende ochtend naar de garage gegaan voor een keuring. Er moesten wat dingen gemaakt worden en omdat het een garage was duurde dat wel even. Na veel telefoontjes en het verzetten van afspraken met potentiele kopers, konden we Joey gisterenmiddag ophalen. Gisterenavond zijn de eerste mensen komen kijken en vanochtend hebben we Joey verkocht aan twee franse meiden die als tweede Joey kwamen bezichtigen. Het is nog een beetje onwerkelijk, niet alleen omdat hij al zo snel weg is en we Joey gaan missen, maar ook omdat hij nog op de oprit staat en we maandag de echte deal pas hebben. De bank is hier namelijk dicht op zaterdag, dus maandag is het geld pas rond… Dus maandag om 11.00 gaan wij onze grootste vriend gedurende de roadtrip gedag zeggen, voorgoed…

Verder beloofd het een drukke week te worden hier in Melbourne met leuke dingen op de planning! Zondag (morgen) gaan we de sneeuw opzoeken en eens kijken hoe wij met z'n allen op de rodelbaan zijn! Jaja, zelfs in Australië ligt er nu sneeuw!
Dinsdag is de tweeling jarig en gaan we een gezellig dagje weg.
Verder moeten we eens uitzoeken wat we nog van Melbourne willen zien, want we kunnen de verkoop nu loslaten en de laatste week in Australië nog even genieten van het moois dat dit land te bieden heeft! En 15 Juli, dan gaan we op naar Hong Kong!