Als we de grens over willen steken staat ons een verrassing te wachten, we hebben een visum nodig om Cambodja binnen te mogen. Daar hebben we helemaal niet aan gedacht en we hebben onze laatste kip uitgegeven aan samosa's en water voor onderweg. Voor dat we de grens overgaan is er ook nergens een ATM. Onze aardige gids wil echter wel helpen. Hoewel medereizigers op internet gelezen hebben dat een visum ongeveer 20 dollar kost, vertelt de gids dat we hem ook in Thaise Bath kunnen betalen. Bath hebben we gelukkig nog wel. Alleen wil onze gids 1100 Bath per persoon hebben, ongeveer 33 dollar per persoon. We hebben maar 2000 Bath op zak, dus zeggen dat we dan wel aan de grens betalen. Dat is mogelijk, maar onze gids adviseert om het vooraf te regelen, want je weet maar nooit wat die onbetrouwbare Cambodjanen nu weer voor rare toeslagen op de visa leggen. Met een groots gebaar doet hij afstand van zijn "provisie", voor 2000 Bath (60 dollar) regelt hij voor ons dat we de grens over kunnen. We voelen direct nattigheid, maar omdat een hele bus vol met toeristen op ons staat te wachten, stemmen we uiteindelijk in. Eenmaal in Cambodja blijken onze vermoedens over wie er nu onbetrouwbaar is terecht. Enkele toeristen die aan de grens hun visa regelden, vertellen dat ze 25 dollar per
persoon kwijt waren. Onze vriendelijke gids verdient in één halve dag aan een hele bus vol naïeve toeristen dus een aardig zakcentje!
Eenmaal in Cambodja nog steeds geen ATM en we zijn bijna door onze voorraad Samosa's heen. Ver in de middag wederom een sanitaire stop en zowaar, een pinautomaat! Er staat een lange rij en de buschauffeur gebaart dat we geen tijd hebben, we moeten door. Bij de volgende stop zijn er wel vier pinautomaten, zo verzekert hij ons. We willen toch echt even pinnen, maar besluiten toch maar zonder cash op de bus te springen als deze begint weg te rijden. Drie uur later is het inmiddels donker en we zijn uitgehongerd als we eindelijk stoppen. Alleen, geen ATM...
Gelukkig komen we een stelletje tegen dat ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt en zij trakteren ons op avondeten. Erg fijn, als we ze tegenkomen in Australië dan is het eerste rondje voor ons!
We komen laat in Phnom Penh aan en hebben de puf niet meer om de vele tuktuk-drivers van ons af te slaan. We nemen de eerste de beste en vragen hem om ons bij een goedkoop hostel af te zetten, met tussenstop bij een pinautomaat, anders kunnen we hem niet eens betalen. We stoppen voor een shabby guesthouse en horen even later dat de prijs per nacht 12 dollar is. We zijn al lang blij dat we een plaats hebben om te overnachten en nemen de kamer. De volgende dag gaan we op zoek naar het hostel dat Martje en Frank ons aanraadden, dat hostel kende onze tuktuk-driver van gisteren niet. Als we uitchecken krijgen we special discount als we langer blijven, kortom we hebben teveel betaald!
Na elke 100 meter 38 keer "tuktuk sir" gehoord te hebben, vinden we het guesthouse. Het is schoon en heeft airco, wat heerlijk is want het is hier bloedheet! Ook hebben we 2 filmkanalen, waardoor we ons niet hoeven te vervelen.
's Avonds zien we Martje en Frank weer en volgen er een paar dagen waarin we gezellig bijkletsen samen met een hele horde fietstoeristen die die elkaar kennelijk wel weten te vinden. We drinken hele torens vol bier en eten elke dag op onze vaste lunchplek "The Vegetarian" (alle gerechten anderhalve dollar en allemaal erg lekker!). We bezoeken verder het museum en de killingfields, wat minder gezellig misschien maar erg indrukwekkend en we leren een hoop over de geschiedenis van Cambodja via de uitgebreide audio-tour.
Morgen wat minder zware kost, dan gaan we naar het kustgebied van Cambodja om te relaxen.