Profile
Blog
Photos
Videos
Ha iedereen,
Op het moment dat ik dit schrijf zit ik al weer in de bus naar Fukuoka. Dat betekent dat het nog maar 3 dagen duurt voor ik weer op Schiphol aankom.
Toch is dat een beetje een gek idee, om na zo'n lange tijd weer terug te komen.
Heel erg fijn, en ik kijk er ook echt wel flink naar uit, maar toch een beetje gek.
Maar voor ik mijn verhaal over Fukuoka begin, wat heb ik eigenlijk gedaan in Kikuchi?
Het werk
In de vorige blog schreef ik al dat het werk maar een uurtje per dag was en heel erg simpel.
Juist omdat het werk maar zo'n korte tijd was per dag vond ik het ook niet erg dat ik geen vrije dag had. In een week werkte ik nu tussen de 7 en de 10 uur, terwijl dat bij andere hosts meer in de richting van 27 (Minamata) of 36 (Miyazaki en Yufuin) kwam.
Maar ik wou toch ook wel graag de stad (eigenlijk meer een dorp) zien. Toen ik hem vroeg of ik tussen het werk door naar de stad kon gaan bood hij aan me 's ochtends weg te brengen en 's middags weer op te halen. Uiteindelijk heeft zelfs iemand anders de kippen 's avonds gevoerd.
Mijn dag in de stad
Ik werd door Keishin-san bij de tourist-informatie afgezet en kreeg daar een kaart met bezienswaardigheden. Eerst ben ik naar een winkelcentrum om (zonder succes) op zoek te gaan naar souverniertjes. Op de kaart stonden verder ook nog de shrine (waar ik met oud en nieuw ook was) en iets wat leek op ruïnes. De treden naar de tempel heb ik nogmaals beklommen, om wat foto's te maken van het uitzicht. Ondertussen was de helt van mijn dag al voorbij.
Gelukkig had ik nog een paar uur over, en was het niet al te ver lopen naar de ruines. Gewoon de weg de stad uit volgen en dan is het een paar honderd meter verderop.
"Oke, misschien ietje verder dan een paar honderd meter."
"Ehm... Waarom zie ik nog steeds niks?"
"Ik ben nu wel heel erg in the middle of nowhere beland.."
"Sumimasen, kore wa dochira desu ka?" (Pardon, kunt u mij vertelen waar dit is?)
Dit laatste vroeg ik aan een oudere vrouw (een jaar of 60) die toevallig langs kwam lopen.
Dit is gelijk een mooi voorbeeld van de ongelovelijke behulpzaamheid van Japanners (en hoe gezond en fit oudere mensen in japan zijn). Niet alleen heeft ze me uitgelegd hoe ik er moest komen, ze is ook nog eens helemaal met me meegelopen. Een tocht, bergopwaarts, van toch nog zeker 45 minuten.
Eenmaal daar aangekomen zie ik niks anders dan een kleine heuvel, met een deur die, wat er binnen ook te vinden zou zijn, aan het oog onttrekt. Natuurlijk is die ook gesloten.
Helaas!
Pizza!
Een paar dagen later vroeg ik aan de host of we voor ik vertrok pizza konden maken in de pizza-oven die hij buiten heeft staan.
Nog diezelfde dag zijn we aan de slag gegaan, en hebben we heerlijke pizza gemaakt!
De eerste lading is helaas *kuch* ietsje te hard gegaan, maar de volgende 3 pizza's waren verrukkelijk!
Post
Zoals jullie allemaal vast wel wel weten was ik iets meer dan anderhalve maand geleden jarig.
Ik heb toen een hele hoop kaartjes gekregen, hardstikke leuk!
Maar toch vroegen er mensen of ik ook hun kaartje gekregen had, terwijl die nog niet aangekomen was.
Een halve week geleden kwam er nog een verjaardagskaartje aan bij de eerste host (waar ik via facebook nog regelmatig contact mee heb).
Rei-san heeft het kaartje naar me opgestuurd, samen met nog een voorraad thee. Lekker!
Het kaartje heb ik ondertussen gelezen en is toegevoegd aan mijn verzameling :)
Opa Kees en Ciska: Bedankt voor het kaartje!
Fukuoka!
Halverwege het schrijven van de blog kwam de bus aan op zijn bestemming, dus nu ik weer verder schrijf is het al weer de tiende, en kom ik over een half uur aan in Kobe!
De busrit naar Fukuoka verliep helemaal zoals het hoorde en ik heb snel het hostel, waar ik die nacht zou verblijven, gevonden.
In het hostel ontmoette ik twee mannen uit Amerika, die me uitlegde waar ik veel omijagi (souverniertjes) kon vinden en wat er nog meer voor bezienswaardigheden in de buurt zijn.
Ik ben eerst naar Tenjin gegaan. Tenjin is een wijk in Fukuoka die (voor zover ik weet) ongeveer helemaal bestaat uit winkelcentra.
Neem eerst het grootste winkelcentrum dat je gezien hebt in gedachten. Vergroot (of verklein) deze vervolgens tot het een flatgebouw is van acht verdiepingen met nog eens twee verdiepingen ondergronds. Hierna maak je nog twintig van dit soort winkelcentra en zet je ze bij elkaar in de buurt neer.
Als laatste verbind je alle tweede-kelderverdiepingen met elkaar en het doolhof is geschapen.
Ik heb me laten vertellen dat de winkelcentra in Fukuoka nog klein zijn in vergelijking met die van Tokyo of Osaka.
Dat wordt nog leuk dus! :)
In Tenjin heb ik ook een fast-food lunch gegeten. Fast food, maar dan de gezondere versie.
Voor 280 yen (Ietsje meer dan 2 euro) bestel je een flinke portie Ramen (japanse noedels). De noedels worden geserveerd in een soort soep. Als je de noedels op hebt, kun je voor 100 yen (ongeveer 75 cent) een extra portie noedels krijgen, die je in je kom soep stopt, en tada! Je hebt zo een lunch die vullender, lekkerder, goedkoper en waarschijnlijk zelfs veel gezonder is dan welk fast-food 'restaurant' dan ook.
Hierna ben ik de metro weer ingestapt om naar een groot park te gaan, twee haltes verderop.
Het is erg grappig om zo, midden in een stad, het complete verschil tussen stad en natuur te zien. Het ene moment sta je tussen honderden torenhoge flats, en het volgende moment kijk je uit over een groot meer, met een langgerekt eiland in het midden. De geluiden van de stad (op af en toe een sirene na) is niet meer te horen.
Avondeten heb ik uiteindelijk bi Nederland zou zien. In elk dorp zijn er wel een paar te vinden (7-eleven, Lawson, Familymart). Ze zijn een beetje vergelijkbaar met het winkeltje bij een tankstation, maar dan gewoon goed j een van de vele convenience-stores gehaald. Dit soort winkels is iets wat ik maar al te graag in geprijsd en met elke week weer een aantal verschillende gerechten die je mee kan nemen naar huis om daar op te eten. De gerechten zijn tussen de 300 en 600 yen per stuk (dus tussen ongeveer 2,50 en 5 euro) en, voor wat je van zo'n prijs mag verwachten, eigenlijk heel erg goed.
Osaka / Kobe
De volgende ochtend ging mijn wekker weer om 5:00u 's ochtends en om 7:50 stond mijn vliegtuig op het punt te vertrekken.
Nu zit ik dus in de bus naar Kobe, waar ik eerst mijn hotel ga opzoeken en vervolgens de stad in ga. Eerste stop: Yamamotodori nummer 48!
Als ik straks bij het hotel aangekomen ben zal ik de blog en de foto's uploaden. Keishin-san gaat me als het goed is nog foto's sturen die hij gemaakt heeft in de twee weken dat ik op zijn farm was. Wanneer ik die binnen heb zal ik die ook toevoegen :)
Morgenavond (voor jullie middag) zal ik proberen nog een kleine blog over Osaka te schrijven, en overmorgen vertrekt mijn vlucht naar Schiphol al weer!
Tot snel allemaal!!
- comments
Willemijn Hele goede reis!??? Tot snel , Oma
J.A.C. Hoog Beste Deime, Leuk om je laatste lange verhaal te lezen. Ge je nog op zoek naar het woonhuis waar oma Rueb uit Driehuis 93 jaar geleden is geboren? Of ben je er al geweest? Ik weet het niet meer. Cisca en ik wensen je een goede reis naar Nederland en behouden terugkeer. Opa Kees.
Dorine hey lieverd, Ben benieuwd naar de Yamamotodori. Of je de straat gevonden hebt, het huisnummer? Heel veel plezier je laatste avond en nacht! Vanavond slapen in de capsule?? Tot zondag en goede vlucht! X
Dorine Hey lievie, oma zegt in haar herinnering nummer 64, en jij nummer 48.. in geschreven taal is het: "yotchihatchiban". Oma geeft nu inderdaad aan dat je meteen zei dat het nummer 48 is ;) Oma hoopt ook dat je iets van een plattegrond meeneemt, zodat ze kan zien hoe het nu is. Liefs!
Deime Schoneveld Ha allemaal! Het volledige verhaal zal ik in de volgende blog (voor mij morgenavond) zetten, maar nu even een kleine samenvatting: De yamamotodori is een erg grote straat, die hierom in vier delen verdeeld is. Elk van deze delen heeft dus een nummer 48.... "nummer 48" wordt in het japans uitgesproken als "yon juu hachi ban" Oma herinnerde het zich als 'yojihachiban'. hachi betekent acht en ban is het telwoord voor nummers. yoji betekent "vier uur". yon juu (bijna hetzelfde als je het snel uitspreekt) betekent 40. samen wordt dit dan dus "nummer 48". Vervolgens is er nog het feit dat er een aantal jaren geleden een flinke aardbeving geweest is hier in kobe, en dat daarmee ongeveer de hele yamamotodori ten onder gegaan is. De meeste huizen die er nu staan zijn nog geen 20 jaar oud... tot snel bij de volgende blog!
Liesbeth Goede reis, Deime! Ik vlieg in gedachten weer met je mee! Tot gauw, Liesbeth