Profile
Blog
Photos
Videos
Een lange, niet al te comfortabele nachtbusrit verder kwamen we rond het middaguur aan in Foz do Iguaçu, de Braziliaanse vertrekplaats voor de Iguaçu watervallen. We hadden geen plannen voor de rest van de dag dan lekker aan het zwembad liggen en bijkomen van de reis, en eerlijk gezegd is er ook niet veel meer te doen in Foz. Het hostel waar we sliepen had naast een zwembad ook een barbecue, dus 's avonds hebben we genoten van een lekker gegrild kerstavondmaal aan het zwembad.
Kerstdag stonden de watervallen op het programma. De watervallen liggen deels op Braziliaans, deels op Argentijns grondgebied, en de Iguassu rivier die de waterval haar water bezorgt is de scheidslijn tussen de twee landen. Je kan de watervallen dan ook van twee kanten zien, en beide kanten zijn eigenlijk de moeite waard. Het grootste deel van de watervallen ligt in Argentinië, dus vanaf de Braziliaanse kant heb je mooi van een afstand het overzicht, terwijl je ze van de Argentijnse kant van dichtbij kan bewonderen. (De reisgidsen verschillen nogal van mening over welke kant je moet doen als je maar één dag de tijd hebt, maar wij hebben we er gewoon twee dagen voor genomen.) Voor vandaag stond de Braziliaanse kant op het programma. Daarvoor hoefden we alleen een bus te nemen van het busstation, maar geheel in Braziliaanse stijl werden we tegengehouden bij het binnenlopen van het busstation en verteld dat we alleen vanaf de andere kant erin mochten. We waren precies op tijd om de bus te halen, maar door dit geintje, je raadt het al, reed te bus net weg terwijl we onze kaartjes aan het kopen waren. De brazilianen begrepen niet echt waarom we hierom boos waren: "Er komt er over een half uur nog één, hoor!". Ja, dat is ook zo, maar we vinden het gewoon veel fijner om nét de bus te halen dan om hem nét te missen. Maar een half uur later waren we dan toch echt onderweg.
De watervallen zijn eigenlijk niet te beschrijven. Zoveel water, zo groot, zoveel geluid. Er stroomt hier elke seconde rond de duizend kuub water voorbij, wat de watervallen een nette tweede plaats bezorgt op de wereldranglijst watervallen, na Niagara maar vóór de Victioria watervallen. Doordat het water met zo'n kracht neerkomt, ontstaat er een hele mistwolk die een prettige verkoeling biedt bij het hete weer (>35°C) en de brandende zon. Je kan eigenlijk wel uren staren naar al dat vallende water, maar nadat we de watervallen van diverse kanten hadden bekeken en een ijsje hadden gekocht zijn we toch maar weer richting de bushalte gelopen.
Dag 2 was de Argentijnse kant van de watervallen aan de beurt. Aangezien je hiervoor de grens over moet, kost dit iets meer tijd en moeite: drie bussen waarvan je maar moet hopen dat ze goed op elkaar aansluiten en twee keer je paspoort laten stempelen. We hebben daarom maar gekozen voor een tour waarbij we bij ons hostel werden opgehaald, naar de watervallen gereden, en weer terug afgezet, zodat we maximaal de tijd hadden bij de watervallen. De tourleider werkte in het begin een beetje op onze zenuwen omdat hij alles beter wist, maar uiteindelijk was het wel handig om wat extra informatie te krijgen.
We hebben nog even een stop gemaakt bij het drielandenpunt van Brazilië, Argentinië en Uruguay. Elk land heeft een soort pyramide-obelisk staan met de kleuren van de vlag erop. Het drielandenpunt zelf ligt in het water, op het kruispunt van de Iguassurivier en de Paranárivier, maar toch wel grappig om hier even een foto te maken.
De watervallen van de argentijnse kant zijn zo mogelijk nog indrukwekkender dan van de braziliaanse kant. Je komt veel dichterbij waardoor je al dat water up close voorbij kan zien denderen, en letterlijk natgeregend wordt door het opspattende en wegwaaiende water. En je kan via een wandelpad naar de onderkant van de watervallen komen, waar je zelfs kan zwemmen bij de waterval. Dat is erg lekker met het hete weer. Het zwemmen kan bij een eilandje in de rivier waar je met een bootje kon komen. Dat was bij de prijs inbegrepen dus wij dachtten zo op de boot te kunnen springen. "Kaartje, a.u.b." zei de meneer bij de boot. Na wat verbaasde blikken van onze kant bleek dat je een paar honderd meter terug en omhoog (terwijl onze shirts al doorweekt waren van het zweet) een mannetje zat die kaartjes uitdeelde voor de boot. En zonder kaartje mag je niet mee. Weer een mooi staaltje zuidamerikaanse banencreatie en bureaucratie. Voor de grap nog gevraagd waarom ze de kaartjes niet gewoon bij de boot uitdelen. Tja... dat wistten ze niet; ze moesten gewoon hun werk doen. En als het ons niet beviel moesten we het maar tegen hun baas zeggen. Het was wel duidelijk dat onze hollandse eigenwijsheid niet werd gewaardeerd.
Maar eenmaal aan de overkant hebben we heerlijk gezwommen met de waterval als achtergrond. En toen was de tijd op en zijn we weer teruggereden naar Foz do Iguaçu. Aangezien we daar verder niets meer te doen hadden hebben we de bus gepakt naar de Paraguayaanse grens en overnacht in het grensstadje Ciudad del Este, vlakbij de grote en controversiele Itaipú waterkrachtcentrale.
- comments