Profile
Blog
Photos
Videos
Aardbeving in Nieuw-Zeeland
Lig je lekker te slapen, word je je bed bijna uitgegooid! De kastdeuren vliegen open, er rinkelt van alles. Help het spookt. Het voelt alsof er een reus onder het bed ligt die ons omhoog en heen en weer schudt. f***, ben ik aan het dromen? Gekletter, lawaai, ik klem me maar heel stevig aan Mies vast. Nog maar lawaai en gerinkel, er rolt van alles over de grond, er valt een lampje op mijn hoofd. Ik hoor iemand huilen. De kinderen zijn vast wakker. De lichten zijn aan in het huis. Dan wordt het geschud minder. Het is ongeveer half vijf 's ochtends. Snel doen we het licht aan, de ruimte is een chaos. "f***, misschien moeten we even checken of er geen tsunami komt of zo, we zitten aan het strand (bij Christchurch). We gaan naar het huis van John en Bradie (soort van onze gastouders). Er liggen vazen en fotolijstjes op de grond en het zeeaquarium is overstroomd. Het was een aardbeving. O, oké. Nou dan gaan we maar weer slapen. De volgende ochtend blijkt dat het een stevige was van 7.2 of 7.4 (de een zegt dit, de ander dat). Christchurch ligt behoorlijk in puin. Omdat het 's nachts gebeurde, zijn er geen doden, er was niemand op straat. Maar er zijn veel mensen dakloos en de stad is dus vernield. Voor ons is er geen mogelijkheid meer om de stad in te gaan, het is hermetisch afgesloten. Anyway, jullie hebben het wel op het nieuws gezien, denk ik… De dagen erop af en toe nog een schokje gevoeld, maar that's it. Wat een freaky belevenis zeg, echt heel bizar is het. Om eerlijk te zijn doodeng! Oké, dan ga ik nu beginnen met mijn blog, in chronologische volgorde.
Thank God voor Nieuw-Zeeland! Oh la la, wat een geweldige natuur heeft dit land! Eindelijk weer eens iets wat we nog NIET hadden gezien. Groener dan groen, bos, vulkanen, kliffen, metershoge boomvarens. Mooi, mooi, mooi. Onze start was Auckland. Eigenlijk meteen vanaf het vliegveld in de bus gesprongen (op slippers), want ik heb ontstoken blaren op mijn hielen (wilde tijdens het "huwelijk" geen slippers of UGG's aan, dus had ballerina's geleend, waarvan ik blaren kreeg). Loop nu al bijna een maand op slippers, ook in de sneeuw in Nieuw-Zeeland. Koud! Anyway, in Auckland de pont naar Waiheke Eiland gepakt, waar we in een eco lodge zouden gaan werken. Dat was te gek. Twee uur werken voor een bush cabin, bij een heel leuk gezin, vent van vijftig met dreads tot zijn reet, zo'n Engelse overenthousiaste vrouw die gek is van wijn en twee kids van negen en zes. Ze wilden per se van alles doen voordat ze aan kinderen begonnen, en zij werd dus zwanger op haar veertigste. Volgens hen de beste volgorde om eerst alles te doen waar je van droomt, omdat je daarna nooit meer ergens tijd voor hebt. Maar daar zijn wij geloof ik al aardig mee bezig. Waiheke is wonderschoon, en die huizen, te vet gewoon. Als mijn vrienden mee zouden verhuizen zou ik er zo gaan wonen. Maar ik ben erachter gekomen dat ik het nogal eenzaam vind zonder mijn broeders en vrienden, dus dat zit er niet in, hoor! Na een week werken hebben we een busje gehuurd, een beschilderde, waar we nu dus een soort van in wonen. Er zit zelfs een kraantje in, en een gasfornuisje. We scheuren kriskras NZ door, soms niet helemaal logisch, we stoppen overal. Het is FANTASTISCH. We zijn bij natuurpark Rotariro geweest, waar je ook kunt skien op een vulkaan. Wat een mooi landschap, hier is ook een deel van Lord of the Rings opgenomen. Ik denk dat ik honderd foto's heb gemaakt, en volgens Mies riep ik alleen maar: "unbelievable" en "spectaculair" (volgens Mies klink ik dan net als een omaatje). De meeste toeristen wachten in het national park dagen tot het helder weer is en ze de toppen van de vulkaan kunnen zien. Wij kwamen aan en zaten maar in ons busje te bibberen totdat we naar buiten keken en het helder werd. En ja hoor, 's middags werd het prachtig weer en konden we de drie vulkanen zien. Lucky b******s zijn we volgens Ant (onze Zuid-Afrikaanse vriend). We zijn ook in Rotarua geweest, Maori capital. Alle namen zijn hier ook in Maori, van dorpjes etc. Het busje parkeren we 's avonds gewoon ergens, dus soms dagen niet douchen. Alleen 's nachts (ik lig bij de deur) ben ik soms bang dat iemand opeens met zijn hand naar me grijpt of zo. Ik kruip dus helemaal onder Mies. Volgens Mies gebeurt dat niet in NZ, maar nu is NZ dus in de greep van een moordenaar, die zomaar een boer doodschoot om vier uur 's nachts. Hij ging zijn koeien melken en zijn vrouw moet over drie weken bevallen. Ze was gister overstuur op tv, om te smeken of de moordenaar zich aangeeft, want ze kunnen de moord niet oplossen. We zijn nu namelijk in Carterton, aan het werk op een boerderij en daar is tv (voor het eerst sinds tijden!). Maar nu dwaal ik af. Van Rotariro Desert Road gereden, om in herhaling te vallen: SPECTACULAIR. Niet te geloven gewoon. Die natuur, ik heb er gewoon geen woorden voor. Een soort maanlandschap, woestijn, spokerig… Heel tof. En dan die besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Ik zei al tegen Mies dat ik hier best vrachtwagenchauffeur zou willen zijn. Er is toch nooit file en je rijdt dus door een geweldige omgeving. Maar misschien is het voor de vrachtwagenchauffeur wel saaaaai… Op het moment zijn we flink aan het planten en bomen aan het uitgraven bij een vrouw van 65 die ons volstopt met eten. Wel fijn, want de laatste weken eten we alleen nog brood met smeerkaas (ook vaak 's avonds) of noodlesoep,vanwege geld en omdat we in dat bussie wonen. Dus nu blijven we nog maar een dagje extra, want het eten is zo lekker en het is wel fijn om in de aarde te wroeten en een echt bed te hebben (lekker warm). Wordt vervolgd…
Na drie dagen bij het Maori vrouwtje die geen Maori bleek te zijn, maar alleen een cursus Maori (de taal) had gevolgd, zijn we weer on the road gegaan. Om eerlijk te zijn werden we ook knettergek van haar gekwetter, dat ging echt achter elkaar door. Soms hoorde je gewoon wat gezoem in je oor, en dat was zij. En dan maar knikken. Ik kan tetteren, maar vergeleken bij Judith ben ik stilletjes. Ze heeft drie zwarte Labradors, teefjes, oftewel: b****es, en een rooie, die Max heet. We noemden ze Mad Max and the black b****es. Ze moest er zelf erg om lachen. Vooral heel veel bomen et cetera geplant, het is haar missie indit leven om zoveel mogelijk bomen te planten (een red de aarde, begin bij jezelf motto). Van Masterton, waar ze dus woont, naar Wellington (de hoofdstad, met maar 400.000 inwoners, totaal heeft NZ er 4.3 miljoen, waarvan 1.3 in Auckland woont) gereden en daar de pont gepakt naar het Zuider-eiland. Je kwam aan in de Marlbourough Sounds, ook weer zo'n natuurwonder. Het is nou niet dat de Kiwi's zo goed voor hun land zorgen, dat het zo groen is, dat komt omdat NZ vrij laat ontdekt is door de mens (800 jaar geleden). Dus het is nog heel erg in tact en er wonen weinig mensen. Wist je trouwens dat ze negen schapen per inwoner hebben? Overal zie je schapen. En groen. Dat is echt niet te geloven. Van de Marlborough Sounds doorgescheurd naar Abel Tasman-park en Golden Bay. Vandaar naar beneden richting Arthur's Pass, voor het skien. En die pas, dikke vette wow!!! Hij stond ook beschreven als de mooiste pas in de Rough Guide. Op een gegeven moment kon ik het niet meer bevatten, zo mooi was het. Het enige nadeel was dat de batterij van de camera leeg was… Omdat we in het wild kamperen, hebben we geen stroom, dus we konden 'm ook niet opladen. Bergen, diepgroene meren tussen die bergen, besneeuwde toppen, groene velden en dan weer woestijn. Rood, geel, blauwe lucht en prachtige wolken (@ Denise: als mede wolken lover is NZ echt een aanrader hoor. De luchten zijn hier perfect!), je rijdt regelmatig letterlijk in de wolken, het is niet echt te beschrijven. En je komt amper iemand tegen. Het enige wat niet natuurlijk is, is het slingerweggetje waar je op rijdt. Nu hadden we (lucky b******s!) ook prachtig weer. Dus je kon al die bergen zien. Het is echt magisch. En iets totaal anders dan de bergen in Europa, hoor. Zelfs Nepal haalt het niet bij dit landschap. 's Nachts de bus geparkeerd bij een man met één been en de camera opgeladen. Nu zit ik in het bussie, want: IK HEB NET GESKIED MAAR IK VOND HET TIEN KEER NIKS! Koud, glibberig, hoog, eng. Gingen we ook van een steile piste af, en ja, toen durfde ik niet meer. Stond op slot. Vloeken, tieren, pffffff. Gleed ik opeens achteruit de berg af. Het leek wel zo'n Bridget Jones-actie. Ik had nog een flashback. Ik hoorde tijdens het skien mijn moeder nog roepen: "Bochies maken, BOCHIES maken!" En ik weet nog dat ik dacht: maar ik ga veel te hard om bochtjes te maken (ik was een jaar of negen). En daar lag ik even later in de afgrond, tja de piste stopte en ik ging recht naar beneden… Ik ben maar gestopt voordat ik 23 jaar later weer in de afgrond lag. Nu zit ik in de bus, ruim twee uur geskied, wat een aanfluiting, haha. Mies is aan het boarden, hij blijft ervan overtuigd dat ik diep vanbinnen supersportief ben, maar dat ben ik geloof ik echt niet. Later weer naar de man met één been gegaan. Hij woont zelf in een soort caravan met een zeil eraan vast. Ik wilde hem nog vragen waarom hij zijn broekspijp niet afknipt en dichtnaait als hij toch maar één been heeft. Maar dat mocht niet van Mies. Ik had hem nog veel meer vragen over dat been willen stellen. Het was namelijk een heel apart mannetje. En daar hou ik wel van. Verder is het dus ijskoud, maar sinds gister zijn mijn wonden dicht en kan ik mijn sneeuwlaarzen weer aan! Laatst waren we ook in het donker op zoek naar een plek om het busje te parkeren, en zijn we een of ander gravelpad ingegaan. Aardedonker. En slingeren door de bergen. Je kon de afgronden bijna niet zien, supersmal. Op een gegeven moment reden we na 45 minuten een riviertje in. Moesten we straatje keren boven die afgrond, en Mies rijdt 'm dan helemaal tot het randje. Het was nogal een dramatisch moment, helemaal als ik in mijn dramaqueen rol ben. Toen zijn we 's avonds laat toch maar bij een basic camping ingecheckt… (lees: een gasfornuisje in een hut, en een douche uit de jaren vijftig). Over vijf dagen leveren we het busje in, en gaan we nog vijf dagen bij een project werken. Het huis schilderen en de garage opruimen en zo. Vlak bij Christchurch. Wordt vervolgd.
Persoonlijke noot: aangezien we elkaar werkelijk waar spuug en spuugzat zijn, hebben we berekend hoeveel tijd we met elkaar hebben doorgebracht. (Noot: we hebben geen ruzie of zo, maar 9 maanden 24/7 op elkaars lip, tja, dan wil je héél graag eens een andere gesprekspartner. Soms parkeert er een camper naast ons en dan gluren we verlangend naar binnen, maar meestal zijn het bejaarden. Dus niet echt mensen om even de kroeg in mee te duiken.) De rekensom: we zien elkaar hier 60 uur per week meer dan thuis. Dat houdt in dat we elkaar 2400 uur meer zien tijdens deze negen maanden. Dat betekent dat we elkaar straks thuis ongeveer vier maanden niet hoeven te zien. Dan zitten we evengoed nog op het gemiddelde. Tenminste, dit heeft Mies allemaal uitgerekend. Ik was eerlijk gezegd halverwege de som wat afgeleid. Op het moment kijken we allebei uit naar die vier maanden, haha.
Na het skien zijn we doorgereden naar Lake Tekapo, waar je Mount Cook kunt zien, de hoogste berg van NZ. Het water is daar een heel speciale kleur blauw, het is smeltwater en dat spiegelt weer. Alleen was het ijskoud, het sneeuwde, en konden we de bergen niet zien. Dus zijn we maar weer de hele dag gaan rijden, naar de kust, waar boulders liggen in Mouraki. Ook hebben we nog pinguins gezien, een hele kolonie! Echt supergrappig. Van heel dichtbij ook. Een paar dagen later zijn we weer teruggereden naar Mount Cook (uuuuuren omgereden dus, maar je moet toch wat). En ja, hoor, prachtig weer, strakblauw, echt super, super, supermooi. Wild gekampeerd aan het meer, op een berg, heel verlaten. Feestje gebouwd samen, en de volgende dag naar Christchurch gereden om de bus weer in te leveren. Om eerlijk te zijn waren we blij dat we van de bus af waren. Vooral Mies, omdat die alles heeft gereden. Ik heb alleen maar naar de kaart getuurd, wat ik wel heel serieus nam. Ik heb elk dorpje opgenoemd dat we passeerden en 's nachts droomde ik over die kaart. In Christchurch naar de art gallery geweest en ons verwonderd dat werkelijk waar elke stad uitgestorven is in NZ. Er woont gewoon niemand. Lijkt me wel erg saai. De natuur is te gek, maar datis ook alles. Nu zijn we bij het laatste project aangekomen, een gezin met twee kids. De vloeren zijn aan het drogen, we hebben een heel huis geboend aan het strand bij Christchurch. We hebben een huisje in de tuin, en krijgen te eten. We zijn allebei moe van het reizen, zouden het liefst gewoon even thuis zijn, een weekendje Amsterdam of zo.
Een paar dagen later: de aardbeving (zie begin). Weer een paar dagen later: Singapore! En overmorgen: Ja-ja-ja-Japan! Via de Filipijnen, waar we een dagje en nachtje in Manilla verblijven.
Aju!
- comments
Neeltje You crazy women! Kusss!!!!!!!!!
else ha shanti, dank voor deze tekst, voor mij is het lees- en meeleef-lol voor een beetje saaie( want beetje griep) zondagmiddag. kus kus kus