Profile
Blog
Photos
Videos
Mijn weg naar Cambodja ging niet zonder slag of stoot. Na aarzeling of ik alleen of georganiseerd voor de eerste keer in mijn leven een grens over zou lopen, besloot ik voor het gemak te gaan, mede door de overtuiging van de jongen waarbij ik boekte. Het hostel waar ik overnachtte, Green House, zou de grensovergang regelen en dat betekende dat ik ook mijn visum door hen moest laten regelen. Uit eerdere ervaringen vertrouwde ik op de georganiseerde reis die het hostel zou regelen. Echter, Opa van Doveren, heeft wederom gelijk met zijn uitspraak 'Vertrouw, maar vertrouw niemand'. Ik ben namelijk met open ogen, samen met nog drie jonge jongens, in een oplichterij getrapt.
Toen wij vlakbij de grens aankwamen, werden wij ontvangen door een man uit Cambodja die met ons de grens over zou gaan. Wij moesten onze paspoorten afgeven, zodat zij de VISA's kon regelen. Percy, één van de jongens in de bus, had zijn VISA nog niet geregeld en wilde dit liever zelf doen. De Cambodjaan zei, met een verheffing in zijn stem tegen Percy, dat het lastig zou zijn om bij de groep te blijven en dat hij maar beter door hem het VISA kan laten regelen. Zo geschiedde en vervolgden wij onze weg. De grensovergang was verder heel makkelijk, wat ik al dacht. De georganiseerde reis was dus nergens voor nodig. Echter, vlak voor de grensovergang had de Cambodjaan ons wijs gemaakt het slim was om Thaise Bath op te nemen om deze later te wisselen voor Rielen, de lokale munteenheid. Ik wist dat in Cambodja ook met Amerikaanse Dollars wordt betaald, maar de beste man maakte ons snel wijs dat dit niet de eerste munteenheid is en dat met per transactie in dollars wat geld verloren gaat. (Het tegenovergestelde is echter waar.) Over de grens zou de Thaise Bath kunnen worden omgewisseld. Ik begrijp, zoals ik dit nu schrijf, heel eerlijk, dat het ongelofelijk stom is om in deze lul(koek) te geloven, maar het ging snel, was onbekend terrein dat wij moesten verkennen en tot mijn stomme verbazing waren de buitenlandse jongens onder ons er als de kippen bij om te pinnen en te wisselen. Ik heb voor 30 euro verloren, laten we zeggen een redelijk bedrag waar zeker uit te leren valt. Om onze reis naar Siem Reap te voltooien, moesten wij ook nog eens 2,50 euro ieder betalen, terwijl dit gedeelte van de reis eigenlijk al aan het hostel betaald was! Als de kers op de taart werden wij uit de auto gelokt in Siem Reap om vervolgens met een tuktuk naar onze hostels te worden gebracht. Halverwege stopte de tuktuk en zei ons dat wij moesten betalen als hij ons naar het hostel zou rijden. Kwaad en enigszins emotioneel heb ik de tuktuk chauffeur verlaten en hem vooral niet het beste gewenst. Ik zal voortaan voor de 100% in mijn Opa's uitspraak geloven, zeker waar.
Siem Reap is een heel fijne, op touristen gerichte stad, waar ik de eerste dag vooral gerelaxt heb in de gezelschap van de zeer vriendelijke Zuid-Koreaanse Gino. Daarnaast kwam ik Percy opnieuw tegen, die in een goedkoper hostel wilde verblijven dan ik na de oplichterij. Aangezien ik ook wat geld wilde besparen en zijn hostel vele malen socialer was, besloot ik na twee nachten ook mijn biezen te pakken. 's Avonds zijn Gino, Percy en ik gaan stappen in Angkor What?, waarschijnlijke beste club in de stad. Er hing een fantastische, zeer internationale sfeer. Een donkere Amerikaan startte met zijn luide, maar vriendelijke stem het feestje!
De volgende dag ben ik met Percy op de fiets, die ons ieder maar een euro aan huur kostte, richting Angkor Wat vertrokken. Het is vooral aan te raden om de tempels op de fiets te bezoeken want het geeft veel meer vrijheid dan een rondleiding in een tuktuk en is nog leuk en gezond ook! Deze dag hebben we vooral de grote tempels als Ta Phrom (bekend van de film Tomb Raider), Bayon en Angkor Wat bezocht. Ook hebben wij Prasat Kravan en Banteay Kdei gezien. Helaas werd de fietstocht door Angkor Wat mijn fietsbanden iets te veel. Vol ongeloof en verdriet heb ik mijn band moeten laten plakken en mij naar huis moeten laten vervoeren in een dure tuktuk. Het zit mij niet mee als ik wil bezuinigen! 's Avonds zou ik Glen tegenkomen die ik eerder in Bali heb ontmoet. Glen vertelde mij over zijn authentieke ervaring met het vrijwillig geven van Engelse lessen op een school. Glen, een vriend van hem en ik hebben het met wat biertjes en gezelligheid veel later gemaakt dan ik eigenlijk van plan was.
Vol twijfel begon mijn tweede dag. Zou ik een tweede dag aan het Angkor Archaeological Park besteden, met een fiets naar het Tonle Sap meer rijden of mijn richting inzetten naar Battambang, mijn volgende bestemming. Nadat ik had besloten eerst maar eens een fiets te huren, werd mij bij het fietsverhuur gevraagd of ik Roski en een ander meisje wilde vergezellen naar het Angkor Archaeological Park, maakte ik eindelijk mijn beslissing, waar ik later absoluut geen spijt van zou hebben. Al snel haakte het meisje af en zou ik samen met Roski het grotere rondje door het Angkor Archaeological Parkfietsen langs de minder bekende tempels. Op één dag hebben wij, toch nog op een vrij relaxte manier, Sras Srang, Pre Rup, East Mebon, Ta Som, Neak Pean, Preah Khan en tot slot Phnom Bakheng kunnen zien. Hoewel het na sluitingstijd was, konden wij de zon onder zien gaan vanaf de weg naar Phnom Bakheng en klommen wij, tegen de wil van de bewakers in, onze weg naar boven op de tempel. Volledig voldaan reden wij in het donker terug naar Siem Reap, waar ik bij aankomst mijn haar liet knippen en later op de avond nog een drankje met Gino, Percy en een Nederlands meisje zou doen.
Met de boot heb ik mij over het Tonle Sap meer en een rivier naar Battambang laten vervoeren. Tijdens deze zeven uur durende reis, vond ik het tot halverwege niets bijzonders. Het tweede gedeelte was absoluut, helemaal geweldig. De bootreis liet het authentieke leven van Cambodja zien, precies waar ik naar op zoek was! Langs de rivier zwaaiden kinderen en ook ouderen ons toe, kon ik zien hoe en in wat voor huizen de mensen leefden, zag ik de koeien zich langs het huis bewegen en hoe de lokale bevolking het avondmaal aan het vangen was. Ik heb van de eerste tot de laatste minuut genoten. Toen ik aankwam aan land begon mijn onderhandeling met de tuktuk chauffeurs. Ik wilde eigenlijk niet meer dan 1,5 dollar betalen en toen ik dacht mijn onderhandeling te zien stranden omdat ik geen 2 dollar wilde betalen, bood de Nederlandse Zora mij de helpende hand. Samen met haar en de Noorse Becky kon ik een tuktuk delen. Zora en Becky besloten mij te volgen naar een backpackers waar ik gereserveerd had en bij aankomst nam ik hen mee op sleeptouw en liepen wij, met Lonely Planet als onze gids, langs French-Era Train Repair Sheds, Governor's Residence, Wat Damrey Sar en Wat Kandal. De volgende dag zouden wij met dezelfde tuktuk chauffeur, een zeer vriendelijke jongen, de countryside van Battambang ontdekken. Allereerst werden wij naar een trein gemaakt van bamboo gebracht, waar wij een ritje op hebben gemaakt en meermaals moesten stoppen voor een treinwisseling. Met de trein zijn wij naar een halte gereden waar lokals wonen. Aldaar heb ik koskosnoot met een mes bewerkt zodat de eigenaren deze later konden verkopen, hebben wij zelf kokosnoot op en heb ik een sjaal gekocht. Vervolgens heb ik een bezoek gebracht aan Wat Phiphétaram en Psar Nat. 's middags werden wij op een afstandje van een floating village gereden en vervolgens naar een wijngaard en de killing caves, waar wij ook vleermuizen op een exact tijdstip met miljoenen naar buiten zouden zien vliegen. Halverwege ging de tuktuk kapot en bood de tuktuk chauffeur ons de mogelijkheid met zijn tuktuk vriend verder te gaan. Goed geregeld! In deze tuktuk maakten wij ook kennis met de Engelse Rob, die een verslag schreef over de wijngaard voor zijn werk. Toen wij bij de vleermuis grot aankwamen, konden wij twee scooterjongens betalen om ons naar boven te brengen. Met een bellende chauffeur, Rob en ik op één scooter een berg op rijden, is toch wel een bijzondere ervaring. Toen ik onze tuktuk chauffeur vroeg of hij een plek wist waar krokodil of slang kon worden gegeten, gaf hij in mijn ogen het verkeerde antwoord. Hij gaf ons aan dat de plek waar krokodil of slang kon worden gegeten te ver was, maar hij wel wist waar hond kon worden gegeten. Vol twijfel bij ons vier of wij wel of niet hond zouden gaan eten, werden wij naar een ligubere tent met enkel hondetende heren gebracht. Aldaar besloot ik, naast de Cambodjaanse tuktuk chauffeur, als enige twee stukjes te proberen. Ik kan achteraf zeggen dat ik denk dat ik het lekker vond, maar mijn ethische gevoelens de ervaring minder maakte. Al met al was mijn bezoek aan Battambang echt fantastisch. Ik heb hier de authenticiteit van Cambodja meegemaakt en voor mij is dit bezoek een hoogtepunt aan mijn reis.
Toen ik mijn weg vervolgde naar Pnomh Penh, maakte ik tijdens de stop kennis met een heer van goede komaf. Ik vertelde hem over mijn gevoel na het eten van hond en dat de eetgewoonten van Azië zo kunnen verschillen van Europa. De heer vertelde mij over dat hij pas terugkwam uit Europa en o.a. Zwitserland en Italië had aangedaan vanwege politieke redenen. Samen met de heer at ik sprinkhaan en een stukje aardappel dat hij aan mij gaf. Toen wij bijna in Pnomh Penh aankwamen, bekommerde de heer zich om mijn gesteldheid en gaf mij advies over hoe aan een Vietnamees VISA te komen en hoeveel ik zou moeten betalen voor een tuktuk. Toen de heer afscheid van mij nam, gaf hij zijn kaartje en zei mij dat als ik in de problemen zou raken, ik hem moest bellen. Ik las op zijn kaartje dat ik kennis had gemaakt met Ou Chanrith, een belangrijk parlementslid van Combodja.
In Pnomh Penh had ik wat moeite om gezelschap te vinden om een tuktuk langs de hoogtepunten te delen, maar toen ik 's ochtends wakker werd, maakte ik al snel contact met een jongen en meisje uit Singapore. Samen met hen heb ik een tuktuk gedeeld naar een schietranche, de Killing Fields of Choeung Ek en Tuol Sleng Genocide Museum. In de schietrange kwam een jongensdroom waar, namelijk het schieten met een AK-47, het geweer dat door de Vietnamezen in de Vietnamoorlog werd gebruikt. Wanneer je schiet met de AK-47 krijg je ook echt een tegenslag van het geweer. Het schot zelf klinkt keihard en er komt nog best veel olie van het geweer af. Of ik mijn doel geraakt heb? Reken maar! Het verdere verloop van de dag zal deprimerender worden. Tijdens een wandeling langs de Killing Fields of Choeung Ek was het akelig stil. Bezoekers en ikzelf waren zeer onder de indruk over het gebied waar ruim 17.000 gevangenen uit de S-21 gevangenis, dat nu Tuol Sleng Genocide Museum wordt genoemd, werden gebruikt om te werken en op gruwelijke wijze werden vermoord. Mensen werden in de Killing Fields of Choeung Ek niet doodgeschoten, maar met scherpe bamboo bladeren de keel net genoeg doorgesneden waardoor zij langzaam en zonder geluid te maken zouden sterven. Verder is er een gebouw te zien van verschillende glazen verdiepingen waar meer dan 8000 skelethoofden, op leeftijd gesorteerd, worden getoond. De voormalig S-21 gevangenis had een nog grotere impact op mij. De voormalige gevangenis was ooit een school, totdat Khmer Rouge leiders in 1975 hier een gevangenis (lees slachthuis) van maakten. Mensen die het niet eens waren, of met (on)gegronde redenen leken te zijn met deze Khmer Rouge leiders, werden opgepakt en naar deze gevangenis gebracht. Bij binnenkomst werden zij gefotografeerd, waarna zij één voor één in de voormalig klaslokalen gemarteld werden tot de dood of tot zij (terecht of onterecht) zouden bekennen. De marteltechnieken bestonden onder andere uit vingers afknippen, iemand ondersteboven hangen met het hoofd in een bak met water, tepels knijpen, met werktuig bewerken en branden. Ik weet zeker dat, hoe ik de marteltechnieken hier omschrijf, dit nog maar een schrijntje is van wat daar zich echt heeft afgespeeld. De duizenden foto's van de mensen die in de gevangenis zijn mishandeld en uiteindelijk de dood zouden zien, hebben heel veel indruk op mij gemaakt. Het meest onvoorstelbare is nog dat de leiders van dit regime pas de afgelopen jaren konden worden berecht en daarvoor vrij hebben kunnen rondlopen. Het zien van de Killing Fields of Choeung Ek en S-21 hebben mijn gedachten over het herdenken van het verleden als de Tweede Wereldoorlog veranderd. Voortaan kijk ik niet alleen terug, maar eerder vooruit. Want als dit in de jaren tachtig heeft kunnen gebeuren, nadat Europa heeft gezegd dat iets verschrikkelijks als de Tweede Wereldoorlog nooit meer zou mogen gebeuren, zijn de gruwelijkheden de wereld nog niet uit. 's Avonds heb ik een korte wandeling door het centrum van Pnomh Penh gemaakt en een glimp opgevangen van het Royal Palace.
Na mijn korte bezoek aan Pnomh Penh, besloot ik naar Kampot en Kep te reizen. Toen ik op de weg naar Kampot zag dat Kep niet zo veel voorstelde, besloot ik Kep over te slaan. Eenmaal in Kampot besefte ik dat daar absoluut niets anders te doen was dan te relaxen. Nadat ik ruim twee maanden non-stop had gereisd, besloot ik mijzelf die rust te gunnen en mijn lichaam te laten herstellen. Goedkoop leven is mogelijk, maar leven op enkel rijst en brood is niet goed voor de poeperij kan ik vertellen. Ik vond accomodatie bij Bodhi Villa. Bodhi Villa is een heel relaxt verblijf met een mooi uitzicht over de rivier. Ik besloot te genieten van het fantastische, veel te gezonde eten dat Bodhi Villa bood. Ik kon mijzelf dit veroorloven met het in gedachten nemen dat vooral mijn darmkanaal dit voedsel wel kon waarderen. In Kampot heb ik een wandeling door de stad gemaakt, een lekkere koek op in het gezelschap van relaxte mensen, een goede start gemaakt met het lezen van mijn nog niet geopende boek, en een bezoek aan de dokter gebracht.
Dit bezoek aan de dokter was uit voorzorg, hoewel ik wel mijn twijfels had over de kwaliteit van dokters in Cambodja. Dit was echter onterecht en ik denk dat ik goed geholpen ben. Voor de zekerheid vroeg de dokter mij om mijn plas te laten nakijken. Toen ik naar de wc liep om te plassen in een glas, schrok ik van wat er achter de schermen gebeurde. Met alle respect, maar wat daar te zien was, leek net op een ziekenhuis in de Tweede Wereldoorlog. Ik zag een (het leek wel een stervende) man aan het infuus liggen, vrouwen in zwakke staat en hele families bij elkaar zitten. Toen ik de deur van de wc opendeed, vroeg ik mij al snel af of de toestand waar ik mij in verkeerde het waard was om op blote voeten (ik moest mijn schoenen namelijk bij binnenkomst uitdoen) in de buurt van de verschrikkelijk smerige wc te komen. Op mijn tenen heb ik de deur nipt kunnen sluiten, net voldoende geplast, afgeknepen, en ben ik teruggelopen. Toen uiteindelijk een man aankwam op zijn scooter om mijn plas te bekijken, stond er iets als 'AIDS RESCUE TEAM' op de achterkant van zijn rug. In een split-second bedacht ik mij hoe ik in aanraking met AIDS had kunnen komen en dat ik wellicht op termijn dood zou gaan. Maar, door het gebruiken van het gezonde verstand, had ik al snel door dat dit niet het geval was. Alles was in orde.
Op mijn laatste dag in Cambodja besloot ik met een fiets door het gebied te fietsen. Onderweg reed ik langs houten huizen en winkeltjes. waar vaak hele families of vriendenkringen bij elkaar zaten. Cambodja is een arm land, maar het continue onder elkaar zijn van de mensen, kun je verwijten met luiheid of prijzen met naastenliefde. Toen ik mijn weg had gevonden naar een rivier, met stromend water, dat leek op kleine watervalletjes, besloot ik in de buurt van locals op een grote steen naast het water plaats te nemen om mijn boek te lezen. Het duurde nog geen vijf minuten voordat één van de locals op mij afkwam en mij aansprak. Wij raakten aan de praat en toen het al snel begon te regenen, werd ik uitgenodigd om hen te vergezellen in een hutje langs het water. Aldaar kreeg ik eend, wat fruit en een biertje toegeschoven. Ik heb ongeveer twee uur met Saran, Virak, Win, Leap, Raksmey doorgebracht (vraag mij niet wie wie was). Deze jongelui hadden een degelijk salaris dat zij verdienden met het voorlichten van gezinnen om de vrouw met respect te behandelen. Toen het tijd was om richting Kampot terug te gaan, kreeg ik aangeboden om de fiets in de bus te zetten en zelf ook in te stappen. Het regende namelijk pijpenstelen. Eenmaal in Kampot besloot ik nog naar het centrum te gaan om een internetcafe op te zoeken. Toen ik de brug overreed reed ik mijzelf langzaam steeds in diepere plassen. De wegen waren namelijk omgetoverd tot rivieren. Het was vrij bijzonder om te zien dat naast een grote rivier, de straat hetzelfde leek. Toen het water tot aan mijn knieën kwam, moest ik afstappen en met de fiets aan de hand verder lopen. Op zo'n moment besef je dat Cambodja heel arm is en wij in Nederland best blij mogen zijn met onze luxe voorzieningen. Ervaring? Zeker wel! 's Avonds mijn Cambodja tijd afgesloten met een door Bodhi Villa georganiseerd feestje. Met gezellige mensen om mij heen en een prima sfeer, had ik met een budget van 2,5 dollar een prima avond. Zodoende zou ik nog eens drie dollar overhouden om de volgende dag een ontbijtje te kunnen scoren, mijn 'gezondheidstest' (scam als je naar Vietnam reist) te kunnen betalen en een dollar als backup over te houden. Met een aantal euro's op zak, zou het toch wat spannend worden om de grens over te gaan!
- comments
Richard van Wijngaarden Hee Jesper, Wat kan jij toch lappen tekst schrijven ;) Genoeg leesvoer voor het weekend! Jammer van die scam maar gelukkig zijn de bedragen daar niet echt wereldschokkend. Zo te lezen ben je weer een aantal mooie ervaringen rijker. Ik ben benieuwd wat de volgende bestemming voor bijzonderheden brengt! Cheers! Richard
Ankie Oh heerlijk Jes, wat heb ik moeten lachen over je doktersbezoek!!!! Zie t al helemaal voor me....liefs DXxxx
miriam huizinga Jeetje Jesper, wat een belevenissen...echt niet te geloven! Het zal wel weer even wennen zijn strax....een karbonaadje, ipv hond. Dikke kus, uit het iets wat saaie Asterhof.
Roy Wat een verschrikkelijk mooie ervaring is dit toch, de verhalen houden maar niet op. En dat je dan eens opgelicht wordt, ach, voor jou een wijze les en voor hen weer een dag te eten moet je maar denken.