Mijn laatste avond in Bali was genieten. Samen met Cammy en Carma heb ik in Seminyak (plaatsje naast Kuta) op het strand zelf gegeten. Het restaurantje had een heerlijke vibe, zitzakken, lage tafels en sfeervolle verlichting. De volgende dag ben ik samen met Carma naar het vliegveld gegaan. Carma vloog terug naar Engeland en ik zou naar Kota Kinabalu (Maleisisch Borneo) vliegen. Na afscheid genomen te hebben van Carma, was een ontmoeting met de Nederlander Stefan bijna onvermijdelijk omdat hij naast één van de weinige, vrije plekken zat te wachten op dezelfde vlucht. Ik nam plaats op de vrije plek en zodoende kwamen wij in gesprek. Van een Engelsman kregen wij te horen dat er een goede Night Market was in Kota Kinabalu, waar wij vooral op zoek moesten naar de vismarkt, waar heerlijke, gebarbecuede vis zou kunnen worden gegeten. Dat is absoluut het geval, heerlijke vis op en de vismarkt zou de komende dagen ook mijn stekje worden. Op mijn eerste dag in Kota Kinabalu zijn Stefan en ik over de Sunday Market gelopen, waar wij een levende schildpad geslacht hebben zien worden en een bezoek wilden brengen aan het eiland Mamutik. Gezien onze beperkte tijd dat wij daar zouden kunnen spenderen, hebben wij besloten dit de volgende dag te doen. Eenmaal terug in het hostel, begonnen de stortbuien. Straten werden rivieren en even dachten wij dat dit een dag in het hostel spenderen zou worden. Samen met de Nederlander Tom zij wij aan de andere kant van de straat gaan eten. Hier maakten wij kennis met 'The Boss', zoals een man, die zich tevens als eigenaar voordeed, noemde. Hij smeerde ons onze eerste biertjes aan en nadat wij onze tweede ronde weigerden, zette hij de tweede ronde neer en vertelde ons geen zorgen te maken over het geld: hij zou betalen.
Na verschillende ronden gekregen te hebben, die maar wat snel op tafel werden gezet, werd aansluiting gezocht met andere Maleisische gasten. Na een heel gezellige middag, met een steeds luider wordend volume, moest 'The Boss' uiteindelijk toch zijn 'eigen toko' verlaten. Heerlijke vent, gezellige middag, mooi verhaal en veel gratis biertjes op deze regenachtige middag dat anders niets meer geworden zou zijn. 's Avonds zijn wij naar BED (Best Entertainment Destination) geweest. Prijs van een drankje ligt vrij hoog, maar op de naam van de toko heb ik niet te klagen. Fantastische live coverband en een zeer geslaagde avond. De Chinese Lucas werd tevens geconfronteerd met het feit dat naast Ladyboys, hier maar al te veel vrouwen zijn die betaald willen worden voor hun service, zelfs als het op het eerste oog lijkt dat zij een gezellige avond met je hebben.

De laatste dag heb ik met Stefan naar Maratik, één van de eilanden die voor Kota Kinabalu liggen, een ferry gepakt. Na een relaxte dag op het strand en wat te hebben gesnorkeld, zijn wij rond 15:30 richting pier gegaan omdat om 16:00 de laatste ferry ons zou oppikken. Helaas werden wij zo ongeveer aan ons lot overgelaten en was onze ferry nergens te bekennen. Een andere ferry van exact hetzelfde bedrijf kwam wel en in deze ferry zijn wij ingestapt. Hoewel wij exact hetzelfde bewijs hadden als de andere mensen op de boot, op de kleur van het papier na, mochten wij niet mee. Stefan bleef beleefd en ik luisterde rustig. Toen dit in mijn ogen te lang duurde en ik mij een scene herinnerde, besloot ik dit anders aan te pakken. De scene die ik herinnerde gaat over een discussie tussen een Nederlandse generaal en een (volgens mij) Syrische leider. De Nederlandse generaal wordt echter de mond gesnoerd door de Syrische leider omdat de Nederlander te beleefd bleef en in het Engels praatte en de Syrier in zijn eigen taal bleef razen. Dit heb ik dan ook gedaan. Ik heb tegen de bestuurder van de boot in het Nederlands duidelijk gemaakt dat het om hetzelfde bedrijf ging en dat als hij ons niet meenam, ik naar de maatschappij zou gaan en hij de klos zou zijn. Hij nam ons (tegen wil en dank) mee en even later moesten wij alsnog overstappen op een andere boot. Eind goed, al goed. 's Avonds hebben Stefan en ik een Maleisisch meisje ontmoet, waarmee Stefan contact had gezocht via Crowd surfing, een online organisatie waarmee mensen contact kunnen zoeken met lokale mensen die hen rondleiden door hun woonplaats. Het Maleisische meisje bracht ons naar een prachtig zonsondergang op onder andere Mamutik en een ander eiland en een water- en lichtshow. 's Avonds hebben we op de Night Market gegeten.

Na ons bezoek in Kota Kinabalu zijn Stefan en ik op weg gegaan naar Mount Kinabalu. Toen ik van huis weg ging wist ik één ding zeker: ik zou Mount Kinabalu beklimmen! Daarnaast, als ik de recencies via Google mocht geloven, zou het wellicht niet mogelijk zijn Mount Kinabalu te beklimmen omdat ten minste drie maanden van te voren zou moeten worden geboekt. Niets bleek minder waar en omdat Stefan en ik niet 80 euro wilden betalen voor accomodatie op Mount Kinabalu, hebben wij een gids voor één dag geboekt. Met andere woorden: Stefan en ik zouden 17,4 kilometer lopen en 2229,2 meter klimmen (startpunt op 1866 meter en piek op 4095,2 meter) op dezelfde dag! Met ruim een uur rust en wachten op de (zo leek) verloren Stefan, lukte het ons om om 17:08 terug te zijn, na om 7:19 te zijn vertrokken. Vooral de eerste kilometers en de laatste meters waren zwaar voor mij. Nogmaals, ik heb het afgelopen jaar niet gesport en daarnaast was ik ook trager dan Stefan. Gelukkig kon ik mijn gedachten op zij zetten en heb ik Mount Kinabalu toch goed (met veel regen op de terugweg) kunnen belopen.

Om tot rust te komen na het beklimmen van Mount Kinabalu is Poring Hot Springs de beste plaats om naar toe te gaan. Poring Hot Springs bestaat uit natuur, maar ook uit baden waar in heet en zwavelzuur water kan worden gerust waarbij het hete water tevens therapeutisch werk verricht. Samen met de Hawaiise Jordan en Stefan heb ik voor de eerste keer een flink stuk gelift. Al heel snel stopte de Borneose Peter voor ons die zijn Egyptische vriend Ali Borneo liet zien. Peter vroeg of wij een druk schema hadden en zo niet, of wij mee wilden naar 'the fish experience'. Maar natuurlijk! Aangekomen bij een riviertje, geeft Peter ons een zakje met visvoer. De bedoeling was om in het water tussen de vissen te gaan staan en de vissen te voeren. De vissen eten het voer letterlijk uit je handen en proberen zelfs je vingers naar binnen te zuigen. Leuk en vooral erg grappig om te doen! Vervolgens heeft Peter ons naar Poring Hot Springs gereden. Daar hebben wij de Canopy walk belopen en naar de Kipungit Waterfall en vleermuisgrotten gelopen, waar wij vleermuizen hebben gezien. Vervolgens hebben wij de Rafflesia, de grootste bloem ter wereld, gezien. Na dit alles zijn wij naar de Hot Springs gegaan, waar wij een bad hebben genomen en heel relaxt onze vermoeide lichamen hebben laten rusten.

De volgende dag heb ik afscheid genomen van de jongens. Jordan en Stefan wilden graag een dag langer blijven en ik wilde mijn weg vervolgen naar het Sepilok Orang Utan Rehabilitation Centre waar wees orang-oetans worden opgevangen en uitgezet in de natuur. Tijdens voedingssessies in de jungle kunnen orang oetans vervolgens worden gespot. Achteraf voldeed dit bezoek niet aan mijn verwachtingen. Ik dacht namelijk dat wij zelf de oerang oetans konden voeden. Het bleek, in mijn ogen, meer op een dierentuin waar orang oetans in een natuurlijke omgeving leven. Helaas werd ik door mijn lichaam teruggefloten om de volgende dag een riviercruise over de Kinabatangan, de langste rivier van Sabah (oostelijk gedeelte van Maleisisch Borneo dat ik bereis) waar een grote verscheidenheid van dieren te spotten is, te maken. Door mijn ziek zijn, ben ik een dag langer in Sandakan verbleven en heb ik de Duitse Christoph ontmoet. Van de dokter heb ik verschillende medicijnen gekregen, waardoor ik iedere drie dagen wel even lekker bezig zou zijn. Samen met Christoph heb ik rustig aan gedaan en hebben wij een bezoek gebracht aan het Sandakan Memorial Park, waar de Tweede Wereldoorlog kan worden herdacht. Erg indrukwekkend om te zien dat de oorlog ook in Maleisisch Borneo zo'n impact heeft gehad. Christoph besloot richting Semporna te reizen, waar goede duikspots zijn. Christoph en ik wisselden emailadressen uit en spraken af elkaar te mailen wanneer wij in een hostel in of rondom Semporna zouden inchecken.

Nog niet helemaal opgeknapt besluit ik deel te nemen aan de Kinabatangan rivercruise, waar ik geslapen heb in een met gerecycled hout gemaakte hut (lodge) in het midden van de jungle. Omdat een groep Borneon Pygmy olifanten (de kleinste olifanten ter wereld) rondom het kamp leefden, werden de wandelingen vervangen door een extra rivercruise. De Borneon Pygmy olifanten konden van dichtbij worden gespot en 's nachts duidelijk worden gehoord. Tijdens de cruises heb ik onder andere kingfishers, een zwemmende Borneon Pygmy olifant, (Rhinoceros) hornbills, proboscis monkeys (leven enkel in Borneo) en, mijn reis door Borneo zou niet compleet zijn, orang oetans gezien. Gelukkig had ik na mijn eerste en enige cruise op de eerste dag, die een klein beetje tegenviel en waarop werd verteld dat geen wandelingen zouden plaatsvinden, niet besloten om het kamp eerder te verlaten. Ik heb er aangedacht, maar besloot mijn tijd tussen 11:00 en 16:00 (de tijd tussen de rivercruises) uit te zitten en Uno te spelen met de maar al te gezellige Franse Charlotte en Akram en de kiwi Rachael. Helaas is een Sony met 10x zoom te weinig om fatsoenlijke foto's te maken van wilde dieren. Wellicht als ik later een rijke stinkerd ben, dat ik een betere camera met zo'n joekel van een lens koop.

Na de cruises heb ik een bus gepakt naar Semporna. In Semporna aangekomen, zocht ik een verblijf en een duikschool waar ik een opfriscursus zou kunnen krijgen en mijn Advanced cursus zou kunnen doen. Al snel kwam ik erachter dat Uncle Chang op het eiland Mabul voor mij het meeste zou kunnen betekenen. Omdat ik had besloten om in het laatste half uur voordat Uncle Chang's laatste boot zou vertrekken naar andere opties aan het zoeken was, was het nog even haasten om de boot te halen. Eenmaal bij Uncle Chang aangekomen, zag ik op een bord staan dat een Christoph aan het duiken was. Geheel toevallig, zonder mijn mail te hebben gelezen, had ik dezelfde keuzes gemaakt als hij. Dit was vrij geruststellend gezien Christoph een relaxte vent is en de klanten van Uncle Chang vrijwel alleen maar uit Chinese families bestaat. Ik bedacht mij namelijk bij het boeken van Uncle Chang, waar alleen maar Chinezen zaten te wachten op de boot, ik vooral kennis zou maken met Chinezen. Met Christoph had ik goed gezelschap, maar ik heb natuurlijk ook met meerdere Chinezen gesproken. Een Chinese familie in het bijzonder bleef heel beleefd tegen mij en de niet-Engels sprekende vader probeerde een gesprek met mij aan te gaan. Al heel snel verontschuldigde hij zich ongemakkelijk voor zijn gebrek aan Engels en eindigde het 'gesprek'. Jammer, want met handen en voeten spreken blijft een uitdaging en kan heel leuk zijn.

Tijdens mijn opfriscursus, waarin verschillende essentiële skills uit de Open Water cursus, werden herhaald, besefte ik dat te veel last had van mijn oren. Ik heb sinds ik in Azië ben regelmatig het gevoel dat mijn oren halfdicht zitten en ik mijn oren niet kan klaren. Dit is natuurlijk een probleem onder water. Na verschillende adviezen heb ik besloten om niet de Advanced cursus op Mabul te doen, maar een extra fundive. Na mijn opfriscursus werd 'Hé Jesper' vanaf de boot geroepen door Stefan en Jordan. Stefan en Jordan zouden ook in Uncle Chang verblijven en hadden af en toe al uitgekeken om mij tegen te komen, omdat zij aannamen niet ver achter mij te reizen. Met een biertje hebben wij verhalen gewisseld. Tijdens de fundive besefte ik al snel dat mijn oren echt niet goed zaten. In de eerste vijf minuten onder water, zwom de groep duikers, waaronder Jordan en Christoph, al snel ruim tien meter onder mij. Rustig aan ben ik naar beneden gezwommen, wat een ruime tijd duurde voordat ik hun diepte bereikte. Doordat het mij mij niet lukte om mijn bril schoon te blazen (volgende keer maar tandpasta gebruiken) had ik helaas beperkt zicht. Met het beperkte zicht dat ik had, kan ik wel zeggen dat het prachtig was onder water, een aflopend koraal heb gezien en dat ik naast gigantisch grote schildpadden heb gezwommen, wat heel tof was. Een derde duik heb ik niet gedaan, vanwege mijn oren. Na de laatste duik van Christoph, hebben wij de boot terug naar Semporna genomen. Vanuit Semporna hebben wij een bus genomen en iemand, in mijn ogen te veel betaald, om ons naar de Gomantong Cave te rijden. De Gomantong Cave is leuk om te zien, als je het niet erg vindt om continu in de poep van vleermuizen en tussen grote insecten te lopen. Op de terugweg hebben wij een lift gehad. Al snel werden wij opgepikt en kregen wij te horen dat wij zelfs een ruim zes uur durende rit tot in Kota Kinabalu, waar wij naar op weg waren, konden krijgen. Mijn laatste dagen in Borneo spendeer ik samen met Christof in Kota Kinabalu, waar wij vandaag over de Sunday Market hebben gelopen, een film in de bioscoop hebben gezien, een bezoek hebben gebracht aan de kapper (ik was zo bang tijdens het laten bijknippen van mijn haar) en op de Night Market hebben gegeten. Morgen mijn laatste dag hier en dan vlieg ik 's avonds naar Kuala Lumpur (hoofdstad Maleisië). Een nieuw avontuur waar ik veel zin in heb!