Lewis Pass & Lake Daniells.

Afgelopen zaterdag vertrokken we om 8 uur 's ochtends met een groot deel van de groep richting Lewis Pass. Het was ongeveer 2 uur rijden maar na ca een uur zagen we al ongelofelijk mooie valleien en bergtoppen en na elke bocht klonk het weer 'woooow!' in het busje. We stopten op een parkeerplaats om vervolgens een paadje op te gaan richting de top van de berg. Na 10 minuten was ik al helemaal op en besloot ik met een aantal anderen het wat rustiger aan te doen, lekker foto's te maken en om van de omgeving te genieten. Na 1,5 uur te hebben geklommen waren we echt uitgeput, en toen kleine kinderen ons tegemoet kwamen dachten we even gek te zijn geworden. Toen we een paar minuten later echter hun opa en oma (!) tegenkwamen, konden zij ons vertellen dat de sneeuw niet ver meer was. Vol goede moed gingen we dus weer verder en inderdaad niet ver weg kwamen we eindelijk boven de boomgrens, waar we sneeuw vonden! De zon scheen en we hadden het erg warm dus even in de sneeuw spelen was een welkome afleiding. We kwamen een aantal koplopers van onze groep tegen die ons vertelden dat de echte top van de berg nog wel een half uur lopen was, maar wij hadden ondertussen al ondervonden hoe comfortabel het gras was en besloten dus lekker te genieten van het uitzicht en het zonnetje.

Ongeveer twintig minuten en een goed gesprek over de zin van het leven later moesten we weer terug naar de parkeerplaats. De terugweg was een stuk makkelijker, en 45 minuten later waren we weer beneden. Helemaal moe maar toch blij dat we de tocht ondernomen hadden. We reden een stukje verder naar een andere parkeerplaats, waar we alle spullen uitlaadden en meenamen, een 'hiking-buddy' opzochten en begonnen aan de volgende wandeltocht van vier uur. Courtney was mijn hikingbuddy en om onze moeheid en de tocht die voor ons lag te vergeten, hadden we al snel goede gesprekken. Het wandelpad zelf was supermooi, langs een heldere rivier waar je zo uit kon drinken, tientallen watervallen en door een prachtig bos. Halverwege kwamen we twee jongens van onze groep tegen en liepen we met hen verder. De tocht van 4 uur bleek gelukkig maar 2,5 uur te zijn toen we opeens middenin een open veld met een hut stonden. Superblij om eindelijk te zijn aangekomen merkte ik niet eens het geweldige meer op waar de hut aan stond. (Zie foto's!) Het plan was om met een tiental meiden in de hut te slapen, de jongens zouden kamperen. De hut was echter al helemaal vol en dus moest vrijwel de hele groep in tenten kamperen. Op de een of andere manier is dat uiteindelijk gelukt, en heeft iedereen een beetje kunnen slapen. Ik had het alleen natuurlijk veel te koud en ik had geen slaapmatje dus echt lekker slapen was het niet.

De volgende ochtend was iedereen eigenlijk meteen wel klaar om weer te vertrekken, maar we gingen pas rond 11.30 weer op pad. Ik kon niet wachten om lekker in ons busje te zitten en ging dus meteen met de eerste groep mee. We hadden een lekker tempo en na een lunch met de hele groep in een grasveld waren we bij een brug aangekomen. Op de heenweg had iedereen zin om daar in het water te springen omdat het zo ongelofelijk helder en mooi blauw was, en op de terugweg konden de meesten dat dan ook niet laten, ondanks het feit dat het water IJSkoud was. Ik had geen extra kleren of handdoek bij me en het leek me dus niet zo verstandig om erin te springen. Anderen kon het niet zo veel schelen en het was erg vermakend om ze te zien springen. (Vooral 1 van de meiden die zonder aarzelen erin springt, terwijl de jongens minutenlang bang aan de buitenkant van de brug hingen...)

We kwamen zondag rond 18.30 weer op de basis aan, iedereen compleet uitgeput maar met een erg leuk weekend achter de rug. Volgend weekend gaan we naar Kaikoura, om daar een wandeltocht van 3 uur te maken langs de oceaan om vervolgens in het wild te kamperen!