Al bijna een maand niets meer geschreven…
Inmiddels is de roadtrip in Australie in volle gang…
En wij genieten van de roadtrip met volle teugen…
De auto is zonder problemen geregistreerd in Victoria…
Op wat kleine dingetjes na gaat het goed met Joey…
Het Australische leven is helaas wel duur…
We zijn een tweede keer heerlijk terug geweest in Melbourne…
Voordat we dat deden hebben we ons prima in de rimboe vermaakt…
Wijn proeven is hier ook een must gebleken…
De kust is hier geweldig / oogverblindend…
We proberen onverharde wegen te vermijden…

Wie denkt dat Australië niet groen is heeft ongelijk….
We hebben inmiddels al een paar keer in de zee gezwommen…
We hebben met de golven gespeeld…
We hebben inmiddels al slangen, spinnen, goanna's, pelikanen, pijlstaartroggen, zeehonden, pinguins, kangaroos, walibi's, salamanders, egels, wombats, koala's en een heleboel verschillende vogels gezien…
Kookaburra's (vogels) maken hier het meest unieke (apen) geluid, een heus lawaai…
We hebben kust, bos, jungle, regenwouden, stranden, rotsen en koraal gezien…
We hebben vijf keer betaald voor een overnachting…
Koen is over een slang gereden en keek vervolgens niet in de achteruitkijk spiegel…
We zijn al zeker door vijftien nationale parken gereden…
We zijn al in drie staten geweest van Australië…
We hebben naast warme ook koude, maar vooral regenachtige dagen gehad…
Koen heeft al gevist en samen hebben we mossels en oesters geplukt en gegeten…
Australiërs blijken nog leukere mensen dan we ze al vonden…
We hebben een nachtje bij een Australisch echtpaar geslapen en de hele buurt leren kennen…
We hebben twee nachtjes bij een Tilburgs echtpaar geslapen en waren even thuis in Brabant…
We hebben ontdekt dat de Aldi hier ook dik in orde is…
De vier liter jerrycans met wijn zijn goed te doen…
Allebei hebben we al heel goed leren rijden in Joey…
Zojuist alcohol vrije maandag ingevoerd…
Het gaat ons heel goed…

Excuses dat ik al zolang niks meer op het blog heb geschreven. Naast de vele bezigheden en indrukken die we hier hebben kosten ook de gebeurtenissen in Nederland ons de nodige tijd. Marielle is cum laude afgestudeerd en zodoende waren we druk met brieven, teksten en filmpjes voor haar. Omdat ik al zo lang niks meer heb geschreven zal ik jullie verblijden met een extra lang verhaal die ik voor het gemak ga opdelen in twee delen.
Deel 1 Van Melbourne naar Melbourne. Dit verteld onze tijd vanaf de Grampians, waar ik de vorige keer eindigde, tot aan de tijd dat we weer terug kwamen in Melbourne en de auto hebben geregistreerd en nog wat tijd met de familie door brachten.
Deel 2 Kroketten in de hoofdstad, bevat het begin van onze echte roadtrip, ons vertrek vanuit Melbourne op 9 Februari tot aan de dag vandaag.

Deel 1 Van Melbourne tot Melbourne

De vorige keer zijn we gebleven bij de Grampians, een prachtig National Park vol rotspartijen, groen, bergen en prachtige uitzichten. We hebben ons hier gedurende vijf dagen heel goed vermaakt. Naast die paar walibi's die we hadden gezien zagen we de dagen erna in de Grampians nog veel meer Walibi's, overal sprongen ze rond! Het weer werd iets koeler en ging wat vergezeld met regen, maar dat hinderde niet zo. Wij genoten samen van het kamperen, het rondrijden, rondsnuffelen en het maken van kleine wandelingetjes. Waar we in de Grampians wel achter kwamen was dat Joey niet is gemaakt voor onverharde wegen. Het is een auto uit 1997, maar een motor uit 1989 en bladvering uit het jaar zero. Naast het feit dat je bezig kan blijven met schoonmaken en uitkloppen van stof, trilt de auto behoorlijk en af en toe denk ik weleens dat ik hem hoor kreunen. Echter, hij heeft ons naar prachtige aboriginal kunst gebracht, zeer oude rotsschilderingen en daarnaast zijn het wel de meest mooie wegen vol met wildlife en avontuur… We hebben het overleeft…

Na de Grampians zijn we doorgereden naar Lake Eildon. Een prachtig meer tussen de bergen. Het waren wel een aantal kilometers en een goede navigator was gewenst. Het toppunt was echter dat we werden aangehouden door een politie agent, die dacht dat Koen een of andere cocaïne snuiver was. Na alcohol, drugstest en ook controle van de registratie mochten we verder. Pas toen alles goed was leek er toch nog wel een mens te zitten in die politie agent…

Even een tussendoortje in mijn verhaal. Heb ik jullie al verteld over ons kampeerboek, camp6? Ze zeggen dat de lonely planet de bijbel is voor backpackers, nou hier is dat Camp6! Het bevat alle wegenkaarten van heel Australie en daarnaast alle gratis kampeerplaatsen, rest areas, faciliteiten, goedkope campings en campings die gewoon de moeite waard zijn. Aan de hand van dat boek hebben wij vrijwel alle nachten een plekje gevonden en weten wij de weg in dit gigantische land. Een aantal jaren geleden mocht je hier nog overal kamperen, maar dat is verleden tijd, overal vindt je no camping bordjes, maar dat boek, dat is ideaal!

Weer verder met mijn verhaal. Op een prima rest area, een stukje van de snelweg af, hebben we overnacht om de volgende dag, vroeg in de middag aan te komen bij Lake Eildon. Het zag er prachtig uit en de camping lag heel mooi aan het water, tussen de bergen, bomen en jawel de kangaroos! Geen walibi's deze keer, maar prachtig grote kangaroos. De grijze kangaroo, wanneer het een mannetje is, kan bijna even groot als Koen worden… En wat springen al die beesten toch enig! Het enige mindere was toen we met een ranger praatte over de omgeving dat ze begon over een prachtige wandeling die we ook hebben gemaakt, maar dat we goed moesten oppassen voor slangen. In het gebied bevonden zich namelijk de brown snake en de black snake, beiden dodend. Maar enthousiast als ze was vertelde ze hoe prachtig ze waren en als je ze met rust liet was er niks aan de hand, dan gingen ze wel weg.
De wandeling hebben we gemaakt, hij was lang, maar prachtig en gelukkig hebben we geen enkele slang gezien. Wel hebben we er elke seconde aan gedacht en zodoende was het zeker geen ontspannen wandeling… De vraag heerst mij nu of dat hier uberhaupt wel mogelijk is???

Na het wonderschone lake Eildon gingen we de bergen in. Midden in het bos hebben we gekampeerd en we reden prachtig tussen de bergen, wat wonder boven wonder nog een verharde weg was ook. Het bracht ons in een heel lief, oud plaatsje waar we na een goed ontbijt besloten door te rijden naar de Yara Valley, de beste wijnstreek van Australie. De weg die we hiervoor kozen was onverhard, maar prima te doen verzekerden ze ons in het dorp, bovendien bracht het ons langs een prachtig gebied van goud zoeken en mijn werken, plaatjes van oude dorpjes. Vol goede moed gingen we op stap. Het was inderdaad een prachtige weg, we hebben van alle uitzichten genoten, de weg bleek echter een complete ramp en duurde zeker 100 kilometer, waar we ook de hele dag verder zoet mee waren. Uiteindelijk kwamen we in het afgebrande Marysville, waar de schade en wederopbouw nog altijd te zien was. Het was lang zoeken naar een geschikte gratis kampeerplaats, maar we hebben er eentje gevonden.
De volgende dag hebben we op een luxe camping gestaan, waar Hanneke voor veel teveel geld heeft gewassen, maar waar we een ouder echtpaar ontmoette die ons vol enthousiasme vertelde over Raymond Island, waar zij woonden samen met 600 koala's en waar ze ons graag zouden ontvangen. Wij zijn hier later dan ook geweest en hebben er twee heerlijke dagen gehad.

De volgende dag begon en eindigde met wijn proeven. Heerlijke witte wijnen, rode wijnen, bubbeltjes wijn en helaas mindere rose deden de ronde. We hebben die dag drie wijnboeren bezocht, minstens 20 verschillende wijnen gedronken, we hebben enorm gelachen, we kochten ongeveer 5 flessen wijn en leerden allerlei mensen kennen. Gelukkig werden we niet aangehouden door de politie. Het was een heerlijke dag! De dag eindigde met een prachtige (zelf gevonden en illegale) kampeerplaats met prachtig uitzicht over Melbourne en alles eromheen.
De dag daarna bezochten we nog twee wijnboeren en een bierproeverij, waar we een prachtige man van de dag ervoor opnieuw ontmoette, Brian, maar na een leuke ochtend en vroege middag reden we door naar Melbourne…

Het was leuk om weer eventjes terug te zijn in Melbourne, de familie weer terug te zien en ook Willem en Diane te ontmoetten, die inmiddels ook waren gearriveerd. Willem is de nicht van Koen, broer van Aimee, en Diana zijn vrouw. We praatten bij en maakten die avond een heerlijke wandeling met de neven en nichten, om het zo maar te zeggen. Er werd al wat geheimzinnig over gedaan en toen we eenmaal aan het einde van de pier waren begrepen we waarom. He, er zitten hier pinguins zegt Koen ineens! Adrenaline stroomde meteen door mijn lijf en een tijdje bekeken we de leuke, kleine beestjes weer die zich overal bevonden en zich graag lieten zien. Het waren dezelfde uit Nieuw Zeeland en even schattig. Dit was echter nog niet alles, de volgende verrassing maakte ons helemaal nieuwsschierig. Iets met een schotse vrouw. Nou, komen we aan in het park zijn daar twee vrouwen een heleboel possums aan het voeden. Naast ze van dichtbij heel goed te kunnen bewonderen, konden we ze aanraken en aaien. Helaas haalde er eentje even uit.
Een enige avond was dit alom in Melbourne.

Onze Joey stond op de oprit en daar hebben we twee nachtjes in geslapen. De volgende ochtend kreeg hij nieuwe nummerborden, we stonden zo weer buiten na een flinke smak geld te hebben betaald. Ik schreef verder in Melbourne die middag een brief aan Marielle, Koen sliep in de bus.
Die avond was opnieuw een toppertje! Met z´n allen, nu 10 man, gingen we naar de avondmarkt van Victoria Marked. Enorm druk, maar enorm gezellig. Stalletjes met allerlei hebbe dingetjes, muzikanten en artiesten waren er te vinden. Heerlijke eettentjes met buitenlandse recepten deden onze maagjes knorren en na gegeten en rondgelopen te hebben gingen we gezamenlijk en verzadigd gingen we weer naar huis.

Deel 2 Kroketten in de hoofdstad

De volgende ochtend begon onze echte roadtrip. De weg die ons zou gaan brengen vanuit Melbourne langs de oostkust omhoog naar Sydney, Brisbane, Cairns en misschien wel hoger. Hierna naar Darwin, Alice Springs en Adelaide. Om vervolgens via de great oean road weer terug te keren in Melbourne. Wie denkt dat wij het hier hebben over een tripje van een paar honderd kilometer heeft het mis. Zonder enige omweg is deze trip al zeker 15000 kilometer en we hebben we nu al zeker 2000 meer gereden. Maar nog altijd vol goede moed denken wij het allemaal te gaan halen. En we zijn nog lang niet in Sydney…

Snel en ver gaan we niet op een dag. Joey rijdt het beste met 80 kilometer per uur en ook wij kunnen ons hier prima in vinden. We nemen daarnaast alle interessante zijweggetjes die verhard zijn en ook een paar enkele onverharde stukjes die ons al vaak hebben gebracht naar prachtige stranden, rotspartijen, bossen en inhammen van de zee.

Vanuit Melbourne zijn we gereden naar Mornington Peninsula, een schiereiland onder Melbourne. De zon scheen en de zee helder blauw. Het hele eiland reden we rond waarbij we vooral prachtige stranden zagen, indrukwekkend inhammen en aan het einde een kaap met een vuurtoren en prachtig uitzicht over de zee. We hebben er overnacht, waarna Koen de volgende ochtend helaas met migraine wakker werd en hier de hele dag last van heeft gehouden. Hanneke reed dus verder en Koen probeerde te slapen, wat hem moeilijk verging.
Die dag kwamen we uiteindelijk toch aan op een mooie camping (uit camp6) in het bos, waar we konden ontspannen en de migraine uiteindelijk beter werd. De volgende ochtend reden we wel weer verder langs de kust. Dat deden we een behoorlijk stuk en zonder al te goed weer. Een regenachtige dag bracht ons langs een rotsachtige, wilde kustlijn waar de wind enorm aanwezig was. Springend uit de auto, rennend door de regen probeerde Hanneke wat mooie kiekjes te maken. Dat is haar toch wel gelukt kunnen we nu zeggen na afloop!
Uiteindelijk ging de zon nog even schijnen en naast dat dit heel fijn was voor ons, was dit ook fijn voor de slangen die graag in volle bak zon op de weg liggen. Hanneke gilde toen we de zwarte slang zagen liggen en Koen zag hem te laat, waardoor hij waarschijnlijk over het staartje heen reed. De prachtige slang werd gelukkig wel wakker voordat we er vol overheen reden. De lessen die we eerder leerden over in je achteruitkijk spiegel kijken, omdat de slang in je wielas kan gaan zitten, waren we vergeten. Paniek was meer aanwezig. Op een prachtige camping aangekomen stapte Koen uit aan mijn kant en keken we van een afstand of we iets wat op een deel van een slang leek onder de auto konden herkennen. Met een gedeeld gevoel, omdat er ook op het lid van het toilet stond deze te sluiten ivm slangen, gingen we slapen, om de volgende ochtend te genieten van een zonnetje en een prachtig strand voor aan de camping.

Omdat we van andere Nederlanders hadden gehoord dat als je na 16.30 uur het Wilsons Promontory National Park betrad het loket zou zijn gesloten en je dus gratis kon kamperen, hadden wij die dag geen haast. We kwamen onze dag wel door met zon, zee, strand en eten, en om 16.35 betraden we het park. En ja hoor we konden zo doorrijden! Het was een prachtig park! Hoge bergen, flinke, verscheidene bossen, helderblauw water, prachtige stranden gelegen in baaien en tot slot een gigantische, prachtige camping, ook aan het strand. De camping lag aan het einde van het park en de weg ernaartoe was al een feest. Een weg van nog geen 30 km waar wij twee uur over hebben gedaan. Prachtige uitzichten en kleine wandelingetjes lieten ons de schoonheid van het park meteen zien.
De volgende dag was een matige dag, ondanks dat het wel warm was, was het ook regenachtig en dus wat benauwd. We deden een mooie wandeling, die wel wat aanpakken was, maar het bracht ons door prachtig bos en geweldige uitzichten.
Na deze voor ons zware wandeling (We zijn er tot nu toe nog echt niet sportiever op geworden) zochten we een van de prachtige stranden op waar we genoten van de golven en in het lekkere zand lagen en probeerde te genieten van de zonnestraaltjes die zich tussendoor steeds meer lieten zien. Nu denken is dit pas de eerste keer sinds onze reis geweest dat wij in de zee hebben gezwommen. En het was heerlijk.
Vanwege knorrende maagjes gingen we echter toch terug naar de camping om een lekkere late lunch te fabriceren om de fijne gas barbecues die hier werkelijk OVERAL staan. Zittend aan een goede maaltijd zien we een Jucy busje (verhuurbedrijf hier) voor bij rijden. Lachend zeggen we kijk daar heb je Willem en Diana, die die dag waren vertrokken vanuit Melbourne om met een Jucy busje naar Sydney en terug te rijden (In twee weken). Er zat wel een jonge vrouw op de bijrijdersstoel…
Na de lunch lagen we lekker aan het strand bij de camping waar Hanneke toch wel twee heel bekende gezichten ziet lopen. In een rit door vanuit Melbourne waren Willem en Diana ook aangekomen in dit fenomenale park. En opnieuw blijkt zelfs Australië maar klein en een land vol toeval. Die avond samen zitten borrelen, waarna Diana de weg van het toilet niet meer kon terug vinden in het donker. En ze had niet eens alcohol gedronken…

Volgende dag op ons gemak ontbeten waarna de reis zich ging voortzetten weg van het National Park en op naar ninety miles beach. Een ander strand als Nieuw Zeeland met wel dezelfde naam. Op dit strand viel waarschijnlijk zelfs niet met een vier wiel aandrijving te rijden, laat staan dat wij het probeerde met Joey. Wel zagen we onderweg nog even een paar kangaroos die zeker groter dan Hanneke waren en het bijna bij Koen haalden. En dan zijn dat hier nog maar de grey kangaroos, in de outback blijken ze nog veel groter te zijn. Op een gratis camping raakten we weer goed aan de praat met een paar gezellige Australiers. Ze woonden hoogstens vijf straten verderop, maar kwamen graag kamperen om alle backpackers in de gaten te houden die daar af en aan reden… Iets anders was een vrouw van 86 naast ons, Norma, in haar campervan waarin ze half Australie doorreed. Haar huis ging ze verkopen, want wat had ze daaraan? Reizen was veel leuker, leerde je tenminste iemand kennen! En met het geld van haar huis zou ze dan wel een grotere campervan kopen. Misschien zien we over 10 jaar hier een gevaar op de weg rijden??? In ieder geval was het gezellig.

Inmiddels zaten we vlakbij Raymond Island, het eiland waar Charles en Fey (Twee goede praters van 84) wonen, twee Australiërs die we eerdere ontmoette in de Yara Valley. Ze hadden ons eigenlijk een nummer van een vriend gegeven, maar die nam niet op. Gelukkig namen ze zelf wel op en waren dolenthousiast iets van ons te horen. Ze kwamen die middag net terug van vakantie en we waren van harte welkom om langs te komen. Sterker nog, een uur later belt Charles terug met de vraag of we het niet leuk vinden om te komen barbecueën en daarna te blijven logeren (in een echt bed). Natuurlijk waren wij, als backpackers, daar wel voor in! Een pond bracht ons naar de overkant, we denken dat is leuk even met het pondje mee, het duurde echter hoogstens 3 minuten en we waren maar 200 meter verder. Waarom geen brug? Vroegen wij ons af, nou dat was moeilijk met de grond eromheen en bovendien ging het prima zo. Charles wachtte op ons aan de overkant en reed voor ons uit naar hun huis. Een gezellige, rommelige bungalow waar we zeer gastvrij werden ontvangen. Binnen vijf minuten werd ons al gevraagd of we wilden skypen, onze was wilden doen en dat we alles moesten doen wat we thuis ook deden. Make it as your home! Hun vonden het allang gezellig dat we er waren. Via skype liet Charles meteen het halve dorp weten dat we er waren (Raymond Island kent een gemeenschap van 500 mensen, met waarschijnlijk een gemiddelde leeftijd boven de 70, iedereen kent elkaar en trekt met elkaar op en nieuws is heel snel bekend). We werden dan ook meteen uitgenodigd om de volgende morgen blue Berry pancakes te komen eten bij de buren van een paar huizen verderop. Na een goede klets ging Charles eens in de achtertuin kijken of hij hetgeen kon vinden waarvoor wij toch ook wel kwamen, namelijk de koala's! Raymond Island telt een paar honderd koala's, die op dit eiland natuurlijk nergens heen kunnen. Er is een koala wandeling die o.a. Charles mee heeft ontworpen en vrijwilliger voor is en ook zijn er vorig jaar een paar honderd koala's weg gehaald van het eiland omdat er simpelweg teveel waren. We hadden dan ook meteen geluk, Charles kwam ons halen om de drie koala's te bekijken die ergens bij de achtertuin waren. En wat een enige beestjes waren het! Met neusjes als clowns en ogen die, als ze wakker zijn, je blijven volgen, is het fascinerend om naar ze te kijken. Na de koala's genoten we van een heerlijke barbeknoei, goede Australische klets, een lekker zoet dessert (Met Charles en zijn diabetes, die me toch sterk aan iemand deed denken…) en een filmpje in de avond. Red dog, een Australische film die zeker een must see is wanneer je meer wilt zien van de outback en Western Australia. Goede film! Na skypen en bellen gingen we uiteindelijk pas laat ons bedje in.
De volgende ochtend al vroeg op om met Charles de koala wandeling te gaan doen. Buiten stonden al zes buren op ons te wachten om mee te wandelen. Erg hard zoeken was het niet, ze zaten overal en de wandeling was dan ook een groot genot. Wanneer je koala's wilt zien bewegen schop je gewoon tegen de boom aan, dan worden ze wakker (Eigenlijk niet de bedoeling), ze slapen namelijk 18 uur per dag, de overige tijd eten ze waarschijnlijk en af en toe in de nacht verplaatsen ze zich en schreeuwen de vrouwtjes voor een mannetje. Hier hadden we 's nachts al van mogen genieten.
Na heerlijke blue berrie pancakes en nog meer zeer gezellige klets en een zeer warm welkom overal, besloten we toch verder te gaan. We werden door de buurvrouw nog wel uitgenodigd voor vers gemaakte pasta die zaterdag (Het was donderdag) en waarschijnlijk had het hele dorp genoten als we langer bleven, maar wij vonden het goed zo. Het waren echter twee dagen om nooit te vergeten.

Ongeveer vijftig kilometer verder kregen we een sms van Diana die ons vertelde echt naar Raymond Island te gaan, hun zaten er nu (op ons advies). Na bellen ontmoetten we ze een paar uur later opnieuw in Lake Entrance, waar wij even goed van de zee hadden genoten en een prachtige omgeving (Koen verdraaide in de golven echter even lelijk zijn knie). Conclusie was nog een stukje rijden om daarna een gezellig avond met vieren te hebben.

Volgende dag vervolgde wat kilometertjes langs de kust, langs strand, langs meren, langs tropisch regenwoud en nog meer National Park. We eindigde in een national park waarvan ik de naam even moet opzoeken, het was Croajingolong National Park, bij de prachtige plaats Mallacoota. Waar wij eerder nog van mening waren niet zoveel pelikanen te zien (Die in die streek toch echt moesten zien) zagen we er nu minstens 50 tegelijk. Een prachtig gezicht, al die pelikanen in en om het water voor een meer, een stuk zee, strand, duinen en gigantische groene bergen. Het was wat regenachtig, wat de achtergrond eigenlijk nog iets mysterieuzer maakte. Met veel regen lagen we die avond in ons busje. De volgende ochtend genoten we nog even van het national park, waarna we weer omhoog gingen rijden.
Vanaf nu ga ik even in een sneltreinvaartje een paar dagen verder. We reden al snel New South Wales binnen, een andere staat, die van Sydney, waar strand en national parken in een hoog vaandel staan. Langs grote wegen, kleinere weggetjes, veel regen, soms een zonnestraaltje en fenomenale stranden kwamen we uiteindelijk in batemans Bay. Het waren zeker een paar hele mooie dagen waarin we vooral genoten van wat de kust te bieden heeft hier, een meer zand stranden kust en veel baaien, gesnorkeld tussen wat rotspartijen en koraal en ook gewandeld langs de kust naar prachtige baaien en uitkijkpunten. Tot slot is het heerlijk langs de kust gratis te kamperen, want bijna overal is wel een (vaak koude) douche te vinden.
Toppunt deze dagen waren twee campings. Eentje langs het strand, waar we met een gezellige Australische speelden in het water met de stroming, onszelf en genoeg mossels en oesters plukten om die avond zelf heerlijk klaar te maken (Helaas is het niet mijn lievelingsrecept, Koen was er beter mee). Op een andere gezellige camping (Meer een prachtige rest area) hadden we een zeer gezellige (beetje dronken) avond met opnieuw druk aanwezig Australiërs. We zijn dol op ze!

Vanaf Batemans Bay gingen we het binnenland in om de volgende staat te bezoeken; Australia capital Territory (Die van Canberra, hoofdstad van Australie). De mooie weg ging door en langs bergen, groen landschap, een prachtig national park, waarna het ons door iets vlakker landschap bij de hoofdstad bracht, Canberra. Niet de grootste stad, eigenlijk helemaal niet zo groot. Speciaal ontworpen en gebouwd als hoofdstad, gezien Sydney en Melbourne er niet uit kwamen wie de hoofdstad mocht zijn. Het leuke aan Canberra is dat het prachtige museums en historie van Australie heeft en je nergens voor hoeft te betalen. Zodoende bezochten we eerst de ambassades voor wat meer informatie over de komende visums, bleek heel eenvoudig en jeej wat zijn ambassades indrukwekkend, prachtig! Die van Nederland kon er net mee door…
Vervolgens het parlement van heel Australië ontmoet, waar we met een rondleiding meteen de hoofdlijnen leerde kennen van de Australische politiek. Het parlement was prachtig, iets gedateerd (volgens Koen), maar groot, indrukwekkend en het vanaf het dak keken we over Canberra uit, een mooie stad gebouw tussen bergen en om een rivier heen.
Na het parlement vonden we het centrum iets minder indrukwekkend. Hier dus niet teveel woorden over. We vonden een mooi kampeerplaatsje toen we black mountain opreden naar de Tellstra tower met prachtige uitzichten over Canberra en suburbs. Op een parkeerplaats leken we goed te staan, hoewel er laat in de avond/nacht maar auto's bleven rondrijden en zodoende koplampen naar binnen kwamen. We sliepen niet heel goed en hadden rare gedachten. Koen dacht dat het drugs was, Hanneke dacht aan een homo ontmoetingsplek. De volgende ochtend bleken we allebei gelijk te hebben, een iets mindere ontdekking, maar we waren 's nachts in ieder geval met rust gelaten.
De botanische tuinen van Canberra bleken prachtig, vooral in de rustige ochtend. Het bezat allerlei planten van Australie en we zagen er prachtige salamanders e.d. Gelukkig geen slangen.
Na de tuinen gingen we koffie drinken bij Corrie, een Nederlandse vrouw die we de dag ervoor hadden ontmoet in het Parlement. We dachten, gewoon even lekker een Nederlands bakje.

Nou het werd veel meer dan alleen bakje koffie. We werden meteen ontzettend gastvrij ontvangen bij Corrie en Thomas in een mooie, gezellige bungalow in een van de buitenwijken van Canberra. Met peperkoek op tafel ontstond er meteen een heerlijke brabantse sfeer. Dit was ook niet zo moeilijk met Thomas, die na meer dan 50 jaar in Australie, nog altijd vloeiends Tilburgs spreekt. Bovendien was het gewoon gezellig met een zachte G. Op die momenten besef je toch wel even hoezeer je thuis mist en hoe heerlijk het is om even in deze huiselijke, brabantse omgeving te zijn met twee mensen die je snel naar het hart staan. Toen we werden uitgenodigd om die avond terug te komen voor een diner en een lekker echt bedje, hoefden wij dan ook niet lang na te denken om vol genoegen en met ontzettend veel geluk JA te zeggen.
Die middag bezochten we nog wel even de War Memorial , een gigantisch, prachtig museum, maar ook een herinnering aan allen die gesneuveld en gevochten hebben gedurende wereld oorlog 1 en 2. Zeer indrukwekkend en een prachtig gebouw. We wisten ons er bijna drie uur te vermaken (Wat voor ons best veel is voor een museum). Vervolgens naar de nationale bibliotheek geweest, ook een indrukwekkend groot gebouw met allemaal reading rooms en tentoonstellingen. Enige opvallende was dat er weinig boeken stonden. Hanneke begreep maar niet waarom en besloot het uiteindelijk te vragen. Begint de Mevrouw achter de bali te lachen en verteld ons dat er miljoenen boeken zijn, maar omdat er zoveel waren, was iedereen verdwaald en besloten ze om de boeken achter slot en grendel te doen. Men kan nu gewoon een boek bestellen en de volgende dag ligt het dan klaar.

Terug naar Corrie en Thomas. Met een heerlijke maaltijd van zelfgemaakte Stroganof, hollandse klets (We hoorden die avond ook dat Friso hersendood was verklaard en schrokken hier wel wat van) een paar goeie glazen wijn (Waarvan er een rode over de vloerbedekking ging) en naast twee gezellige brabanders nog een leuke buurvrouw, werd het wel heel lang natafelen. De buiken werden ook zo goed gevuld dat we in bed niet op onze buik konden liggen (Ik tenminste niet). We voelden ons meer dan welkom en even waren we terug in Brabant. Corrie en Thomas zijn 76 en 84 jaar oud, wat niemand ze zou geven denk ik. Wij zouden ze minstens 10 jaar jonger geven. Zo ging Thomas de volgende ochtend zwemmen en hadden we daarna een heerlijk Nederlands ontbijt met Hollandse kaas, stroop, beschuit en hagelslag. We besloten hierbij snel om nog een dagje/nachtje te blijven.
Koen had ook meteen de gelegenheid om de olie te verversen van Joey, die het heerlijk vond, en Hanneke deed de was. Als we toch niet opnieuw in de hemel waren beland?
Die middag bezochten we nog het museum van Australie, ook interessant. En we hadden opnieuw een leuke avond met een heerlijke maaltijd en goede zoetigheid toe. Dit was vrijdagavond/zaterdagochtend, de zelfde dag als toen Marielle haar afstudeerfeest had in Tilburg (Jaja, voor degen die het willen weten, ze is cum laude afgestudeerd met een 8.5 en wij zijn vanuit Australie heel trots op haar en vonden het heel jammer er niet bij te zijn). Maar toch is het toevallig dat wij juist op dat moment in dit Tilburgse huishouden waren en zo nog een stukje extra dichtbij waren. Werkelijk toeval of bestaat toeval echt niet en was onze vlugge ontmoeting met Corrie in het postkantoor geen toeval?
Na de volgende ochtend heel druk in de bibliotheek filmpjes naar Nederland door te hebben gestuurd keerden we nog een keer terug naar Corrie en Thomas voor een lunch, waarna wij onze reis verder zouden vervolgen weg uit Canberra. Deze laatste lunch was er een uit duizenden! Als verrassing werden er zowaar Kroketten op tafel getoverd! Genietend aten we ze op, dronken nog wat, ontmoetten hun zoon (Thomasje) en vertrokken erna toch echt (helaas) weer terug richting de kust. We zijn die dagen goed in de watten gelegd en hebben opnieuw een spontane en hartelijk ontvangst meegemaakt die wij nooit meer zullen vergeten!

En met deze mooie dagen ga ik dit verhaal afsluiten.