Profile
Blog
Photos
Videos
Dag Antwerpen, dag Turnhout!
Lang geleden dat we jullie nog iets hebben laten weten, geen nood: we leven nog! Momenteel zitten we in Singapore, maar we zullen de draad terug oppikken in Padangbai.. waar onze vorige blog eindigde. Na ons bezoekje aan Padangbai, hebben we de boot genomen richting Nusa-eilanden. Nu ja boot, zie het als tram 3 op het spitsuur, maar dan in het water. Daar aangekomen, wilden we rechtstreeks naar Nusa Lembognan, maar zaten we op Nusa Penida. Helaas was de vroege boot naar daar al vertrokken... waardoor we genoodzaakt waren een dagje daar te verblijven. Deze dag werd er één om nooit te vergeten! Heel toevallig hebben we Agus leren kennen, een ambitieuze jongeman die ons een dagje op sleeptouw genomen heeft. Hij heeft ons uitgenodigd voor een trouw die dag (de goden stonden toen gunstig). Super leuk om zo'n ceremonie mee te maken! Zo anders ook.. Beide families onderhandelen over de toekomst van het koppel, terwijl het hele dorp erbij zit en wacht op de overeenkomst. Deze overeenkomst wordt dan door beide families (lees de mannen) ondertekend. Nadien volgt er nog een uitgebreide maaltijd en gaat iedereen naar huis. Van een echt huwelijksfeest is er dus niet echt sprake...
Daarna heeft Agus ons meegenomen naar een paar vrienden, die langs de baan palmbomen aan het kappen waren. Eén van z'n vrienden (hoog Popeye-gehalte) is in een palmboom geklommen om een paar kokosnoten te halen, best indrukwekkend! Smaakt toch anders dan in een bounty, echt verfrissend en lekker! Dan zijn we de vrouwen een bezoekje gaan brengen. Ze waren druk bezig met het omtoveren van bamboe in offers voor de goden. We hebben geprobeerd een handje toe te steken (vooral Eva dan, Lottes en Sigrids knutseltalent reiken niet zo ver). Ook al konden we niet echt praten met de vrouwen (hun Engels is niet zo goed, lees onbestaande) hun gastvrijheid en hartelijkheid voelden we meteen.
Op de tonen van Will.I.Am, Akon, ... en andere foute R&B-muziek reden we terug naar de hostel. We zijn nog even gaan snorkelen voor we verwacht werden op het tweede huwelijk! Dat ging als volgt: 1. iedereen maakt zich mooi 2. het hele dorp wordt ingeladen in een truck 3. de truck rijdt/ shaket een uur door de bergen 4. twee families onderhandelen 5. het dorp wordt zoetgehouden met - laat ons zeggen aparte - hapjes 6. het dorp laadt de bruid op en keert naar huis, jawel terug in de truck. Uitgeput gingen we slapen, want ja hoor boten vertrekken altijd te vroeg, vóór zonsopgang!
Een boottocht tussen kippen, bananen, papaya's en rochelende en boerende marktvrouwen later, kwamen we aan in Nusa Lembognan. Dit eiland is super rustig en big in zeewierbusiness. Eén van hun stranden heet dream Beach, en vroeg dus om een verkenning. Na een uitputtende wandeling in de brandende zon (maar we waren ingesmeerd!) werden we beloond met een postkaartstrand! Die avond hebben we onze eerste Belg ontmoet (eentje die zich wil laten naturaliseren tot Nederlander! pfoe!) en hebben we gekaart met rijke Engelse jochies die ons leuke nieuwe kaartspelletjes hebben geleerd (s***head en Irish Slammin'). Laat ons zeggen dat de Belgen zegevierden!
Net toen we dachten dat we resistent waren tegen de beestjes in het Aziatische eten en water, sloeg het onheil toe! Na een onvergetelijke tuna-burger, organiseerden we noodgedwongen races naar het toilet! Details lijken ons hier overbodig... Een dag uitzieken later, namen we weer fris en monter een paar boten naar Sengiggi, Lombok (o.a. de slow - dit is een understatement - boat). Onze shuttle-bus zette ons geheel toevallig bij Lombok Smile (want all people smile in the same language, ahum) af. Onze vriend Abdul (klein, geblokt, langharig, boksersneus en te westers... nee, we roken toen nog geen onraad) van het travel agency stelde ons een goede deal voor! Wij zouden op trekking gaan naar de tweede grootste vulkaan van Indonesië en kregen in ruil daarvoor een paar dagen een sjiek hotel, motorbikes, transport naar Gili-eilanden en terug. En dat alles voor een goedkope prijs, low season weet je wel. So far so good. Die paar dagen gratis hotel hebben ons zeker goed gedaan, ware het niet dat onze motorbikes ons niet zo ver gebracht hebben... Lombok heeft, in tegenstelling tot Bali, wel last van het regenseizoen.. en zelfs wij Belgen waren niet klaar voor de Indonesische zondvloed. En dan was het tijd voor de tocht! Na een korte nacht, gevuld met vechtende en huilende honden, stonden we vol goede moed klaar voor onze eerste trekking! Een uur later kwam het besef dat we hier misschien toch niet helemaal klaar voor waren (Lotte was toen al een paar keer gestorven). Doorzetters als we zijn, hervonden we telkens onze moed! Het feit dat we een drager hadden voor het eten en slaapgerief, kan hier ook een rol spelen.. Die dag hebben we 2000 meter geklommen, verspreid over 6h, door weer en wind, hallokes!! Het uitzicht was prachtig, aan onze linkerzijde een vulkaan, omringd door een meer, aan onze rechterzijde de Gili-eilanden als parels in het water en de Gunung Agung. En het werd nacht en koud én nog kouder en toen.. kwam de linkerzijde tot leven. De vulkaan leek een ander leven te leiden 's nachts: grommen en rotsen spuwen.. zeer onheilspellende geluiden. Lotte stond bijna op het punt haar kabas te pakken en de tocht naar beneden in de zetten. Pompeii II kon toch gebeuren? Sigrid die al bijna in coma lag, zag geen onheil.. er ligt toch een meer rond? Ook in Eva vond Lotte geen partner in crime, die lag namelijk echt in coma. Over de ernst van de situatie wordt nog steeds gediscusseerd, dat Pompeii II geen feit is, ligt wel vast. Rise and shine dan maar na alweer banana pancakes. Laat ons zeggen dat de tocht naar beneden een opgave was.. Er waren erg steile stukken bij waar je gemakkelijk weggleedt.. onze gids huppelde wel naar beneden in flipflops, voor ons nvt. Maar ook dit is ons gelukt na 5h dalen, pluim voor onszelf! Onze tweede overnachting hielden we naast een reusachtige waterval. Geluidsoverlast, houten planken als matras, muggen, regen... check! Maar toch een heel leuke ervaring! Naïef als we waren, dachten we dat we toch niet zoveel last van stijfheid zouden hebben aangezien we daar de tweede dag geen last van hadden.. guess wrong! De twee dagen erna waren hels! Het kleinste dorpeltje lokte spastische bewegingen uit bij ons, helaas geen foto's hiervan.
Na zo'n vermoeiende tocht, waren de Gili's zo verdiend! Zon, zee, strand en een Zweedse kolonie, here we come! We hebben ons een paar dagen laten verwennen met ijsjes, white snaper, cocktails, openluchtfilms op het strand.. hemels! Tot hiertoe geen vuiltje aan de lucht inzake onze vriend Abdul. De vriendschap met Abdul zou echter snel omslaan in HAAT. Helaas ook hier censuur inzake foto's. Aap Abdul heeft er namelijk voor gezorgd dat we én onze boot én onze bus én ons vliegtuig hebben gemist.. chapeau! Een combinatie van onze uitstekende onderhandeltechnieken, kwaad worden en wenen (we noemen hier geen namen) heeft ervoor gezorgd dat het meeste op z'n pootjes is terecht gekomen. Een dag later dan gepland kwamen we dan toch aan in Singapore.. home sweet home. Het Javaplan is naar de achtergrond verschoven (toekomstige reispartners voor Java mogen zich melden).
Singapore zelf zal nog wel wat geheimen voor ons hebben aangezien we een paar lazy days hebben ingelast... bijslapen, bij-eten en bijwassen staan op het programma! Daarnaast willen we uiteraard ook nog de stad verkennen!
Ziezo, hiermee sluiten we ons hoofdstuk Indonesië af... We plannen nog een weekje Maleisië, kwestie van daar ook eens geweest te zijn, en vliegen op 15 april naar Perth.
Proficiat aan allen die het einde van ons verhaal gehaald hebben!
We horen mekaar gauw weer voor meer weer (zegt Frank Deboosere dat al terug?)
Kus, family Jones
PS Gelukkige verjaardag aan ons vierde familielid!! Voor ons word je vandaag 18, want zo oud zal je geschat worden als je met ons reist..
- comments
lien dag gezusters Jones, Leuk om nog eens iets van jullie te horen! klinkt echt allemaal super. En ik ben volledig te vinden voor dat Java plan (naart schijnt is dat veel mooier en minder toerisch als bali...) bij deze stel ik dus mijn kandidatuurs als reisgenoot. Dat van dat trekken klinkt toch echt wel heel chapeau hoor. 2000 m stijgen is toch niet zo simpel denk ik dan. Jullie hebben dat prachtig gedaan! geniet er nog van en binnenkort AUSTRALIË zullen jullie wel naar uitkijken! deze achttienjarige groet jullie! zoen
Yves Recour Jeps Joneskes, ik heb het einde van het verhaal gehaald! Jullie hebben toch al wat afgezweet hé, en niet alleen vd temperaturen. Maar dat maakt het achteraf allemaal leuker om op terug te kijken vind ik :) ...en tegelijk doet het me behoorlijk idioot voelen; terwijl jullie vulkanen overleven lig ik hier uitgeteld met een zwaar verstuikte voet en gebroken teen omdat ik fameus tegen een deur ben gelopen. Het voelt zo... watjesachtig :)) Enfin, ik heb veel tijd om te lezen nu, dus laat jullie maar goed gaan ;) X