Profile
Blog
Photos
Videos
Het is nu precies 2 maanden en 2 dagen geleden dat mijn avontuur in Vietnam eindigde. Tijd om er wat over te op te schrijven vind je niet? En om wat fotootjes te plaatsen.
Op 14 november staken Ralph en ik de grens over op weg naar Hanoi. We hadden het er al over gehad om een misschien een motor te kopen en over de befaamde HoChi Minh trail van Hanoi naar HoChi Minh City te rijden. Slechts een schrale 1700km, wat in eerste instantie aan afstand is die je in twee a drie dagen makkelijk kan rijden. In Nederland ja, maar niet in Vietnam! Maar daar straks meer over...In Hanoi aangekomen bleek het verkeer nog meer aan 'total-chaos' te lijden dan we ooit in China hadden meegemaakt. Een grote bijenzwerm aan (motor)scooters met af en toe een paar auto's en bussen die kennelijk alleen beschikte over een enkel pedaal...het gaspedaal, scheurden kriskras door elkaar! Voetgangers staken met een opgeheven arm kruisingen over alsof ze probeerden zelfmoord te plegen. Het was iedereen voor zich en alleen voor alleen! Hier moest worden gereden door ons...alleen Hanoi opzich was al een avontuur om in te rijden! Om een lang verhaal kort te maken, Ralph had nog geen enkele motorrijervaring en begrijpelijk genoeg zag hij dit niet zitten. Bij mij begon het steeds meer te kriebelen en was heftig opzoek naar een betrouwbare motor. Zoals het altijd gaat, kom je wat tegen als je het niet verwacht ;) Net nadat ik mijn vierde dag der zoektochten had gestaakt en met een biertje op het terras eindigde, rijdt er een rood Russisch barrel de straat gevolgd door een blauw wolkendek en iedereen aan in proesten uitzettet: een Minsk 125cc...een oldskool bike die niet te vertrouwen is, een bike die ik wel vet vond, maar niet aandurfde. Haat en liefde right from the start!...Dingdingding KOPEN. Na een gesprekje met de, bij toeval Nederlandse bestuurder, schudde ik de hand op 225 dollar. Een koopje! De volgende dag naar een mechanic gebracht, samen de motor nagelopen voor 3 euro (inclusief olie ververst) en de dag daarna vertrokken met Matt (Eng.), Rob en Josine (NL Koppel) die ik al een keer eerder was tegen gekomen. De eerste rit was naar Halong bay (170km) een rit die door sommige werd afgeraden, niet alleen door de stoffige, smerige en slecht onderhouden weg, maar ook zeer gevaarlijk. Niet luisteren, gewoon gaan…en gevaarlijk dat was het. Heb je wel eens een bus met 95 km p/u op je af zien komen die door een hobbel in de weg compleet uit zijn voorveren loskomt en bijna de macht over het stuur verliest terwijl hij een andere bus passeert en daarmee op jou weghelft komt en de naastgelegen berm voor jou geen optie is omdat je dan sowieso onderuit gaat? Nee dat is nog niet alles ondertussen probeert terwijl je 75km p/u rijdt er ook nog een bus jou in te halen die je kostte wat het kost moet hinderen omdat je anders gesandwiched wordt door twee bussen. Gevolg niet de berm in…midden op de weg blijven rijden om de bus achter je te houden en op het laatste moment naar rechts schieten om de tegenliggende steigerende bus te ontwijken. Het is net een videogame..alleen is het hier echt game over!
Na deze helse rit ben ik alleen terug gereden naar Hanoi, omdat ik helemaal naar het uiterste noorden wilde..Sapa. De gracieuze, groene rijstterrassen diep in de bergen, met toppen over de 3000 meter. Het dak van Vietnam…terug over Hanoi, de weg die ik nu wel kende, maar de laatste 20 km door het donker is toch andere koek. Gelukkig wel over de snelweg, maar doe mij maar een weg met uitwegen..ze stoppen hier niet alleen midden op de snelweg, nee ze rijden ook achteruit, keren en rijden tegen het verkeer in!! Compleet geschift, want je rijdt wel 90km p/u…en de rest ook! Na een nachtje Hanoi een stop gehad in Yen Bai, zulke slechte wegen (zie foto met de kuilen)…nog een hond dood gereden (sorry, ik zag hem echt niet) een keer de berm in gereden omdat een vrachtauto zoveel dust opwaaide dat ik niet zag dat de bocht ineens naar links ging. Maar mijn derde stop ook veilig gehaald. Vroeg slapen en vroeg eruit, want Sapa was nog weer eens 180 km. Om vier uur bereikte ik Lao Cai, supermooi weg achter de rug en nog 40km te gaan naar Sapa. Het was droog dus waarom niet? Foute keuze geweest…na 10km brak mijn eerste versnelling en het was een supersteile klim…mijn koppelingsplaten helemaal vernageld door hem in zijn tweet e laten slippen. Tja, en met een bike die geen accu heft, maar alleen generic box, geeft het weinig licht als je niet genoeg toeren maakt…en dan zie je niet de vrachtauto's die gewoon in de bochten zonder licht geparkeerd staan, of de hopen zand die daar om wie wee t*** voor redden daar gestort zijn, grind in de bochten, taken op de weg en dan is zpn onverlicht bergweggetje van 40km die ook nog eens zeer mistig wordt ubergevaarlijk. Maar omkeren wilde ik niet…ik wist dat ik morgen naar een mechanic moest om mijn eerste versnelling te laten fixen…bergje af gaat wel zonder 1.
De griezelige rit werd de volgende ochtend beloond in een prachtig uitzicht over een freakin dal, die ondanks het weer nog steeds supermooi was. Heb de hike die je daar kon doen met de motor gedaan, wat ook geen goed idee was….vast komen te zitten in een waterval, omdat je denkt dat je motor genoeg power heeft geeft niet alleen natte voeten! Sapa gaf het gevoel van een bergdorpje in de Franse Alpen…alleen was hier geen sneeuw helaas!
Na een paar dagen heb ik door het superslechte weer besloten om met de motor op de trein te stappen in Lao Cai naar Hanoi en vanaf daar de HCMtrail te pakken. Kosten: 45.000 dong, omgerekend 18 euro voor 360km in totaal..mijn kaartje was goedkoper dan het kaartje voor mijn rode monster! Wat een grap.
Vanaf Hanoi heb ik met de regen in de rug lekker doorgescheurd in twee dagen bijna 600km gereden dat is veruit het record en iets wat Topgear me niet na zal doen. Rijden met je kadaver! Over Tan Ky, en Dong Hoi, naar Hue. Daar lekker uitgechilld. Matt, Rob en Josine weer ingehaald, die vanaf Halong Bay naar beneden waren gereden. Samen door naar Hoi An (60km verderop), eindelijk een zonnetje! Hoi An is de stad van de kledingmakers (tailors) en heb daar twee gruwelijke suits (180euro) en een jas laten maken (55 euro)…daarnaast goed eten en lekker gek doen is wat in de stad ook echt kan, waarvan de fotoos het bewijs leveren!
Vanuit Hoi An, naar Kham Duc, Kon Tum, Ea Drang en uiteindelijk Buon Ma Thuot, dat naast Colombia en Brazillie tot een van de grootste koffieexporteurs schijnt zijn. Natuurlijk even een stop maken om wwn bakkie pleur te proeven….in een woord GEKKENHUIS…weg met Senseo, Nespresso en George Clooney…
Dichtbij Buon Ma Thuot ligt Ban Don, die aan de rand van het Yok Don National Park ligt. Dikke jungle die onderdak geeft aan wilde olifanten, tijgers, beren, luipaarden, slangen en allerlei soorten vogels en nog veel meer gespuis. Tijd voor een trekking..was al vast vooruit gereden en een dag later kwamen Rob en Josine ook aan. Met de fiets eerst 15 km de jungle in en vanaf daar te voet. Gewapend met water, DEET, hoofddoek, kompas en een bamboo tegen de slangen liepen we een half uurtje de jungle in met een gids. Op de terugweg herkende ik na twee minuten niets meer van de heenweg. Ach ja…verradelijke jungle, maar na 10 minuten zegt Rob: "Hee Clemens, we liepen net 1 minuut geleden naar het noorden en nu lopen we naar het zuiden." Ik vraag de gids hoe het kan waarop hij antwoordde dat er een dichtbegroeid stuk voor ons is waar we omheen moesten. Ik zei tegen Rob blijf je kompas checken ik vertrouw het niet! Na 10 minuten lopen begint het toch te kriebelen en ik vraag de gids waar de fietsen staan. Hij wijst naar het Oosten…maar ik dacht NW! De gids commandeerde ons te blijven staan, hij alleen verdwijnt na 2 meter al uit ons zicht door de dichte begroeiing. En daar sta je dan, 3 Westerlingen, met een halve liter water, zonder gids in het midden van de jungle, een schrikbeweging bij elk geluid en toch zelf willen blijven bewegen tegen muskieten en andere dieren die je niet onder je kan zien omdat je op een omgevallen boom staat die schuin omhoog loopt en niet weet hoe diep je kan vallen en waarop je valt…we hadden al een slang gezien. Na twee beangstigende minuten hoorden we het geluid van de terugkerende gids. Vlak voor mij blijft hij stil staan met zijn blik op het kompas gericht. Dit is een moment wat ik nooit zal vergeten…ik kijk hem aan en vraag: "are we lost?" De gids richtte zijn hoofd op en de grote ogen en een trillende hand die zijn kompas stevig vasthield als zijn enige redding behoefde geen antwoord. "f***", denk ik…maar geen paniek…geen paniek. Dat is hij al…we kunnen niet ver weg zijn! We moeten gewoon het riviertje vinden waar we aan het begin zijn overgestoken en dan stroomopwaarts lopen, of was het stroomafwaarts?! In die 10 minuten voordat we het riviertje vonden heb ik nog nooit zulke overlevingsinsticten gevoeld als toen. Het was half drie en ik dacht als we het niet vinden moeten we over een uur een plek hebben om te overnachten, we moeten vuur maken, iedereen nu op waterrantsoen, plekken markeren in de jungle! Het gevoel van verdwaald zijn is al waardeloos, maar verdwaald zijn in de jungle en niet op een overnachting voorbereid te zijn is echt een hopeloos gevoel! Gelukkig vonden we het riviertje maar nu kregen we ruzie met de gids hij dacht stroomopwaarts en wij dachten allemaal stroomafwaarts…en dan lopen de spanning heel snel op! Uiteindelijk zijn we met de gids meegelopen, op voorwaarde 10 minuten langs de rivier lopen en anders zitten we verkeerd en moeten we toch stroomafwaarts. Maar wat doet de best man, niet noordelijk blijven lopen met de rivier, maar gewoon in westenlijke richting de jungle in…en niet lopend…rennend als een kip zonder kop. Zonder op ons te wachten verdween hij gewoon in de jungle en toen was mijn geduld op…op het punt van mijn uitbarsten hoorde ik Rob achter mij zeggen: "hee ik heb GPS op mijn camera"..hij had een foto gemaakt aan het begin en met de foto die we nu maakten konden we ongeveer zien hoeveel minuten we naar het Noorden en naar het Oosten moesten lopen…de gids riepen we terug anders had die daar nog steeds rond gelopen! Gode zij dank voor GPS op een camera..anders had dit avontuurtje wel eens heel anders kunnen lopen!
Met de spanning nog in de beentjes de volgende ochtend alleen naar Da'Lat gereden. Rob en Josine gingen naar Nha Trang. Wat een heerlijk bergklimmetjes en afdalingen, gevolgd door 25km lang alleen maar kraters en kuilenweg.Maar dan ook echt gaten waar je niet maar dan ook echt niet kan inrijden zonder op je bek te gaan! Da'Lat was opnieuw fransachtig, ze hadden zelfs een Eiffeltoren (zie fotoos). Vandaar uit naar Mui Ne Beach gereden het eind was in zicht. Heb daar lekker vier daagjes aan het strand gezeten en op een leeg strand natuurlijk met de motor geblazen…daar kan het! Mijn laatste stop was HoChi Minh City (170km) en heb binnen drie dagen mijn motor verkocht..opnieuw aan een Nederlander, die hem terugreed naar Hanoi. Op 20 december kwam er aan het Vietnamavontuur weer een einde. Mijn eerste en onvergetelijke roadtrip van Hanoi, naar Halong Bay in het oosten, naar SaPa in uiterste noorden tot aan HoChi Minh in het zuiden. Bijna 3000km in net iets meer dan een maand, met zoveel verschillende landschappen, dwars door de steden, dorpen, bergen, bossen, jungles, langs of over het strand, in weer of geen weer zullen voor altijd in mijn herinnering blijven!
- comments