Alweer 11 dagen in Australië…
Sinds gisteren weer samen op pad…
Melbourne blijkt een prachtige stad…
Het was even van de rust in de drukte…
Na de nodige chaos en onduidelijkheid een auto/busje gevonden…
Dit busje, een Ford econovan uit 1997 is nu ons huis voor bijna 6 maanden…
Een heerlijke, huiselijke week gehad bij familie…
Een bevestiging hoe leuk tweelingen zijn en hoe leuk het is om er een van te zijn…
Gekampeerd in de achtertuin…
De Australian Open was een geweldig cadeau en een geweldig succes…
We zijn ervaren in reizen met openbaar vervoer door Melbourne…
Familie barbeknoeis, picknicks en spelletjes avonden zijn toch wel erg leuk om in ere te houden…
Australiërs zijn te vriendelijk, vooral de buren van familie Samuels…
Groen heeft voornamelijk plaats gemaakt voor bruin…
Wisselvallig weer heeft plaats gemaakt voor warmte…
Possums oftewel poehpoehs zijn er nog steeds in meerdere mate…
Kiwi's hebben plaats gemaakt voor walibi's en kangaroos…
Vogels worden nog mooier, kakatoes, papegaaien en vliegende vossen…
Een peer moet je niet met een appel vergelijken, dus NZ niet met AUS…

Onze reis van Nieuw Zeeland naar Australië was een te lange, vermoeiende reis. Niet zozeer omdat het zoveel kilometers waren, maar meer omdat het vliegtuig op een Ryan air vliegtuig leek, we nauwelijks hadden geslapen en we natuurlijk weer langs costums moesten in Australië, waar ze onze hele tent en toebehoren wilden controleren. Het duurde daarom even voordat we de gezichten van Frans, Aimee en Caitlin zagen die ons vervolgens naar het huis van het gezinnetje Samuels brachten om de volgende dagen met een familie van acht personen door te brengen…
Voor degene die niet geheel op de hoogte zijn van ons verblijf in Melbourne een korte toelichting. Aimee is de nicht van koen en is getrouwd met Bruce, ze hebben samen een tweeling van 11, Caitlin en Ciaran en zijn 5 maanden geleden geëmigreerd vanuit Manchester naar Melbourne. En daar vergaat het ze heel goed en zijn ze een heel gelukkig, close gezinnetje (zoals wij het hebben ervaren). Daarnaast zijn Agnes en Frans, ouders van Aimee en oom en tante van Koen, voor 2 maanden op bezoek in Melbourne en zodoende was het een gezellig drukte waar wij bijna 9 dagen van hebben genoten.

Allereerst moet ik zeggen dat het fijn was om even onder familie te zijn. Nadat je toch 7 weken samen hebt gereisd en zoveel andere gezichten hebt leren kennen, dat het leuk is om bekende gezichten te zien en langer onderdeel uit te maken van een huishouden waarin er meer vertrouwen, herkenbaarheid en diepte en raad is, om het zo maar te zeggen. Daarnaast moet ik zeggen dat we ook wel een paar luxere dagen hebben gekend voor backpackers, dagen waarin er heerlijk voor ons gezorgd werd en we een tweepersoonskamer hadden met een tweepersoonsbed J
Het enige waarin wij ons aan moesten passen was een stukje vrijheid, klaarblijkelijk zijn wij inmiddels al gewend aan het vrijheid blijheid en wel zien waar het ons brengt. Eigenlijk best wel een luxe om niks te hoeven plannen, maar soms kom je tegen dat je dat wel even moet doen en beter moet uitzoeken…

De eerste twee dagen hebben we bijgepraat, waren we nog wat moe en zijn we Melbourne met bijna allemaal gaan verkennen (Ook meteen een beetje geshopt en enige hoge schoenen gepast met Caitlin). De enige die moest werken was Bruce, de kinderen hadden namelijk zomervakantie. De zomer was ook aardig aanwezig. Met temperaturen tussen 26 en 34 graden (in de schaduw) is het voor ons een flinke zomer ook hier! Soms stijgt te hitte wel even naar je bol…
We hadden cadeautjes meegenomen en hier ook om gelachen, gezien we voor Frans een weer voorspel Kiwi hadden meegenomen, als jullie weten wat dat is dan mag je verhaal bij Frans halen!
In eerste instantie leek de metro nogal een gepuzzel, hoewel niet alleen in eerste instantie. Het was fijn om Aimee bij te hebben met haar Iphone, die precies wist waar we heen moesten. Nog was het wel erg druk in de spits en duurt het dan lang voor je thuis bent, maar goed tijd zat dus No worry 's!
's Avond aten we gezellig samen aan een grote tafel in een prachtig huis. Misschien wat achterstallig of oud (aan de buitenkant) maar het deed me denken aan een victoriaans huis met een balkonnetje buiten, een lichtbruine/gele kleur, versieringen voor, grote, lichte, open ruimtes, een heerlijke achtertuin. Nee, misschien niet zo groot als hun huis hiervoor in Manchester en misschien druk met al die familie nu binnen, maar ik vond het een gezellig, sfeervol huis.
Tot slot gingen we de tweede avond met z'n allen naar een marktje aan de rand van Melbourne, een wijk genaamd St Kilda aan de zee… Een kleine, gezellige markt was hier eenmaal per week. We aten er een hapje keken wat rond, liepen langs de zee en gingen weer naar huis om daar nog een drankje te doen. En dat alles met de metro en het was er ook vrij druk, iets waar we alweer gewent aan begonnen te raken. De gezellige drukte in Melbourne doet ons weer even denken aan de grote steden in Nederland, en daar raken we snel weer vertrouwd aan. Ook jezelf bevinden onder familie verstevigd dit vertrouwde, huiselijke gevoel voor eventjes. Nu ik dit schrijf mis ik ergens dat stukje familie en die heerlijke bekende gezichten die je beter kent dan eendagsvliegen, zoals we hier andere backpackers kunnen noemen.

Dag drie
De andere luxe was Internet en omdat we ons helemaal niet ingelezen hadden in auto's en ook nog niks gezocht zijn we de tweede dag al gaan zoeken. Dit viel ons enorm tegen, niet alleen vanwege het tekort aan aanbod en tekort aan fatsoenlijk, betrouwbaar aanbod, maar ook vanwege de regelgeving. Registratie, verschillende staten, verzekeringen, belasting bij aanschaf, overschrijving. Er komt een hoop bij kijken hier en op verschillende momenten zagen we door de bomen het bos niet meer. We begonnen bij een bedrijf, maar door de prijzen en het tekort aan concurrentie rondom backpackauto's in Melbourne gingen we al snel particulier zoeken. Met de metro gingen we kris kras door Melbourne, deden er een hele tijd over om een auto te bekijken en we werden er wel wat onrustig van. Ook "thuis" gaf het soms misschien wel de nodige onrust. Uiteindelijk dachten we er een gevonden te hebben, aanbetaald, ging de deal toch niet door om dat de verkoper er geen APK (road worthy of zoiets) bij wilde doen. Die heb je dus nodig voor registratie…
Om een lang en oninteressant verhaal kort te houden. Uiteindelijk kwamen we terecht bij een gezellig Nederlands stel met een wat nieuwere auto, namelijk maar liefst uit 1997! Ik moet even kort vertellen dat een campervan (busje) uit 1990 of ervoor met minstens 250 000km op de teller hier de gewoonste zaak van de wereld is en met een beetje geluk heb je die laatste auto al voor 3000 Dollar of euro. Waren wij even blij dat we voor 3750 euro een busje, een Ford econovan, mochten kopen uit 1997met 212 000km op de teller. Nog belachelijk duur, maar het is niet anders en vrijwel alles zit er wel op en aan. Een paar dingetjes, zoals opbergkratjes en messen hebben we bijgekocht maar verder zijn we good to go. En er dus ook al mee weg! Registratie kon echter pas op 8 februari, dus onze reis richting het noorden, richting Sydney is nog niet begonnen. Is ook niet heel erg, gezien het in het Noorden behoorlijk aan het overstromen is… Op 7 februari gaan we terug naar Melbourne, daarover later meer.

Terug naar de familie… We kregen een geweldig welkomstcadeau, namelijk kaartjes voor de Australian Open. Kaartjes op zaterdagavond met z'n allen voor de bijbanen. Ik vond het al meteen geweldig! Na twee drukke autodagen was het ook even leuk om ons hier zaterdagmiddag vanaf te zetten en ons te kunnen richten op een geweldig familie uitje. We vonden het hartstikke leuk dat iedereen ook meeging, terwijl niemand wist hoe tennis (de regels van het spel) nu eigenlijk precies gespeeld moest worden. En wat nog leuker was, was dat iedereen van het uitje heeft genoten!
Dwars door de prachtige, grote botanische tuinen liepen we naar het park van de Australian open. Dit park, ik schat in wat een degelijk verschil maakt met Roland Garros of Wimbledon, bevind zich midden in het centrum. Is er als ware tussen gebouwd en er wordt nog steeds aan gewerkt. Met de tram waren we al verscheidene malen langs gekomen en watertandend wachtte ik op zaterdag.
Het was druk, vanaf 17.00 mochten we het park op en het was er druk en hartstikke warm. We zochten onze weg naar de grootste bijbaan, terwijl Koen natuurlijk zijn blik meteen op de Heineken bar liet vallen (Het was die dag ook Heineken dag en wat is Koen toch blij met zijn Heineken hoedje).
Toch eerst naar de wedstrijd. En geluk hadden we! Monfils was bezig in de tweede set tegen een voor ons onbekende man uit een land waarvan ik de naam op dit moment ook ben vergeten. Maar tennissen kon hij wel! Twee sets tegen nul en op het moment dat we gingen zitten begon Monfils terug te komen. Het publiek ging uit zijn bol en zo deden wij dat ook! De sfeer was overweldigend, Monfils trok zich eraan op en wist de derde en vierde set naar zich toe te slepen. Het was erg warm op de baan, maar dat hinderde de pret niet. Het vijfde set heeft Monfils uiteindelijk nog aan het einde uit handen moeten geven helaas. De schuld hiervan geeft ik aan een enorme tennisbal die door een vervelende supporter op het veld werd gegooid waarna Monfils een dubbele fout sloeg op 30-40 en hiermee dus de wedstrijd verloor.
Het was inmiddels al een stuk later, en de mannen wilden natuurlijk naar de Heineken bar. Met Agnes en Frans keek ik nog een stukje dubbel, wat een stuk minder spectaculair was, dus al snel ook op naar de Heineken bar. Een gezellige sfeer, grote schermen. Een grand slam heeft zeker karakter, charme en is een festijn om mee te maken voor iedereen. En na een goed potje tennis, houdt iedereen van de sport. Ik denk dat ik toch echt weer moet gaan tennissen bij terugkomst in NL…

Uiteindelijk thuis was het laat en waren we moe. De volgende ochtend begon weer met auto's kijken, maar daarna gingen we naar de Victoria markt. Een overdekte markt midden in Melbourne, een grote markt waar ze alles verkopen voor een perfecte barbeknoei. Gezien Koen en ik altijd in de moed zijn voor een goede barbecue gingen we samen met Agnes en Frans flinke inkopen doen. Het leuke van zondag op de markt is dat iedereen van zijn spullen af moet. En nog leuker is dat je dan Koen bij je hebt die overal probeert af te dingen, nooit op zijn mond gevallen is en waar we dan enorm om moeten lachen. Resultaat was voor een degelijk bedrag een barbecue voor twee dagen! In de telefoonzaak, waar we onze Australische simkaart aanschaftte zaten ze even te kijken van die enorme bananendoos vol met alleen maar groenten.
Met doos en al naar huis, waar Caitlin ons actief hielp bij het bereiden van een heerlijke barbecue die voor iedereen geslaagd was. In Nederland vriest het misschien zeker 8 graden en kun je al op ondergelopen veldjes schaatsen, maar wij hier in Australië kunnen onbeperkt barbeknoeien in onze jurkjes en het dan nog warm hebben!

Uiteraard hebben we de dag erop dus weer gebarbeknoeid en die dag maar weer bezig geweest met regelgeving rondom de auto en het openen van een bankrekening, die je nodig hebt voor het registreren van een auto op je naam. De deal van de dag ervoor ging ook niet door en zo kregen we die dag contact met de Nederlands, waarvan we de volgende dag de bus kochten en hier ontzettend blij mee waren!

Op dinsdag kochten we de bus, maakten we de officiële afspraken voor registratie en dergelijk en op woensdag hebben we genoten van het inrichten en spulletjes kopen. Caitlin heeft een prachtige tekening in de bus gemaakt, een mooi verf kunstwerk, dus een stukje familie nemen we mee.
Die nacht hebben we de tent in de tuin opgezet, waarna eerst Hanneke met Caitlin erin sliep om midden inde nacht met een zaklamp door de hor heen te zoeken naar possums. Je hoorde ze volop en uiteindelijk zagen we ze ook. Het was sowieso erg aangenaam om in de tent te slapen!
De volgende dag hebben Koen en Ciaran erin geslapen, niet naar possums gekeken, maar volgens mij meer spelletjes gespeeld. Kamperen in de tuin, voor ons lang geleden, maar zeker zo leuk. De tweeling was aan het begin ook een beetje verlegen, je kent elkaar toch niet zo goed, gezien wij nooit in Manchester geweest zijn. Maar toen ze ontdekten dat wij ook wel Engels spraken en niet zo verlegen waren, was hun verlegenheid ook zo weg en heb ik vreselijk om ze moeten lachen en goed moeten opletten om al hun verhalen te volgen. Mijn Engels is immers toch niet echt helemaal toppie.

Onze laatste dag was Australian day! Met opzet bleven we in Melbourne, er was ons immers verteld dat het groter zou zijn dan koninginnendag. Op zulke dagen zijn grote steden de place to be. Vanwege de drukte trok de rest eropuit voor een dagje. Wij ruimden in de ochtend de hele bus in, klaar voor vertrek, en in de middag gingen we naar de stad. Druk, druk en nog eens druk. Maar gezellig was het zeker, overal iets te doen, winkels gewoon open en muziek ten top. We liepen wat door het centrum en aten wat, waarna we naar het concert bij de botanische tuinen wilden. Het zoeken naar de exacte locatie bleek echter moeilijker dan we dachten en zo hebben we de gehele botanische tuinen, in volle bloei en kleur en prachtig en groot om doorheen te lopen, gezien. Een heerlijke wandeling bracht ons uiteindelijk bij de plek waar het concert net was begonnen. Zittend opeen grasheuvel keken we op het toneel waar er een multiculturele show aan de gang was met als thema your suitcase. Russische dans, tapdansen, meezingers, hiphop en een koor van maar liefst 250 man hebben gezorgd voor een show van ruim 2 uur. Het eind volgde met een fenomenaal vuurwerk, een vuurwerk dat in Nederland niet en nooit te zien is, en waar wij dus optimaal van konden en mochten genieten. Gigantisch! Het duurde zeker 10 minuten en het was oogverblindend wat er allemaal de lucht in werd geschoten! Na het vuurwerk hebben we onszelf weer toegevoegd aan ons gezinnetje voor 9 dagen en samen liepen we nog langs het water, zagen we vuurspugers (Geen mensen, maar grote pilaren langs het water) en dronken we een heerlijke chocolade melk!
Het was een mooie dag en Bruce niet getreurd, ik weet zeker dat er volgend jaar weer zo'n vuurwerk is en ik kan nu al zeggen dat ik het enorm jammer vind dat wij er dan niet bij zullen zijn!

De volgende ochtend een laatste ontbijt met het grote gezin, waarna wij onze eigen weg weer gingen. We hadden weer zin in onze vrijheid, het reizen met onze nieuwe van, te kamperen en de natuur in de gaan. Maar we hebben hele fijne dagen in Melbourne gehad, voor geen goud willen missen. We zien er nu al naar uit om nog een dagje terug te gaan volgende week en in juli voor een paar dagen terug te keren, wanneer de tweeling ook verjaard. Bij deze gaat mijn (onze) grote dank uit naar Bruce, Aimee, Caitlin, Ciaran en ook Agnes en Frans, die ons zo gastvrij hebben ontvangen en zo heerlijk voor ons hebben gezorgd.

Op vrijdagochtend zijn wij vertrokken richting de Grampians, een national Park hier, groen en enorme hoge, prachtige rotspartijen. Koen vindt het nu (nog) heerlijk om alleen te rijden en ik vind het prima om hem te laten rijden, dus zodoende rijdt Koen. Rijdend door het landschap is er niks te vergelijken met Nieuw Zeeland, maar heeft Australië zijn eigen charme en zijn eigen natuur. Het is kurk droog, warm, stoffig, maar dat zorgt er wel voor dat je een totale andere flora en fauna hebt en je ziet nog altijd een geweldig landschap met andere dieren. Om me heen gaan de kakatoos nu tekeer en ook zien we veel papegaaien, emoes hebben we vandaag gezien en ook hebben we al zeker 20 (levende) walibi's (kangaroos) gezien. We genieten ook van Australië.
Bovendien zijn de mensen hier enorm aardig en vooral heel vrijgevig. De buurman van familie Samuels zag ons bezig met ons busje, maakt een praatje met Koen en komt vervolgens met twee prachtige, goede campingstoelen aanlopen die wij vast wel kunnen gebruiken. Daar zit ik nu uiteraard op, want die in ons busje waren veel slechter. Dat is maar een klein voorbeeld van de aardigheid die wij hier al hebben ontvangen.
Maar goed de eerste avond hebben we gekampeerd vlakbij de Grampians, waar het nog iets vlakker was en kangaroos overal rondsprongen. Het duurde even voordat we de camping hadden gevonden en in het zand zaten we eventjes vast met onze achterbanden (Hanneke zei meteen, niet WEEEER), maar met hulp van Australiërs kom je denk ik overal wel uit!
Gisteren kwamen we aan de in de Grampians en het is zeker indrukwekkend. Door duidelijke aardverschuivingen zie je lagen van rotsen op elkaar en hier rij je doorheen, zijn watervallen, uitzichten, fenomenaal! En wil het lot zo geschieden dat wij midden in de Grampians ineens een hele bekende familie zien! Aimee had wel gesmst dat ze een dagje gingen toeren (En hun kunnen natuurlijk veel sneller rijden dan ons) maar staan ze daar midden in de Grampians. Kan dat toeval zijn? Wij vonden het in ieder geval heel bizar en leuk tegelijk om elkaar zo snel alweer te zien!
We zagen elkaar bij een enorme, prachtige waterval, en omdat het zo warm was veranderde het water onder de waterval in een zwemparadijs (Terwijl je er eigenlijk niet mocht zwemmen) en zijn Koen en ik er met kleren en al in gesprongen! Heerlijk verfrissend, mijn jurk was wel een beetje zwaar daarna…

We kampeerden vannacht vlakbij de watervallen, sliepen in een erg warm busje op een toch wel een beetje dun matras (Maar dat went vanzelf wel). Vanochtend hebben we heerlijk ontbeten, we hebben gedoucht onder de meest geïmproviseerde, maar welkome douche die ik ooit heb gekend. Namelijk een bos douche, een emmer met een douchekop eronder die je simpelweg vult met water en eronder gaat staan. Ideaal en simpel! Ik ga er zo weer eens onder want ik heb het erg warm!
Vandaag hebben we rondgetoerd, kleine wandelingetjes gemaakt door de canyon, naar een waterval en door de bossen, naar een uitkijkpunt. Het is heerlijk om hier te rijden! Onze bus doet het goed, we wilden hem eerst Poehpoehs noemen (Gezien Hanneke zo dol is op deze naam en possums het einde vindt), maar Koen vindt het naar poep klinken, dus daarom hebben we gekozen voor de naam Joey (De kangaroo in Australië) en daar kunnen we ons nu heel goed in vinden. Zittend op een andere camping in het zuiden van de Grampians zie ik overal kangaroo keutels en ik hoop dat we ze nu snel gaan zien! Tot de volgende keer maar weer!