Profile
Blog
Photos
Videos
Ik ben weer boven Jan. Gister was de zwaarste dag van mijn reis. Mental melt down, labielerig, jankerig en in het algeheel miserabel. De tegenstelling tussen mijn reis tot zover en Hanoi was te groot. De drukte en de stoere harde koppies kwamen iets te onverwacht en gooide me uit mijn gevonden balans. Althans de balans die ik dacht te hebben gevonden. Niks zonder een reden denk ik maar. Na een ochtendwandeling door het indrukwekkende Old Quarter bij de tour guide naast het hotel een dagtrip voor de volgende dag geboekt. Terug naar de jungle, bergen, rivier en een tempel in een heilige eeuwen oude grot. De rest van de middag in bed doorgebracht en HBO films kijkend. Als klap op de emotionele vuurpijl draaide HBO Eat Pray Love, een film waar ik in sommige aspecten aan kan relateren. Er zijn dus wat tranen gevallen in een hotelkamer in Hanoi met snikken en hoge uithalen. Maar toen ik door het raam in mijn kamer een regenboog boven Hanoi zag verschijnen heb ik mezelf weer bij elkaar geraapt, verscheen er weer een glimlach op mijn gezicht en scheen er licht in mijn vertroebelde hart. Onder de douche gestapt en met frisse moed een wandeling rond het Hoan Kiem Meer gemaakt waar vooral de de oudere Honoiaan gymnastiek oefeningen uitvoert en verliefde stelletjes en gezinnen met de meest schattige kinderen wandelen. Tijdens de wandeling bedacht ik me dat goed eten en persoonlijk contact 2 ingrediënten zouden zijn die me goed zouden doen. Het eten dat heb ik zelf in de hand dus ben naar de Green Tangerine gegaan waar Frans Vietnamese cuisine op de kaart staat en Chardonnay en Sauvignon wordt geschonken. Geen slechte keuze om de inwendige mens een plezier te doen kwam ik achter bij een hapje van de briemouse gewikkeld in rundscarpaccio met een zeewier verassing en een slok Chardonnay. En het tweede ingrediënt werd door de goden verhoord toen er een prachtige vrouw aan een tafeltje naast mij ging zitten en vroeg of ik het leuk vond om samen met haar te eten. Aalsa, een bijzondere Native/Afro- American verschijning. Leeftijdloos, eigenzinnig, bubbly en niet verlegen persoonlijke passages uit haar leven met mij te delen over haar eerste en tweede man, haar lovers, de verslaving van haar dochter, de tangoklassen die ze sinds 6 jaar volgt, reisavonturen en over haar dementerende moeder. Alles gespekt met een dosis humor en relativatievermogen. Ik heb oprecht genoten en gelachen. Toen ik afscheid van haar nam met het besef haar waarschijnlijk nooit weer te zien kwam ik met wat rekenwerk erachter dat ze ergens in de 70 moet zijn.
De dagtrip naar de Parfum Pagode voelde als een waardig afscheid van het Vietnam wat ik heb leren kennen tijdens deze reis. Bij terugkomst in Hanoi was de stad opeens niet zo dreigend meer en gunde de over het algemeen gereserveerde Hanoiaan me hier en daar een knikje en zelfs een glimlach. Bij een straatrestaurant gebarbequed. Wat super lekker was maar mij wel in een vetvlek heeft veranderd. Genoten van het straatleven en naar bed gegaan. Nu nog 2 volle dagen in Hanoi waar ik echt zin in heb en dan terug naar Amsterdam. Het is tijd.
- comments