Weer een weekje geleden dat ik jullie schreef. Eerst en vooral mijn excuses dat het beloofde filmpje niet online staat. Het is te groot om op de site te zetten. Het was een opname van een stukje van een optreden dat ik bijwoonde, met van die typische Afrikaanse muziek en sfeer.

Ik rpobeerde ook foto's te uploaden, maar omdat hier enkel een superoude, trage computer is is het niet gelukt. De foto's hebben enkele uren geladen, maar het ging niet, mijn excuses. Wanneer ik de moed weer heb, zal ik het opnieuw proberen, beloofd!

Ondertussen is er veel veranderd. Het regenseizoen loopt op z'n einde, wat betekent dat het nog steeds rond de 35-40 graden is, maar de vochtigheid neemt af waardoor het dragelijker wordt. Een grotere verandering is dat ik weg ben uit Saint-Louis. Het lukte maar niet om een project op poten te zetten of een bestaand project te vinden waarin we konden meedraaien. Heel raar, maar de mentaliteit hier is echt van: "Goh, we zien wel, we kunnen wel hulp gebruiken, maar het moet niet." Als ze dan toch onze hulp wilden binnen een organisatie, hadden we eigenlijk niks te doen en zaten we een hele dag op ons gat. We probeerden dan zelf een project op te starten, maar dat bleek echt onmogelijk. We spreken geen wolof, kennen geen goede contacten… . Alles gaat hier ook ongelofelijk traag, dus eer er iets uit de bus zou komen, zou ik al lang terug thuis zijn.

Tim en ik besloten dus op zoek te gaan naar een project elders. Na veel rond te bellen, te mailen, opzoekwerk te verrichten, zijn we sinds vrijdag in Dakar (gedeelte Yoff, dus niet in de stad) beland. Morgen starten we op een project: Afractie. Ik hoop dat dit wat is. Het lijkt beter te zijn, met een vaste dagindeling enzo, maar we wachten toch gespannen af, want hier weet je nooit. Tim en ik zijn wel de enige vrijwilligers binnen het project. Buiten ons zijn er nog 6 personeelsleden, allemaal jonge gasten. Ja, ik leef hier echt altijd tussen de mannen, want de vrouwen zorgen hier voor de kinderen en het huishouden en leven dus binnenshuis.

We verblijven nu in een kamertje bij een Senegalees gezin. Met het gezin hebben we niet veel contact, we huren enkel de kamer. Maar we zitten nu echt in het Senegalese leven: geen warm water, de wc is een gat in de grond, kakkerlakken overal waar je kijkt, enkel een gasbrander om te koken… . Het is echt behelpen met wat er is, maar het is een leuke uitdaging! Ik heb zelfs al een Senegalese naam gekregen, waarmee ze mij hier echt aanspreken: Awa gai. Het betekent iets van dat je een moeder bent voor alle kinderen.

Gisteren zijn we met een personeelslid van het project naar de voetbal geweest, natuurlijk nadat we eerst bij hem thuis werden uitgenodigd en een heerlijk Afrikaanse maaltijd kregen. Het is hier momenteel de Afrikaanse cup en de nationale ploeg van Senegal speelde dus! Omdat de tickets amper 1,5€ kostten, twijfelden we geen moment en zijn we gaan kijken. Amai…wat een feest. Iedereen nam zijn jembé, versterkers, gitaren, vuurwerk, toeters en fluitjes mee en zongen en dansten de hele match lang. Het is niet te vergelijken meteen match in België. Wat nog beter was, is dat Senegal won met 6-0, wat een héél uitzonderlijke score was. Het was echt een gigantisch feest, zalig! Tim en ik voelden ons ook precies bekende personen, aangezien we de enige blanken bleken te zijn tussen de enorme massa mensen. Er werden foto's getrokken, we werden gefilmd, mensen staarden ons aan alsof ze nog nooit een blank iemand zagen (wat heel goed mogelijk is), kindjes wilden handjes schudden met ons… echt raar.

Vandaag gingen we naar het strand. Dat is hier vlakbij en één van de personeelsleden zijn familie woont er, dus we moesten natuurlijk ook een bezoek brengen aan zijn familie, met bijhorende Afrikaanse maaltijd. Wat zijn ze hier creatief met rijst, ongelofelijk. Ze eten alle dagen rijst, maar ze hebben echt enorm veel variaties. En altijd lekker! Ik ben blij dat we nu goed eten, want in Saint-Louis aten we amper, zodat ik mijn krachten met de dag voelde afnemen.

Nu wacht ik vooral gespannen af voor morgen, laat het project maar starten! Ik heb al veel te lang niks gedaan en wil nu echt actie!

Nog enkele weetjes:

-Krantenpapier is hier het inpakmiddel bij uitstek. Er wordt brood in gedaan, nootjes en nog zoveel meer . Ook wordt er veel in ultrakleine plastiek zakjes verkocht: water, fruitsap, maïsppastei, noten, koekjes… .

-Heel veel mensen lopen hier rond met een houten stok in hun mond. Dit wordt ook echt verkocht op de markt: stukken takjes. Dit is hun soort van tandenborstel, want een echt is te duur.

-Ik heb hier al enkele keren moeten denken aan de film "The god must be crazy". Een voorbeeld: Er was een kindje (talibée) bij ons in Saint-Louis die een tijdje bij ons thuis verbleef. Hij at heel graag Frans brood met mayonaise, maar hij had geen idee hoe hij de pot mayonaise moest open krijgen. Ook wist hij niet hoe je het raam van een auto opendoet. Dingen die voor ons zo vanzelfsprekend zijn, maar zij kennen het gewoon niet.

-Een supermarkt ben ik hier nog niet tegengekomen. In Saint-Louis was er geen, misschien in Dakar wel? Hetgeen het meeste op een supermarkt lijkt, zijn de winkels bij de tankstations. Die zijn zoals bij ons.