Profile
Blog
Photos
Videos
Hoi allemaal!
Hier weer een berichtje vanuit Australië! Ik geniet nog steeds met volle teugen en begin me steeds meer te beseffen dat het eind van m'n reis alweer in zicht is. Nog ongeveer 5 weken en dan sta ik alweer met m'n voetjes op Nederlandse bodem… Ongelofelijk toch! Gelukkig heb ik nog héél veel leuke dingen in het vooruitzicht! Ik zal jullie in dit blog eens even op hoogte brengen van alles wat ik de afgelopen tijd heb meegemaakt en de dingen die nog op de planning staan. Veel leesplezier!
Inmiddels heb ik St. George verlaten en ben ik voor de verandering NIET meer aan het werk. De centjes zijn verdiend en ik ben begonnen met m'n east coast trip. Vanaf Sydney reis ik samen met Ellen en Philine helemaal omhoog naar Airlie beach. Vanuit daar reis ik in m'n eentje verder omhoog naar Cairns. Ellen vliegt vanaf Airlie beach namelijk naar huis en Philine keert terug naar Heywood om daar weer in de wijngaarden aan het werk te gaan.
In St. George hebben we een super leuke tijd gehad. Zoals ik in m'n vorige blog liet weten, hadden we na een fikse regenbui 6 dagen geen werk. Met de gevallen 20 millimeter aan regen en de daardoor modderige akkers, konden de machines het land niet op. Wij moesten dus op onze kont zitten wachten voordat we weer aan het werk konden. Bleh! Na zes dagen konden we éindelijk weer bezig en werkten we weer lange dagen achter elkaar. Op zaterdag 18 april oogstten we het laatste beetje katoen en werd ons gevraagd de volgende dag om 12.30 in de pub te zijn, zodat we konden proosten op de goede oogst en de fijne samenwerking. Anton, de 22 jarige Zweedse jongen die de katoenbuggy bestuurde, kwam ons drietjes van ons hostel ophalen. Met onze "hippe" kleren (in tegenstelling tot onze werkkleding) en een klein laagje make-up, konden onze collega's George (72) en Derryl (62) ons haast niet herkennen. Vol trots deelden ze de andere pubgangers mede dat ze de afgelopen tijd met ons gewerkt hadden. Hahaha! In eerste instantie was George helemaal niet te spreken over het feit dat er meisjes op de katoenfarm kwamen te werken. Hij had direct tegen onze baas Rob gezegd dat meisjes te slap zijn voor dit werk en dat meisjes ook alleen maar "issues" maken. Normaal neemt Rob altijd jongens aan, maar dit jaar had hij (bij gebrek aan beter) voor het eerst meisjes aangenomen. George gaf tijdens de afscheidsborrel meerdere malen toe dat hij vond dat we het erg goed gedaan hadden. Voor zo'n oude brombeer als George toch een heel compliment. Derryl zat George steeds een beetje op te jutten dat Philine en ik op het eind zelfs betere modules bouwden dan dat George dat deed. (Wat natuurlijk niet waar was). Toch fijn dat wij nog even duidelijk hebben kunnen maken dat meisjes ook zeker hard kunnen werken. Ook met het maken van "issues" hadden ze aan ons de verkeerde: op het werk waren geen wc's aanwezig, dus moesten we maar gewoon in de bosjes. No worries mate: voor ons geen probleem. We maakten er geen issues over. ;-)
Tijdens de gezellige bijeenkomst liet Rob ons weten dat zijn buurman, die ook katoenfarmer is, onze hele crew wilde inhuren om een deel van zijn oogst binnen te halen. Dit zou betekenen dat we nog 4 tot 5 dagen werk zouden hebben. Helemaal top! Rob liet ons weten dat hij ons de volgende dag zou bellen om ons hierover zekerheid te geven.
De volgende dag lagen we allemaal met een lichte kater in ons bed, toen we wakker gebeld werden door Rob. Hij had goed nieuws, want zijn buurman wilde ons hele team graag inhuren om zijn katoen te oogsten. Daarbij kwam ook nog dat we diezelfde dag nog zouden beginnen. We hesen ons dus in onze werkkleren en hielden nog een praatje met Nick, de hosteleigenaar en onze voormalige contracter van het druivenbaantje. Hij heeft in St. George contacten met farmers die backpackers nodig hebben en hij vertelde ons dat hij nog een ander baantje in de katoen voor ons in de aanbieding had. Dit baantje zou over 10 tot 14 dagen starten en zou ook weer voor 1 tot 2 weken zijn. Jeetje zeg wat een goed nieuws allemaal! Dit zou voor ons goed uitkomen, omdat de baantjes bijna naadloos op elkaar aansloten en wat extra geld ook zeker niet verkeerd zou zijn. We konden bijna niet geloven dat dit werkelijkheid was.
Het is maar goed dat we dit niet konden geloven, want het werd toch nog anders..
Rob belde ons onverwachts nog een keer en vertelde dat zijn buurman hem tóch nog een keer gebeld had. De farmer wilde ons bij nader inzien tóch niet inhuren. In plaats van dat wij met ons team de modules (katoenbalen) zouden maken, ging de farmer voor een cottonpicker die de modules zelf automatisch al maakt. Rob verontschuldigde zich heel erg en vond het een nare streek van z'n buurman. Hij vertelde dat George al z'n boodschappen voor de komende dagen al had gedaan en dat hij ook al zo erg gebromd had. Dit nieuws gooide onze hele plannen weer om.. Al snel kwamen we samen tot de conclusie dat het geen zin zou hebben om voor 10 tot 14 dagen in St. George te verblijven. Met de dure boodschappen en de wekelijkse huur zouden we onszelf te dom af zijn. We waren van mening dat we beter konden beginnen met de east coast. Heel even hadden we nog het plan om in 10 dagen het stukje van Sydney naar Brisbane te doen en dan terug te keren naar St. George, maar ook dit was veel te stressvol en paste ook nét niet in de planning. We besloten dus naar Sydney te reizen en St. George achter ons te laten. Zo word je wakker met het idee dat je die dag moet werken en zo heb je je treintickets naar Sydney geboekt en begin je in twee dagen aan de east coast! Zo zien we maar weer dat je als backpacker flexibel moet zijn, want: changing plans all the time;-)
En zo ging het: op woensdagochtend 22 april stonden we heel vroeg op (4.00 uur) om de laatste spulletjes te pakken, te ontbijten en om stipt om 5.00 te kunnen vertrekken richting Moree. Nick had ons aangeboden om ons te brengen; ontzettend aardig! Na een lange rit van 2,5 uur stapten we om 8.00 uur in onze bus richting Sydney. Om 19.00 's avonds kwamen we eindelijk aan in een storm en regenachtig Sydney. Brrrrr! In de avondspits probeerden we bepakt en bezakt in de stromende regen een bus naar ons hostel te krijgen, maar dit viel nog niet mee. Doordat het zo ontzettend druk was, pasten Ellen en Philine niet meer in de bus en reed de bus alleen met mij weg. Ik had geen idee waar het hostel was en welke stop ik zou moeten hebben, dus ik vroeg het maar even aan een aardige business man. Ik had een leuk gesprek met hem en ja hoor: met wat hulp van deze aardige local kwam ik dan toch weer op de goede plek uit. Leuk om nu te merken dat ik in tegenstelling tot het begin van m'n reis niet zo in de stress raakte van zo'n situatie.
Toen ook deel twee van de drie musketiers uit de bus stapte, checkten we in bij ons hostel en konden we beginnen met het maken van onze uit-ge-breidde maaltijd: de opwarmzak pasta. Benodigheden: 1 pak melk. KAK! In de stromende regen renden we naar de dichtstbijzijnde convenience store om wat melk te roggelen en toen konden we toch in ongeveer 5 minuten de pastaatjes uitserveren. Een hele groep Italianen die in de kleine keuken uitgebreid aan het koken waren, keken ons haast een beetje beledigd aan. Pasta uit een pak is wel het ergste wat je een Italiaan aan kan doen geloof ik, hihi! Na het eten kwam ik warempel nog een meisje tegen die samen met mij de farmingcourse gedaan had. Hoe toevallig! Na een leuk gesprekje en natuurlijk een selfie kroop ik lekker onder de wol, zodat ik de volgende dag ready zou zijn voor deel 1 van onze planning in Sydney: het boeken van onze east coast trip.
De volgende ochtend gingen we op weg naar Travel Bugs, het reisbureau waar Ellen en Philine al eens wat mee geboekt hadden en waarmee ze hele goede ervaringen hadden. We schoven aan en vertelden een voor een onze plannen en wensen. Ellen wilde heel graag een surfkamp doen, Philine hoefde geen bus te boeken omdat ze al een Greyhound buspas had en ik wilde na Airlie Beach nog door naar Cairns. De vrouw die ons hielp luisterde goed naar ons en na ongeveer 1,5 uur praten was het reisschema rond: we konden gaan betalen. Na dit ietwat vervelende momentje was het tijd om met z'n drietjes te proosten op het begin van onze reis! In de avond aten we gezellig samen bij een Thai en hadden we leuke gesprekken. De volgende dag stond opdracht 2 van ons verblijf in Sydney op het programma, namelijk naar het Taxback office om onze tax terug te vragen. We stapten het grote gebouw binnen en werden direct door een aardige vrouw geholpen. Ze zette ons neer achter een computer en op dat moment kwam er een hele bazige stomme vrouw tussendoor die de aardige vrouw afbekte en haar met rollende ogen wegstuurde omdat zij het wel even zou regelen. Wat een naar mens zeg! Ze kwam tot precies dezelfde conclusie als de aardige mevrouw en bracht ons iets later het papier dat we nodig hadden. Ik vroeg een paar keer haar hulp bij het invullen van de vele formulieren maar jeetje wat een b**** was ze zeg! Ze zij heel lullig dat ik ergens iets verkeerds had ingevuld en deed toen alsof ik een kleuter was: ze praatte op een kinderlijke toon naar me en deed toen haar rollende ogen move. Toen zij zelf eventjes bezig was met iemand anders en ik de aardige vrouw dus weer om hulp vroeg (zij hielp me wél goed), sprong ze er weer tussen en verweet ze de aardige vrouw dat ze mij aan het helpen was. Toen ik klaar was ben ik nog even naar de aardige vrouw toegelopen om haar te bedanken. Dat stomme andere wijf kon lekker opsodemieteren.
Na het bezoekje aan het taxback office gingen we met z'n drietjes nog even naar de grote Commonwealth bank om te informeren hoe het zat met het sluiten van ons bankaccount en het ontvangen van de tax. Ze hielpen ons erg goed en met de juiste informatie en een visitekaartje van één van de medewerkers in onze pocket, gingen we weer op weg naar een leuk tentje waar we onze favoriete hobby weer konden uitoefenen. Biertjes drinken! Na de biertjes was het tijd voor de spetterende afsluiting in Sydney. Onze droom waar we in St. George al menig maal over gesproken en gefantaseerd hadden werd werkelijkheid… We gingen sushi eten! Voor de real experience deden we dat ook nog eens aan een lopende band / sushi trein. Leuk toch?? Dit was natuurlijk weer een lekker bucketlist momentje haha!
Op zaterdag 25 april vertrok onze nachtbus naar Yamba: de eerste stop van onze eastcoast trip dat qua populariteit steeds meer in opkomst is. Na een lange reis kwamen we in de ochtend aan. Een beetje brak nog van de lange reis checkten we in en gingen we op weg naar ons kamertje. Bij het openen van de deur was onze brakheid in één klap weg. Wat een mooie kamer! Doordat de eigenlijk geboekte 6 bed dorm nog niet schoongemaakt was, waren we geüpgraded naar deze kamer. Een ruime kamer met tweepersoons bed en jawel: een eigen badkamer! We waren helemaal in de hemel. (Ja jongens: dit is les 1 in 'hoe maak je een backpacker blij'). Nadat we de kamer bewonderd hadden, trokken we onze bikinietjes aan en gingen we hupsa: lekker naar het strand. We hadden een heerlijke middag want we haalden de uurtjes slaap in die we door de nachtbus gemist hadden en genoten van een grote groep dolfijnen die dicht voor de kust aan het zwemmen waren.
De volgende ochtend vertrok Ellen alweer, omdat ze een vierdaags surfkamp zou volgen in Spot X. Een ander plaatsje aan de kust. Philine en ik bleven nog een dagje in Yamba. We hadden ons voor de middag opgegeven voor een tour: 'Shanes tour'. Samen met nog 7 andere mensen gingen we die middag mee met Shane: een 38 jarige ontzettend grappige en enthousiaste ADHD-er die wel van een geintje houdt. Direct al werd duidelijk dat dit een bijzonder gevaarlijke tour zou gaan worden. Shane gaf ons voor vertrek een lange speech van dingen waar we tijdens de tour op moesten letten. We zouden gaan cliffjumpen: een erg gevaarlijke activiteit. Met behulp van wat heerlijke bloedige foto's, verhalen en een mooi gipsbeen liet Shane ons weten dat cliffjumpen erg gevaarlijk was, maar dat hij er voor ging zorgen dat iedereen van ons het moést gaan doen. We moesten bij het springen onze armen strak houden, vooral onze neus of bikini niet vastgrijpen en ga zo maar door. Na de ernstige speech konden we gaan beginnen met de tour. (De meeste meisjes in de bus zaten op dit moment al te jammeren dat ze de cliffjump niet wilden gaan doen omdat ze zo bang waren).
Shane liet ons heel Yamba zien en vertelde ons leuke weetjes over het kleine surfersplaatsje. Zo heeft de baas van het bekende surfmerk 'Billabong' een mooie vakantievilla in het kleine plaatsje Yamba staan. We stopten nog even om een grote groep dolfijnen te bewonderen en gingen toen door naar het National Park, waar ook onze cliffjumps zouden plaatsvinden. Om bij de zoetwatermeertjes te komen, moesten we een stukje door het nationale park wandelen. Toen we in het midden van onze wandeltocht waren, moesten we ineens allemaal stoppen van Shane. Nét voor ons schoot namelijk een gevaarlijke redbellied black snake een grot in!! Allemaal schrokken we, maar tegelijkertijd waren we natuurlijk ook wel benieuwd naar wat wildlife. Shane beval ons een stok te pakken, zodat hij de slang zou kunnen vangen en aan ons zou kunnen laten zien. In de grot waar de slang ingegaan was, kon je ook erg goed de 'afdrukken' van de slang zien. Shane beval ons onze teenslippers uit te doen, zodat we hard weg konden rennen, mocht zijn actie mislukken. Ook wilde Shane niet dat we zijn gevaarlijke actie filmden, aangezien dit eigenlijk tegen de regels was en natuurlijk erg gevaarlijk. Tussen neus en lippen door vertelde Shane ook nog even doodleuk dat zo'n redbellied black snake je binnen 24 uur kan doden en dat de helicopter aansluiting met Yamba niet geweldig is. Leuk!!! Ik had m'n bedenkingen bij dit geintje wel, want ik weet dat ADHD-ers vaak eerst doen voordat ze denken. Dit hele 'ik lok een slang uit z'n grot'- idee vond ik dus niet heel aantrekkelijk. Shane daarentegen vond het geweldig en had na enige minuten zijn handdoek over de slang weten te gooien, zodat we allemaal een kijkje konden nemen. Nadat we de redbellied black snake allemaal bekeken hadden was het zover: Shane ging proberen de slang bij zijn hoofd te grijpen: met z'n halve lichaam in de grot en op z'n handen en knieën probeerde hij hem te pakken te krijgen. Ik hield het lekker voor gezien en ging alvast helemaal aan het eind van de groep staan. In gedachten verzonken over Australische ziekenhuisbedden en het feit dat deze man ons allemaal in gevaar aan het brengen was, zag ik opeens allemaal mensen op me af komen rennen! Shane had de slang willen grijpen, maar door een schrikreactie gooide hij de slang zomaar naar onze groep toe! Iedereen was dus als een bezetene weggerend en zelfs wat jongens slaakten een gilletje. We keken om en daar zagen we Shane.
Shane stond nog steeds op dezelfde plek voor de grot en begon ons toen kei- en keihard uit te lachen. Al deze consternatie rondom de zogenaamde "redbellied black snake" was nep. Serieus! Shane vond het helemaal geweldig dat hij ons allemaal zo voor de gek gehouden had en vertelde ook honderduit over al z'n voorbereidingen. De slangenafdruk, de neppe namaakslang, de stok, de handdoek etc. etc. O wat waren wij in het ootje genomen. Na dit spanningselement gingen we over naar deel twee van de activiteit: het cliffjumpen. Ook dit was door Shane heel erg aangedikt om ons lekker bang te krijgen. Hij stelde ons gerust dat hij ons helemaal niet ging pushen om de jumps te doen en gaf ons goed advies over het springen. Allemaal jumpten we van een cliff in een zoetwater meertje, dichtbij het strand. Heel mooi was dat! Nadat we allemaal gesprongen hadden bracht Shane ons nog naar een plek waar we grote vissen konden voeren en toen was de tour alweer voorbij. In principe stelde de tour zelf niet zoveel voor: even van een rotsje springen, een vis voeren en Yamba zien, maar door Shane was de tour toch echt een onvergetelijke experience.
De volgende ochtend gingen we op weg naar Byron Bay. In de bus kwam ik nog een Nederlandse jongen tegen die ik was tegengekomen met de Great Ocean Road: hoe toevallig! In Byron Bay hadden Philine en ik 6 dagen en Ellen zou ons de laatste drie dagen weer komen joinen aangezien zij nog steeds aan het surfen was. We hadden een super relaxte tijd in Byron: we deden een tour naar Nimbin, shopten wat in het leuke dorpje en dronken natuurlijk gezellig wat wijntjes. Ondanks dat het 3 van de 4 dagen regende, hadden we het wel naar ons zin. De zon ging gelukkig weer schijnen toen Ellen zich weer bij ons voegde. Op zaterdagavond 2 mei huurden we overdag een fiets en deden we de bekende lighthousewalk. 's Avonds gingen we met z'n drietjes lekker op stap. We dronken eerst een wijntje bij een restaurant in Byron Bay, waarvoor we een voucher gekregen hadden. Daarna aten we voor een goedkope deal in Cheeky Monkeys: de bekende (foute) backpackersbar in Byron Bay. De bar staat bekend om het weggeven van vele prijzen en aan het begin van de avond stond de man van het entertainment al prijzen weg te geven. Door ons fanatisme wonnen we gewoon eventjes 8 gratis drankjes! Daarnaast begon om 21.00 de girls-night, dus was er gratis champagne voor ieder meisje. Niet verkeerd! (les 2 in hoe maak je een backpacker blij: alles wat GRATIS is). We hadden een super leuke avond en om 00.00 werd zelfs mijn naam omgeroepen door de DJ want.. het was mijn verjaardag! Ik werd door een paar random mensen gefeliciteerd en we feestten nog even lekker door. Wat een leuke avond was het!
De volgende ochtend werd ik wakker en kwam Philine zingend mijn kamer in. Ik mocht plaats nemen aan het ontbijt dat mijn lieve reisgenootjes Philine en Ellen voor mij klaargemaakt hadden. Lekkere jus d'orange, verse watermeloen, lekkere broodjes en een eitje. Mmmm! In het zonnetje aten we ons ontbijtje en nadat we ons klaargemaakt hadden gingen we op weg naar een schattig marktje. We aten in de middag samen een taartje op het strand en gingen later in de middag lekker biertjes drinken op een terrasje. Aan het eind van de middag brachten we een bezoek aan de plaatselijke piercing shop in Byron Bay. Al heel lang zat ik er over na te denken om een piercing te nemen, maar het reizen en de eventuele ontstekingen hielden me elke keer tegen: daar had ik op reis geen zin in. Toch trok de piercingshop gedurende mijn tijd in Byron Bay de hele tijd m'n aandacht, dus ik besloot mezelf dit als verjaardagskadootje te geven! Met z'n drietjes gingen we op weg naar de piercingshop en daar werden we door een grote getatoeëerde kerel begroet (en herkend: want we waren al een keer binnen geweest om een kijkje te nemen). Hij was erg aardig en voordat ik het wist zat ik op een stoel en had ik getekend voor de piercing! De naald ging door m'n oor en hup dat was het al. Het deed helemaal geen pijn en ik was helemaal blij.
We liepen door naar het hostel, want om 18.00 had ik een Skype gesprek met papa en mama. Door m'n lach die ik gewoon niet binnen kon houden, vroegen ze gelijk wat er aan de hand was met me en wat ik voor ze achterhield. Ik vertelde ze dus over m'n verjaardagskado en later natuurlijk over de rest van de leuke dag. Na het leuke gesprek gingen Ellen Philine en ik op weg naar een leuke pub waar live muziek was en waar we lekker uit eten gingen. M'n 20e verjaardag in Byron Bay was heel leuk!
We vertrokken op 4 mei naar Surfers Paradise, waar we 2 nachten verbleven. Surfers Paradise voelt veel meer aan als een stad. In Australië noemen ze het ook wel Miami, omdat het er zo erg op lijkt. De gebouwen zijn heel hoog en ook op het strand merk je dit: de zon verschuilt zich soms veel te lang achter de gebouwen! Surfers Paradise was leuk, maar veel van de stad hebben we niet gezien, aangezien we dus alleen maar naar het strand geweest zijn. Op 6 mei trokken we weer verder naar de volgende stop: Brisbane. We bezochten een leuke foodmarket, shopten wat in de leuke winkelstraat en in de namiddag deden we mee aan een leuke beertasting. Samen met wat leuke jongens uit Wales proefden we verschillende biertjes. In de avond deden we ook nog even mee aan de pubquiz, aangezien we ons wel thuis voelden in deze kroeg. Ons team 'Here 4 Beer' won een grote jug bier omdat we de bonusvraag goed hadden. Toen we gezellig aan ons overwinningsbiertje zaten, kregen we contact met de twee Duitse meisjes die twee na laatste geworden waren. Zij hadden 50 dollar aan troostprijs gewonnen en kwamen even gezellig bij ons zitten (we kenden ze van een toevallige ontmoeting in de lift). De volgende dag zouden zij vertrekken uit Brisbane, dus daarom gaven ze ons hun gewonnen 50 dollar aan waardebonnen van het restaurant en de kroeg! WOEPWOEP! (Les 3 in 'hoe maak je een backpacker gelukkig': de goedkope toegang tot VLEES of eten uit een restaurant). Helemaal gelukkig waren we!
De volgende dag gingen we met z'n drietjes op verkenning uit in Brisbane. We namen de Ferry en maakten een mooie tocht. We stapten uit bij Southbank: een plaatsje in de stad waarover we goede verhalen gehoord hadden. Daar aangekomen snapten we waarom iedereen zo enthousiast was. Overal waren prachtige bloemen en bomen en er was een man made beach/lagoon. We dronken met z'n drietjes een wijntje, genietend van de zonsondergang en van leuke gesprekken. In de avond gingen we uit eten van onze "gewonnen" bon. Mmmm! De volgende dag was het weer tijd om door te gaan: op naar Noosa dit keer!
In Noosa hadden we een super schattig hosteltje, heel dicht bij het strand. In de avond werden we welkom geheten met een gratis wijntje en konden we alle nieuwe mensen leren kennen. We ontmoetten een aardig meisje uit Wales, Chantal. Samen met haar gingen we de volgende dag lekker naar het strand, om lekker te zonnebaden. Daarnaast deden we in Noosa de bekende coastal walk, gingen we naar de kroeg van het Nomads-hostel en keken we een avond in het hostel een film. De dagen gingen weer eens veel te snel voorbij en op 11 mei vertrokken we naar Rainbow Beach. Een klein plaatsje vanwaar de ferry naar Fraser Island vertrekt. De Fraser Island tour is een hele bekende tour die bijna alle backpackers in Australië wel doen. Wat de tour precies inhoudt weet ik niet helemaal, maar we gaan in ieder geval met een grote groep mensen in fourwheeldrive over het eiland rijden. We slapen in tenten en verder laat ik het maar mooi op me afkomen. We krijgen vandaag een briefing van 1,5 uur met uitleg over de tour en dan vertrekken we op 13 mei naar het eiland. Spannend!
Zo dat was een ontzettend lang blog van de avonturen van de afgelopen tijd. Ik heb gewoon te lang niet geschreven, waardoor het nu zo'n enorme lap tekst is. Mijn planning voor de komende weken ziet er als volgt uit. Nadat we de tour hier op Fraser Island gehad hebben, reizen we met z'n drietjes nog door naar Agnes Water (ook wel town of 1770 genoemd) en als laatst nog naar Airlie Beach. Daar gaan de drie musketiers op 22 mei uit elkaar en reis ik in m'n eentje verder door naar Cairns. Onderweg ga ik de Whitsunday eilanden nog bezoeken, een bezoek brengen aan Magnetic Island waar je koala's kan knuffelen en ga ik in Cairns nog een 5 daagse duikcursus doen. Allemaal leuke dingen dus, maar dat staat jullie in het volgende blog pas te wachten. Tot de volgende post!
XXXXXXXX
- comments
Annette Zo, en nu nog even de ochtendkrant lezen ! Mooi verhaal Jet ! Liefs van mevrouw Bloei xx
tante Daan Je 20ste verjaardag vergeet je niet gauw ! Valt me wel op dat de wijn en bier voldoende aanwezig is. Goed zo, goed genieten ! hugs ,tante Daan
Tonnie JANSEN Mooi verhaal Jet eerst werken en dan genieten.Jou twintigste verjaardag heb je uitbundig gevierd nog Gefeliciteerd Jet.Fijn te lezen dat je het zo naarje zin hebt geniet ervan alle goeds en veel jiefs van Oma
Robbert Caspers Goedenavond Jet, Hier een bericht vanuit het warme Holland. Ik sprak je moeder afgelopen week in het zwembad van Raalte, en die vertelde me dat je ongelooflijk veel gave dingen doet. Dus heb ik " je blog bekijken" op mijn bucketlist gezet. En dat kan ik dus ook afstrepen. Echt ontzettend gaaf om te lezen zeg!! Geniet nog van je laatste weken!! Groetos, Robbert Caspers