Profile
Blog
Photos
Videos
De ferry. Dat woord klinkt mij altijd solide, modern en snel in de oren, bleek een roestige boot te zijn, die er aan de binnenkant uitzag als een grote wachtkamer. Ok, op zich was dat niets nieuws. Maar dit in combinatie met de 2 grote Indiaase reisgezelschappen, inclusief flinke Samsonite koffers plus andere allerhande bagage die ook aan boord moesten, maakten dat wij wat hoofdschuddend in de 'wachtkamer' plaatsnamen. Het gebrek aan bagageruimte zorgde ervoor dat er bergen van tassen en koffers ontstonden op plaatsen waar de passagiers moesten zitten, in het gangpad en enigszins voor de deuren. 'Als er nu iets gebeurt.. ' Gaat er dan nog door je heen. Maar zoals je dat doet als je op reis bent, geef je je er maar weer aan over. Ogen dicht en proberen heel ver weg in dromenland te geraken.
Tot Martijn mij wakker maakte met een wat bezorgd gezicht. Of ik even achter me naar buiten wilde kijken: DIKKE ZWARTE ROOK aan/op de achterkant van de boot! Inmiddels was er ook al wat consternatie ontstaan bij onze medepassagiers, waardoor er al wat mensen stonden en er druk gepraat werd. De bemanning werd gewaarschuwd en even later zagen we het 'scheepsmaatje' met een spuitbusje in zijn hand, rustig tussen de mensen door naar achteren en naar buiten lopen. Zonder een woord te zeggen was hij weer weg. Het duurde en duurde, maar jawel even later werd de rook steeds witter van kleur, tot er geen rook meer was. Inmiddels stond er voor in de boot een nooduitgangdeur open om ons van frisse lucht te voorzien. Iedereen lachten weer toen het grijze hoofdje van de kapitein tegen die en gene een grapje maakte en iets zei in de trend van: 'everything ok, sit down, nog 30 minuten'. Pffff!!! Wij waren al die tijd rustig blijven zitten en hadden, met samengeknepen billen, wel even een evacuatieplan bedacht; just in case... We waren errug blij toen we weer vaste grond onder onze voeten hadden. De grond van Georgetown, de hoofdstad van het Maleise eiland Penang.
Jeetje ja, Penang. Laat ik beginnen met te zeggen dat wij er echt een beetje een haat/liefde verhouding mee bleken te hebben. De uitstraling van Georgetown is bruisend en levendig. Tegelijkertijd druipt de historie (en het vuil)... van de huizen af. In de meeste straten een soort open riool, waarschijnlijk om het regenwater weg te kunnen voeren, maar wij hebben er van alles in gezien, behalve regenwater.... Belangrijk om te weten is dat de bevolking van Penang voor 60% uit Maleise-Chinezen bestaat, waardoor het eiland erg 'Chinees' aandoet. 30% is Maleis en 7% Indiaas, je vindt in Georgetown dan ook de rumoerige en kleurrijke wijk 'little India'. Het deed ons ook erg aan Vietnam denken, een wat stoerder en harder Hoi An. Het verschil alleen is dat we in Vietnam de Chinese invloeden terugvonden en in Penang daadwerkelijk de Chinezen... De Maleise bevolking en de Chinese bevolking zijn geen groepen die zich hebben gemengd, maar leven naast, maar gescheiden van elkaar met ieder hun eigen cultuur.
Ons hotelletje was niet helemaal wat het op internet leek te zijn. Een beetje kaal, beetje viezig (vond ik..) maar de hoteleigenaar: type Mister Myagi (zie film The Karate Kid) maakte gelukkig een hoop goed. Vol enthousiasme liet hij ons op de kaart zien wat we moesten doen, zien en vooral wáár we moesten eten. Elke keer als we hem tegenkwamen wreef hij over zijn Chinese buikje en vroeg hij of we al gegeten hadden of waar we gingen eten!
Penang bezit een heuse Hop on Hop off bus waar we het eiland en Georgetown mee verkend hebben. De stad heeft 2 kunstroutes die we gelopen hebben. Onwijs leuk! Één met muurschilderingen en één met een soort 2-dimensionale ijzerwerken in stripvorm, die iets vertelde over iets specifieks (historie, gewoontes, allerhande feitjes) over Penang. Heerlijk om zo door de stad te dwalen, mensen te kijken en sfeer te proeven. Omdat noodles met visballen, rijst met hanenpoten en gebakken oester omeletten ons als ontbijt wat te ver gaat, zaten we 's ochtends bij The mugshot (kerstfoto) heerlijk aan de bagels of yoghurt.
Penang was trouwens ook volop in kerststemming. Kerstbomen, kerstlichtjes en heel veel kerstmuziek. We hebben Wham en Mariah Carrey niet hoeven missen deze kerst; Skyradio was er niets bij! Ondanks dat je hier totaal geen kerstgevoel krijgt, hoeveel lichtjes en muziek ook, wilden we toch iets speciaals doen 1e kerstdag. Aan het eind van de rondleiding, die we kregen in de 'blue mansion', het huis van een van de rijkste Chinese ondernemers uit de geschiedenis van Penang, kregen wij te horen dat het huis naast museum ook hotel en restaurant was. En daar hebben we 25 december dus gegeten. Een hele mooie plek en heerlijk Chinees eten. Dat we een kerstcocktail aangeboden kregen, omdat we kerst zover van huis vierden, maakte het natuurlijk helemaal af!
Nog even over dat Chinese eten. Babi pangang, foe yong hai, Tjap tjoy: forget it hè!!! Bij de straatstalletjes (waar wij de laatste maanden altijd eten) maar dan hier in Penang... Die hanenpoten, vissenkoppen waar ik het eerder over had, dat was dus geen grapje hè! Hier structuren die we nog nooit hadden geproefd, van heel glibberig tot rete-taai, vieze plakkerige tafeltjes, rochelende Chinezen om je heen. Bedankt en eet smakelijk!
De clan Jetty's ook iets typisch van Penang waren ook bijzonder om te zien. Chinese immigranten die in het verleden naar Penang kwamen werkten vaak langs het water. Daar bouwden zij houten pieren waaraan zij hun boten konden aanleggen en waar geladen en gelost kon worden. De pieren werden steeds verder uitgebreid. Van hutjes en schuurtjes waar men kon wachten tot uiteindelijk hele woningen. Elke pier (jetty) behoort tot een clan van afstammelingen van de eerste immigranten. Er zijn erbij met 20 woningen en de grootste telt er zelfs 75, een klein dorpje op palen. Bijzonder om te zien.
Veel rondgereden met de CAT-bus, gratis buslijnen door Georgetown. Makkelijke manier om overal te komen en heerlijk om even te vluchten van de hitte en uit te puffen in de airco! Zowel voor toeristen als voor de lokale bevolking. Nu vallen we sowieso aardig op hier in Maleisië. Niet dat er nooit westerlingen komen, maar we zijn hier duidelijk in de minderheid. (Dat zouden meer mensen af en toe eens mogen ervaren. Ook al denk je en voel je, het maakt geen verschil, we zijn toch allemaal hetzelfde. In uiterlijk zijn we gewoon verschillend, val je wel degelijk op (als je een minderheid bent) en dáárdoor kan je je toch echt anders voelen. Veel toeristen hoor, maar met name Aziaten (Singapore, China etc). Martijn is helemaal een bezienswaardigheid door zijn lengte. Hij heeft hier aardig wat 'speciale' ontmoetingen gehad. Hij voelde zich er vaak wat ongemakkelijk bij, ik heb er ontzettend veel plezier om gehad! Van uitgebreid aangestaard worden in het openbaar vervoer, als gespreksonderwerp dienend voor groepjes pubers, in winkelcentra of bij bushokjes aangesproken worden door mannen met woorden als 'you're so big, you're very handsome, where are you from sir?' Tot mensen die met hem op de foto wilde en het ultieme moment dat ik rustig bij Starbucks zat te wachten op Martijn met de koffie toen de jongen achter de balie door de zaak schreeuwde: "coffee for handsome!" En Martijn daarna wat ongemakkelijk en opgelaten met 2 koffietjes aan kwam lopen!!
We hebben trouwens ook zeker nog een dag besteed aan het uitzoeken en plannen van onze verdere reis richting Kuala Lumpur. Omdat we nu toch echt genoeg hadden van die zogenaamde geweldig geregelde Thaise buspakketjes (ook al zijn we in Maleisië, dat zit diep.) wilden we deze keer ECHT iets anders. Naar het loket: reisinformatie; trein. We wilden graag de 26e naar Kuala Lumpur! Ach, dat is dan zeer jammer voor jullie want de treinen zitten vol tot de 29e.... Scheisse! Heerlijk hoor zo'n ontspannen 'we zien wel' instelling, maar voor de planning is dit al verschillende keren niet écht handig gebleken. Nou goed, we gingen ECHT niet nóg 3 dagen in Penang blijven, plan B dus: De BUS!!
Martijn is een grondige zoektocht begonnen op internet. Touringcar bedrijven. Goede touringcar bedrijven. Hele goede touringcar bedrijven. Uiteindelijk online geboekt bij 'Nice', dat vonden we veelbelovend klinken!
En jawel: finally it happened! 26 december stapten we in een super de luxe touringcar! Kuala Lumpur here we come!
- comments
Corrie Weer zo'n leuk verhaal. Bedankt voor het ons laten mee genietten. Op naar Kuala Lumpur.