Vandaag vertrekken we om 8.00 uur vanuit het hotel om een bezoek te brengen aan de tempels van Angkor waavan Angkor Wat de grootste is. Voor het hotel stappen we met twee in één tuktuk en rijden we naar het ticket kantoortje om de toegangsbewijzen te kopen. Het is een apart gebouwtje. We staan in de rij om een foto te laten maken want iedereen krijgt een persoonlijke pas met foto erop. Natuurlijk zijn er ook souvenirwinkeltjes en nieuwsgierig als we zijn kunnen vooral de vrouwen het niet laten om hier rond te kijken en iets te kopen. Wanneer de tickets worden uitgedeeld verschijnen de dames van de winkeltjes ineens met plastic hoesjes waar je je toegangspasje in kunt stoppen en om je nek kunt hangen. Het ding kost 50 dollarcent maar ik besluit er geen te kopen. Het papiertje past ook in mijn portemonneetje. Het is aan onze groep de grootste omzet. In Cambodja betaal je alles met USDollars, ze hebben alleen niet kleiner dan 1 dollar en wanneer je wisselgeld terugkrijgt wordt dit tot de eerste hele dollar aangevuld met Riel. 4000 Riel is een dollar. Vaak geef ik dat kleine geld als extra fooi. 1000 Riel is ongeveer 20 eurocent.

Wanneer iedereen een ticket heeft stappen we weer in de tuktuk en rijden we naar de eerste tempel. Tot mijn verbazing rijden we eerst een stuk terug voordat we linksaf slaan. Ook dan moeten we nog een flink stuk rijden.

De toegangspoort kent een soort allee waarin aan de ene kant de demonen en aan de andere kant de goden moeten samenwerken om de slang te bedwingen en zo het levenswater, de zoetwater bronnen te laten ontstaan.

Het hele complex met de drie tempels ligt ver uit elkaar en tussen de tempels door worden we vervoerd door onze tuktuk. Alle drie de tempels zijn in volledige symetrie gebouwd en vanaf elke windstreek te betreden. Voor de Cambodjanen zijn deze tempels heilig en wordt er verwacht dat bezoekers blootshoofds de tempel betreden en er gepaste kleding wordt gedragen, dat wil zeggen dat de schouders en knieën bedekt moeten zijn. Niet iedereen houdt zich hieraan en worden stuk voor stuk aangesproken door supposten.

Het gebied is groot en tussen de tempels door worden we met de tuktuk vervoerd. De tempels liggen midden in de jungle en alleen in de directe omgeving zijn de bomen gekapt op een enkeling na en hier spelen de Makaken. Ze zijn aan mensen gewend en ik kan best dichtbij komen om foto's te maken. Ik hou goed in de gaten of en hoe ze reageren want ik heb geen zin in ruzie met een paar Makaken. Voor zulke kleine apen hebben ze een paar flinke tanden. Ik word volledig genegeerd.

De tempels zelf zijn vooral groot. De trappen zijn steil en het zijn er vooral veel. Elke gang heeft deurposten van een halve meter hoog en hier zijn trappetjes overheen gebouwd. Aan de buitenkant is het leven van de vorst afgebeeld, hij vervoerd zichzelf per paard terwijl de militairen olifanten berijden. Deze werden dus niet alleen als lastdieren maar ook als oorlogsinstrument gebruikt. De details waarmee het gemaakt is, zijn prachtig.

Ondanks de hitte besluit ik toch de hoge en vooral steile trappen van Angkor Wat te beklimmen, hoe hoog en steil ze zijn zie ik pas wanneer ik helemaal boven ben want als ik naar beneden kijk word ik een beetje raar in mijn maag. Nou bibberen mijn knieën al als ik op een krant sta dus ik hou het maar op een combinatie van die hoogte en de warmte want als ik even heb gezeten gaat het weer prima. Ik loop rond in de vierkante gang en het uitzicht is werkelijk schitterend. Wanneer ik beneden kom is de rest van de groep al verder gegaan en op zich is dat prima want we hebben hier onze tijd om zelf door te brengen.

Ik blijf nog even aan de voet van de tempel in de schaduw zitten en aanschouw daar een bijzonder fenomeen. Een vijftal jonge mensen hebben zich in traditionele kleding gestoken en hier omheen loopt een vrouw van een jaar of 30 die de toeristen aanspreekt wanneer ze een foto maken. Blijkbaar is dat niet de bedoeling. Even later snap ik wat wel de bedoeling is, namelijk de toerist gaat tussen de groep staan en dan wordt de foto gemaakt. Dit uiteraard tegen betaling.

Ankor Thom de tweede tempel is voor de vrouw van de keizer gebouwd en dit is op sommige plekken terug te zien. De jungle heeft hier de meeste invloed op het complex gekregen en heeft het op sommige punten flink overwoekerd. Deze bomen kunnen ook niet worden weggehaald omdat dan gedeeltes van de tempels in zullen storten. Er zijn een aantal markante bomen te bewonderen die ook een rol hebben gespeeld in de film Tomb Raider. Deze dus toch maar gaan kijken wanneer ik weer thuis ben.

Zo langzamerhand ga ik richting uitgang, het is genadeloos heet. Bijna geen schaduw en geen zuchtje wind. In eerste instantie loop ik dood. Daar waar ik denk dat de uitgang zou moeten zijn kan ik deze niet vinden. Van de groep is inmiddels niemand meer te zien. Ik loop weer terug en kom uit bij de plek waar we zijn binnengekomen en ik weet dat ik de uitgang hier recht tegenover moet zoeken. Ineens heb ik de goede weg gevonden en loop naar de stalletjes en de tuktuks die ik daar zie staan. Geen bekenden en geen Mao onze gids die had aangegeven te zullen wachten als we langer wilden blijven. Wel het gebruikelijke madame madame en het aanprijzen van verschillende waren. Ik zoek een plekje in de schaduw en wanneer ik weer een beetje ben afgekoeld kan ik ook weer wat beter nadenken. De tempel is volledig symmetrisch gebouwd en op de plek waar we zijn binnengekomen zijn we eerst door een poort gekomen en moesten we vervolgens over een soort oprijlaan om bij de tempel te komen. De plek waar ik nu ben kan dus nooit het ontmoetingspunt zijn. Ik verzamel al mijn moed en begin weer te lopen. In gedachten bedenk ik wat ik kan doen wanneer dit ook niet goed blijkt te zijn. In het ergste geval neem ik een tuktuk naar het hotel. Gelukkig hoef ik dat niet te doen want als ik door de poort kom moet ik nog een soort plastik brug oversteken en dan zie ik iemand naar me zwaaien, het is Mao die zoals afgesproken op mij zit te wachten. Hij dacht dat ik op de zonsondergang zat te wachten. Ik vraag hem of Erik nog iets had gezegd omdat ik een tijd met hem had afgesproken. We zouden immers de tuktuk weer delen op de terugweg. Nee, Erik had niets gezegd. Ik besluit het verder te laten rusten. Ik ben weer terug in het hotel.

Na een uurtje gerust te hebben en een frisse douche ga ik op zoek naar pots and pans een Khmer restaurant dat staat vermeld in the lonley planet. Het is er rustig en... er staat niemand aan me te trekken om naar binnen te komen. Het personeel is vriendelijk, het eten goed en lekker dicht bij het hotel. Na het eten loop ik nog een rondje over de nightmarket en dezelfde verkoper van perzische tapijten wil dat ik kom kijken en dezelfde drag queen bied me een massage aan, maar ik bedank ze vriendelijk maar beslist, ik heb een doel ik ben op weg naar mijn frozen ananas yoghurt. Wanneer ik langzaam lopend mijn yoghurtijs oplepel merk ik dat dit nog een voordeel heeft. Ik word niet meer gevraagd om elk restaurant binnen te komen. Ik hoef alleen nog maar alle 1500 tuktuk aanbiedingen af te slaan, dat scheelt toch mooi de helft!!